Konu: Yabancı - Albert Camus

[Denaro Forbin]

Merak ettiğim bir kitaptı Yabancı, sonunda okuyabildim.

Çok kısa bir kitap olmasına rağmen, anlattığı şeyler çok fazla. Zaten bunu başarmış bir yazar benim gözümde iyi bir yazardır.

Konuya baktığımız zaman, basit demememiz için hiçbir sebep yok. Fakat Albert Camüs'nün bu basitlikte bir konudan bu kadar derin bir yapıt ortaya çıkarmış olması takdire şayan bir durum.

Aslında fazla da şaşırmadım bu duruma. Yabancı'yı da okuduktan sonra, şöyle dönüp bir geriye baktım ve beni en çok etkileyen kitapların listesini çıkardım. Meğer yüzde doksanı inceymiş bu kitapların. Az sayfada çok şey anlatan yazarlar etkiliyormuş meğer beni. Bende iz bırakan kitaplar arasına sanırım Yabancı da dahil oldu artık.

Meursault soyadlı, duygu yoksunu, insanlardan kendini soyutlamış, ilginç bir karakterin gözünden anlatılıyor kitap. Topluma yabancılaşmış bir birey adını bilmediğimiz bu adam. Daha ilk paragraftan onda bir gariplik olduğunu rahatlıkla sezebiliyoruz. Annesinin öldüğü zamanı tam olarak bilmiyor oluşu, onu farklı kılmaya yetiyor.

Okumaya devam ettikçe de ne kadar sıra dışı bir karakter olduğuna iyice emin oluyoruz Meursault'ün. Çünkü annesinin ölümüne üzülmemesi, hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam etmesi yetmezmiş gibi, bir de cinayet işliyor. Bu durum da onun ruh halinde herhangi bir değişikliğe sebebiyet vermiyor. Maursault yine aynı Maursault.

Cinayeti işledikten sonraki mahkeme süreci zaten kitabın en can alıcı noktası. Aslında amaç neden adam öldürdüğünü bulmak iken, olayın farklı yönlere kayışını şaşırarak okudum. Maursault'ün, annesinin ölümüne ağlamayışı bile sebep olarak gösterildi. İlginçti.

Kitabın finali ise yine oldukça etkileyiciydi.

Zeki Demirkubuz'un "Yazgı" adlı filminin esin kaynağı da bu kitapmış. En kısa sürede izlemek lazım.

Okunması gereken kitaplardan Albert Camus'nün Yabancı'sı.

[tormund]

Buz gibi bir roman. Buz gibiyle başkahramanın dış görünüşüyle insan iç yapısı itibariyle normal insan standartlarına uymayan bir varlık olmasından bahsetmek istiyorum aslında. Okurken başkahramanın bu kadar ruhsuz, bu kadar duygusuz olabilmesine anlam verememiştim, hatta sinirlenerek, rahatsız bir şekilde okumuştum romanı. Ve romanın sonunda başkahraman işlediği suçtan dolayı değilde bu 'duygusuzluğu' yüzünden cezalandırılıyordu sanki. Biz insanların ötekine, farklı olana, isteklerimize, kalıplarımıza uymayan kim ve ne olursa olsun onu yok etme isteğimizin bir göstergesi bu roman. Birisi bir insanı öldürebilir, hem de nedensiz yere öldürebilir ve bu insanlar tarafından doğal olmasa da belli ölçüde kabul edilebilir. Ancak, bir insan annesi öldüğünde ağlamamışsa, annesi için üzülmemişse bu durum toplum tarafından asla kabul edilmez, edilemez. Çünkü yerleşmiş değerler ve dahası duygulardır insanı yöneten daha çok, akıl geriden gelir genelde.

[Fırtınakıran]

Ya geçen sene ya da ondan önceki sene okumuştum bu eseri. Aynı Çavdar Tarlasında Çocuklar'da yaşadığım şeyi yaşamıştım: Beklediğim şekilde vurmadı beni.

Bunu söylerken üzülüyorum, tıpkı diğer kitapta olduğu gibi. İnsanlar bu eserlerden (ki önemli edebiyat eseri ikisi de) bu derece aşkla bahsederken benim bu heyecanı paylaşamamam sanki yanlış gibi. Eserlere hakettiği değeri mi verememiştim? Anlamamış mıydım? Sonra yorum ve incelemelere bakıyorum, kaçırdığım bir nokta yok. Sanırım her şey zevk meselesi.

Yabancı da böyle işte. Okuduğum için mutluyum, ama beklediğim gibi etkilenmedim. Bana soğuk duş yaptırmadı. Tokadı basmadı. Hatta karakter kadar donuk biçimde okumuş bile olabilirim.
Bitirdiğimde etkisinde kalmadım. Ama inkar edemeyeceğim bir şey var ki, bir insanın olan bitene bu derece yabancılaşması muazzam bir olay. Sanki olan her şey bir başka boyutta oluyor da ne orada yer alan kendisi, ne de orada olan diğerleri kendi yakınlarıymış gibi hayatı algılamak sıra dışı bir konu. Ama bir o kadar da gerçek. Toplumdan ve hayattan soyutlanma sadece eserin yazıldığı dönemin insanlara ait değil. İşte bu nedenle Camus'nun bu konuyu seçmesi takdire layık.

Her şeye rağmen, yine de, son sahnesi hariç beklediğim kadar etkilenmediğim bir kitap olmuştu.

[Deniz Eksilen]

    Herkesin okumasını istesem de kimseye tavsiye edecek değilim. Şimdiye kadar iki yapıtta bu sorun ile karşılaştım. Birincisi bu kitap, ikincisi "İçimdeki Yangın" filmi. Bu iki eserde bana şekil vermiş, kıvrımlar eklemiştir. Ve yine bu iki eseri tekrar tatmayı istesem de, cesaretimi toplayamamışımdır.

    İçimizdeki kişiliklerden bir tanesidir kendimizi soyutlamak. Özellikle yazar (adayı) olarak ihtiyaç duyulan bir kimliktir. Üzeri her daim ince bir örtü ile örtülmelidir. Gel gör ki, Albert Camus, bu kimliğin örtüsünü kaldırıyor, bağlı bulunduğu kazığı söküyor, ve onu dipsiz bir kuyuya atıyor. Etrafına bakıyorsun: Karanlık, karanlık, karanlık.

   Yok yok, tövbe ettim ben, bir daha okumayacağım "Yabancı"yı.

[Thael]

Okuma listemde bu kitap, çok ilgimi çekmişti ilk gördüğümde. Karakter özellikle çok hoşuma gidecek diye düşünüyorum. Hatta kütüphanede bulabilirsem okuyacağım şu an