YAŞLILIK
Umutlarımın yerini anılarım almıştı.
Bugün her sabah olduğu gibi erkenden kalktım. Yeni bir gün vardı önümde, ne kadar da uzun geçiyordu oysaki günlerim.
Ağrıyan belime rağmen yatağımdan usulca kalktım. Krem rengi pijamamı çıkarıp en güzel gömleğimi ve en güzel pantolonumu giydim. Her ne kadar zavallı evimde bir başıma kalacağımı bilsem de…
Ahşap bastonumu elime alıp, Küçük balkonumda duran papatyalarıma, güllerime günaydın dedikten sonra kendi kendime güzel bir kahvaltı hazırladım. Bir tabak da karşıma koymuştum. Belki çocuklarım bana sürpriz yapıp ziyaretime gelirler diye. Gelmediler. Gelmeyecekler…
Kahvaltımı yedikten sonra, zavallı vücudumu kaldırıp bulaşıkları yıkamaya çalıştım. Bulaşık makinesi çok istememe rağmen alamamıştım. Gücüm hiçbir şeye yetmediği gibi ona da yetmemişti.
Emekli maaşımın yettiği kadarıyla aldığım sallanan sandalyemde bir süre dinlendikten sonra bakkala gidip gazete alacak oldum ama kalkamadım. Onun yerine sabah gazetemi genç bakkal çırağından aldım. Tek bir hareketim bile vücudumdaki tüm eklemlerin ağrımasına, başımın dönmesine ve kalbimin çarpmasına neden oluyordu.
Gazetemi okumaya başlamadan ajda bardağıma koymuş olduğum ve bitmek üzere olan çayımdan aldığım koca bir yudumla ilaçlarımı içtim. Daha sonra çok sevdiğim sandalyeme kurulup, gazetemi okumaya başladım. Güncel haberler, magazin haberleri, bulmacalar… Okumadığım haber, çözmediğim bulmaca kalmadıktan sonra gazetemi katlayıp eski televizyonumun yanında duran sepete koydum.
Bastonuma yaslanıp, zor da olsa, çiçeklerimin yanı başına gittim. Okşadım onları. Konuştum onlarla. Tek dostlarımdı onlar benim. Tek arkadaşlarım…
Bir süre gençlik resimlerime bakıp geçmişi yâd ettim. Anılarımın sonsuz denizinde yüzdüm, küçüklüğümde komşuların ağaçlarından kopardığım meyvelerin tadına baktım. Rahmetli eşimle evlendiğimiz günü suratımda küçük bir tebessümle izledim. Sonra… Yine yalnızdım.
Bir süre gözlerimi kapatıp, rüyalara dalmak istedim. Rüyalarım, gerçekten daha fazla tat veriyordu bana.
Sonra kalktım. Haberlere göz gezdirdikten sonra, en sevdiğim programı izledim. Sonra yine yattım. Yine bir sonraki günün böyle geçeceğini bile bile kalktım.
Günlerim birbirine karıştı şimdilerde. Her gün aynı şey… Aynı sıkıcı durum… Tek istediğim birkaç dakikalığına da olsa bir sohbet. Ama…
***
Cenazemde ağlamışsınız çocuklarım. Neden? Madem bu kadar seviyordunuz babanızı neden aramadınız? Neden beni sormadınız? Duvarlarla dostluk ediyordum ben. Çiçeklere sizi soruyordum.
Şimdi cennetin en güzel köşesinden çocuklarımı izliyorum. Yaşlanmışlar. Evlerinde tek başlarına bir arayan bekliyorlar…
SON
2 Yanıt
3680 Gösterim