Kırmızı bir şehir vardı. Denizcilerin loş ışıklar yayan fenerlerinin aydınlattığı gök kırmızısında boğulmuş bir şehir. O bu şehirde denize vuran ay ışığının yapay ışıklarla dans ederek birleştiği köşede belki de yalnızlığın en saki halini yaşıyordu. Bu ışık kirliliği aslında onu rahatsız ediyordu. Çünkü yalnızlığına aşıktı o. Bu kalabalığı,bu aydınlığı anlamsız buluyordu. Çünkü her karanlık onun içinde açan umutların habercisiydi. Evet,o biraz farklıydı. Herkes aydınlıktan umut beklerken o karanlıktan bekliyordu umudunu. Günlerdir umarsızca denizi izlemesinden olsa gerek başı dönüyordu. Ayağa kalkmak istedi fakat başaramadı. Ağzında sürekli soluduğu temiz deniz havasının tuzu vardı. Hafifçe diliyle tuzu dudaklarından aldı. Aslında bu tat hoşuna gitmişti.Bir süre dilini damağına değdirerek bu tadı ağzında dolaştırdı. Artık kalkmak istiyordu çünkü güneş doğmaya başlamıştı.
Güneş en sevmediği şeydi dünyada. Elini gecenin soğuğunu emmiş olan asfalta bastırarak güç aldı ve doğruldu. Başı hala dönüyordu. Geriye baktı ve bu derme çatma evin kendine ait olduğunu idrak etmesi uzun sürdü. Aydınlıklardan kaçmak için burayı yapmıştı. Bulanık zihnini toparlayıp gıcırdayan tahta kapısını aralayarak içeri girdi. Ağır bir koku karşıladı onu. Ama aldırış etmedi. Siyaha boyadığı camlarına baktı evin. Birkez daha hoşuna gitti bu. Çünkü içerisi zifiri karanlıktı. Bu karanlık ona derin bir nefes aldırdı. Mutluydu. Ona göre mutluluk bu siyah camların ardında ya da gece esen tuzlu rüzgardaydı.
Yaprak yığınlarını yığdığı köşesine kuruldu. Ellerine baktı. Bir kadın için fazla serttiler. Ama o,bu genellemelerden sıkılmıştı. Sert elleriyle övündü,gözlerini kapatan saçlarını geriye attı. Gözlerini kapatıp akşamı beklemeye başladı. O umutlu ve kahreden karanlığı...
4 Yanıt
3600 Gösterim