Konu: Yıkım(Özel Oyun) - Yuriy Stepan

[KoyuBeyaz]

Adam yemeğini yerken bir süre sessiz kalıyor, ardından kafasını çevirip konuşuyor.

''Yeni kurulmadı, hayır. Üç yıldır var, fakat Moskova'dan bu denli uzaklarda ilk kez bu yıl gezmeye başladık. Her gün tehlike daha da yayılıyor sonuçta.'' Bir bardak suyu kafaya dikiyor ve yemeğini bitirerek sana dönüyor taburesinde. ''Freud'u ben kurtarmadım. Ve bu konuda soru sorma.'' diyor sert bir biçimde biraz da öne doğru eğilerek. Ardından duvara yaslanıyor oturduğu yerde, cebinden bir sigara çıkarıp yakıyor. ''Moskova koruyucularını duymadığına göre gerçekten buralardan değilsin sanırım. Hala yeşilin olduğu yerlere gitmeye çalışıyorsan neden güneye[*]ups[/*] değil de, Arzamas'a doğru ilerlediğini de açıklayabilir misin peki?''

[Marius]

"Nereye gittiğimin farkında değildim. Beni kandıran kişiden kaçarken düşündüğüm şey yaşamaktı. Neden Moskova'dan uzaklara dağıldınız? Durum daha da mi kötüleşiyor?" Dedi Yuriy endişe ile. "Eğer öyle ise burayı daha çabuk terketmeliyim."

[KoyuBeyaz]

''Gerçekten çok fena kandırılmışsın öyleyse.'' diyor sigarasından bir nefes daha çektikten sonra. ''Buralara kadar ulaşacaklarını zannetmiyorum. Bu civarlar hala güvenli.'' diyor ardından duvara sabit şekilde bakarak. Sonra kafasını iki yana sallıyor ve sana dönüyor. ''Yuriy demiştin değil mi? Silah kullanmayı biliyor musun Yuriy?'' diyor ve ardından bir dal sigara uzatıyor sana.

[Marius]

"Teşekkür ederim, içmiyorum. Sanki o dumanı içime çekersem hayallerim yıkılacakmış gibi." diyerek sigara teklifini geri çeviriyor Yuriy. "Kandırılma olayını unutursak çok sevinirim. Eh, yaşamak için savaşmak gerek değil mi? Daha önce kullandım elbette. Ancak yaptığın iş gibi kullanma gereksinimi duymadığımdan muhtemel bir çatışmada ilk inen kişiler arasında ben olurum. Peki ya sen? Anladığım kadarıyla yaşamını ve başkalarının yaşamını korumak için dişini tırnağına takan birisin. Neden savaşıyorsun? Hayalim olan yerlerin nerde olduğunu bildiğin halde neden sen de gitmiyorsun?"

[KoyuBeyaz]

Adam elini geri çekiyor ve sigara dalını parmakları arasında döndürerek pakete geri koyuyor. ''Ben yalnızca benim için çizilen yolda yürüyorum.'' diyor. Freud gelip masanın üzerini topluyor bu arada, gene tek kelime etmeden. Giderken göz ucuyla sana baktığını fark ediyorsun. ''Yeşilin olduğu yere neden gitmediğime gelince...'' Gülümsüyor, biraz acıklı bir gülümseme bu. ''Afrika'ya kadar gitmeyi başarsam bile bir asker olarak sınırdan geçirileceğimi sanmıyorum.'' Ardından ayağa kalkıyor. ''Gel. Sana çevreyi göstereyim, bundan sonra ne yapacağına karar verirsin.'' Kapıya doğru yürüyor silahını geri alarak.

[Marius]

Yuriy kalkıp adamı takip ediyor. Bu arada aklından Freud geçiyor. Bu kızda garip birşeyler var.

[KoyuBeyaz]

Evden çıktığınızda çevreye bakıyorsun ve ilk aklına gelen şey bir köy oluyor. Tek katlı veya iki katlı beyaz evler, -en azından eskiden beyaz olduklarını tahmin ediyorsun- çevrede hastalıklı bir yeşilin tonuna bürünmüş orta boylu ağaçlar, yer yer taşlarla kaplanmış fakat geneli çamur olan patikavari yollar...

Kısa bir yürüyüş yapıyorsun adamın arkasında, sonunda dik bir eğimin tepe noktasında duruyorsunuz. Köy bir tepenin üzerine kurulmuş, aşağıya baktığında oldukça geniş bir manzarayla karşılaşıyorsun. Oleg eliyle aşağıyı göstererek anlatıyor:

''Şu aşağıdaki yol Arzamas'a gider. Sanırım senin gideceğin yer orası olurdu, şu küçük kazayı geçirmemiş olsaydın.'' Gösterdiği yerde yokuş aşağı inen toprak bir yol var, ileride grileştiğini görüyorsun yolun, asfalt kaplanmış birkaç kilometre öteden itibaren. Oleg sağ tarafa dönüyor bu kez; yüksek bir dağın zirvesini görüyorsun, bunun dışında bir şey yok. Sol tarafında da gene yokuş aşağı inen iki toprak yol daha görüyorsun, bunlar daha eski ve daha tehlikeli görünüyor diğerine nazaran. ''Şu yollar ise şimdilerde terk edilmiş olan kasabalara çıkıyor. Eskiden oraya Vazyan derlerdi.''

Ardından sana dönüyor; ''Ee, yeşili bulmak için yoluna devam etmeyi mi düşünüyorsun?''

[Marius]

"Gerçekleşen hayal, gerçek bir hayal değildir. Elbette düşünüyorum. Ancak bu kolla ve beş parasız bir şekilde en fazla 2 gün dayanırım. Bana yardım eder misin? Bir kaç gün evinde kalsam ve sadece bir kaç gün beni idare edebilecek para bulmak için çalışsam? Belki sana veya bir tanıdığına yardım edebilirim." Dedi Yuriy bir umutla. Hemen yola çıkma fikri ona korkunç geliyordu. Gece konaklayacak bir yerde kalmak için parası yoktu ve gecenin getirdiği şeyleri duymuştu.

[KoyuBeyaz]

''Ben Moskova Koruyucusuyum, sana önerebileceğim tek iş benimle devriye gezmen olabilir. Bu iş için de silah kullanabilmen ve sinirlerine hakim olman gerekir. Ayrıca maaşlı bir iş olduğunu düşünme sakın, yalnızca insanlar arasında bir statün ve karnını doyuracak kadar yemek yeme şansın olur.'' Uzaklara bakarak bir süre sessiz kalıyor. ''Hayallerin pek ulaşılabilir cinsten değil gerçekten. Ee, ne diyorsun?''

[Marius]

"Sadece devriye gezmek, ne olabilir ki?" Bu kulağa iyi geliyordu. Yuriy aşağıya baktı ve bir an için içi karardı. Tek başına yol alırsa nereye gideceği hakkında hiç bir fikri yoktu. Zaten bir kez kandırılmış ve hayatını zor kurtarmıştı. Oleg ve yandaşları en azından bir yol biliyor olmalıydılar. Bir süre onlarla karnını doyurur ve güç toplar, ardından öğrenebileceği kadar çok şeyi öğrenip tekrar yola koyulurdu. "Teklifini kabul ediyorum Oleg."

[KoyuBeyaz]

''Öylseyse sana uyacak bir üniforma ve yatacak bir tulum bulalım.'' diyerek elini omzuna koyuyor. Siz birlikte yürürken kamera uzaklaşıyor ve manzarayı çekecek biçimde ekranın ortasına bir FİN yazısı geliyor.

Giriş Bölümü Sonu.[*]Birinci bölüm başlangıcına kadar yazmamanız rica edilir.[/*]

[KoyuBeyaz]

Bölüm 1 - İlk Devriye

17 Aralık 2049 - 06:12
Vad - Oleg ve Freud'un yeri

Uyandığında seni önceki gün gördüğün beyaz tavan karşılıyor yeniden. Oleg başında dikilmiş duruyor, üzerinde üniforması ve elinde tüfeği var.

''Haydi Yuriy. Bugün ilk devriyene çıkıyorsun. Biraz enerjik ol.''

Yerde bir tulumun içinde yatıyorsun. Doğrulduğunda odada küçük bir masa olduğunu görüyorsun, Oleg gidip oturuyor. Freud elinde yiyecekler ile giriyor odaya ve masaya koyuyor. Dışarı çıktığından beri ilk kez görüyorsun onu da. Oleg yemeye başlıyor. Freud tekrar içeriye giderken sana dönüyor ve ses çıkarmadan ''Günaydın'' diyerek gülümsüyor dudaklarını kıpırdatarak.

[Marius]

Freud'un basitçe gülümsemesi ağzından çıkan küçük bir laf Yuriy'in içinde olduğu bu gri dünyayı renklendiriyor.

"Eh, bir süredir evinde yatıyorum, neredeyse tembelliğe alıştım." diyip yemeğe başlayan Yuriy, yerken Freud ile nasıl konuşabilme şansı yakalayabileceğini düşünüyor. Bu düşünceyle bir an kafasını kaldırıp karşısında kocaman Oleg'i gördüğündeyse suratı asılıyor.

"Tam olarak ne yapacağım? Tehlikeli oluyor mu bu devriyeler?"