Şiir yazmayacağım demiştim yazmıyorum da ama ara sıra böyle yazılar yazıyorum ( her akşam esraya bir tane
)
Yoktum,bitmiştim ve benden geriye yalnızca küllerim kalacaktı belkide. Zordu kaybetmek; kaybettiğini kabullenmek. Sen çıktın karşıma sonra. En anlamlı bakışın, en sevdiğim sözlerin ve en güzel tutunaklarınla beraber oradaydın işte. Seni sevmem için binbir türlü sebep vermiştin bana. En zor anımda yanımda olduğun için mi yoksa gerçekten aradığım herşeyin bir bedende toplanışı olduğun için mi bilemiyorum sana bağlanmıştım.
Her bağlanışın aslında sonu belli, acı bir kaybediş olduğunu bile bile bir defa daha '' belkide bu defa '' diyerek sevmiştim işte. Çocuk kalbimde ne umutlar, ne mutluluklar doğurmuş büyütmüştüm. En mutlusu, en mükemmeli biz olacaktık, olmalıydık...
Bizi ayırmaya ve bu aşkı sonlandırmaya hiçkimsenin gücü yetmemeliydi. Herkesle paylaşmaktan çekinmediğimiz aksine paylaştıkça mutluluğumuzu çoğaltan hayallerimiz vardı. Bizim,ikimizin hayalleri...
Sahil boyu yürüyemedik seninle hiç. Uzun uzun sohbetlere dalıp gözlerimizde kaybolamadık kalplerimizde kaybolduğumuz gibi. Zifiri karanlık gecelerde bir gece lambası kadar başucundaydık birbirimizin. Işıklar kaybolduğunda tüm şehirde sığınağıydık birbirimizin.
En büyük yuvamızda kalplerimiz. Sen benim bense senin kalbinde yerimizi çoktan bulmuştuk. Her şeyin, her güzel şeyin bir sonu olduğunu unutmuş , mutluluklarda kaybolmuş, yokolmuştuk...
Bilemezdik elbette böyle olacağını.Birbirimize karşı birşeyler hissetmeye başlayalı bir yıldan uzun zaman oldu zaten. Geçen yıl bu günlerde hayalini kurduğumuz aşk, bu yıl bugünlerde bitmiş, bitik halde... Ne tuhaf değil mi ?
Bir aşkı aşk yapan ilk olması mıdır yoksa sonu olduğunu bile bile bağlanmak mıdır? diye hep sordum kendime. Cevaplarım vardı arasından bir tanesini seçip giyemediğim. Seçimlerine güvenirdim fakat seçtiğin son hayal kırıklığı zincirinin son halkasına yapışmıştı bile. Zincirleri kırmak, özgür kalmak istedin. Senin için kendinden, herşeyinden vazgeçmiş küçücük bir kızı sokağın ortasında yolunu hiç bilmediği bir şehirde, adını duymadığı bir caddede yapayalnız bıraktın. Ayrılıklar, bitişler, yokoluşlar elbette hep vardı. Fakat hiçbirisi bu kadar koymamıştı inan bana; bu kadar koymamıştı...
Tutunacak tek dalımdın belkide. Herkesten, h erşeyden farklıydın işte. Ne yapsam da daha mutlu olmasını sağlasam diye gecelerce düşündüğüm ve hep sana yetecek kadar sevgiyi kalbimde beslediğimi nasıl unuturum ! Nasıl tüm bunları görmezden gelir, ayrılmamız gerektiğine iannırsın? Nasıl bu aldatmacada en adi,en ifrit, en zavallı rolü kendine verirsin ?
Oysaki sen Romeo olmalıydın bu sahnede belkide Mecnun belkide Tahir ...Hangisi sana daha çok yakışırdı defalarca düşünmüştük ben.Sonuçlarımda sen hepsinden farklıydın.Hepsi terkedip gidecek kadar yüreksizdiler benim gözümde birtek sen vardın,sen...
Bu bitiş...Bu yokoluş...ama aslında belkide bu YOKOLUŞTA VAROLUŞ ne dersin? Yaşanan onca güzel şeyden sonra herşeyin bitmesi, belkide olmaması gerekn birşeyin yaşanmış olduğunun işaretçisi...Düşünüyorum da günlerdir eğer sürseydi nereye kadar gidecekti ki ?
Mantığımı kaznadım yeniden, kendimi kazandım.Anlamlı düşüncelerimi kazandım...Sende kalan son emanetimi;kalbimide söküp aldım yeniden. O yalnızca benim ve asla senin olmadı kabullendim. Bu yenilgi değil!Bitmesini sen bekledin bense istedim. Tüm beklentilerini karşılamak değil miydi tek isteğim? Bu ikimiz içinde daha iyi oalcaksa böyle olmalıydı. Hem ben artık kendimi seviyorum sevmekten aciz seni değil ! Kendime değer veriyorum artık; senin uğrunda harcadığım gülüşümü satın alıyorum ikinci el tezgahlardan... Gözyaşlarımı satılığa çıkarttım artık ihtiyacım yok onlara. Nasıl olsa beni ağlatacak bir sen yok artık bu civarlarda.
Seni çok sevmiştim bunu da sakın unutma. Bir arkadaş tavsiyesi vereyim mi sana ? Sevmeyi unutma! Eğer bir gün seni benim kadar sevecek olan biri çıkarsa karşına onu onun seni sevdiğinden daha çok sev; sevki acı çekmeninde güzel bir yanı olduğunu anlayasın...
8 Yanıt
7177 Gösterim