Aşkın Güngör ile Röportaj

Öncelikle röportaj teklifimizi kabul ettiğiniz için çok teşekkürler Aşkın Bey! Özellikle ilgilendiğimiz türlerdeki yetkin bir isim olarak bizi birçok konuda aydınlatacağınızdan şüphemiz yok. Dilerseniz zaman harcamadan sorulara geçelim.

 

• Çoğunluk sizi GOHOR adlı bilimkurgu kitabınızla tanıyor fakat biz daha farklı eserlere de imza attığınızı biliyoruz. Bunlardan biri de hiç şüphesiz Mesih’in Klonu… Üzerinde çok emek verdiğiniz ve uzun bir süre araştırmalar yaptığınız bir eser olmasına rağmen, üstüne üstlük üstat Giovanni Scognamillo’dan övgü üstüne övgü almanıza rağmen beklenen ilgiyi bir türlü göremeyen bir kitap oldu maalesef. Bunu neye bağlıyorsunuz? Türk yazarlar gerçekten okunmuyor mu yoksa yayınevleri Türk yazarlara gerekli desteği (reklam, tanıtım vs.) mi vermiyor?

Mesih’in Klonu’nun kaderini belirleyen birkaç etken olduğunu söylemek mümkün. Bana kalırsa, bunların başında yayıncısının tanıtım ve pazarlama zaafları geliyor. Şöyle açabilirim konuyu: Mesih’in Klonu’nun yayını öncesinde yayıncımın bana vaat ettiği hiçbir şey gerçekleşmedi: tv programları, basılı mecrada çıkacak haberler, internet reklamları… hiçbiri. Kitabın Hürriyet Keyif’te yarım sayfa ilanı çıktı, bir de yanılmıyorsam kitap eklerinden birinde, yayınevinin onlarca kitabıyla aynı sayfada, kapak görselinin pul kadar kaldığı bir ilanı. Buna karşın Mesih’in Klonu hızlı olarak niteleyebileceğimiz bir çıkış yakaladı. Toplam baskı adedinin yarısından fazlası ilk ay içinde satıldı. İşte bu aşamada sözü verilen o medya desteği sağlansaydı, sanıyorum ki kitabın kaderi epeyce farklı olacaktı.

Bir diğer etkenin, kitabı okuyup da yere göğe koyamayanların olumlu görüşlerini paylaşmakta çekinceli davranması olduğu söylenebilir. Oysa yerli fantastik ve bilimkurgu eserlerini küçümsemeye, yerden yere vurmaya fazlasıyla hevesli bir güruh var ve onlar kalem oynatırken etik davranmayı (hiç değilse vicdanlı olmayı) pek önemsemiyor. Hal böyleyken, kalemini iyi edebiyata bulayarak yazma gayesindeki yazarların hiç kimse tarafından değilse de okurları tarafından desteklenmesi gerektiğine inanıyorum. Birkaç cümlelik bile olsa, olumlu eleştiriler kitaba önyargılı yaklaşan kesimi etkileyebilir. En azından ben bunu umut etmekte sakınca görmüyorum.

 

• Kitaplarınızda farklı üsluplar kullandığınızı görüyoruz. Örneğin GOHOR’da betimlemeler ve şiirsel anlatımlarla dolu edebi bir dil kullanmışsınız. Son kitabınızdaysa daha farklı, daha sade ama aynı zamanda da daha akıcı bir dili tercih etmişsiniz. Bu tercihleri yaparken göz önüne aldığınız unsurlar nelerdir?

Size bir sır vereyim: kitapların ruhu var. Metnin üslubunu belirleyen biraz da bu ruh işte. Gohor’un öyküsünü anlatan ben değildim, o nahif delikanlı beynime sızdı; düşündüklerini, hissettiklerini, sevinçlerini, korkularını bana aktardı; ben de elimden geldiğince tümünü yazıya çevirdim. Olan buydu. Yani, Gohor kendi üslubunu belirledi. Örneğin benzer bir durum (tarz olarak çok farklı olmasına karşın) Sevgili Salak’ta da yaşandı. Beyoğlu’nun arka sokaklarında yaşayan, bir konsomatrisin sığıntısı olan yarım akıllı Maho beynime sızmasa ben onun öyküsünü o denli sahici anlatamazdım. “Sahici” demişken bir ek yapayım. Bu “sahicilik” hadisesiyle ukalalık yaptığımı düşünmeyin. Okurların genel görüşüdür bu; Maho’yu çok sahici, etten kemikten bulurlar.

İşin doğrusu, yazar anlatmayı seçtiği karaktere dönüşemiyorsa öykünün yavan kaldığına inanırım. Benim bir tür odaklanmayla öyküsünü yazdığım kişiye dönüşmem (ya da o düş kişinin bana bulaşması) sebeptir üsluba anlayacağınız. Ve bu benim hoşuma gider. Fazlasıyla hem de. Çünkü her roman, her öykü ve hatta her yazı benim için başka bir deneyimdir; yazı sınırımı zorlayacağım, kurgu gücümü sınayacağım yeni bir mücadeledir; yeni düş karakterle birlikte atılacağım benzersiz bir serüvendir. Hiçbir kitabım öncekinin benzeri veya kopyası değildir bu nedenle; hepsi farklı yazarların zihninden doğmuş gibidir.

• Yazarlık dışında nelerle meşgulsünüz? Bir ara radyo programları için oyunlar yazıyordunuz, bu hala devam ediyor mu?

Radyo Tiyatrosu için bir tane senaryo yazdım, Kahve Falı, o da canlandırıldı. Benim için onur olacak bir sanatçı topluluğu tarafından hem de. Toprak Sergen’in yönetmenliği ve Ersin Temelli’nin efektörlüğünde bir İstanbul Radyosu yapımıydı. Sungun Babacan, Songül Öden, Canberk Uçucu, Sezai Aydın, Nilüfer Açıkalın, Toprak Sergen, Murat Ziya Kürküt ve Nuri Karadeniz tarafından seslendirilmişti. Oyun halen internet sitemde mevcut. Dinlemek isteyenler askingungor.com adresini ziyaret edebilir.

 

• Yeni kuşak okuyucular sizi yazarlığınızla tanıyor olsa da bazılarımız sizi hala daha eskilerden, bir çizgi-roman dergisi için mektup köşesi yanıtladığınız günlerden hatırlıyor. Peki nasıl başladı bu çizgi-roman sevdası ve mektup macerası?

Kayıp Ruhlar Kulübü dizisinin ikinci kitabı olan ve 2012 bitmeden okurla buluşmasını planladığım Ruhlar Debeleniyor’daki bölümlerden birinin başlığı şu: Kader yumuşak bir şeydir. Ben de çizgi romana hizmet edebilmek adına kaderimin yumuşaklığından faydalandım ve onu yeniden biçimledim. Özetle şöyle gelişti her şey: 1990 yılında Alfa Yayınları bir çizgi roman dergisi çıkarma niyetindeydi. Ben de yazıp çizdiğim, zamanda değil de çizgi romanlar arasında yolculuk yapan Geleceğe Dönüş karakterlerinin yer aldığı mizahi bir çizgi diziyle projede yer alacaktım. Uzatmaya gerek yok, Türkiye’deki “farklı” pek çok şey gibi dergi doğmadan öldü. Ama ben o bahaneyle gidip geldiğim Alfa’nın yönetici kadrosuyla iyi bir ahbaplık kurmayı başardım ve bir süre sonra da Conan’da yer alan mizahi bir çizgi dizinin, Conan İstanbul’da’nın çizerliğini üstlendim. Bu şekilde yönetici kadroyla ilişkim ilerlediği gibi, ben de Alfa ortamına iyice alıştım.

Gel zaman git zaman, okumak için Bilecik’e gittiğim 1991’de, Alfa’nın editörlüğünü yürüten bir arkadaşın görevini bıraktığını duydum. Hemen telefona sarılıp Alfa’nın o dönemdeki yöneticisi Gül Sağıroğlu’nu aradım ve boşalan pozisyona talip olduğumu söyledim. Bana, “İyi ama İstanbul dışında okumuyor musunuz?” dedi. “Evet,” dedim. “Ama beni göreve kabul ederseniz buradaki eğitimimi donduracağım.” Öyle de yaptım. Çünkü çizgi roman mevzubahisse gerisi teferruattı benim için.

Gül Sağıroğlu’nun onayıyla Alfa serüvenine başladıktan sonra elimden gelen en iyi şekilde görevimi yapmaya gayret ettiğimi söyleyebilirim. Gönül isterdi ki çizgi romanın can çekiştiği bir döneme denk gelmeseydim de halen Alfa’da mesai tüketseydim.

 

• Sıkı bir çizgi-roman okuru olarak en sevdiğiniz kahraman kimdir desek hangi yanıtı verirsiniz? Bu aralar hangi yayınları takip ediyorsunuz? Bir de Amerikan çizgi-romanları mı yoksa Fumettiler mi yatıyor o konuşma balonlarıyla bezeli kalbinizde?

En sevdiğim kahraman kadrom biraz kalabalık. Asteriks hep bir adım farkla da olsa önde sanki, ama Martin Mystere, Mister No, Zagor, Thorgal ve En Kahraman Rıdvan hep kalbimde. Fırsat buldukça okumaya, takip etmeye çalışıyorum her birini.

Çocukluğumda ve ilk gençliğimde Süperman ve Örümcek Adam okumaktan büyük haz aldığımı söyleyebilirim. Conan’ı bir kenara ayırırsak, Amerikan çizgi romanlarıyla ilişkim bununla sınırlı. İlerleyen yaşımla birlikte Fumettilere ağırlık verdim.

 

• Son dönemlerde daha çok gençlere hitap eden kitaplarla raflarda boy gösterdiniz bunun özel bir sebebi var mı?

Bunun en özel sebebi, çocuk ve gençlere yazarken kafamın daha rahat olması ve daha seri üretebilmem. Yetişkin edebiyatı eserlerimde, biraz da ilgi duyduğum konuların girift yapısı nedeniyle, uzun süreli araştırmalar yapmam gerekiyor. Mesih’in Klonu’nda dinler tarihini, kutsal kitapları, klonlamayı, tapınakçıların tarihini ve kurguda yer verdiğim daha pek çok yan konuyu uzun uzun inceleme, araştırma gereği duymuştum. Bu da kitabın tamamlanmasının dört yılı bulmasına yol açmıştı. Benzer şekilde, yazımını sürdürdüğüm ve kader ilminden numerolojiye, Fibonacci dizisinden altın orana dek pek çok yan konu barındıran Olasılık Mezarlığı da uzun araştırmalar gerektiriyor. Hal böyle olunca araya bir ya da birkaç çocuk ve gençlik edebiyatı sığdırmaya gayret ediyorum.

 

• Üzerine çalıştığınızı bildiğimiz “Olasılık Mezarlığı” adlı romanınız ne durumda? Tahmini bir çıkış tarihi verebilir misiniz?

Önceki soruya verdiğim yanıttan da az çok anlaşılacağı gibi, Olasılık Mezarlığı’nın “doğdum” demesine daha süre var. Net tarih verebilmem mümkün değil, ama kitap bittiğinde keyifli ve ilham veren bir okumalık olacağını umuyorum.

• Yeni kitaplarınızı artık hep Bu Yayınları’ndan mı göreceğiz? Crea/Astrea devri kapandı mı?

Yayın piyasası söz konusu olunca kesin konuşmak pek mümkün değil. Ancak an itibariyle Crea/Astrea’yla profesyonel ortaklığımın bittiğini, mesaimi BU Yayınevi’ne bağlı sürdürdüğümü söyleyebilirim. Ancak biz hizmet adamlarıyız, bugün BU olur, yarın kıymetimizi bilen başka bir yayınevi olur, Tanrı ömür ve izin verirse yayıncılık sektöründeki mesaimiz devam eder.

 

• “Sevgili Salak” çok başarılı bir novella olmasına rağmen pek fazla okunmadı gibi. Kitabı daha geniş bir okur kitlesine ulaştırmak için bir yeniden basım düşünüyor musunuz? Düşünmüyorsanız da acaba bu sorudan sonra düşünmeye başlar mısınız? Şöyle dağıtımı başarılı bir yayınevi mesela…

Sevgili Salak okurunu buldu aslında. Evet, az okundu, en azından beklentilerin altındaydı. Hayır, benim beklentilerimin değil. Ben Sevgili Salak’ın çok okunan, çok satılan bir roman olacağı beklentisinde olmadım hiç. Yaratılış sürecinden itibaren onun kaderinin farkındaydım. Bu nedenle bende Mesih’in Klonu gibi hayal kırıklığıyla bir arada anılmıyor.

İlk kez burada değineceğim bir de ayrıntı var Sevgili Salak’la ilgili. Kitabı bitirdiğimde ilk önce Doğan Kitap’ın değerlendirmesine sunmuştum. Aynı tarzda yazılmış başka bir eser daha istediler benden. Üsluplarım arasında uçurumlar olmasa ve elimde bitmiş, Sevgili Salak tarzında bir kitap daha olsa belki de Hakan Günday diye biri olmayacaktı.

Yeniden basım? Olabilir. Şu an gerek Mesih’in Klonu’nun, gerek diğer yetişkin kitaplarımın yeni basımı için görüşmekte olduğum bir yayınevi var. Onlarla ilişkimizi sözelden çıkarıp profesyonel platforma taşırsak, bakarsınız Sevgili Salak’ın ikinci doğumu da gerçekleşir.

 

• “Olağan Mucizeler” edebi olarak da, duygusal olarak da hayli yoğun bir kitaptı. Bu kitabınız hakkında neler düşünüyorsunuz? Hak ettiği kitleye ulaşmayı başardı mı, aldığınız yorumlar nasıldı?

Olağan Mucizeler bende çok ayrı yeri olan bir kitaptır. Metnin Cemil Bey ve karısı Münevver’le ilgili bölümlerini yazmamdan on yıl sonra kurgusunu tamamlamışımdır ki, bende çok ağır bir yükü olmuştur. Yukarıda da belirttim ya, yazdığım karaktere dönüşürüm ben yazma sürecimde. Kitabın başkahramanlarından yaşını başını alan Cemil Bey de, küçük Satılmış da kederi fazlasıyla soluyan, buna karşın umuda ve sevgiye sarılan iki karakter. Bu olguları olabilecek en uç noktalarda soluyor, hayatı dayanılır kılmak adına hayallere sarılıyorlar. Ben hem Cemil Bey, hem Satılmış, hem de romanın hem ölü hem yaşayan Münevver’i olunca, yazım sürecinin bir çeşit ilahi tamamlanma halini aldığını bile söyleyebilirim. Ve hatta diyebilirim ki, kendimi Olağan Mucizeler’i yazarken olduğu kadar Tanrı’yla bir arada hissetmedim hiç. O dönemler hissettiğim başka türlü bir bütünlenmeydi.

Bir de ipucu: Kitabın sonlarına doğru Münevver’in cennetten gönderdiği bir mektup ortaya çıkar. O mektubu oluşturan paragrafların ilk harfini akrostiş mantığıyla yan yana dizenler, demeye çalıştığımı biraz olsun anlayabilir.

 

• “Dedektif Bolbel”in yeni macerası “Dr. Otukuru’nun Işınlama Makinesi” ne zaman raflardaki yerini alacak? Dedektif Bolbel serisinden beklentileriniz nelerdir?

Dedektif Bol Bel’den tek beklentim eğlenceli, okuyana keyifli zaman geçirten, hem çocukların hem de yetişkinlerin zevkle okuyacağı bir seri olması. Dilerim bunu başarabilirim.

Dr. Otukuru’nun Işınlama Makinesi, bir aksilik olmazsa 2012 Kasım’ında raflarda yer alacak. Ama an itibariyle net bir şey söylemek mümkün değil.

 

• “Ben Bir Kediyim” adlı şiir kitabınızdan sonra, bir daha şiir kitabı çıkartmadınız. Artık şiir yazmıyor musunuz? Şiir paydasında sizi göremememizin nedeni nedir?

Türkiye’deki hemen her yazarın geçmişinde şiirin izleri vardır ya, bende de öyle durum biraz. Aslında şiirden hiçbir zaman tamamen kopmadım. Nadiren de olsa halen yazarım. Ama günümüz yayın piyasasında şiir değerlendiren yayınevi bulmak kadar, şiir okutmak da güç. Bu nedenle şiirlerimi kendime yazmakla yetiniyorum. İlerleyen zamanla birlikte yeni bir şiir kitabı gelir mi? Zayıf bir olasılık, ama olabilir. Ne de olsa, yazının var olduğu bir dünyada her şey mümkündür.

 

• Son kitabınız olan Ruhlar Kayboluyor, okuyanlar tarafından oldukça olumlu karşılandı. Özellikle fantastik denilince akla ilk gelen elf-ork savaşları gibi klasikleşmiş öğeler yerine kendi kültürümüzü, kendi şehrimizi ve farklı özelliklere sahip karakterleri kullanmanız eserinizin artılarından biri. Peki bu fikir nasıl hayata geçti?

Kayıp Ruhlar Kulübü’nün doğum yılı 2003’tür gerçekte. Levent Akarsu ile Melisa Çokeren’in giriş bölümleri o tarihte yazılmış, Hakan Can, KeleBerk ve Yabancı’nın notları o zamanda alınmıştır. 2003 eşim Anita’yla flört ettiğimiz yıldır da aynı zamanda. Kitabın başlangıç taslaklarını gören Anita, “Bunlar kayıp ruhların hikâyeleri,” demiş ve böylece kitabın üst başlığının da annesi olmuştur. O güne dek kitaba uygun bir ad bulamadığımı söylememde de yarar var tabii.

Kayıp Ruhlar Kulübü’ne başlamamın belli bir nedeni yok. Hemen her kitabımda olduğu gibi Kayıp Ruhlar Kulübü’nde de beni evvela karakterler ziyaret etti. Beynime sızdılar ve, “Yaz bizi! Yaz bizi!” diye tutturdular. Ben de onlara boyun eğdim. Tüm olup biten bu.

 

• Eserleriniz arasında sizin için ayrı bir yere sahip olan kitabınız hangisi ya da hangileridir?

Düşler Diyarı çocuklara yazdığım ilk eser olması nedeniyle ayrı bir yerdedir benim için. Ama aynı biçimde Gohor yazarlıkta pişmeme, Olağan Mucizeler ruhumu yazıya aktarmama, Geceyle Gelen felsefeyle mekaniği iç içe geçirme yetisi kazanmama, Mesih’in Klonu çok ağır tarihsel ve bilimsel konuların üstesinden hakkıyla gelebilmeme, Kardan Adam Masalı klasikle moderni birleştirmeme, Sevgili Salak aykırı hayatları yazıya dökebilmeme aracı olmuştur ve onların da apayrı bir yeri vardır bende. Bol Bel’in halen gülümsetebildiğimi, Kayıp Ruhlar Kulübü’nün de halen yazıdan kopamadığımı görmeme yardımcı olduğunu, onları özel kılanın da bu olduğunu söylemeden edemeyeceğim. Gördüğünüz gibi, bu yanıtımla bir klasiğe daha can verdim: Bütün kitaplarım evlatlarım gibidir, birini diğerinden ayıramam.

 

• Edebiyat dergisi takip ediyor musunuz? Ediyorsanız hangi dergileri önerirsiniz? Türk Edebiyatı’nda dergiciliğin yeri hakkında ne düşünüyorsunuz?

Edebiyat dergiciliğine olan inancımı yıllar önce kaybettim. O dergilere yazı gönderenlerin burnu bir karış havada, kendini beğenmiş ukala adam ve kadınlar olduğunu deneyimledim ve uzaklaştım. İşini hakkıyla yapanlar var elbette. Varlık’ı, hayata veda edene dek Virgül’ü, aynı biçimde, son derece kaliteli bir fanzin olan Hayalet Gemi’yi keyifle takip ettim. Ama özellikle günümüzde edebiyat dergilerinin piyasayı yönlendirmekte en küçük payının kaldığını düşünmüyorum. Bir zamanlar Türk edebiyatını besleyen, çok sağlam kalemlerin doğmasına ve pişmesine olanak tanıyan dergiler artık hayatta değil. Yayın sistemi ve insanların yazıdan anladığı değişmedikçe daha uzun yıllar da küllerinden doğamazlar.

• Fantazya ve Bilimkurgu Sanatları Derneği (FABİSAD) üyesisiniz. Derneğin geleceği hakkında ne düşünüyorsunuz, faydalı işler yapacağına inanıyor musunuz?

“Fabisad’ı ‘Hayalgücü özgürleştirir’ sloganının ışığında hayata geçirdik. Coğrafyamızın fantastiğe bakışındaki önyargıyı kırmak, hem fantastiğin hem de bilimkurgunun hak ettiği konumda değerlendirilmesini sağlamak için adımlar atmaya çabalıyoruz. Sadece edebiyata değil, türleri işleyen hemen her sanat dalına destek olabilmek amacındayız. Bu amaçla çeşitli etkinlikler, paneller, söyleşiler, buluşmalar ve ilerleyen zamanla birlikte yarışmalar düzenlemek, fantastikle bilimkurgunun yükselişine katkı sağlamak ana gayemiz,” demiştim başka bir söyleşide, dolayısıyla tüm bu sıraladıklarımı hayata geçirmeye çalıştığımızı yineleyebilirim. Ama fantastik ve bilimkurguya yönelik önyargıyı kırmak çok zaman alacak gibi görünüyor. Önemli olan, kişiler yorulsa da kurum olarak Fabisad’ın dinç kalması ve erime ulaşmak için ilerlemesi. Dilerim bunu başarırız, ama başaramazsak da, bayrağı daha sonra devralacak diğer Fabisad’çıların işini büyük ölçüde kolaylaştırmış olacağız ki, bu da bir şeydir.

 

• Ufukta yeni bir öykü derlemeniz gözüküyor mu? Türk Edebiyatı’nda öykücülük üzerine neler söyleyebilirsiniz?

Geceyle Gelen’in yeni öykülerle zenginleşmiş yeni basımı planlarımız arasında, ama büyük olasılıkla bir isim değişimine de gideceğiz bu yeni baskı gerçekleştiğinde. Bunun iki nedeni var: Birincisi, yabancı bir yazarın daha önceki bir tarihte aynı adlı bir kitabı yayınlanmış meğer. İkincisi: Son dönemlerde Can da yeni çevirilerinden birini Geceyle Gelen adıyla satışa sundu. Bu da demektir ki, benimkiyle birlikte aynı adda üç kitap var. Bu nedenle Geceyle Gelen’in yeni baskısı gerçekleşme şansı bulursa yeni öyküleri gibi yeni adı da olacak.

Bu zenginleştirilmiş tekrar basımdan başka iki öykü kitabı projem daha var. Biri basıma hazır gibi. Büyük bir aksilik olmazsa BU’dan çıkacak: Pek Bi’ Tuhaf Öyküler. Diğeri Tanrıların Ölümü adını taşıyan, aynı kurgu gelecekteki farklı karakterlerin öykülerinin bir araya gelmesiyle oluşan, bir anlamda roman bütünlüğüne de sahip bir kitap olacak. Bu sonuncunun yayınevi henüz belirsiz.

 

• Ülkemizin bilimkurgu türünde geldiği şu anki durumu nasıl buluyorsunuz? Özellikle son zamanlarda bazı yazarlar kendi çabalarıyla bilimkurgu türündeki romanlarını basıyorlar. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz? Ek olarak on yıl öncesinin bilimkurgusuyla, şimdikini kıyaslayabilir misiniz bizim için?

Aslında fantastiğin ülkemizde kazandığına benzer bir ivmenin bilimkurgu için de geçerli olduğunu söylemek mümkün değil. Bilim kurgu kitlelerin çoğu için halen fazlasıyla mekanik, duygudan yoksun kabul ediliyor. Gerçekte iyi bilimkurguda durum bu değildir tabii. Söz ettiğim, o malum, kemikleşmiş önyargılardan biri. Yoksa bilimkurgunun ana malzemesi (diğer tüm edebiyat dallarında olduğu gibi) insandır. Fantastik, insanın doğa üstü durumlar karşısındaki davranışını irdelemekteyken; bilimkurgu, bu perspektifin yanına bir de gelecek öngörüsünü ekler. Bu anlamda işi bir nebze olsun daha zordur. Çünkü metnin “olabilirlik” hissini canlı tutması gerekir.

Türkiye’de umut verici girişimler var elbet, ama bunun yeterli olduğunu söylemek mümkün değil. Uzay, Gelecek ve Türk sözcükleri yan yana gelince bile insanlar gülümsüyorken, Türkler Uzayda deyince insanların aklına Cem Yılmaz esprileri geliyorken ve görsel anlamda en büyük başarımız uzaya ne denli aykırı olduğumuzu işleyen G.O.R.A. iken, hayallere kapılmanın âlemi yok. Evet, bilimkurgu Türk yazarlar tarafından da işlenecek, evet arada çok iyi eserler de çıkacak, ama bilimkurgu edebiyatı konusunda fersahlarca yol kat etmeliyiz daha.

• Son olarak Kayıp Rıhtım okurlarına, özellikle gelecek hayatlarında üretmek isteyenlere neler söylemek istersiniz?

Söyleyebileceğim en hayati şey, yazmaya heves edenlerin şapkayı önüne koyması ve, “Bugüne dek kaç kitap okudum ki yazmaya cüret ediyorum,” diye düşünmesi olacak. Son yıllarda mesaisini yazarlıktan çok editörlüğe kaydırmış biri olarak rahatlıkla söyleyebilirim ki, iyi okur olunmadan iyi yazar olunmaz. Yazma bir disiplin işidir, tamam, doğru, ama okumak da öyledir. Yazmaya hevesi olan kişi önce okumayı, sonra okuduğunu yorumlamayı düşünmeli, yazmaya sonra başlamalıdır. Bu işin olmazsa olmaz kuralı budur.

Zurnanın zırt dediği bir noktada şu ki, bu söyleşiyi okuyanlar arasında şöhret olmak, çok para kazanmak adına kaleme sarılanlar varsa, hiç zahmet etmesinler, loto veya altılı ganyan oynasınlar, şansları daha fazla olur. Çünkü Türkiye’de yazarlıktan para kazanmak çok zor, zengin olmak imkânsıza yakındır. Yazma mesaisi, abartısız söylüyorum, bir varoluş uzantısı, bir ruh zorunluluğu, bir gönül işidir. Zaten bu hasletlerle yazanlar da zihninde doğanların başka akıllara aktığını bilmekle dünyaları kazanmış olur. Ötesi mi? Varlık nedenini fark eden bir ruh için geri kalan her şey hava cıvadır.

Verdiğiniz cevaplar için sonsuz teşekkürler! Umuyoruz daha nice seneler sizi yeni eserlerinizle aramızda görmeye devam edeceğiz.

Ben teşekkür ederim sevgili Hakan ve Kayıp Rıhtım ailesi.