Bardağı kaldırdı. Masaya vurduktan sonra kafasına dikti içinde kalanları. Rakı boğazını yakarak inerken yaptığı hareketi düşünüyordu. “Masada konuşulanlar masada kalsın diye yaparız bunu” demişti babası. Babasını severdi. Kendince bilge bir adamdı. Bir sokak bilgesi. İstanbulu bilirdi. Hayır… İstanbul ondan korkardı. Gerçek yüzünü görmüştü babası bu şehrin. Onun belki asla göremeyeceği.
Kendi burjuva kalesinin içerisinde rahattı. En büyük sıkıntısı halk otobüslerinde yolculuk etmekti. Oturamayınca canı sıkılırdı. Ağlayacak gibi bile olurdu. Babası öyle değildi. Ayakta dururdu. Yer olsa bile oturmazdı. “Yaşlanıyorum be oğlum. Bu bacaklara biraz antrenman lazım ki beni yarıyolda bırakmasınlar. Zaten yaşayacağımız dört beş sene.” Dört beş sene. O, o kadar bile yaşamazdı. Babası kadar. Otuzundan sonra ölürdü diye düşünüyordu.
Her ne kadar kendini güvende hissetse de tehlikedeydi. Hayat tarzı onu tehlikeye sokuyordu. Hayır çok içtiğini ve hızlı yaşadığını söylemiyorum. Hayata bakış tarzı. Şehri görüşü. Şehir tehlikeli yer. Sokağın karşısından seni kesene dikkat etmen lazım. Ya ateş ister yada cüzdanını. Eğer bir parça taşımıyorsan uslu uslu vermen lazım adam ne istiyorsa. Asla onlarla kavgaya girmemen gerekir. Elli kişiyle dolaşsan bile her zaman daha fazladırlar. Her zaman. Çünkü onlar bu şehrin sahibi. Burjuva gencimiz değil.
Yol kesenler, yolu kullananlardan daha özgür. Fakirler, zenginlerden daha özgür. Çünkü hiç bir şeye sahip olmayan bir adamın kaybedecek bir şeyide yoktur. Her şeyi yapabilir. Hapishaneye girmek onun için sadece beleş yemek anlamına geliyor bile olabilir. Eğer o kadar meyilliyse. Ahh hadi… Dışarı çık. Beş altı tane köpek öldüren al bir liradan. Dağıt her ara sokakta ki evsize. Bu gece de senin için içsinler. “Şerefe,” desinler. “Bu şehirde hala enayiler var.”
1 Yanıt
3176 Gösterim