|| DUVARDAKİ RESİM || ~ BÖLÜM 1 - YENİ EV ~ Yağmur, pencereleri dövüyor, şimşekler çakıyor, stresli anne babanın sesi evin içinde yankılanıyordu. Miraç, annesi ile babasının yine delicesine kavga ettiği bir gecede, yağmurun, şimşeklerin sesinden uyuyamıyor, bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Başını yastığa gömüp, hüngür hüngür ağlamak istiyordu. Ailesinin bu denli huzursuz olmasından bıkmıştı. İstediği hiç birşey yolunda gitmiyordu.Şu ansa tek istediği şey oracıkta ölmekti; fakat ne yazık ki onu da başaramıyordu. Uyumak için çabalarken, sonunda sızabildi. Yağmur şiddetini arttırmıştı; ama annesinin ve babasının sesleri dinmişti. Yavaş yavaş ayısına sarıldı, yatağa gömüldü ve sonunda uyudu.
Ertesi sabah uyandığında, annesi odasında, dolabını açmış ve Miraç'ın giysilerini bir bavula koyuyordu. Miraç, şaşkınlıkla annesine baktı ve sordu:
- Neden eşyalarımı topluyorsun ?
- Gidiyoruz buradan sonunda. Artık o herife muhtaç değilim. Deden ölmüş dün gece. Hani kocaman bir köşkü vardı ya; mirasında onu da biricik kızına yani bana bırakmış. Sadece köşk de değil. Yüklü bir miktar para da. Önce iyi bir avukat tutup babandan boşanacağım. Sonra da ana kız günümüzü gün ederiz. Fena mı işte, sen de özel okula gidersin. O para harca harca bitmez, kıız.
Miraç şaşırmıştı. Annesi, öz annesi; kendi öz babasının ölmüne seviniyordu. Hem de dedesi onu o kadar severken. Afalamış bir şekilde sordu:
- Ne zaman gideceğiz ?
Annesi Habibe, sanki bir zombiymiş gibi Miraç'a baktı ve devam etti:
- Hemen gidiyoruz tabii ki.
- Peki tüm eşyaları nasıl toplayacağız ?
Yine aynı bakışı attı:
- Saçmalama lütfen. O parayla sana bunlardan %10000 daha kaliteli giysiler alacağım, o eski ayıcığı da yanında taşımana gerek yok. Çok daha pahalı ve güzel oyuncakların olacak. Kendine ait bir oyun odan, bir de yatak odan olacak. Bu eşyalar sacede birkaç gün için. Tamamen yerleşene kadar.
- Ama ben... Mukkie'yi yanıma almak istiyorum.
- Beni duymadın mı sen ? O aptal ayıcık sana yakışmaz. Sen artık bir köşkte yaşayacaksın.
Miraç gerçekten çok üzülmüştü. Hayattaki tek dostu ayıcık Mukkie de ondan ayrılıyordu. Kalktı, son kez kullandığı bir kaç parça giysi geçirdi üstüne ve annesiyle yola koyuldular. Otobüste bile, annesi hala zengin olmaktan, sosyeteden, entel olmaktan, pahalı arabalardan bahsediyordu:
- Görürsün bak, o kadar mutlu olacağız ki; bugünleri bir daha hatırlamayacaksın bile. Sana yaşattığım tüm o kötü şeyleri unutturacağım. İstediğin herşeyi alacağım. Bak, hem köşkün kocaman bir bahçesi de var, okula başlayana kadar hergün bahçede oynarsın.
Miraç'ın içinde, büyük bir grur kabardı. Artık bağarış çağarış yoktu; annesi hakıydı artık çok zengin olacaklardı; ama annesi bir konuda yanılıyordu: Miraç, yaşadığı o kötü günleri asla unutmayacaktı.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Yeni bir senaryo geldi akıma ben de öyküleştireyim dedim. Umarım beğenirsiniz. Devamı yakındaa