Oldum olası süper kahramanları sevemedim ben (Vurmayın n'olur). Daha doğrusu Amerika kökenli olanları. Her daim fazla yapmacık , fazla iyimser gelmişlerdir bana. (Evet , eminim onlarında karanlık bir dönemde olduğu , gerçekçiliğe yaklaştıkları bölümleri vardır. Zaten bir kahraman hakkında yıllarca yazılıyorsa pek çok şey tüketilmiştir.)
Steelheart çok güzel bir bakış açısı yakalamış bu noktada , özellikle Brandon Sanderson kaleminden çıkıyor olması ayrı bir hoş olmuş. Süper kahramanların karanlık taraflarını görmek , ne şekilde bir güce sahip olurlarsa olsunlar alt yapıda hala insan olmaları ve fani duygularından bir türlü arınamamaları çok güzel işlenmiş. Güç elde ettikten sonra mutlak iyilik ve ahlak altında birleşmek yerine , bireyselleşerek , şahsi çıkarları peşinde koşmaları , güç seviyelerine göre kendilerini bir kast sistemine tutmaları ve normal insanlara sadece işlerine yaradıkları sürece "yaşama izni" tanımaları , güç ve insan birleşiminin güzel bir örneği. Gerçi şu an da epiklerimiz yok ama bu kadar sert olmasada , göze daha "normal" gelen benzer bir sistemde yaşıyoruz.
Benim en büyük korkum serinin sonunda tüm epiklerin güçlerini kullanmayı ret ederek , insanlar ile mutlu mesut yaşamaları. Epiklerin güçlerini kullandıkça daha da acımasızlaştıkları kısmını umarım daha farklı bir konu altında bağlanır.
Bu arada , Coby sen ne güzel bir karaktersin ya