Kayıp Rıhtım Arşiv Forum

Liman Kenti => Düşler Limanı => Konuyu başlatan: Fırtınakıran - 01 Ekim 2011, 20:42:42

Başlık: Betonarme Facialar
Gönderen: Fırtınakıran - 01 Ekim 2011, 20:42:42

"Sanılanın aksine bireysellik yalnızlık değildir. Birey olmak tekil olmaktır ama başkalarıyla iletişim kuramama, sosyofobi vb. tanımlarla eşanlamlı kabul edilerek olayın dramatikleştirilmesine karşıyım. Hep karşıydım.

Toplumdan kaçtığımın düşünülmesi benim problemim değil. Toplumun benden kaçmadığı nereden belli? Ben mutlu ve tekildim, topluma karışmamı siz istemiştiniz. Toplum bile beni istemiyorken bu zoraki birlikteliği neden sürdürdük? Normal olan bu diye mi? Günümüzde anlaşamayan çiftler bile ayrılıp yuvalarını bozuyorken neden ben, sadece bir ben, normalliğin potasında erimeye mahkûmdum?
Dosyamda insanlarla iletişim kurmakta güçlük çektiğim yazıyor. Bakın, hemen parmağınızın altındaki satırda. Ama şimdi nasıl da şakıyorum değil mi? Çünkü şu an sadece kendi sesimi dinliyorum. Ben asla onları dinlemek istemedim. Tıpkı onların da beni dinlemesini arzulamadığım gibi. Beni dinlemesini istediğim tek kişi vardı, o da benden başkası olmadı. Biz birbirimize sadıktık, ta ki siz gelene kadar.

İletişim problemi konusuna geri dönecek olursak, aslında durumun tamamını az önce özetlemiş olsam da toplumsal bilinçler için biraz daha açmam gerekecek. Ben sadece kendimi dinlemeyi seven bir insanım. Kendi tatlı gerçeklerim ve hayallerim varken neden başkasının lekeli topraklarına sürükleneyim ki? Başkalarının kendini yüceltme ve egosunu zirveye taşıma kelimelerini zihnime almayı, hatta işitme sistemim tarafından duyulmasını istemiyorum. Hani her şey tercih meselesiydi? Hani zevkler ve renkler tartışılmazdı? Birinin dinmeyen yalanlarını dinlememek beni iletişim kurmada başarısız, sizlerin gözünde zayıf karakterli yapacaksa bundan şikâyetçi değilim. Sonuçta, siz de o dinlemek istemediğim kalabalıklardan birisiniz. Her ne kadar burada konu siz değil ben olsam da. Ama gerçeği çok merak ediyorsanız ve eğer sayfayı çevirirseniz üçüncü paragrafta karakterimin o kadar da zayıf olmadığına dair kanıtlar bulacaksınız.

Her neyse, konumuz neydi? Ah evet, ben ve iletişim problemlerim, pasif insan profilim vs. Dediğim gibi, ben kişinin egosuyla yaşadığı orgazmı izlemek zorunda değildim ve izlemedim de. Kulaklarımı tıkadım ve dinlemek istediğim kişi geldiğinde açtım. Yani sadece kendimle baş başa kaldığımda. Saatlerce sessizlik içinde, kimselerin duyamadığı bir sesin anlattıklarını, korkularını ve hayallerini dinlemeyi kendimle barışıklık olarak görüyorum. Ben kendimi severim, hatta belki sırf bu yüzden o eleştirdiklerim kadar egoist biri olarak tanımlanabilirim. Ama ben kendimle ilgili yalan söylemem. Ve işte bu nedenle sizlerin önünde, beni o egolarını tatmin etmek için bir araç olarak kullanan bir grup hayvanın arasına atan sizlerin karşısında, kendime dair doğruları söylemek için bulunuyorum.

Şimdi gelelim sonuca, madem bu kadar rahatsızdım neden onlarla kaldım sorusuna. Aslında kaçmış ve bir benle birlikte yeni bir hayat kurmuştum. Ama siz oraya da geldiniz. Tüm o psikolojik saptamalarınız, ilaçlarınız ve topluma kazandırma çalışmalarınızla beni saklandığım delikten çıkardınız. Bu hiç güneş görmemiş bir hayvanın güneşli bir yaz gününde dışarıya çıkarılması gibidir. Benim ışık görmemiş gözlerimi açamadınız, hayır, siz benim masum gözlerimi dehşetzengi bir ışıkla kör ettiniz! Karanlığa alışık ve sadece oradaki dünyaya gözlerini açmış her şeyden habersiz gözlerimi kendi doğruluk ışığınızla sonsuzluğa kapadınız!"

Adamın söyledikleri o anda tekerrür ediyordu. Yüzüne vuran spot lamba onu gerçek anlamda kör etmek istercesine işkence ediyordu. Sıkıca yumduğu gözleriyle avcılar tarafından yakalanmış bir av hayvanının çaresizliğine sahipti. Odayı dolduran sayısız sigara dumanıysa atmosferi cehennemi bir havaya sokuyor, zehirli dumanların ve donuk ışığıyla aydınlatma görevi yerine her şeye yarayan spot lambanın arkasındaki yüzler birer siluet olarak kalıyordu.

Spot lambanın durduğu metal masaya doğru bir siluet eğildi. Adamla burun burunaydı ancak kör edici ışıktan sakındığı gözlerini sadece kısık bir şekilde açabilen adam, karşısındakinin yüzünü seçemedi. Orası bir cehennemdi ve puslu bir havanın arkasındakilerse onu sonsuz acıya götürecek zebanileriydi.

"Madem tek istediğin yalnız kalmaktı, neden tekrar basıp gitmedin piç kurusu! Ama hayır! Sen o kadar acizdin ki kaçamadın bile! Sen, bu aşağılık benliğinle kendini değil onları sürmeyi seçtin!"

Masaya doğru eğilmiş olan polis, her an parçalanacakmış gibi duran sandalyenin üzerindekini yakasından kavrayıp kendi yüzüne doğru çekti. Konuşurken ağzındaki sigarayı adeta çiğniyordu. Çatlak sesi tıslar gibi savurduğu sözcüklere can verdi:

"Şimdi söyle! Onları neden öldürdün?"

Polisin yakasına yapıştığı, karşısındakinin güçlü elleriyle boğuluyordu. Konuşması için onu merhametsizce sarsan polisin ellerinden kurtulmaya çalışmadı. Sadece dumandan kaçınmak için başını çevirdi. Muhtemelen bunu da yanlış anlayacaklardı. Ancak o da kontrolünü kaybediyordu. Sakinlik buz olup eridi ve içindeki dev dalgalara karıştı. Artık önünde set yoktu, sadece onu tek hareketle boğabilecek bir adam vardı.

"Çünkü!" diye yakasını çekiştirmekte olan adama tükürürcesine bağırarak, “siz beni bir akıl hastanesine değil bir apartmana kapattınız! Bir koğuş benim için biçilmiş kaftanken beni insanlarla dolu bir konserve kutusuna tıktınız! Üst üste, yığınla insanın sıkıştırıldığı bir beton hapishanede beni kaderime terk ettiniz! Beyaz duvarlı odaların delilik ama yalnızlık dolu sıcaklığında güven içinde tutacağınıza bana bir 'sağlıklı' raporu ve yaşama alanı verdiniz! Siz bana yaşama alanı değil, bir işkence sundunuz!

Her yerde… her yerde onlar vardı! Merdivenlerde, asansörde, açılan ve kapanan kapıların ardında… Hiçbir yerde olmasalar bile alt ve üst katlardan gelen sesleri, yalanları, kahkahaları, konuşmaları!
Ben sadece sussunlar istedim. Sadece sussunlar…"

Polisin ellerinde titreyerek adeta nöbet geçiriyordu. Onun bu durmak bilmeyen sarsılmalarına daha fazla dayanamayan polis, onu sert bir biçimde sandalyeye doğru itti ve adam kontrolsüz titremeleriyle sandalyeden düştü. Yerden kalkmaya çalışmadı, orda öylece sarsılmaya devam etti.
Şimdi odadaki tüm polisler ona iğrenerek bakıyordu.

"Kayıtlara geçmesi için son sözün nedir?"

Yerde titreyen şekil, sarsıntılarının ardından zor anlaşılan bir sesle son sözünü söyledi.

"Ben masumum!"

Başlık: Ynt: Betonarme Facialar
Gönderen: mit - 01 Ekim 2011, 21:06:12

Güzeldi bu. Okurken ilk başta yazar kendinden bahsediyor zannettiriyor ve bu da acayip derecede hüzünlenmeme neden oldu. Sonuçta çok sevdiğim birinin bu tür düşünceler içerisinde olmasını hiç istemem.

Neyse ki sonradan kendini açıyor ve aslında bir hikaye olduğunu gözler önüne seriyor. Polisin sigarası için kullanılan betimleme ve son cümle benim adıma hikayenin tavan yaptığı yerlerdi. Kısacası iyiydi, güzeldi, çarpıcıydı.

Kalemine sağlık.

Not: Öyle olmasın!

Başlık: Ynt: Betonarme Facialar
Gönderen: Fırtınakıran - 02 Ekim 2011, 16:18:26

Kısa yazma denemelerimden ikincisinde, kısa ve çarpıcı yazabildiğimi düşünmenden ötürü hayli mutluyum.

Hikaye tırnakla başlıyor ancak yine de konuşanın ben sanılması çok da yadırgayacağım bir şey değil sanırım. Eh, kahramanımızla onu kaleme alan aynı hastalıklı zihni paylaşıyor ne de olsa (:P). Bir ben var benden içeri... Konumuz neydi?

Son cümle üzerinde gelgitler yaşadığımı söylemem gerekiyor. Nasıl bir şey demeliydim ki, son noktayı keskin hatlarıyla çizsin? Bu nedenle sonunu beğenmen de bana doğru bir tercih yaptığımı düşündüren bir etmen oldu.

Kısacası, güzel yorumun ve beğenilerin için teşekkür ederim.

Not'a Cevap: Olmaz olmaz :).

Spoiler: Göster

Öyle demesin!

Başlık: Ynt: Betonarme Facialar
Gönderen: safir - 02 Ekim 2011, 21:36:52

  Güzel bir yazı idi. Elinize sağlık. Mit'in de söylediği gibi ilk başta yazar kendinden bahsediyor sandım. Bu böyle sürer gider, bıraksam mı, diye düşünürken bir baktım ki yazı yön değiştiriverdi. Acaba diyorum, başa bir cümle dahi olsa da bir giriş yazılsa hem okuyucu meraklanır hem de tırnak işareti daha bir belli olur. :) Tabii bu şahsi düşüncem. Tekrar elinize sağlık.
  Ayrıca son cümleyi de çok beğendim. Yerinde olmuş.

Başlık: Ynt: Betonarme Facialar
Gönderen: Malkavian - 06 Ekim 2011, 10:34:34

Güzel bir kısa hikayeydi. Ben bu kadar dar bir alanda (bu kadar az yazı ile) bu kadar çok olayı anlatamıyorum misal. Bu bir yetenek diye düşünüyorum. Olayın geçmişini vermeden direk düşüncelerle olaya girmek ve sonra diyaloglarla olay örgüsünü anlatmak güzel bir yöntemmiş gerçekten. Bence ve sadece bence Adam masum ama biraz duygu sömürüsünü abartıyor. Polis kendi görevini abartıyor ve sinirini yanlış kişiden çıkartıyor ve asıl suçlu olan akıl hastanesine gönderecek raporu vermeyen görevli de bir taraflarını yaya yaya evinde ya da ofisinde oturuyor! hadi bakalım size dünyanın küçük bir özeti :)

Ellerine sağlık keyifle okudum.

Spoiler: Göster

Küçük bir eleştiri; ilk iki paragrafta sanırım yalnızlığı zaten baya bir vurgulamışken tekrar bir kaç cümle öznesi yüklemi değiştirilerek verilmiş. Vurguda abartıya kaçmak gibi olmuş ama çok ufak bişey bu tabi.

Başlık: Ynt: Betonarme Facialar
Gönderen: Fırtınakıran - 25 Ocak 2012, 12:57:47

Alıntı yapılan: safir - 02 Ekim 2011, 21:36:52

 Güzel bir yazı idi. Elinize sağlık. Mit'in de söylediği gibi ilk başta yazar kendinden bahsediyor sandım. Bu böyle sürer gider, bıraksam mı, diye düşünürken bir baktım ki yazı yön değiştiriverdi. Acaba diyorum, başa bir cümle dahi olsa da bir giriş yazılsa hem okuyucu meraklanır hem de tırnak işareti daha bir belli olur. :) Tabii bu şahsi düşüncem. Tekrar elinize sağlık.
  Ayrıca son cümleyi de çok beğendim. Yerinde olmuş.

Bir cümlelik giriş yazmam iyi olabilirdi aslında. Siz söyleyince hikayeye bir göz atıp düşündüm de, o zaman bir düşünce yazısından öte kurguya sahip bir düşünce yazısı olduğunu başından belli edebilirdim. Ancak benim o anki isteğim, direk replikle hikayeye girip okurları hızlıca olaya çekmekti. Yoğun düşünce ve eleştiri taşıyan bu kurguda bu durum pek olmadı sanırım :).

Son cümle üzerinde çok düşündüm açıkçası. Kısa ancak vurucu olması niyetindeydim. Beğenmenizden ötürü mutluyum, demek ki bir şekilde bunu yakalayabildim.

İyi ki yazıyı bırakmamışsınız da, ben de yorumunuzu okuyabilmişim.

Alıntı yapılan: Malkavian - 06 Ekim 2011, 10:34:34

Güzel bir kısa hikayeydi. Ben bu kadar dar bir alanda (bu kadar az yazı ile) bu kadar çok olayı anlatamıyorum misal. Bu bir yetenek diye düşünüyorum. Olayın geçmişini vermeden direk düşüncelerle olaya girmek ve sonra diyaloglarla olay örgüsünü anlatmak güzel bir yöntemmiş gerçekten. Bence ve sadece bence Adam masum ama biraz duygu sömürüsünü abartıyor. Polis kendi görevini abartıyor ve sinirini yanlış kişiden çıkartıyor ve asıl suçlu olan akıl hastanesine gönderecek raporu vermeyen görevli de bir taraflarını yaya yaya evinde ya da ofisinde oturuyor! hadi bakalım size dünyanın küçük bir özeti :)

Ellerine sağlık keyifle okudum.

Spoiler: Göster

Küçük bir eleştiri; ilk iki paragrafta sanırım yalnızlığı zaten baya bir vurgulamışken tekrar bir kaç cümle öznesi yüklemi değiştirilerek verilmiş. Vurguda abartıya kaçmak gibi olmuş ama çok ufak bişey bu tabi.

"Yazabildiğim" ikinci en kısa yazı. Vallahi normalde ben de böyle yazamıyorum. İki kere yazabildim, sonra da gerisi gelmedi :D.

Hikaye kurgusuna farklı bir bakış açısı getirmişsin, aslında senin dediğin taraftan bakınca o tarafa da çekilebilir doğrusu. Yazarken bu dediklerinin yanı sıra başka şeyler düşünmüştüm, ancak senin dediklerine de uyuyor gibi duruyor :). Kimse masum değil bence :P.

Eleştirene gelecek olursam, bak ona hiç dikkat etmedim. Vurucu olayım derken sosu biraz fazla kaçırdım sanırım. Bundan sonra ayarı tutturmaya özen göstereceğim. Tabii bir daha kısa yazabilirsem :D.

Çok teşekkür ederim yorumların ve özellikle eleştirin için.