Kısa bir giriş yapıp final üzerinden aşağıda tekrarlayacağım gibi "an"ın etkisiyle kısa bir yorum yapayım bende buraya

Ve giriş cümlemi "Breaking Bad'le duygularıma sahip çıkamadım" diye yazaraktan hiç de abartı sayılmayacak cümlemi sunayım.
Her bölüm farklı duygulara itti beni. Bir bölüm yaptıklarının ahlaki açısını düşünürken diğer bölüm yaptığı tüm işlerin arkasından kıs kıs güldüğümü hatırlarım. Her şeye ailesi için başladı sonrasında ise kendisi için bitirdi. Yada cümleyi tertiplemek gerekirse ; Walter için her şey aile içindi ama sonra aile kavramından çıkıp kendi için olan duruma geçti.
Kısacası BB'yi buruk ama mutlu bir şekilde sonlandırdım. Ne çok uzun ne çok kısa. İnanılmaz bir doyumluk hissi yaratan finaliyle birlikte Walter White ve Jesse'nin son dakikalarda birbirlerine uzun uzadıya bakışlarını unutmayacağım. O bakışlarda yatan gerçek duyguları kimimiz anlayacak kimimiz ise Walterin düşüşüyle bir diziyi daha bitirdiğini düşünecek. O anlamlı bakışlardan sonra Breaking Bad'in ilk bölümlerinde yer alan, Jesse'nin Walter ile Hank'in baskınında göz göze gelmesiyle tanıştıkları ve finalinde ise ölümün kucağına göz göze gelmeleriyle bitirdikleri sahne aklıma kazınacak ,ki aslında kazındı. Pek çok dizi yoktur böyle kelimelere sığmamayı başaran.
Tüm arkadaşlar gibi "an"ın heyecanıyla aynı tepkiyi vermekten bende kaçınamıyorum...