Kayıp Rıhtım Arşiv Forum
Kurgu Güncesi => Tartışma Platformu => Konuyu başlatan: Nefertari - 29 Ekim 2008, 10:23:32
-
Belki saçma ama hep aklıma takılır bu benim..Pek çok okuduğum fantastik eserde bilgeler ölür..Olayın kahramanıda tek kalır..Sizce neden yazarlar hep yardım edecek kişileri öldürür?Yani onları uzaklaştırmak yerine neden ölüme terk eder?
-
1- kurtarıcının medet umduğu kişilerin ölmesi onu umutsuzluğa sürükleyebilir (kötü adam düşünce tarzı) ve vazgeçebilir
2- bilgeleri öldürmesi kurtarıcıyı öldürmekden daha kolaydır genelde (zeki kötü adam düşünce tarzı)
3- kurtarıcı öldürülebilse bile bilgeler işin köküdür yeni kurtarıcılara sebebiyet verebilir (ileri görüşlü kötü adam...)
4- her kitabın yazarı o kitap için bir tanrıdır, tanrı insanların nasıl yaptıklarını tecrübe etmelerini istiyorsa yazarda baş karakterinin ateşlerden geçmesini/olgunlaşmasını/düşüncelerini oluşturmasını;yanlız yapmasını yani başkalarından etkilenmeden mümkün mertebe orijinal olmasını ister ki okuyucu onu sevebilsin. (nihbrin düşünce tarzı)
-
Yeni bir zorluk eklemek. Eserlerde kahramanlar sürekli aşamalardan geçerler. Farklı zorluklarla mücadele ederler, yeni şeyler öğrenirler. Bu da klişe olarak o aşamalardan birisidir.
Bir de yazar oalya toz pembe bakmadığını göstermek için böyle bir şey yapıyor olabilir. Ama sonuçta senin de dediğin gibi artık bu klişeleştiği için pek geçerli bir neden değil.
-
Kahramanın öğrendiklerini 'tek' başına uygulayabilmesi için bilgenin ayak altından çekilmesi gerekir. Sonra da "Bunu bana X öğretmişti," diye efkarlanır dururlar. Karakterin geçirdiği önemli evrelerden birisidir bence. Çoğu fantastik eserde de buna rastlarız zaten.
-
Belki de kahramanın gerçekten kahraman olabilmesi için gereklidir bu. Eğer ki bilge kişi kendisini olaya çok fazla dahil ederse, kahraman olan kişi; kahraman olarak gösterilen kişi yerine bilge kişi olur.
Ayrıca asıl kahramanın kendi başına neler yapabileceğinin göstergesi ve kendini gerçek anlamda kantılaması için gerekli olabilir.
-
Çünkü o bilgeler karaktere yardım etmesi için yaratılmasına rağmen aynı zaman da karaktere anlattığı şeylerle okurlarıda bilgilendirmiş olur. Sonuçta olaylar bir kurgu çevresinde döner ve bunları anlatan biri olmazsa roman çok zorlaşır ve içinden tek başımıza çıkamayacağımız düzinelerce soruyla başbaşa bırakır bizi. Genelde karakter tarih bilmez , eskilerde yaşananları ve seriye göre savaşmayı , büyüyü bilmez. Bilge bilir ve detayla anlatır böylelikle okuyucu da gerçek bir netlikle öğrenir. Ancak bunlar olurken de bilgenin etkisindeki ana karakter dikkatle bakıldığın da pek bir vasıfsız kalır. E bir şekilde o karakteri yeniden popülerleştirmek için bilge ölür-öldürülür. Ardından karakter yavaş yavaş bilgenin yarım bıraktığı soruların cevaplarını bularak '' Bende felsefi kişiliğim ben de zekiyim '' tarzı bir karaktere bürünür. Böylelikle ilgi tekrardan ana karaktere döner. Tabi bu benim görüşüm :P
Bkz: Dumbledore ölmeseydi eminim 7. kitap teorilerinin %60'ında Voldemort'u Dumbledore öldürecek yazısı geçerdi. Aynı şekilde miras serisinde Oromis ölmeseydi ben Galbatorix'i Oromis öldürür. Eragon olsa olsa Murtagh'ı öldürür diye düşünüyordum.
-
1. Mazoşist bakış açısı: Yazar kendisini, yazdığı kitabın baş karakteriyle özdeşleştirir (bilinçdışı bir durum söz konusu burada). Mazoşist eğilimlerinden dolayı ona yardımcı olan bilgeyi öldürerek ana karakteri "öksüz" bırakır ve bir anlamda kendine acıyarak varolan mazoşist eğilimlerine doyum sağlar
2.Sadist bakış açısı: Yazar ana karakteri, kendi sadist eğilimlerini doyurabilmeye yönelik bir obje olarak tanımlar (bilinçaltında elbette). Dolayısıyla ona mümkün mertebe acı çektirmeye çalışır ve bunun en kolay yolu da ana karakteri yalnız bırakmaktır.
Görüldüğü gibi her iki durumda da kabak bilgenin başına patlıyor. Ulan ne zor işmiş bilge olmak. Sen o kadar çalış çabala antik kütüphanelerde dirsek çürüt, ömrünü taşların üstünde yatarak geçir, ten rengin portakal yemekten portakal rengine dönüşsün sonra birileri kendine doyum sağlasın diye öl. Bilgeyi öldüren birkaç yazar söyleyin baltamla bacaklarından kırpayım hemen :rr
-
Dwarfettin'e katılıyorum :D
-
Sadist bakış açısı doğru gibi aslında. Psikolojik deney olarak da görebiliriz belki. Sadist yazar, kendini psikolog olarak görür, kendi gerçekliğinde bir deney yapmak ister, bilgeyi öldürür, karakterin davranışlarını sezinlemeye çalışır. Belki Sado-Mazoşist bir tutum, ikisi de var :D
Dwarfettin çok güzel değinmiş.
-
Esasında psikolog gibi hissetmesine de gerek yok. Buradaki kilit sözcük "hükmetmek"... Kendi dünyasının yaratıcısı (bir başka deyişle tanrısı) olan yazarın, o dünyayı şekillendirirken kendi içsel gerçeklerinden bağımsız hareket edebilmesi imkansız zaten. Ve elinde hazır hükmetme gücü de varken ister istemez kendinde olan birşeyleri yarattklarına bulaştıracaktır. Kendi dünyası yarattığı dünyayı şekillendirmede birincil derecede rol oynayacaktır.
Ben konuyu bu bağlamda değerlendirdiğim için arkadaşın sormuş olduğu soruya bu şekilde yanıt verdim. Verdiğim örnekler de birer numune olmaktan öte birşey değil aslında. Senin de belirtmiş olduğun gibi bunun farklı yolları da vardır. Ama sonuç ne olursa olsun olan bilgeye oluyor :fringa