Kayıp Rıhtım Arşiv Forum
Liman Kenti => Düşler Limanı => Konuyu başlatan: Canina - 30 Nisan 2010, 19:59:42
-
Çok yazardı. Bir o kadarda silerdi.
Bilgisayarını kullanırdı yazmak için. Bir iki cümle yazar sonra olmadı diyerek silerdi. Kafasında ki gibi olmamıştı. Düşündüğü gibi değildi. Eve gelirken yazmayı düşündüğü şeyler değildi bunlar.
Yazı yazmak hakkında en çok bundan nefret ediyordu. Yazı fikirleri duman gibiydi. Aklında tutamıyordu bir türlü. Bir on dakika sonra yazmak istediği şey aklından uçup gidiyor tabiri caiz ise "ilhamını" kaybediyordu.
Bazende yazmaya üşeniyordu. Daha sonra yazmaya karar verdiğinde de çok geç oluyordu çünkü konu hakkında ki duygularını kaybetmiş oluyordu. O anlık heyecan ile kafasında oluşan sözcükler yazana kadar uçup gidiyordu.
Not alıyordu bu yüzden. Kağıtlara, peçetelere, koluna, avucuna, masaya... Her yere. Kaleminin olması yeterliydi. Ama yazdığı şeylerinde çoğunu ya kaybediyordu yada kendi yazısını okuyamıyordu. Gene bir işe yaramıyordu ama bir iki sözcük çıkarabiliyordu bazen aradan. Fitili tekrar ateşleyecek ve sayfaları doldurmasına yetecek bir doping gibi.
-
Beni mi anlatıyorsun ne yapıyorsun? Akşam iş çıkışlarında beni takip ettiğinden ciddi bir biçimde şüphelenmeye başladım bak şimdi :D
-
Evinde kameralarım bile var. 7/24 seni takip eden bir ekibim var apartmanın bodrum katında kapıcıyla beraber senin evi izliyorlar. :D
-
Tatari Show. Sana olur öyle demiştim, sebebi bu, malesef dışarıdaki herkes birbirine benziyor. Biz içeridekiler ayrıntılarla birbirimize benziyoruz.
-
Çok yazardı. Bir o kadarda silerdi.
Bilgisayarını kullanırdı yazmak için. Bir iki cümle yazar sonra olmadı diyerek silerdi. Kafasında ki gibi olmamıştı. Düşündüğü gibi değildi. Eve gelirken yazmayı düşündüğü şeyler değildi bunlar.
Yazı yazmak hakkında en çok bundan nefret ediyordu. Yazı fikirleri duman gibiydi. Aklında tutamıyordu bir türlü. Bir on dakika sonra yazmak istediği şey aklından uçup gidiyor tabiri caiz ise "ilhamını" kaybediyordu.
Bazende yazmaya üşeniyordu. Daha sonra yazmaya karar verdiğinde de çok geç oluyordu çünkü konu hakkında ki duygularını kaybetmiş oluyordu. O anlık heyecan ile kafasında oluşan sözcükler yazana kadar uçup gidiyordu.
Not alıyordu bu yüzden. Kağıtlara, peçetelere, koluna, avucuna, masaya... Her yere. Kaleminin olması yeterliydi. Ama yazdığı şeylerinde çoğunu ya kaybediyordu yada kendi yazısını okuyamıyordu. Gene bir işe yaramıyordu ama bir iki sözcük çıkarabiliyordu bazen aradan. Fitili tekrar ateşleyecek ve sayfaları doldurmasına yetecek bir doping gibi.
Galiba bizim evde de kameralar donanmış.... Bu yazının ilhamı nerrden geldi ki acaba ? (En son ne zaman ? " isimli oyunda konuşuyorduk sanki... =)
Eline sağlık...
-
"En son ne zaman" oyununu bilmem ama bunun ilhamı Beyaz bir lale ile ilgili düşüncelerimi 4 kere en az üç sayfa uzunluğunda yazıp çöpe attıktan sonra aldım.
Ertesi gün beyaz lale ile ilgili yazdığım şey sadece altı satırdan ibaretti. Üstelik şiir bile değildi.
-
hüzünlü bir son olmuş :)