Gönderen: Raisor - 12 Temmuz 2012, 20:50:30
Sufthor Iym
İsim: Sufthor Iym
Cinsiyet: Erkek
Yaş: 23
Fiziksel Görünüş + Genel Giyim Tarzı: Yaklaşık 1.90 boyundadır. Aşırı derecede geniş omuzları vardır, ki bu da onu iri yarı biri yapıyor. Boyuna rağmen orta kiloludur. Kendini yakışıklı bulmaz. Her gün düzenli olarak taradığı siyah saçları, saçlarından bile daha koyu gözleri vardır. Kıyafetine pek önem vermez.
Spesifik Özellikler (Ek Bilgi): İçki onun en büyük zaafı. Her gün en az bir, en fazla da canı ne kadar isterse o kadar içiyor.
RP Bonus: 1
Spoiler: Göster
Gönderen: Raisor - 13 Temmuz 2012, 21:39:10
Cennetten bir parçadır burası. Tabi eğer size göre cennet, insanların oturup içki içtikleri, kumar oynadıkları, bilek güreşi yaptıkları ya da kadınların yasal olmayan yöntemlerle para kazandıkları bir yerse. Evet, burası Sufthor için tam bir cennettir.
Yaverd gibi tenha bir barda, gözle görülenler ve arka plan arasında dehşet bir fark vardır. İlk bakıldığında sadece oturup içki içilen bir yer gibi görülse de, yan odada pokerin Allahı oynanıyordu. Uyuşturucu içenler, uyuşturucu satanlar, fahişelik yapmaya çalışan kadınlar – ki onların mekânı tuvaletti, – hepsi bu barda bolca mevcuttu.
Sufthor ise sadece, bar masasına oturmuş içiyordu. Aslında barlara gelmeyi pek sevmezdi. Yalnız başına evde içmenin daha iyi olduğunu düşünürdü. Balkona çıkmak, bir duble viski içerken şehrin manzarasını seyre dalmak… Beş katlı bir apartmanın beşinci dairesinde kalıyordu. Ama bazı zamanlarda bara gidip, etrafında içen insanlar olduğunu bilip de içerdi ki, kendini dünyanın en kederli insanı olmadığına inandırabilsin.
Son on dakikadır yanında orta yaşlı bir adam oturuyordu ve sanki Sufthor’a meydan okuyormuş gibi, Sufthor ne kadar içerse onun iki katını içiyordu. Ama ne o ne de Sufthor konuşmaya hevesli görünmüyorlardı. Aralarında bir muhabbet geçmedi. Belli bir sürenin sonunda, adam elini cebine atarak sigara paketini çıkardı ve içinden bir tane alarak paketi masanın üzerine koydu.
Orta yaşlı bir adamdı. Saçları yavaş yavaş seyrekleşmeye başlamıştı ve kimisi beyazdı. Ama yüzü henüz kırışmamıştı. Hoş bir giyim tarzı vardı, bir kot pantolon ve atletik bir gömlek giymişti. Sufthor’a bakarak konuştu:
“İçip içmediğini bilmiyorum. Paket orada. İstersen alırsın.”
İçkisinden bir yudum daha aldı. Bu sırada sigarasını da yakmıştı. “Seni arada bir burada görüyorum. Haftada bir. Ya da iki haftada bir geliyorsun.” Bu bilgileri bildiğine göre adam her gece buradaydı. “Yüzündeki kederi görebiliyorum. Kız meselesi mi?”
Adam meraklı görünmüyordu. Lakin sesinde bir yardım arzusu seziliyordu. Belki biraz kendi dertlerini anlatıp rahatlamak, belki biraz başkalarının dertlerini dinleyip rahatlatmak istiyordu. Ya da belki bambaşka bir amacı vardı. Böyle yerlerde kimin ne olduğu belli olmuyordu.
Boğucu, kasvetli bir akşamdı ve yağmur, Tanrı şehre gözyaşı döküyormuş hissi yaratıyordu.
Gönderen: TheSpell - 14 Temmuz 2012, 08:13:29
Uzattığı pakete dokunmadı.
Cevap verip vermemek konusunda kararsızdı. Adam iyi birine benziyordu, ancak yıllar Sufthor'a insanları görünüşü ile yargılamaması gerektiğini öğretmişti. Sert ve acımasız derslerle birlikte. İşte yine o anı düşünüyordu. Pazarlamacı kılığında evlerine giren hırsız, cezbedici bir gülümsemeyle elindeki malzemeyi tanıtmaya başlamıştı. Ailecek onu büyük bir merak ve heyecanla izlemişlerdi. Bu tür insanlar evlerine pek uğramazlardı. Pazarlamacı-ya da öyle görünen katil- tanıtımın sonlarına doğru sesini sertleştirmişti. Artık duygusuz ve dehşetengiz bir ses tonuyla konuşuyordu. Sonra malzemeyi elinden atmıştı ve Sufthor'un ailesine saldırmıştı. Olanlar o kadar ani olmuştu ki babasının bu dünyadaki yaşamı son bulduğunda neler olduğunu hala anlayabilmiş değildi.
Bir pazarlamacı neden insanların ailesine saldırırdı? Para için mi? Sufthor asla zengin bir yaşam sürmemişti ki. Nedenini o zaman da anlayamamıştı, hala da anlamış değildi. O adamı bulacaktı. Bulmadan ölmeyi düşünmüyordu.
O bu düşüncelere dalmışken adamın sorusunu bir kez daha tekrarladığını duymamıştı. Hala kararsızdı. En sonunda kısa, sade ve verilebilecek en umursamaz cevabı verdi: "Hayır." Bir daha da konuşmadı. İçmeye devam etti. Sıkılmaya başlamıştı. Adama yeniden baktı. Yüzünde meraklı bir ifade vardı. Sufthor bakışlarını sertleştirip tekrar bara göz gezdirdi. Herkes kendince eğleniyordu. Kimisi içiyor, kimisi de fahişelerle vakit geçiriyordu. Sufthor'un eğlencesi de buydu işte. Diğerlerini izlemek. Kendisi gibi başkaları da olduğunu görünce içindeki huzursuzluk geçmiyordu ama bir süreliğine rahatlatıyordu en azından.
Sufthor ailesinin ölümünden sonra hiç gülümsediğini hatırlamıyordu. Belki bir kaç defa. O da hayal meyal. Defalarca parçalanmış kalbinin bir kız için heyecanla attığını da hatırlamıyordu. Aşk, şefkat... Bu duygular ona yabancıydı. Kalbindeki açılamayacak, küçük hücrelere atmıştı duygularını. Dehşeti göz önüne çıkarmıştı o . Acımasızlığı, nefreti. Bu duyguları biliyordu işte. En iyi arkadaşlarıydı bu duygular Sufthor'un. Kimi zaman sinirlenir, evde değersiz bulduğu tüm eşyaları kırar parçalardı. Bu şekilde yapa yapa evinde sade bir televizyon, basit bir koltuk takımı ve bir dizüstü bilgisayar kalmıştı. 2+1 evinin yalnızca bir odasını kullanıyordu. Evinde bir yatak bile yoktu. Koltukta sızıp uyuyakalmaktan beli ağrıyordu. Yakında fıtık olacağım. diye düşündü. Böyle bir hayat sürmemeliyim.
İşte o an aklı başına geldi. O ne yapıyordu böyle? İçkinin, nefretin onu kurtaracağını mı sanıyordu? Sufthor asla dindar biri olmamıştı ancak... kendisini uzun zamandır ilk defa bu kadar iyi hissediyordu.
Gönderen: Raisor - 14 Temmuz 2012, 22:33:47
“Abin var mıydı?” dedi, hafif cüretkâr bir ses tonuyla. Sufthor adamın neyden bahsettiğini tam anlamamış gibiydi. Abisi mi? Bildiği kadarıyla Sufthor’un bir abisi yoktu. Hiç cevap vermedi, bu sırada da adam bardan çıkıp gitmişti.
Sufthor içmenin dertlerini azaltmadığını bir anda anlayıvermişse de, içmeye devam ediyordu. Çünkü artık içki, ciğerleri için bir alışkanlık halini almıştı. Çoğu zaman sirozdan ölme ihtimalinin yüksek olduğunu düşünürdü. Ama şimdi değil. Önce ailesinin intikamını almalıydı. Ya da o böyle düşünüyordu.
Asıl mesele ailesinin intikamını almak değildi. O adamı bulmaktı. O pazarlamacı kılığındaki adamın çehresi bir gün bile olsun aklından çıkmamıştı. Her gün rüyasında o adamı öldürüyordu. Hayatta nefret duygusunu bu kadar yoğun yaşayabilen biri daha, az bulunurdu.
18 - 19 Yaşlarında oldukça yakışıklı bir oğlan çocuğu, iki - üç masa ilerisindeydi Sufthor'un. Yanında iki adam daha vardı ve ona zorla bir şey vermeye çalışıyorlar gibiydi. Sufthor hiç kaile almadan, bir yudum daha içti.
Bir yandan da hafiften uykusu geliyordu.
Gönderen: TheSpell - 14 Temmuz 2012, 23:45:39
Bunlar olurken adamın sorusunu düşünüyordu. "Abin var mıydı?" Hayır, yoktu. Eğer Sufthor'un gizemli bir şekilde hafızası silinmemişse-ki bu pek mümkün değildi- hatırladığı kadarıyla bir abisi yoktu. Aklına filmlerdeki ya da kitaplardaki klişeler gelmişti. Çocuk bir ağabeyinin olduğundan habersiz olurdu. Sonra bir anda BOM! Hiç yoktan bir ağabey meydana gelirdi. Bebekken ayrıldıklarını, onun kendisini hiç hatırlamadığını, ancak bir kardeşi olduğunu öğrendiğinde de hemen araştırma yapmaya başladığından söz ederdi.
Klişe işte, diye tekrarladı içinden Sufthor. Bu tür şeyler gerçek hayatta olmazdı. Gerçek acımasızdı, katıydı, sertti ve kimsenin gözünün yaşına bakmazdı. Gerçek insanları sevmezdi, onların acı çekip akıllanmasını isterdi. Bu yüzden onlara olabildiğince sert deneyimler yaşatırdı. Küçücük bir çocuğun ailesinin öldürülmesi gibi, savunmasız gibi görünen her kızın...
Sanki bu düşünceleri aklından savmak istermiş gibi başını salladı. Düşünceler elbette gitmemişti fakat o kadar derin de değillerdi. Sufthor son bir kez daha bara göz gezdirdikten sonra ayağa kalktı ve evin yolunu tuttu. Bir yandan da esniyordu. Asla paytak adımlar atmazdı içtikten sonra. Uzun süredir içki içmesi ona bir tür bağışıklık kazandırmıştı. Her zamanki dik ve saygılı yürüyüşünü kullanıyordu. Kambur birisi olmamıştı hiç. Her ne kadar beli ağrısa da.
Apartmanın tanıdık silueti gözüne çarptığında Sufthor kendi kendine sessiz bir şekilde küfür mırıldandı. Şimdi beş katı nasıl çıkacaktı? O lanet olasıca beş katı? Neden tuta tuta beşinci kattaki evi tutmuştu ki? Bunları düşününce boynundaki damarlar belirginleşmeye başladı. Basit şeylere çok çabuk öfkelenirdi. Öfkesini çıkarabileceği bir madde armaya başladı, gözüne ilk takılan şey de iki adım önündeki büyük, yeşil ve üzerinden pis kokular yükselen bir çöp kovası oldu. Hışımla iki adımı atlattı ve çöp kovasına bir tekme attı.
Nitekim yapmak istediği şeyde pek de başarılı olamadı. Tam tersine kendi canını yakmasına sebep oldu. Sızlanarak ayağını tuttu ve birkaç adımı tek ayak üzerinde sekerek, birkaç adımı daha topallayarak gitti. Merdivenlerin başındayken büyük bir acıyla inledi ve inanılmaz derecede yavaş biçimde merdivenleri çıkmaya başladı.
Evinin kapısına vardığında aradan tam 7 dakika geçmişti. Sağ eli sağ cebine girdi ve evin anahtarını yokladı. Ancak bulamadı. "Zaten hep öyle olur ya!" diye söylendi ve elini bu sefer de öbür cebine daldırdı. Bu sefer istediğini başardı ve nihayet kapıyı açabildi. Yapabildiği kadar hızlıca eve girdi kapıyı arkasından kapattı Ayakkabısını çıkarttığında 'korkunç' diye tabir edilecek bir manzarayla karşılaştı. Ayağı şişmiş ve adeta mosmor olmuştu. Yarın doktora gideceğim. diye düşündü. Bunu da yapılacaklar listesine ekledikten sonra koltuğa uzandı ve homurdanarak uykuyla cebelleşti.
Gönderen: Raisor - 15 Temmuz 2012, 18:41:25
Sufthor içkiye olan deneyimleri sayesinde çok iyi biliyordu güzel bir kahvaltının baş ağrısını dindireceğini. Kendini mutfağa attı ve buzdolabını açtı. Dünden kalan sandviç ekmeğinin arasına koymak üzere biraz salam, domates ve peynir kesti. Ekmek oldukça yumuşaktı. Göbeğinde bıçakla bir delik açarak, ince kesilmiş malzemeleri içine koydu. Bu esnada da çayı kaynamıştı.
Kahvaltısını da alarak balkona çıktı ve yuvarlak küçük masasına oturarak bir yandan manzarayı seyre dalmış, bir yandan da karnını doyurmaya başlamıştı.
Arjantin’in güneyinde, yağmur pek sık yağardı. Buenos Aires’in de bu durumdan nasibini aldığı bir gündü bugün. Hava düne nazaran daha soğuktu zaten. Dışarı çıkmak için hiç iyi bir gün değildi anlaşılan. Lakin bu gece için bir plan vardı. İyi bir dedektif bulmuştu Sufthor geçen haftalarda. Gizliliğe önem veren biriydi. Anne ve babasını kimin öldürdüğünü bulması için adama tonlarca para teklif etmişti ve bu gece buluşacaklardı. Adam yeni bilgiler edinip edinmediğini anlatacaktı Sufthor’a.
Yağmur hızlanmışken bunlar hatrına geldi Sufthor’un. O saate kadar bolca zamanı vardı.
Gönderen: TheSpell - 15 Temmuz 2012, 19:22:53
Yine düşüncelerini kovmak istermiş gibi başını salladı. Son günlerde bu hareket bir alışkanlık haline gelmişti. Ne zaman kötü bir şey düşündüğünden emin olsa, bu hareketi yapıyordu.
Bir dakika, kötü bir şey mi? Hayır, kötü bir şey değildi. Sufthor'un intikam aleviyle yanıp tutuşması çok normaldi. Bunu kendisi de biliyordu.
Balkonunun panjurlu olması onun için bir avantajdı tabii, yağmurun içeri girme çabalarını azaltıyordu. Gözüne giren yağmur damlacıklarını savuşturmak için kolunu kullandı.
Bir süre sonra sandviçi bitmişti. Sessiz sessiz çayının son kısmını yudumluyordu. Çayı da bitince içeri geçti. Dizüstü bilgisayarını eline aldı ve biraz internette gezdi. Ancak hem internetin yavaşlığından, hem de bu akşamki buluşmanın heyecanını bastıramadığından dizüstüyü kapattı ve yeniden koltuğa uzandı. Buluşmaya dinlenmiş ve tüm duyuları açık bir şekilde gitmeliydi. İşi yaver giderse hayatının en iyi buluşması olabilirdi. Heyecanla bunları düşünürken uyuyakaldı.
Uyandığında buluşmaya yaklaşık bir saat kalmıştı. İçkinin etkisi de neredeyse geçmişti. Bulabildiği en düzgün ve kırışmamış kıyafeti seçti. Saçını düzeltti. Dişlerini fırçaladı. Kişisel temizliklerini yaptı. Ardından rahat bir nefes aldı ve evinin kapısını açarak buluşmaya doğru yola koyuldu.
Gönderen: Raisor - 16 Temmuz 2012, 17:30:28
Bu esnada, içkinin etkisi artık dağılmıştı. Dedektifle sağlam kafada konuşabileceği için pek seviniyordu doğrusu. Randevu saat 20:00’de olduğu için, kişisel bakımını yapıp, güzel bir şeyler giyinmek için acele etmeye gerek yoktu. Yavaşça, düzenli bir şekilde bunları yaptı ve evden çıktı.
Sufthor’un ailesinden kalma eski bir renault’u vardı. Bu tip eski arabalar, aynı zamanda da oldukça sağlamdır. Tabi bu, Sufthor’un, arabayı hor kullanması gerekiyor gibi bir anlam taşımıyordu. Sufthor böyle konularda oldukça dikkatliydi.
Sufthor önce gidip kendine marketten bir hazır sandviç aldı. Ne de olsa sabahtan beri bir şey yememişti. Arabayla çeyrek saatlik yol kat ettikten sonra, ki bu sırada sandviçini de yemişti, kendini tanıdık, sıradan, beyaz bir evin önünde park etmiş buldu. Bay Gusto, müşterilerini evinde ağırlamayı pek severdi. Ayrı bir ofisi yoktu, sadece evinde bir çalışma odası vardı. Sufthor’un tek bildiği, adamın çok iyi bir dedektif olmasıydı. Bu ay aldığı maaşın çok büyük bir kısmını adama verecekti ve bu her ay devam edecekti. En azından katilin gizemi çözülene kadar.
Para demişken, Sufthor’un serbest bir işi vardı. Sürekli işe girip çıkar, arada ticaretle uğraşırdı. Zaten 18 yaşına gelene kadar kendisine halası bakmıştı ve halası zengin bir kadındı. Sufthor’u da pek severdi. 18 yaşına gelip Sufthor kendi evine taşınmış olsa da, halası ona hala yardım ediyordu.
Sufthor arabadan inip eve doğru yürüdü.
Kapıyı çalması ile kapının açılması birkaç küçük saniye içinde olmuştu. Sanki adam kapıda hazır bekliyor gibiydi. Sufthor, karşısında, ağzı sonuna kadar açık bir şekilde sırıtan Bay Gusto’yu bir anda görünce, pek şaşırdı. Bir anda kapının önüne falan mı ışınlanıyordu nedir?
“Gel, gel, içeri buyur” dedi kel, hafif göbekli adam ve hiç arkasına bile bakmadan içeri yürümeye başladı. “Çalışma odasına geçelim. Kahve alır mıydın?” bir an duraksayarak devam etti “Ah! Bugün çok sevindirici haberlerim var size!” ve ilerlemeye devam etti. Evde, adamdan başka biri yoktu gibi görünüyordu.
Sufthor pek bir şey bilmiyordu bu adamla ilgili olarak, fakat tuhaf biri olduğu kesindi.
Gönderen: TheSpell - 17 Temmuz 2012, 16:08:58
“Ah! Bugün çok sevindirici haberlerim var size!” cümlesini düşünmeye başladı sonra. Bu sözde "sevindirici" haber ne olabilirdi ki? Katili bulmuş muydu? Hayır, imkansızdı.
Çalışma odasına geçti. Küçük bir koltuğa oturdu ve kahvesini beklemeye başladı. Bu adam hiç de beklediği gibi bir tip değildi. Sufthor çok daha gizemli bir tip bekliyordu. Mesela takım elbise giymiş, gözlerinin görünmemesini sağlayan siyah bir gözlük takmış olabilirdi. Kafasında da bir şapka olurdu. Onunla hiç konuşmazdı ve çalışma odasını işaret ederdi. Sonra da elde ettiği bilgileri söylerdi.
“Ah! Bugün çok sevindirici haberlerim var size!” Garipti. Daha gelir gelmez böyle bir cümleyle karşılaşacağını hiç sanmıyordu Sufthor. Biraz odaya göz atmaya çalıştı ancak odaklanamıyordu.
“Ah! Bugün çok sevindirici haberlerim var size!” Cidden merak etmişti. Bu adam öyle bir anda sırları ortaya çıkaracak birisi gibi görünmüyordu. Hatta bir dedektif gibi bile görünmüyordu. Bu adam bütün gün evde oturup, yeyip içmekten başka bir şey yapmayan bir tipe benziyordu. Hani olur ya, sabahın erken saatinde televizyonun karşısına oturur, elinde bir birayla izlemeye başlardı. Aynı zamanda sürekli karısından bir şeyler isterdi.
Evde dedektiften başka birisinin sesi duyulmadığından, adamın evli olduğunu düşünmüyordu Sufthor. Ancak buna rağmen ev oldukça düzenliydi. Hiçbir karışıklık gözüne çarpmamıştı. Belki de adam düzenli olarak temizlikçi tutuyordu, kim bilir?
“Ah! Bugün çok sevindirici haberlerim var size!” Atamamıştı bir türlü şu düşünceyi aklından. Rutin baş sallama hareketini gerçekleştirdi. Adamı çalışma odasına kadar izledi ve kahvelerin gelmesini bekledi. Heyecanı bir kat daha artmıştı, kalbinin 'güm, güm' seslerini duyabiliyordu.
Gönderen: Raisor - 17 Temmuz 2012, 18:51:14
"Evet, elbette. Ka-kahve severim." diyebildi güçlükle Sufthor.
Sufthor, dedektifi odasına kadar takip etti ve hemen sonra odayı hatırladı. Buraya birkaç hafta önce yine gelmişti. Penceresi olmayan, kasvetli, duvarlardan ikisinin boydan boya bir kitaplık olduğu, garip bir yerdi. Tam ortada yuvarlak bir masa, masanın üzerinde kahve makinesi, masanın etrafında ise üç – dört tane sandalye duruyordu. Duvarlar, çok ilginçtir, griye boyanmıştı.
Sufthor sandalyelerden birine oturdu ve dedektifin kahve hazırlamasını bekledi. Kahveler hazırlandıktan sonra, büyükçe bardaklara döktü adam. Kahve spazmı falan mı yaşıyordu bu dedektif? Bardağı sertçe Sufthor’un önüne koydu ve hemen sonra bir sandalye çekip o da oturdu. Kahvesinden kuvvetli bir yudum aldıktan sonra,
“Un.” dedi. Un mu? Sufthor adamın bu kelimesine pek takıldı. Önemli olan bilgi un muydu yani? Un ne alakaydı?
“Polisle konuştum. Henüz kapanmamış bir dava bu, biliyorsun.” Şeklinde devam etti. “Polisin olay yerinden bulabildiği tek kanıt, undu. Parmak izi bile yoktu. Böyle büyük bir ipucunu nasıl hafife alırlar, aklım almıyor!” işte bu garipti. “Un.” Sufthor bile, o gün evlerinde un izi olduğunu hatırlamıyordu. Aklına ilk gelen şey, katilin ayaklarının unlu olması oldu. Bu nasıl bir ipucu olabilir ki?
“Cinayetin gerçekleştiği zamanlarda, civarda üç küçük ekmekçi ve bir de un fabrikası vardı. O ekmekçilerden biri olan ‘Bobla’ adlı dükkanın sahibin yanında işleyen çırak, üç gün önce işe başlamış, cinayetin ertesi günü de ortalıktan kaybolmuştu. Adamın adı ‘Fernandes Oldiar.’”
İşte şimdi işler ilginçleşiyordu. Dedektif cebinden çıkardığı puroyu ağzına koydu ve ucunu ateşe verdi. Kahvesinden de bir yudum alarak, konuşmasına devam etti:
“Bu bilgiden polise bahsetmedim. Kendim araştırdım. Fakat bu ‘Fernandes Oldiar’ ismi, sonradan sahte çıktı maalesef. Adam sahte bir kimlikle ekmekçinin yanında işe başlamıştı. Ekmekçinin söylediğine göre, pek de beceriksizdi. Kısacası ekmek işinden anlamıyordu.” Küçük bir kahkaha atıyor dedektif. Çok hızlı konuşuyordu. “Cinayetten üç gün önce sahte kimlikle ekmekçinin yanında bir adam işe başlıyor, cinayet yerinde un bulunuyor ve hepsinden önemlisi, ertesi gün adam işi bırakarak ortalıktan toz oluyor. Bu durumda büyük bir şüpheliden bahsediyoruz. Bu olaydan çıkarılacak önemli bir diğer ipucu da, katilin üç gündür anne babanızı izlediği. Bu durumda bir seri katil olma ihtimali çok yüksek. Yani başkası tarafından kiralanmış olabilir. Profesyonel olduğu ayrı bir gerçek.”
Sufthor, adamın zekasına hayran kaldı. Tek bir un olayından neler neler çıkarmıştı böyle! Böyle bir dedektif bulabildiği için epeyce mutlu oldu bir an.
“Fakat, bu adamla ilgili başka bir ipucu yok. O dükkandaki el izlerine baksak bile, yaklaşık yirmi yıl öncesinden bahsediyoruz. Kayda değer bir şey çıkacağını sanmıyorum. Hatta sanmamak da değil, biliyorum.” Purosundan bir nefes daha çekti. “Daha fazla ipucu gerekli! Daha fazla araştırmam lazım! Madem ki anneniz ve babanız kasıtlı olarak öldürülmek istendi ve hem anneniz hem babanız birer bilim adamıydı, hiç araştırmamaları gereken bir şey üzerinde mi araştırma yapıyorlardı? Çünkü ikinci ilginç şey, cinayetten sonra, evinizdeki tüm evrakların yakılmış olması.”
Sufthor ilginç gözlerle adama bakmaya devam ederken, ilginç bir soru daha sordu adam ve bu soru dakikalarca Sufthor’un aklından çıkmadı.
“Ve neden bana, abinizin o gün kaçırıldığını söylemediniz! Bu bilgiyi polisten öğrenmem gerekmiyordu.”
Abi? Sufthor garip bir yüz ifadesi takındı. Henüz çok küçüktü, bir abisi varsaydı bile, bir şekilde unutmuş olabilirdi. Ne de olsa anne babasının öldürüldüğünü bile hayal meyal hatırlıyordu. Sonuçta unutulamaz, trajedik bir olaydı. Fakat halası neden kendisine bundan bahsetmemişti!
Kendisine geçen gün gittiği barda, "Abiniz var mı?" diye soran garip adamı hatırladı.
Çok fazla esrar vardı.
Gönderen: TheSpell - 17 Temmuz 2012, 19:53:03
Eğer bir abisi varsa, bu harika olurdu... Yakında gelip Sufthor'un yanına gelir, belki de ona katilin kim olduğunu araştırıp bulduğunu söylerdi. İşte o zaman Sufthor çok sevinirdi...
Bir dakika, Sufthor ne düşünüyordu böyle? Bunlar on yaşında bir çocuğun hayalleriydi, kendisi gibi bir yetişkinin değil. Eh, pek de yetişkin sayılmazdı ancak yaşadığı o olaydan sonra kendisini hep yetişkin olarak görmüştü.
Ancak Sufthor işin çok önemli bir kısmını kaçırıyordu. Dedektif ona “Ve neden bana, abinizin olduğunu söylemediniz!" dememişti. “Ve neden bana, abinizin o gün kaçırıldığını söylemediniz!" demişti. Bu da demek oluyordu ki, abisinin hala yaşayıp yaşamadığını öğrenmesinin bir yolu yoktu. Eğer bir abisi varsa(evet öyle, çünkü Sufthor hala bir abisi olduğundan emin değildi) şimdiye kadar çoktan ölmüş olabilirdi.
Kahvesinden küçük yudumlar alırken, güm güm atan kalbini ve bir milisaniyede yaklaşık yedi bin olasılık üreten beynini dinlemeye başladı. Artık beyin nasıl dinlenilirse.
Bir süre bekleyip düşündü. Adamın yüzüne bakmak istemiyordu. Çünkü bakarsa o yüzde çaresizlik göreceğinden korkuyordu, pişmanlık... Belki de ona bakınca adam içini çekecekti ve "Üzgünüm, bu bilgileri edinmeme rağmen daha ileri gidemiyorum." diyecekti. Sonra Sufthor'u evinden kovacaktı.
Ancak Sufthor yanılıyordu. Hem de epey yanılıyordu. Bu dedektifin tuttuğunu koparan bir tip olduğundan habersizdi. Eline aldığı hiçbir davayı çözmeden bırakmadığını da...
Böyle böyle kahve neredeyse bitmek üzereydi. Son bir yudum daha alıp bitirdi, koca bardağı gürültülü bir şekilde yuvarlak masaya koydu. Sonra da hiç beklemediği bir şey yaptı: adamın yüzüne bakma cesaretini gösterdi.
Dedektifin yuvarlak yüzünden merak akıyordu adeta. Ucu ateşlenmiş purosu, masum suratıyla bir tezat oluşturuyordu. Ancak insanları asla fiziksel özelliklerine göre yargılamamalıydınız. En zayıf ve güçsüz gibi görünen birisi hayatınızda gördüğünüz en tehlikeli kişi olabilirdi.
Masum bir suratı vardı evet, ancak gözleri zekayla ve merakla parıldıyordu. Sonra nedendir bilinmez, Sufthor'un aklına adamın ondan bir cevap beklediği geldi. Derin bir nefes aldı ve konuşmaya hazır gibi göründü. Kekelememeye çalıştıysa da başarılı olamadı. Aynı şekilde biraz uzun bir konuşma yapmak istemişti, bunu da başaramadı. Çifte başarısızlık.
Ağzından dökülen kelimeler ise şuydu: "Be-ben bir a-abim olduğunu bilmiyor- bilmiyordum."
Gönderen: Raisor - 21 Temmuz 2012, 04:48:19
Şaşkınlık. Kesinlikle dedektifin tek yapabildiği şaşırmaktı, fakat bu da çok uzun sürmedi. Dedektif esrarları çözerken öyle olaylarla karşılaşmıştı ki, Sufthor’un, abisinin olduğunu bilmemesine pek az şaşırdı. Önce yüzünde bir şok ifadesi beliriverdi. Sonra gülümseyerek purosundan bir fırt daha çekti.
“Aklından, buna mantıklı bir açıklama getirebileceğimi düşünüyorsan, şimdilik yanılıyorsun.” dedi. “Gizem artmaya devam ediyor. Evet bir abin vardı ve yaşıyorsa şu an 30 yaşını bulmuş olmalı. Cinayet işlendikten sonra abin kaçırılmıştı. Daha fazla bilgiyi, ailenden birine sorarak öğrenmelisin. Şu zamana kadar halanda kalıyordun değil mi?”
Adam birkaç saniye duraksadı.
“İlginç olan, senin abini unutman değil. Sana halanın bundan bahsetmemesi. Onunla bir de ben konuşmalıyım sanırım. Bilmemeni istediği bir şey biliyor olabilir.” Adam derin bir nefes aldı ve devam etti. “Benim anlatacaklarım bu kadar. Yarın halanla konuşabilirsen, akşama buluşuruz ve bana detayları anlatırsın.”
Gönderen: TheSpell - 21 Temmuz 2012, 14:25:18
Evine dönüş yolunda halasını düşünüyordu. Neden Sufthor'dan bir şeyler saklamıştı ki? Mutlaka iyi bir nedeni vardı. Halası onu çok severdi çünkü. Onu korumak için yapmıştı muhtemelen. Evet evet, kesinlikle onu korumak için yapmıştı. Halası ondan hiçbir şey saklamazdı.
Yoksa Sufthor mu öyle düşünüyordu?
Hayatı bir yalandan ibaret olmuştu artık. İlk olarak o lanet olası pazarlamacının bir fırıncı, ya da her neyse öyle olduğunu öğrenmişti. Sonra hatırlamadığı bir abisinin olduğu haberini almıştı. Ve şimdi de halasının ona bazı konularda yalan söylediğini biliyordu.
Başı dönmeye başlamıştı. Rahatsız edici şeyleri düşündüğü zaman hep böyle olurdu zaten. Evine ulaşmıştı. Apartmana girdi ve beşini kata kadar merdivenleri birer birer aşmaya başladı.
Evinin kapısına vardığında nefes nefeseydi. Hızlıca kapısını açtı ve içeri girdi. Mutfağa doğru ilerledi. Her zamanki gibi dünden kalan birkaç yiyeceği aldı ve yemeye başladı. Bitirince koltuğuna uzandı ve uyudu.
Sabah uyandığında saate bakma gereği duymamıştı. Hemen giyindi, kıyafetlerini ve saçını başını düzeltti. Sonra kahvaltı yapmayı unutarak dışarı çıktı. Halasının evine gidiyordu. Belki de ondan gerçekleri öğrenecekti. Çok heyecanlıydı ve bunu saklamaya gerek duymuyordu.
Gönderen: Raisor - 21 Temmuz 2012, 14:51:19
İzin isteyerek dedektifin yanından ayrıldı ve eve gidip uyumaya çalıştı. Hoş, tüm gün uyumuştu. Üstüne üstlük bir de kafası doluydu. Pek de rahat uyuyamamıştı. Arada bir uyuya kalıyor, garip rüyalarla yeniden uyanıyor, yatağın içinde dönüp durmaya devam ediyordu. Neyse ki sonunda sabah geldi.
O kadar heyecanlıydı ki, kahvaltı yapmayı bile düşünmedi. Üstüne bir şeyler giyinerek evden çıktı. İstikamet halasıydı. Halası Agusta’nın kaldığı ev, Sufthor’un kaldığı apartmandan yaklaşık 450 metre uzakta, küçük, düzenli bir villa olarak tanımlanabilir. Bu sebeple Sufthor’un halasına gitmek için fazla bir emek göstermesi gerekmemişti.
Yavaş adımlarla yürüdü villaya varana kadar. Bahçenin giriş kapısında durduğunda, halasının ve kocasının – ki bunlar artık 60 kusur yaşlarında ihtiyarlardı – bahçedeki çardağın altında oturmuş, kahvaltı ettiklerini fark etti. Tek yapması gereken, içeri girip, yanlarına oturup, onlarla konuşmaktı artık.
Gönderen: TheSpell - 22 Temmuz 2012, 00:01:26
Hayır, onlara dedektiften bahsedemezdi. Bahsetmeli miydi yoksa? Sufthor'un kafası acayip derecede karışmıştı, bu yüzden halası ve kocasının onu görmemesi için biraz geriledi. Sonra sırtını bir duvara yaslayarak düşünmeye devam etti.
Onlara dedektiften bahsetmeli miydi? Belki de. Ancak bir şey anlatmaya fırsat bulabileceğini sanmıyordu Sufthor. Çünkü halası muhtemelen o içeri girer girmez onu görecekti, ve bir sürü şey yapacaktı. Hemen ona çay dolduracaktı, ayrı bir kahvaltı tabağı hazırlayacaktı ve yaşantısı hakkında sorular soracaktı. Ve Sufthor'un konuşmasına izin vermeyecekti.
Sufthor konuya nasıl girebileceğini düşünmeye başladı. Direk içeri girip elini kaldıracaktı, o zaman belki halası susardı. Hayır, muhtemelen susmazdı. Hayır, burada önemli olan halasının susup susmaması değildi. Sufthor yüzüne ciddi bir ifade takınarak girecekti, halası muhtemelen anlardı.
Kararını vermişti sonunda. Kapıdan girecek, yüzüne ciddi bir ifade takınacak ve olayı anlatacaktı. Derin bir nefes alıp gidecekti ki aklına son bir şey daha geldi.
Halası bunca yıl ondan bir şey sakladıysa, şimdi tüm gerçekleri söyleyecek miydi gerçekten?
Gönderen: Raisor - 24 Temmuz 2012, 17:00:11
Sufthor’un aklında pek çok soru işareti ve şüphe vardı. Kahvaltı etmek ve kahvaltısını ederken halasının yüzüne gerçekleri bildiğini vurmak, belki de aklına gelen en iyi çözümdü. Aile bireyleri içinde konuşmanın en kolay yapılabildiği yerdir yemek masası. Sufthor bunu iyi bilirdi. Son beş dakikasını öylece giriş kapısının önünde geçirmiş, hangi cümleleri kullanarak konuşmaya dalabileceğini aklında tartmış, fakat ne yazık ki bir sonuca varamamıştı. Ama çabuk olması gerekliydi, zira birazdan kahvaltıyı bitireceklerdi.
Bu sırada yağmur da başladı tabi. Sanki akıl karışıklıkları yetmiyormuş gibi, bir de Sufthor’un ıslanma ihtimali baş göstermişti artık. Düşünmeye daha fazla zaman bulamayacağını, aksi takdirde ıslanacağını anlamıştı. İçeri girip, halasına günaydın deyip, masaya oturmalıydı ıslanmadan. Gerisini o sıra düşünürdü zaten.
Gönderen: TheSpell - 25 Temmuz 2012, 02:12:09
Yapma, sadece içeri girip konuşacaksın, dedi kendi kendine. Madem işi bu kadar basitti, neden heyecanlanıyordu? Neden kasvetli bir tavırla kendi kendine saçma düşünceler üretiyordu? Düşünmekle meşgulken iyice ıslandığını fark etti. Son bir kararsızlıkla yeniden bahçeye baktı. Ve halası ile onun kocasını orada göremedi. Tabii ya! Neden yağmurun altında kalsınlardı ki? İçeri gireceklerdi tabii ki de! Ne kadar da aptaldı. Giriş kapısını iteledi ve doğruca evin ana kapısına ilerlemeye başladı.
Kapının önüne geldiğinde, son bir kere derin bir nefes aldı ve kapıyı delice yumruklamaya başladı. İçeriden telaşlı sesler geldiğini duydu. Belli ki halası korkmuştu. Bunu duyunca vuruşunun şiddetini biraz daha azalttı Sufthor. En sonunda ayak sesleri geldiğini duydu.
Kalbi yeniden güm güm atmaya başlamıştı. Az sonra gerçekleri öğrenecekti. Tüm yaşamı boyunca ondan saklanan gerçekleri!
Gönderen: Raisor - 10 Ağustos 2012, 17:01:54
Bir insanı hayata bağlayan şey, yaşamak için bir amacı olmasıdır. Bir insanı herhangi bir filme bağlayan şey ise, meraktır. Eğer bir filmde saklı gerçekler varsa, sırf o gerçekleri öğrenmek adına sonuna kadar gideriz. Fakat gerçekleri bu kadar kolay açıklamaz hiçbir senarist. Ya filmin sonuna saklar, ya da sonun yakınlarına.
Tabi Sufthor şu anda bir filmde değildi ve gerçekleri öğrenme işini, filmdeki aptal karakterler gibi sona saklayacak değildi. Zaman önemli bir şeydir. Zamanını harcamak, onun yapmak isteyeceği en son şeydi. Ne de olsa, ne zaman öleceğini bilmezken, yarın ölecekmiş gibi hayatını dolu dolu yaşamalıydı.
Giriş kapısını açıp içeriye doğru yönelirken, yağmur on üçüncü dünya savaşında fırlatılan nükleer başlıklı füzeler gibi yere çakılıyordu. İşte bu füzelerin içinden koşarak evin ana kapısına vardı Sufthor ve içindeki duygulara biraz yenik düşmüş olacak ki, kapıyı olması gerekenden daha sert bir şekilde çaldı. Halasının şaşkın bakışlarla kapıyı açması çok gecikmedi. Yüzündeki şaşkınlığın bir anda mutluluğa dönüşmesi de fazla gecikmedi.
“Ah, Sufthor! Bizi unuttuğunu düşünmeye başlamıştım.” dedi ve Sufthor’un yanıt vermesini beklemeden onu içeriye çekerek kapıyı kapattı. Oturma odasına yürürken, konuşmaya devam ediyordu. “Biz de az önce kahvaltı yapıyorduk, sana da bir şeyler hazırlayayım hemen.”
Sufthor’un görüp görebileceği en samimi, en sevecen insandı halası. Kızıl saçları, yüzündeki “light” elementini yansıtan mimiklere de pek uyuyordu. Sürekli renkli şeyleri giymeyi seven bir kadındı, oldukça da bakımlıydı. Sufthor, eniştesinin umursamaz bakışlarla gazetesini okumaya devam ettiğine şahit olması üzerine onu sallamadan, oturma odasındaki tek kişilik koltuğa yerleşti ve halasının mutfağa doğru gidişini seyre daldı. Televizyonda “Ellen” programı vardı ve bugünkü konuk Celine Dion’du.
Gönderen: TheSpell - 10 Ağustos 2012, 17:42:02
Bu arada, televizyonda "Ellen" programı devam etmekteydi. Şu anda Celine Dion'la sohbet ediyordu. Fakat bunların hiçbiri Sufthor'un umurunda değildi. Televizyona bakıyordu, bakıyordu ama görmüyordu. Konuşan iki cismi gösteren bir kutudan ibaretti şu an televizyon. Etrafında bulunan her madde, silik birer görüntü idi. Eniştesinin gazete sayfalarını çevirirken çıkardığı rahatsız edici hışırtı sesini duymuyordu Sufthor. Halasının mutfakta yiyecek hazırlarken mırıldandığı şarkılar, çıkardığı sesler. Bunların hiçbiri Sufthor'un keskin kulaklarında işitilmiyordu. O kendini dış dünyadan gelen her şeye kilitlemişti.
Düşünceleri arasına hapsetmişti kendisini. Çıkış yolu gerçeklerdi. Somut birer varlık olmayan nesnelerden oluşan gerçekleri umutsuzca yakalamaya çalışıyordu Sufthor. Elini uzattığı her şey ondan kaçıyordu. Tutunduğunu düşündüğü her şey ise yıllarca gerçek olduğuna inandığı birer yalandan ibaretti.
Sonra hafızasında ailesiyle birlikte geçirdiği zamanların görüntüleri oluşmaya başladı. Birer birer ortaya çıkıyor, Sufthor'un umudunu körüklüyorlardı. Bu görüntülerde şimdiki içkici Sufthor yoktu. Düzensiz, hiçbir şeyi umursamayan Sufthor yoktu. Otuz iki diş gülümseyen, her daim mutlu bir Sufthor vardı. Gözleri her yeri merakla tarayan, heyecanlı ve yaramaz bir Sufthor vardı. Ailesine sevgiyle bakan; özlemin, dehşetin, hüznün ne olduğundan habersiz bir çocuk vardı o görüntülerde.
Bir süre gerçek hayatta gülümsediğini bile anlamadan hafızasının ona gösterdiği şeyleri mutlulukla izledi. Sonra acı gerçek Sufthor'a çarptı. Sufthor acıyla inledi. Fiziksel bir acı olmasa da, zihnini yakıyordu bu. Güzelim anıları parçalıyor, bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Sufthor içinden bir parçanın koptuğunu biliyor, acı gerçeği durdurmaya çalışıyordu. Yapamıyordu, çaresizdi. Tıpkı ailesinin acımasızca katledildiği o gün gibi.
"Benim ağabeyim yok!" diye fısıldadı sadece kendisinin duyabileceği çaresiz bir fısıltıyla. Evet, acı gerçek buydu işte. Neredeydi o? Bir ağabeyi vardı. Onu bulmalıydı. Hafızası bir abisinin olduğunu kabullenmeyi reddediyordu. "Olmaz!" diyordu. "Sen onu hiç görmedin!"
Gönderen: Raisor - 12 Ağustos 2012, 23:50:06
İsyan
Var olan bir gerçekliğin insan üzerinde kalıcı bir etki, boşluk ve acı sendromu yaratmasından dolayı sitemkarlık öğelerinin maksimuma ulaşması ve bunun sonucunda insanın kabullenmede sorunlar yaşaması da denilebilir buna. Mantık ilkelerinin kalp tarafından reddedilişi bireyde kuvvetli bir çatışma yaratır. Bu çatışmanın kurbanları ise, genelde kişinin sevdikleridir. Zira isyan eden birey, içindeki baskıyı dışa yansıtmaktadır.
İsyanı günah kılan şey de budur. Zarar vermek. Yıkıcılık. Gerçeği bilmek fakat kabul edememek, geleceğimizi kötü yönde etkilemektedir. Çünkü kişi eğer gerçeği kabul etmezse, onu doğruya götürmesi gereken şüphenin dozajı uç boyutlara tekabül eder ve var olan ile hayal dünyası arasında gidip gelmeler gerçekleşir.
Sufthor şu anda isyan ediyordu. Bunun ona vereceği zararın birazcık bile olsa farkında değildi ve mantığını kullanma yetisini bir anda çöpe atmış oluyordu. Abisini hatırlamamasının sebebi, onu zaman aşımında hafızasından silmesiydi. Ve şimdi kendi hafızası ona oyun oynuyordu. Gerçeği inkar etmesine neden oluyordu.
Zavallı adam tüm bunlardan habersiz bir şekilde televizyona bakıyordu. Ama görmek için sadece bakmak yetmez. Televizyonun orda olması şu an bir anlam ifade edememişti. Fakat aklı, beş dakika sonra elinde bir tepsiyle odaya giren halası sayesinde toparlandı. Tepsiyi Sufthor’un kucağına koydu ve her zamanki yerine, ikili koltuğun sağ bucağına yerleşti. Bu şekilde, Sufthor halasını tam karşısına almış oluyordu. Konuşmaya başlamak için oldukça yerinde bir zamandı.
“Seni biraz düşünceli gördüm Sufthor.”
Böylece konuyu bilmeden de açan, halası oldu. Sufthor önce kahvaltı tabağına baktı, sonra halasına. İştahı var mıydı? Bu bir muammaydı. Konuşmaya başlayacak mıydı? Bu daha bambaşka bir muammaydı.
Gönderen: TheSpell - 13 Ağustos 2012, 18:18:04
Spoiler: Göster
Sufthor'un insanı delip geçen o koyu renkli gözleri halasının yüzünden ayrıldı ve tepsiye odaklandı. Açsa bile bunu fark etmiyordu. İsyanının derinliklerine inmişti o. Eğer kendini kontrol edemezse olacaklar iyiye işaret değildi.
Aklına dedektif geldi. Ve bu, belki de kendisi için yapabileceği en iyi şeydi. Dedektif başka konuları açtı. Abisini, onu bulma arzusunu ve halasıyla konuşması gerektiğini. Kendimi kaptırmamalıyım! diye düşündü. Şu andaki en büyük başarılarından birisi buydu. Daha ötesine gidemezdi. İsyanının fiziksel şiddete dönüşmesine az kalmıştı. Aklına gelen yegane şeylere tutunmaya çalıştı. Biliyordu ki, bunlar onun kurtuluş yoluydu. Hafızasının ona oynadığı küçük oyunu tamamlayabilmesinin tek yolunun gerçekleri anlamak olduğunun farkındaydı. İradesinin tamamını halasını düşünmeye zorladı. Tamamını.
Tabii bu arada Sufthor'un tam karşısında oturan saf kadın, yeğeninin kendi içinde giriştiği savaştan habersizdi. Bilmeden konuyu açmıştı ve Sufthor'un cevabını bekliyordu
Hayır! diye çığlık attı düşüncelerinde Sufthor. Sana teslim olmayacağım! Bunu yapmayacağım! Benim işim geçmişle değil, şimdiyle ve gelecekle!
Aradan sadece birkaç dakika geçmişti ve kadın hala cevap bekliyordu.
Gönderen: Raisor - 14 Ağustos 2012, 03:10:59
Düşünceleri Sufthor’a geri yanıt verdi:
“Abartıyorsun Sufthor, bir abin olması ne kadar kötü olabilir ki? Gerçeğin saklanmasının bir nedeni vardır elbette.”
Halası, Sufthor’un daha da düşünceli bir hale bürünüp ısrarla kendisine cevap vermemesi üzerine, konuşmaya devam etti:
“Ah, bir derdin olduğunu görüyorum. Paylaşırsan seni dinlemeyi çok isterim Sufthor. Biliyorsun, biz de senin aileniz.”
Gönderen: TheSpell - 14 Ağustos 2012, 14:47:39
Tabii ki! diye münakaşaya girdi hafızasıyla. Ve o gerçeği öğrenmek için dış dünyaya dönmeliyim!
Düşüncelerinin derinliklerinden bir ses duydu Sufthor. Halasının sesiydi bu. “Ah, bir derdin olduğunu görüyorum. Paylaşırsan seni dinlemeyi çok isterim Sufthor. Biliyorsun, biz de senin aileniz.” Ses onu gerçek dünyaya dönmeye zorladı. Gerçeğe daha da fazla tutundu Sufthor. Kendini dış dünyaya doğru çekti. Bundan kurtulmalıydı. Yıllardır ondan saklanan doğruları öğrenmeliydi.
Konuşmayı güçlendirmek için bir cümle daha sarf eden kadın, yeğeninin yavaş yavaş kafasını kaldırdığını gördü.
Sufthor tüm yüzüne yayılan sırıtışı engellemeye çalıştı. Halasının yanlış anlamasını istemiyordu. Ancak nasıl sırıtmazdı ki? Hafızasını yenmişti! "Hala," diye söze başladı. "Seninle konuşmam gereken bir konu var." Ve Halasının cevabını beklemeden soruyu sordu. "Şu ana kadar, benden hiç bir bilgi sakladın mı?"
Gönderen: Raisor - 15 Ağustos 2012, 15:32:08
Yağmur sesinin evin içinde dahi duyulabileceği kadar hızlanmıştı yağmur. Bir anda kuvvetlenen bu hava olayını takip eden Sufthor’un sorusu ve bu soruyu takip eden bir – iki saniyelik sessizliğin ardından, halası iki ayağını üst üste atıp Sufthor’a anlamsızca baktı.
“Elbette ki saklamışımdır Sufthor” dedi. “Bazen büyükler küçüklerden bir şeyler saklarlar. Maddi sıkıntılar, aile içerisinde bilinmemesi gereken birkaç küçük şey, belki. Ama bunları asla gençlerin kötülüğü için yapmazlar.”
Halası sağlam bir iç çekişten sonra iki elini yukarıda kalan ayağının diz kısmının önünde birleştirdi ve yüzünde anlamsız bir sırıtışla konuşmaya devam etti. “Örneğin geçen sene pişirdiğim ve senin çok beğendiğin şu etli yemek aslında domuz etiydi. Senin domuzdan ne kadar nefret ettiğini bildiğim içi…”
Halası cümlesini yarıda kesti. Bunun sebebi, o bu konuşmayı yaparken kocasının elindeki gazeteyi bir kenara bırakıp eliyle karısına “dur” işareti yapmasıydı. Sufthor dikkatlice bu durumu izlerken, eniştesi gözlüklerini çıkararak hemen dibindeki masanın üzerine düzgün bir şekilde yerleştirdi. Gittikçe dökülen saçlarının arasından yüzüne doğru kayan bir ter damlacığını sağ elinin tersiyle sildikten sonra, derin bir nefes alarak, “Biraz daha açık olsana artık sen!” dedi. “Lafı geveleyip durma artık. Ne diyorsun? Neyi kastediyorsun?”
Adam oldukça ciddi bir ifadeyle söylemişti bunları. Eniştesinin en son ne zaman konuştuğunu dahi hatırlamayan Sufthor için bu aksi tavır, şok edici ve kalp kırıcı bir durumdu fakat onu açık olmaya itecek olan bir sinyal görevi de taşıyordu.
Halası yüzünde anlamsız bir buruklukla Sufthor’a baktı. Bir şey söylemek istiyor gibiydi, ama ne söyleyeceğini bulamayıp bir şey söylemekten vazgeçti.
Gönderen: TheSpell - 15 Ağustos 2012, 16:41:44
Sufthor halasının sözünü kesmek istese de yapamadı. Halası konuşmaya devam edecek gibi görünüyordu ve Sufthor onun bildiği her şeyi anlatmasını istiyordu.
“Örneğin geçen sene pişirdiğim ve senin çok beğendiğin şu etli yemek aslında domuz etiydi."
"Hah!" diye düşündü Sufthor. "Tadı güzeldi ama o ette bir gariplik olduğunu anlamıştım." Sonra saçma bir ayrıntıya takıldığını anladı ve düşüncelerini toparladı. Halası hala devam ediyordu konuşmaya. Ancak Suftor konuşmanın eniştesi tarafından kesildiğini duydu. Bu durum oldukça tuhaftı çünkü eniştesi asla konuşkan tiplerden olmamıştı. Hele hele Sufthor'la neredeyse hiç konuşmazdı.
“Biraz daha açık olsana artık sen! Lafı geveleyip durma artık. Ne diyorsun? Neyi kastediyorsun?”
"Tamam, artık söylemenin vakti geldi." diye düşündü Sufthor. Heyecan ile korkunun karışımı bir ruh hali içerisindeydi. Fakat kendini toparladı ve derin bir nefes aldı. Halasının ona merakla baktığını görüyordu. Eniştesinin de öyle. Onun söyleyeceklerini bekliyorlardı. Kısa bir aranın ardından Sufthor konuşmaya başladı.
"Küçük şeylerden bahsetmiyorum hala. Ailevi şeylerden. Kardeşlik ilişkilerinden. Benden hiç bu tür bir şeyi sakladınız mı? Eğer öyle bir şey olduysa, lütfen çabucak gerçeği söyle. Boş konuşmamızın anlamı yok."
Gönderen: Raisor - 15 Ağustos 2012, 22:30:46
Spoiler: Göster
"Küçük şeylerden bahsetmiyorum hala. Ailevi şeylerden. Kardeşlik ilişkilerinden. Benden hiç bu tür bir şeyi sakladınız mı? Eğer öyle bir şey olduysa, lütfen çabucak gerçeği söyle. Boş konuşmamızın anlamı yok."
Halası bir anda değişerek alaycı bir bakış takındı.
"Saçmalamaya başladın Sufthor. Senin psikolojin bozulmuş. Bunları dinleyerek huzurumu bozuyorum. Hem açık açık söylemiyorsun, hem de saçmalıyorsun." Ayağını indirdi ve sinirini belli etmek için kaşlarını çattı.
Kocasının tekrar gazeteye gömüldüğü sırada konuşmaya devam etti:
"Kafanı saçma sapan intikam planlarıyla, içkiyle ve diğer o kadar saçma şeyle öylesine bozdun ki, bizleri de artık yoruyorsun. Neyi öğrenmeye çalışıyorsun, kimin kardeşi?" halası aşırı tepki veriyordu, bu durum şüpheciydi. "Artık geçmişi unutup önüne bakma zamanın gelmedi mi?"
Koltukta ikleşerek konuşmasına devam etti:
"Çok şey yaşadık, acı çektik, anladım da, ne zaman bunları siktir edip hayatına kaldığın yerden devam edeceksin?!"
Gönderen: TheSpell - 16 Ağustos 2012, 14:28:43
Spoiler: Göster
"Saçmalamaya başladın Sufthor. Senin psikolojin bozulmuş. Bunları dinleyerek huzurumu bozuyorum. Hem açık açık söylemiyorsun, hem de saçmalıyorsun."
"Anlamıyorsun hala. Ben doğrula-" Sufthor devam edemedi çünkü halası konuşmaya devam ediyordu.
"Kafanı saçma sapan intikam planlarıyla, içkiyle ve diğer o kadar saçma şeyle öylesine bozdun ki, bizleri de artık yoruyorsun. Neyi öğrenmeye çalışıyorsun, kimin kardeşi?
"Benim kardeşim!" diye gürledi Sufthor. "Onu hatırlayamıyorum! Kim olduğunu, nerede olduğunu, neden hiç beni görmeye gelmediğini öğrenmem gerek!" Bir süre tıpkı halası gibi koltukta dikleşse de, sonra başını öne eğdi. Bir çok duygu aynı anda Sufthor'a saldırmıştı ve nasıl davranacağını bilemiyordu. Halasına kızsa mıydı, bağırıp, vurup kırsa mıydı yoksa halasıyla sadece konuşarak bu işi halletse miydi?
"Çok şey yaşadık, acı çektik, anladım da, ne zaman bunları siktir edip hayatına kaldığın yerden devam edeceksin?!" İşte bu çok tuhaftı. Halası genelde argo sözcükler kullanan bir tip değildi, hatta bu kelimeleri Sufthor'a karşı asla sarf etmezdi. Belli ki ya bir şeye çok kızmıştı ya da uzun zaman önce rafa kaldırılan bir konu yeniden gündeme gelmişti.
Eskiden bir oyuncak araba istediği zaman aklına geldi Sufthor'un. Mağazanın birinde gezerken, oyuncak bölümünde bir minyatür araba görmüştü ve çok beğenmişti. Ve halasından ona almasını istemişti. Ancak halası evde zaten bir arabasının olduğunu ve bir tane daha almaya gerek olmadığını söyleyerek konuyu kapatmıştı. Beş yaşında bile olsa Sufthor halasıyla münakaşa edilmeyeceğini biliyordu. Fakat yaklaşık bir yıl sonra şans eseri aynı mağazada aynı oyuncağı görünce, Sufthor'ın inatçılığı kabarmıştı. Bütün gün boyunca ısrarla halasından o oyuncağı istemişti. En sonunda halası onu karşısına almış ve bol azarlamalı, bol nasihatli bir konuşma yapmıştı. O günden sonra Sufthor halasını kızdırmamak gerektiğini bir daha anlamıştı.
Aralarında hiçbir benzerlik olmayan iki konuyu birbiriyle ilişkilendirdiğini biliyordu, ancak yine de benzer şeylerdi. Sufthor halasının bu sözlerini duyduktan sonra ne yapması gerektiğine karar verdi, başını öne eğdi ve buruk bir sesle yavaş yavaş konuşmaya başladı.
"Anlamıyorsun hala. Ben her zaman ailemin katilini aradım. Her zaman." Birkaç damla gözyaşı yavaşça yanağından aşağıya süzüldü. Bir süre bekledi. Sonra devam etti. "Ve şimdi elime onu bulma fırsatı geçti. Aradaki tek engel abim. Onu bulmalıyım. Ve onu bulmanın yolu senden geçiyor hala. Senden. Şimdi lütfen, yıllardır araştırdığım olayın sonuca ulaşmasını sağla, ve bana şu sorunun cevabını ver: Benim hiç ağabeyim oldu mu?"
Gönderen: Raisor - 16 Ağustos 2012, 20:43:50
Spoiler: Göster
"Anlamıyorsun hala. Ben her zaman ailemin katilini aradım. Her zaman. Ve şimdi elime onu bulma fırsatı geçti. Aradaki tek engel abim. Onu bulmalıyım. Ve onu bulmanın yolu senden geçiyor hala. Senden. Şimdi lütfen, yıllardır araştırdığım olayın sonuca ulaşmasını sağla, ve bana şu sorunun cevabını ver: Benim hiç ağabeyim oldu mu?"
Halasının afallamış suratı onu kolayca ele verebilirdi, ama birkaç saniyelik bir duraksamanın ardından, bu surata ters düşecek şeyler sayıp dökmeye başlamıştı.
"Neyden bahsettiğini anlayamadım, Sufthor." dedi. "İşi şizofreniye bağlayıp şimdi de bir şeyler mi uydurmaya başladın?"
Halası neden Sufthor'a bir ruh hastası gibi davranıyordu ki? Tamam evet, Sufthor tam bir ruh hastasıydı, ama böyle ağır hastalıkları falan yoktu. Halası göz göre göre yalan söyleyip bir de kabak gibi üste çıkıyor, Sufthor'a çamur atıyordu. Ama tabi Sufthor'un şu anda elle gösterebileceği bir kanıtı yoktu. Sessizce durumu kabullenmek zorundaydı. Belki dedektifle birlikte gelip halasının ağzına laflarını geri tıkmalıydı. Ya da şu barda abisinden bahseden tuhaf adamı arayabilirdi ve onun nerede olabileceğini tahmin etmek zor değildi.
Sufthor bir yandan da kucağındaki kahvaltı tepsisine bakıyordu. Daha fazla ısrar etmeli miydi?
Gönderen: TheSpell - 16 Ağustos 2012, 22:37:52
Spoiler: Göster
"Neyden bahsettiğini anlayamadım, Sufthor. İşi şizofreniye bağlayıp şimdi de bir şeyler mi uydurmaya başladın?"
Sufthor sinirlenmeye başlamıştı. Halası ona mankafanın tekiymiş gibi davranıyordu ve bu hoşuna gitmiyordu. Fakat sustu. Halasına ısrar mı etse yoksa öylece sussa mı karar veremedi. Kısa bir aranın ardından, ısrar etmemede sonuç kıldı ve yavaşça kucağındaki yemeği yemeye başladı. Bugün için yapılacaklar listesi oldukça doluydu ve listede "eve gidip yemek ye" diye bir madde yoktu. Bu yüzden şimdiden midesini doldurması gerekiyordu. Başka bir zaman fırsat bulamayabilirdi. Başını öne eğdi ve yemeye devam etti. Halasının gözlerinin onun üstünde olduğunu biliyordu. Umursamadı.
Son lokmayı da yedikten sonra Sufthor başını kaldırdı. Tahmin ettiği gibi halası gözlerini üzerinden ayırmamıştı. Eniştesi ise gazetesini okumaya devam ediyordu. Ancak Sufthor onun bir şekilde konuşulanları dinlediğine emindi. Sadece umursamıyormuş gibi yapıyordu.
Tam konuşmaya başlayacakken ne söyleyeceğini bilemedi Sufthor. Bu yüzden hem uygun bir cevap bulabilmek hem de düşüncelerini toparlayabilmek için tepsiyi eline alıp mutfağa yöneldi. Mutfağa girince elinde olmadan gülümsedi. Çocukken burada geçirdiği günler aklına gelmişti. Yemek zamanı gelmeden ara sıra birkaç börek ya da kurabiye aşırdığı için az azarlanmamıştı halası tarafından. Geçmişi hatırlayınca biraz yumuşadı. Halasına verebileceği sert cevaplar aklından silindi ve daha iyimser cevaplar bulmaya çalıştı.
Geri döndüğünde ne söyleyeceğini bulmuştu. Duraksamadan konuşmaya başladı. "Tamam, özür dilerim hala. Kafam biraz dağınıktı. Umarım buna inanırsın." En cana yakın olduğunu düşündüğü bir gülümseme takındı.
Çaresiz bir mazeret uydurmuştu ama elindeki tek koz buydu. Eğer halası inanmazsa, tek bir söz söylemeden çekip gitmek gibi büyüleyici bir B planı da vardı.
Gönderen: Raisor - 17 Ağustos 2012, 15:46:42
Spoiler: Göster
"Tamam, özür dilerim hala. Kafam biraz dağınıktı. Umarım buna inanırsın."
Ebeveynler için çocukların özür dilemesi trajik bir olaydır. Hemen kendilerini kötü hissederler, hemen kendilerinde de bir suç ararlar. Aslında bu sadece ebevynler için de değil, herkes için böyledir. Eğer içinizde insaniyet namına biraz da olsa bir şeyler kalmışsa ve kendinizde de biraz suç görüyorsanız, karşınızdaki alttan alıp özür dileyince içiniz burkulur. Sufthor'un halası da aynen bu duyguyu yaşadı. Sufthor özür dileyince öylece kalakalıp, ne söyleyeceğini bulmak için biraz düşüncelere daldı. Az önce Sufthor'a hakaret etmişti ve şimdi canından bir parçası, oğlu gibi gördüğü yeğeni, ondan özür diliyordu.
"Ah, özür dileme! Özür dilenecek bir şey yapmadın." dedi ve sustu. Biraz daha düşüncelere dalıp, "Asıl ben, söylediklerim için üzgünüm. Seni anlamam gerekirdi. Hissettiklerini bu kadar küçümsememeliydim, çünkü güzel şeyler yaşamadın."
Halası sonra derin bir sessizliğe büründü.
Gönderen: TheSpell - 17 Ağustos 2012, 18:15:11
Spoiler: Göster
"Ah, özür dileme! Özür dilenecek bir şey yapmadın." Sufthor halasının inkarını duyduğunda içten içe gülümsedi. Amacına ulaşmıştı. Halasının yumuşamasını sağlamıştı. Tam kalkmak için izin isteyecekken halası devam etti. "Asıl ben, söylediklerim için üzgünüm. Seni anlamam gerekirdi. Hissettiklerini bu kadar küçümsememeliydim, çünkü güzel şeyler yaşamadın."
"Hayır, sen haklıydın. Bu tür şeylerle uğraşmamam gerekiyor." dedi Sufthor halasına bakmadan. Böyle rol yapıp halasını üzdüğü için pişmandı ancak bu işin peşini bırakmayacaktı. Abisini -eğer hala yaşıyorsa- bulacaktı ve ondan gerçekleri öğrenecekti.
"Neyse, ben gideyim artık." diye devam etti ve ayağa kalktı. Dışarıda yağmur adeta halasının evini dövüyor, kırıp parçalamak istiyordu. Sufthor kapıya yöneldi. Sonra kızgın yağmuru hatırlayarak, her zaman kapının yanında duran şemsiyeyi aldı ve halasına bir dahaki ziyaretinde geri vereceği ile ilgili bir şeyler geveleyerek dışarı çıktı.
Hem rüzgarlı hem de yağmurlu havalarda şemsiye pek bir işe yaramazdı. Sufthor'un bunu anlayacak kadar tecrübesi olmuştu. Ancak şemsiye sadece kendisini yağmurdan kurtarmasına yaramayacaktı.
Yağmurlu havaya çıktığında, dedektifin evine mi yoksa kendi evine mi gideceğine karar veremedi. Dedektife giderse ne diyecekti ki? Elinde daha öncekinden fazla bilgi olmazken adama giderse, yine hiçbir sonuç alamazdı. Halasına karşı sergilediği planlanmamış tutumu sebebiyle, yapılacaklar listesi boşalmıştı ve istediği şeyi yapmakta özgürdü. Eve gitmeyi karar verdi. Biraz dinlendikten sonra da her zamanki saatinde bara giderdi. Ve belki yine ona abisini soran o adamı bulurdu.
"Evet," diye düşündü Sufthor. "Bu iyi bir plan."
Gönderen: Raisor - 18 Ağustos 2012, 22:00:34
Spoiler: Göster
Eşlik Parçası (http://www.youtube.com/watch?v=esFAe2BDwIc)
Plan yapmanın en kötü yanı gerçekleştirmek için bekleyecek olmaktır. Bekleyecek olmak insanların haz duyduğu bir şey değildir. Akıllarındakini hemen o an yapmak onlar için en güzelidir.
Bu yüzden geceyi bekleyip bara gitmek tam bir işkence gibi gelmişti ona. Yürüyüş yapıp, spor yapıp, duş alıp, uyuyup, kendi kendine bir süre saçmaladıktan sonra, güneşin batmaya başladığını fark edip kendine yiyecek bir şeyler hazırladı. İronik olsun diye de yemekten sonra dişlerini fırçaladı.
Dünya’da ilginç kısır döngülerden biridir diş fırçalama olayı. Diş fırçalanır fakat bir müddet sonra yemek yenir ve dişler yine kirlenir. Her gece yatağı bozup her sabah yatağı yine onarmak, aynı gün aynı saatte dejavu yaşamak, uyumak ama en ufak gürültüden uyanmak, evi ilaçlayıp tüm haşereleri öldürmek ama bir hafta içinde yeniden eve doluşmaları… Tüm bunlar da birer kısır döngüydü ama Sufthor bu detaylara pek takılmıyordu.
Bir milyon karınca öldürmek Dünya’da çok bir değişiklik yaratmaz belki ama on milyar karınca öldürmek çok şey değiştirir. On milyar karınca öldürmek içinse önce bir milyon öldürmek gerekir. O yoldan geçmek gerekir.
Ve bekleme süresinin bitip vaktin bara gidiş vakti olmasıyla birlikte Sufthor kendini nasıl sokağa attığını bilemedi. En hızlı şekilde bara gitti. Bu henüz insanların bara yeni yeni gelmeye başladıkları bir vakitti. Her zamanki yerine oturdu ve barmenin ona selam verişine aldırmadan düşüncelere daldı.
“Ne içeceksin?” diye sordu barmen bu kez.
İşte Sufthor’un istediği sadece bu soruydu. Neydi o “Selam, hoş geldiniz!” türünden laubalilik? Burası bir bardı ve burada insanların ne yaptıkları belliydi. Sevişirlerdi, kumar oynarlardı, çekerlerdi, ya da içerlerdi. Kimse buraya tanışmak, kaynaşmak, konuşmak v.s için gelmemişti. Hele selam vermeye hiç gelmemişlerdi. Kimse “ben bir bara kadar gidip barmene selam vereceğim.” diyerekten bara gitmez.
Sufthor henüz beklediği adamın gelmediğini ve vaktin erken olduğunu bilerek, siparişini söylemeye hazırlandı.
Gönderen: TheSpell - 20 Ağustos 2012, 18:38:29
Spoiler: Göster
“Ne içeceksin?” Barmenin sorusundan hoşlanmıştı. Burası en sonunda istediği kıvama gelmeye başlıyordu. Hem gerçekleri çok yakında öğreneceğinin heyecanıyla, hem de biraz acelelikle barmenden 'Absolut Blue' istedi. Sürekli kullandığı bir içki değildi, bugünlük farklı bir şey denemek istemişti sadece. Portakal likörü, absolut votka ve curacao'nun karışımından oluşan bir kokteyl idi. İçeceğin adından da anlaşılabileceği gibi mavi olması, Sufthor'a göre işin içine ayrı bir seksilik katıyordu.
İçkisini beklerken, sabırsızlıkla ışıldayan gözleri bir insanın takip edemeyeceği hızda barı tarıyordu. O adamı arıyordu. Gözleri ne kadar tüm barı tarasa da, eninde sonunda bakışları hep barın girişine yöneliyordu. Adam gerçeklerle önündeki az sayıdaki engellerden birisi olabilirdi, ve Sufthor bu işin peşini bırakmaya hiç de meraklı değildi.
Düşüncelerine dalmışken içkisinin geldiğini görmemişti. Kafasını masaya çevirdiğinde mavi içeceği gördü ve hızlıca alıp bardağı ağzına götürdü. Bir yudum aldı ve içkinin tadını çıkardı. Uzun süredir bu içecekten tatmamıştı. "Özlemişim bunu," diye düşündü. Ayrıca beyninin bir köşesine bundan daha fazla içmesi gerektiğini not etti.
Gönderen: Madam Vio - 24 Ağustos 2012, 14:13:16