Kayıt Ol

İletileri Göster

Bu özellik size üyenin attığı tüm iletileri gösterme olanağı sağlayacaktır . Not sadece size izin verilen bölümlerdeki iletilerini görebilirsiniz


Mesajlar - sinan.ozgenc

Sayfa: [1] 2
1
Kurgu İskelesi / İstifçi FİNAL
« : 17 Ocak 2018, 14:55:29 »
Fenerin ışığının tam olarak ne tür bir canlıya ait olduğunu anlamaya yetecek kadar olmasa dahi üzerilerine doğru giderek artan bir ivmeyle gelen koca kütleyi kısmen aydınlatmasıyla beraber, Hulusi Amir’in mesleki refleksleri de yıldırım hızıyla harekete geçti. Amir, silahını arka arkaya iki kez ateşledi. Murat’ın, bilincini kaybetmeden önce son hatırladığı şey bu olmuştu. Ensesine inen darbenin beyninde çaktırdığı ışık, sanki bir an için tüm mağarayı aydınlatmıştı. Esasen bu mümkün değildi. Işık sadece kafasının içindeydi. Darbeyse, suları şapırdatarak sağ arkalarından gelen kitleden değil sol yanından gelmişti. Onun gelişini duymamıştı bile…

* * *
Kendine geldiğinde vücudunu hareket ettiremediğini anlaması fazla zaman almadı. Bağlı değildi. El ve ayaklarında yahut vücudunun başka bir yerinde ip ya da zincir varlığı hissetmiyordu. Sağ eli sol göğsünün üzerindeyken çaprazlamasına, sol kolu vücuduna paralel olarak dümdüz aşağı uzanıyordu. Hayır; bağlanmış değildi. Üzerine bir ağırlık da bindirilmiş değildi. Ama vücudunu hareket ettiremiyordu. Felçli gibiydi.

Belki de işe yanlış yerden başlamıştı. Tavana dik bir açıyla bakmakta olan gözlerini sağa sola doğru döndürerek, içinde bulunduğu ortamın neresi veya nasıl bir yer olduğunu anlamaya çalışmalıydı önce. Üç-dört metre yüksekliğindeki tavanda yer yer sarkıtlar vardı. Bu da demek oluyordu ki hala bir mağaradaydı. Üzerinde yatmakta olduğu zemini hissedebiliyordu. Sert, pürüzsüz, taş bir zemin üzerinde uzanıyordu bedeni. Etrafını tam olarak göremese de yattığı zeminin yerle aynı seviyede olmadığından emin gibiydi. Bir yükseltinin üzerinde olmalıydı. Tavanın üzerinde belli belirsiz dans eden gölgeler ve odanın karanlığa yakın loş aydınlığı, mekanın mum ışıklarıyla aydınlatılmakta olduğu fikrini doğuruyordu. Ama emin olamıyordu. Henüz başını sağa sola oynatabilecek mecalden ve konsantrasyondan yoksundu. Onu daha fazla çaba sarf etmeye yönelten şey, sağ tarafından gelen inilti oldu.

Veyis’in sesini andırıyordu. Olabilir miydi? Veyis, şimdi; burada hemen yanında yatıyor olabilir miydi? Neden olmasındı? Kendi buraya nasıl geldiyse, Veyis de öylece gelmiş, daha doğrusu kendi isteği dışında getirilmiş olabilirdi? Sahi; buraya nasıl gelmişti?.. Zorladı; zorlandı; zihni henüz yaşadığı her şeyi tam olarak, bir bütün olarak hatırına getirmeyi başaramıyordu. Parça parça görüntüler sadece… Zerzevatçı’ya ilk taşındığı gün… Koku… Konuştuğu tuhaf, yaşlı adam…  Veyis’le indikleri minare merdivenleri… Tünellerde korku içinde sağa sola çarpa çarpa koşuşturmalar… İki el silah sesi… Ensesine inen darbe ve tüm varlığını kaplayan, o güne kadar hiçbir yerde görmediği parlaklıkta bir ışık… Sonra, sonra görüntüler birleşmeye ve anlamlı bir bütün oluşturmaya başlayacaklar gibiydi ama…

İniltiyi tekrar duydu. Yine sağından geliyordu. Şimdilik tanımlayamadığı bazı başka sesler. Huzursuzluk verici sesler. Şimdilik tanımlayamamakla birlikte, tanımladığı anda hiç hoşuna gitmeyeceğini hissettiği garip sesler. Yine sağından geliyordu… Bütün güç ve konsantrasyonunu başını hafif de olsa sağa çevirmeye adadı. İlk anlarda pek bir hareket olmadı. Ensesi zonkluyordu. Işık… Sebebini hatırladı. Oradan darbe almıştı. Hatırlamaya başladıkça korkuları kabarıyordu. Neden korktuğunu henüz tam olarak hala bilemese de… Sonra boynunun arkalarından gelen bir katırtı. Hani tutulan boynunu açmak için hızla sağa veya sola çevirirsin de bir katırtı gelir ya… Ona benzer bir ses. Ama daha acılısı. Ağır çekimde gibi. Sonra boynu serbest kaldı. Emin olmak için tam sağa çevirmeden önce milimetrik hareketlerle sağlı sollu oynatmayı denedi. Evet; olacak gibiydi. Katırtı acı vermekle birlikte; sonrasında boynunu çevirebileceği kadar bir esneklik vermişti etlerine. Şimdi zonkluyordu. Müthiş bir zonklama. Darbenin mirası… Sonra; kendini muhtemel bir acı dalgasına olabildiğince hazırlayarak ani bir itişle başını sağa çevirdi. Acımış mıydı? Muhtemelen pek çok. Ama gördüğü manzara yüzünden acı ikinci planda kalmıştı. Dehşet, acıdan baskındı!..

Evet; Veyis gerçekten de sağ tarafındaki, yerden bir buçuk metre kadar yükseklikte sunak benzeri ama yontulmaktan ziyade doğal bir oluşum gibi duran, sunak benzeri tuhaf görünümlü bir yükseltinin üzerindeydi. Şeytan masası… Arkadaşı bir şeytan masasının üzerinde uzanıyordu. Boylu boyunca değil ama… Arkadaşının boyundan geriye pek bir şey kalmamıştı çünkü. Şeytan masasının üzerinde uzanmış durumdaki yarı canlı arkadaşının sağında ise arkadaşının bedeninin üzerine eğilmiş halde olmasına rağmen boyu hala da 1.80’in üzerinde gibi görünen bir adam vardı. Arkadaşını kemiriyordu!

Kanı vücudundan çekildi sanki. Sadece kanı değil. Bir anda ağzı kupkuru olduğu için yutkunamıyordu bile. Bu gerçek olamazdı! Gerçek olamazdı!.. Sadece kabus olması ihtimali vardı. Karabasan olmalıydı. Hareketsizliği bile karabasanla birlikte gelen uyku felcinden kaynaklanıyordu. Tabii ya! Okumuştu böyle şeyler daha önce pek çok kez! Uyanmak için yapması gereken tek şey Kuran’dan bazı sureler okumaktı. Hangi sureler ama? İsimleri bile aklına gelmiyordu. Arkadaşının üzerine eğilmiş dev kemiriyordu… Uyanması lazımdı. Surelerin değil kendisi şimdi isimleri bile gelmiyordu aklına. Keşke daha dindar biri olsaydı…

Olmayacaktı böyle. Korkunç manzaraya sabitlediği bakışlarını kurtarmak geldi sonra aklına. Sahneye bakmaya devam ettiği sürece gerçek olduğunu kabul etmiş olacaktı. Reddetti. Eğilmiş dev kemiriyordu… Sımsıkı kapadı gözlerini. Acıtacak kadar. Görsel verinin kesilmesiyle birlikte diğer duyular keskinleşti. Çıtır, çıtır, çıtır… Arkadaşı kemirilmeye devam ediyordu… Sonra o koku… Çiğ et, kan, bok ve sidik… İnsan bedeninin iç kokuları… Gözleri kapalı olduğu için şimdi, bilhassa kokuyu daha çok hissediyordu. Midesinden gırtlağına kadar yakıcı bir sıvı geldi, genzini yaktı. Midesi kalkmıştı. Gözlerini biraz daha kapalı tutarsa öğürmeye başlayacaktı. Kendi kusmuğunda boğulmak istemezdi. Olmayacaktı böyle… Gözlerini kapatmıştı belki ama diğer duyuları yaşanmakta olanın gerçekten de yaşanmakta olduğu bilgisini anbean iletmeye devam ediyorlardı beynine. Olmayacaktı; açtı gözlerini çaresizce. İzlemeye devam etti.

Dev, bacakları bitirmiş gibiydi. Kaval kemiklerinden biri henüz gövdeyle bağlantısını yitirmemiş olduğu halde, üzerinde neredeyse hiç et kalmamış gibiydi. Zaten adam da şu anda bağırsakları kemiriyordu.  Arkadaşı ise yardım istemek yerine inlemekle yetiniyordu. Gözleri açıktı ve sabit şekilde tavana bakar haldeydi. Ama gözlerde tuhaf bir şey vardı… Göz göze gelme ihtimalleri olmadığı için bunu tam olarak anlama şansı yoktu ama arkadaşı canlı canlı yenmekte olmanın verdiği acı ve dehşetin etkisiyle olsa gerek; şoka girmiş ve baygın baygın bakıyor gibiydi. Yüzüne yayılan o çarpık gülümseme benzeri kasılmayı açıklamanın başka da bir yolu yoktu zaten.

Delilikti bu! Ağlamaya başladı. Salya sümük, öğüre öğüre, hıçkıra haykıra… O kart, erkeksi sesiyle, böyle iç çeke çeke ağlaması hiç yakışmıyordu ona. Sakil bir görüntü. Neredeyse rezilce ama kimin umurundaydı ki… Arkadaşını kemirmek için iki büklüm olmuş dev ise bu yeni duruma rağmen bir saniye bile olsun dönüp, Murat’ın tarafına bakmamıştı. Kemirmeye devam ediyordu. Çıtır, çıtır, çıtır… Arada gırtlağından yükselen homurdanmalar bu ziyafetten ne kadar da keyif aldığını dışavuruyordu. Ağlama krizi ne kadar devam etti; bunu kestirmek zor. Biraz olsun sakinleşmesini sağlayan şey, başının üzerinde, saçlarını neredeyse anne şefkatiyle okşaya bir elin varlığını hissetmesi oldu.

Sonra birden orada öylece belirmiş gibi elin sahibini, uzanmakta olduğu şeytan masasının hemen sol yanında gördü. Gülümsüyordu. Sakindi. Hatta bakışları şefkatliydi bile denebilir. Işıl ışıl bir gülümsemesi ve güzelliği vardı. Yüzüne baktıkça; insan uzun süre durgun suya baktığı zaman oluşana benzer bir etki bırakıyordu zihinde. Yanıbaşında duran o şefkat abidesi kadının boyu sadece 1,50 kadar vardı ama insan ona bakarken tuhaf bir şekilde; kadının boyunun normal bir insandan çok çok kısa olduğunu düşünmüyordu bile. Diğer her şeyiyle beraber boyu da gayet uygun, yerli yerinde ve güzel geliyordu insana. Yüzü; aynı anda hem çok yaşlı -yüzlerce yıl- hem de aynı anda çok gençti. Bir şekilde iki hali de fark ediliyor ama yadırganmıyordu. Sanki bunda tuhaf olan hiçbir şey yokmuş gibi. Tuhaf gelen tek şey; nasıl olup da bir yandan bu kadar huzurlu hissetmeye başlarken bir yandan da eskisi kadar çok korkmaya devam edebilmesiydi. Bunca sükunet ve bunca korku, bir insanın kalbinde nasıl aynı anda yer bulabilirdi?.. Bu çelişki zihnini bir müddet kilitledi.

Kalbini aynı anda kaplayan iki çelişik duygudan biri sahte olmalıydı. Hangisi ama? Başlarda bulanık ve kopuk kopuk çalışan hafızası, geçen her saniyeyle birlikte kendini topluyordu. Buraya, bu noktaya gelene kadar yaşadıklarını, ufak tefek bazı eksikliklere rağmen hatırlıyordu. Yaşadıkları hatta sadece az önce gördükleri göz ününe alınacak olursa korkması gerekiyordu. Hem de bugüne kadar korktuğu her şeyin toplamından daha fazla. İçinde gerçek olması gereken tek duygu korkuydu. Mantıklı olan buydu. Ama gözlerini gözlerine dikmiş, saniye olsun ayırmadan kendisine bakmakta olan kadın buradayken huzur duygusu, her geçen saniye korkuya galebe çalmakta gibiydi. Bunda yanlış olan bir şeyler vardı. Zihninin, huzura teslim olmaya değil korkuya yakın kısmı, bunda yanlış olan bir şeyler olduğunu haykırıyordu adeta. Ama Murat bu haykırışları o kadar da yüksek seslermiş gibi algılamıyordu. Giderek uzaklaşıyor, azalıyordu o ses. Mantığın ve sağduyunun sesiydi o. Bunu biliyordu. Kaybetmek de istemiyordu ama yapabileceği hiçbir şey yoktu. Bunu da anlıyordu. Biraz sonra onu tamamen kaybedecekti. Ama tamamen teslim olmadan önce son bir hamleyle kadına “Neden?” diye sormayı başarabildi.

Yaşlı/genç kadın sorduğu ve sormak isteyip soramadığı bütün soruları anlamış gibi son bir huzur verici gülücük gönderdi Murat’a ve dünyada bugüne kadar dünyada yankılanmış belki en güzel sesle konuşmaya başladı: “Biz, Zülkarneyn’in altın kapılarının bekçileriyiz.” Kadının gönle huzur veren o güzel sesi, bu dünyada yankılanıyor değildi. Bir yönden de geliyor değildi. Aynı anda her yandan ama en çok da onu dinleyen Murat’ın içinden geliyor gibiydi ve bu haliyle ilahi bir ilham gibi maruz kalanın benliğini ihtişamla ihata ediyordu. Seslerin taşıyabileceği anlamların ötesinde manalarla yüklüydü ve bir süre sonra Murat bu konuşmanın sözlerden oluşmadığını idrak etti. Kalpten kalbe akan bir ilham seli gibiydi… Atık kelimelerin ihtiva ettiği manaları duymuyor, görüyor, yaşıyordu hatta…

 “Zülkarneyn’in altın kapılarının bekçileriyiz.” şeklindeki ilk cümlenin ardından, zihnine dolan manalar kelimelerle ancak tefsir veya şerh edilebilirdi. Kısmen ve kabaca o da… Artık anlatılanları dinlemiyor görüyor gibiydi… “Zülkarneyn… bir yol tuttu. Sonunda güneşin battığı yere ulaşınca onu kara, balçıklı bir suda batıyor gördü. Orada bir millete rastladı. ‘Zülkarneyn! Onlara azap da edebilirsin iyi muamele de edebilirsin’ dedik. ‘Zulmedene azap edeceğiz. Sonra Rabb’ine döndürülür, onu görülmemiş bir azaba uğratır. Ama inanıp faydalı işler işleyene mükafat olarak güzel şeyler vardır. Ona buyruğumuzdan kolay olanı söyleriz’ dedi. Sonra, yine bir yol tuttu. Sonunda güneşin doğduğu yere varınca, güneşi, kendilerini bir koruyucu ile örtmediğimiz bir milletin üzerine doğuyor buldu…Sonra yine bir yol tuttu. Sonunda iki dağın arasına varınca, orada neredeyse sözden hiç anlamayan bir millete rastladı. ‘Ey Zülkarneyn! Şüphesiz Yecüc ve Mecüc bu ülkede bozgunculuk yapıyorlar. Bizimle onların arasına bir set yapman için sana bir ücret verelim mi?.’ dediler. Rabb’imin bana verdikleri sizinkinden daha hayırlıdır. Bana gücünüzle yardım edin de sizinle onların arasına sağlam bir set yapayım. Bana demir kütleleri getirin’ dedi. Bunlar iki dağın arasını doldurunca ‘Körükleyin’ dedi. Demirler kor haline gelince ‘Bana erimiş bakır getirin de üzerine dökeyim’ dedi. Artık Yecüc ve Mecüc onu ne aşabildiler ne de delip geçebildiler. Zülkarneyn: ‘İşte bu Rabb’imin bir rahmetidir. Rabb’imin belirlediği zaman gelince onu yerle bir eder. Rabb’imin verdiği söz gerçektir’ dedi…

Sonra vaad edilen günün geldiğini gördü… Kapıların açıldığı günü… Yecüc ve Mecüc’ün her tepeden sel gibi akın edip dünyayı kaplayışlarını… Geniş yüzlü, küçük gözlü, yüzleri deri üstüne deri kaplanmış kalkanları andıran yaratıkların ülkeleri ve şehirleri insanları ve hayvanları ve birbirlerini yiyip bitirişlerini, gölleri ve denizleri içip kurutuşunu…

Anlamıştı artık… Germakoçi ve Cazu idi onlar.  “Zülkarneyn’in kapılarının koruyucuları…” İnsanlıkla kıyamet arasında duranlar… İnsanlığı korumak içindi bütün bunlar… Neşeli bir gülümseme yayıldı yüzüne; bir şükran nişanesi olarak; kendi elleriyle kendi karnını yarıp, iç organlarını sunarken yaşlı kadına… Acı büyüktü, Murat sakin.

Soldaki sunakta yatmakta olan Hulusi Amir, katatonik bir şekilde hala elinde tutmakta olduğu tabancayı, kaslarının ve iradesinin-daha çok iradesinin- bütün gücünü harcayark, insan üstü bir çabayla kendi başına doğrulttu. O böyle ölmeyecekti… Kendi vücudunu kendi elleriyle parçalayıp, lokma lokma sunarken gülümseyerek ölmeyecekti bu hilkat garibelerine… Deliliğin de bir sınırı vardı. Geçmeyecekti oradan. Sıktı.

2
Kurgu İskelesi / İstifçi 25
« : 16 Ocak 2018, 12:49:26 »
Sorular, sorular… Hepsinin haklı gerekçeleri vardı, cevaplanmaları gerekiyordu ama Amir haklıydı; şimdi bunların ne yeri ne zamanıydı. Hele bir selamete ulaşsınlardı; hepsini soracaktı Murat bir bir. Tabii Polis Amiri’nin, kendisine; onun polise sorduğundan daha çok ve resmi sualler soracağında emindi. Kurtuluşa erdikten sonra katlanılmayacak sıkıntı değildi. Hele bir kurtulsunlardı. Şimdi en azından daha bir umudu vardı ve bu iyi bir şeydi. “Ne?!” dedi Hulusi aniden durarak “Bir şey mi dedin?” “Hayır!” diye yanıtladı polisi Murat, şaşkınlıkla. “O ses senden gelmedi mi yani?” “Ne sesi? Hangi ses?” diye soruya soruyla cevap verdi Murat. Hulusi’nin yüzü asılmıştı. Gerilmişti daha doğrusu. İkisi birden, neredeyse nefes bile almadan, iyice dikkat kesilerek etrafı dinlemeye koyuldular… Alışageldikleri adım ve nefes sesleri kesilince; etrafı mutlak bir sessizlik kaplamış gibi oldu yine.

Ama hayır! Önlerinde bir yerlerden bazı başka sesler geliyordu! İki farklı tür ses… Biri; kısık, boğuk, kesik kesik homurtu, diğeri; bariz su şıpırtısı. Yüksekçe bir yerlerden, geniş bir birikintiye ağır ağır damlamakta olan onlarca katre. Damlama sesleri, ilerilerde küçük bir yer altı gölü yahut su birikintisi olabileceğinin ipucunu veriyordu. Normaldi; yer altı mağara sistemlerinin çoğunda sıklıkla rastlanılabilen bir durumdu. Can sıkıcı olan boğuk homurtulardı. Homurtuysalar eğer… Doğal, doğaya ait sesler değillerdi… Sanki arada; kısa kısa konuşmalar ama hırlama gibi, homurtulardan daha kısık…

Yeterince dinlediklerine kanaat getiren Hulusi Amir, başını geriye çevirdi. Murat’la göz göze geldiler. Gözleri, sükuti bir tartışmada mutabakat ararmışçasına birbirlerine kilitli kaldı bir müddet. Aranan mutabakat sağlanmış, karar kesinleşmiş gibi “Fenerini söndür. Gereğinden fazla dikkat çekmek istemeyiz. Beni yakın takip et ve en ufak bir ses bile çıkarmamaya çalış!” dedi Hulusi Amir. Sesi, fısıltı düzeyinde olmasına rağmen içerdiği otoriter ton, talimatlarını tartışılmaz kılmaya yetiyordu. Şanslarını zaten devam etmekte oldukları yönde deneyeceklerdi. Artık Amir arkada nasıl bir dehşetin onları takip ettiğini düşünüyorduysa…

Murat, emri ikiletmeksizin elindeki koca feneri söndürdü. Ama bırakmadı. Sıkı sıkıya kavradı bilakis. Aydınlatma işi dışında, vurucu madde olarak silah şeklinde de hizmet verebilirdi pekala… Amir’in mini el fenerinin ince ışığının rehberliğinde mecburi istikametlerinde ilerlemelerini devam ettiler. Fazla uzun sürmedi. 10-15 adım sonra son bir köşe daha döndüler. O son dönemeç, ikiliyi; Veyis ile Murat’ın ilk girdiğine benzer ama muhtemelen daha hacimli, ikinci bir yer altı haznesine çıkarmıştı. Tünel duvarlarının ses emiciliği ise hiç bu kadar bariz olmamıştı: Daha hazneye adım atar atmaz ses düzeyi birden iki katına çıkmıştı. Demek tünel duvarları sesi gerçekten de bayağı emiyordu. Kulaklarının eskisine kıyasla gürültülü bile sayılabilecek bu yeni ortama alışması biraz zaman aldı. Damlayan suların yaptığı yankıya bakılacak olursa bu seferki yer altı odasının hacmi hayli genişti. Homurtular kesilmişti ama. Sanki sakinleri mekana yabancıların girdiğini hissetmişler gibi. “Umarım bu yüzden değildir” diye içinden geçirdi Murat.

Girişteki odacığın aksine bu haznenin tabanı irili ufaklı yükseltilerle, dikitlerle dolu, engebeliydi. Her ikisi de takılıp düşmelerine sebebiyet verebilecek taşları, ağırlıklarını verip adımlarını atmadan önce ayaklarıyla hafifçe yoklayarak ilerliyorlardı. Feneri elinde tutup, önden yürüyen Hulusi Amir bile elindeki ışık kaynağına rağmen birkaç defa tökezlemişti. Yerdeki irili ufaklı yükseltilerin arası ise nemli çakıl ve çamur kaplıydı çoğunlukla. Küçük yer altı göleti ilerlemekte oldukları düzlemin sağında kalıyordu. Bununla birlikte düzgün bir kıyı şeridi olmadığı için ayakları yer yer bileklerine kadar suya batıyordu. Su soğuktu. Ama içinde bulundukları mağaranın atmosferine serinlik verici bir katkı sağlamıyor gibiydi. Mağaranın içi bunaltı verici derecede sıcak ve nemli iken sadece ara sıra ayak tabanları veya bileklerine kadar temas eden suyun bu kadar soğuk olması şaşırtıcıydı doğrusu. Öte yandan canlandırıcı bir etkisi de vardı. İçinde bulundukları; hayati tehlike içeren, korku dolu bir çıkış mücadelesi olmasaydı, o kadar yürüyüşten sonra pişen ve şişen ayaklarını buz gibi suya salıp saatlerce oracıkta oturuvermek ne rahatlatıcı olurdu…

Bir müddettir bir şekilde bir yöne ilerliyor olmalarına karşın, gerçekte nereye gittiklerine dair ikisinin de en ufak bir fikri yoktu. Ama hareket halinde olmak, bir yerlere sinip akıbetlerini beklemekten daha güvenli geliyordu ikisine de. En azından kurtulmak için çaba sarf ettikleri duygusu hem özgüven hem de umut vericiydi. Buna karşın diğer alternatif olan; ne kadar süreceği meçhul bekleyişleri endişeli geçecekti. Beklemek değişimsizliği kabul etmek demekti. Bekledikleri sürece endişe duyacaklardı. Umut olmadan. Oysa hareket ettikleri sürece bir umutları olacaktı hep.

Tetik ve temkin hali üzre devam eden yürüyüşleri, Hulusi Amir’in aniden durmasıyla sonlandı. Murat, bu ani duruşun sebebini merak etmedi. Çünkü o da duymuştu! Sağ taraflarından, başlarda ağır ağır, sonra giderek hızlanan bir tempoda su sıçrama sesleri geliyordu. Sanki biri suyun üzerinde yürüyerek onlara doğru geliyordu. Bir aslanın pusudan ağır ağır çıkıp, artık ifşa olduğu anda avına daha fazla idrak ve hareket alanı tanımadan, bir an önce kapmak için adımlarını hızlandırıp, koşmaya başlaması gibi artıyordu adımların sıklığı. Hulusi Amir, neredeyse duruşuyla eşzamanlı olarak, hızlıca sağ geriye doğru dönüp, elindeki ince ışıklı feneri ses kaynağına doğrultunca, fenerin ışığı; hedefi, tamamen tanımlamalarına yetmeyecek şekilde ama üzerlerine doğru gelmekte olan iri cüsseli bir şey olduğunu anlamalarına yetecek kadar aydınlattı. Murat’ın yüreği ağzına geldi ama bu bir yandan da gerçekleşmesini istemeyerek de olsa öngördüğü bir şey olduğu için ilk seferki kadar korkmadığını fark etti hayretle. Belki bunda; tehlikenin o ana kadar hep muhayyel olagelişi ama şu anda en azından somutlaşarak, sınırları belirsiz, gerçeküstü halden, yaşadığımız; içinde var olan her şeyin sınırlı, tanımlanabilir ve somut olduğu gerçekliğe indirgenişinin payı vardı. Yaşadığımız gerçeklikte ve somutsa eğer her türlü tehdit ve tehlike ile mücadele edilebilirdi ve her mücadelede az bile olsa bir kazanma şansı bulunurdu.

3
Kurgu İskelesi / İstifçi 24
« : 15 Ocak 2018, 13:09:15 »
Şu anda bulunduğu noktada tünellerin genişliği biraz olsun artıyor gibi gelmişti. Artık otomatik bir hal almış dönüşlerinden sonuncusunda birden iri yarı başka bir bedene çarptı! İçinde olduğu panik hali zaten son raddesinde olduğundan ekstra bir tepki veremedi bile. Çığlık atmak, haykırmak ya da o an için bir nebze olsun gerilimini boşaltmasını sağlayacak, böylece aklını kaçırmasını önleyecek bir tepki vermesi gerekiyordu. Ama korku ve şok halinde öylesine ani bir kilitlenme yaşamıştı ki sadece yüzü dehşet dolu bir çığlık atıyormuşçasına kasılabildi. Ciğerlerinde çığlık atmasına yetecek nefes kalmamıştı. Sadece hafif bir hışırtıyla ani bir hava boşalması yaşandı ciğerlerinde. Geri almak istediğinde ise başaramadı. Ciğerleri veya gırtlağı kendini kilitlemişti sanki. Sadece “Hı’, hı’…” diye genizden gelen kifayetsiz bir iç çekme sesi çıkarabildi. Boğuluyordu. Zihninin hayatta kalmak için geliştirdiği panik hali ölümüne neden olmak üzereydi. Beyninin, korku ve panik mekanizması sayesinde entelektüel analizlere enerji ve konsantrasyon harcamayı bırakıp, bütün dikkatini kaç ve saklan komutunu yerine getirmeye odaklanması sayesinde yaşama şansını artırması gerekirken işler sarpa sarmış, korku ve panik kontrolden çıkarak yaşamsal işlevleri bile denetleyemez hale gelmişti. “Hı’, hı’, hı’…” Boğuluyordu. Sistemin kendini resetlemesi için bayılması gerekiyordu. Bayılmak üzereydi de!  Hulusi Amir’in, birbiri ardı sıra suratına aşkettiği iki tokat buna gerek bırakmadı.

Önce inanmaz gözlerle Hulusi Amir’in yüzüne bakakaldı bir müddet. Polis Amiri Hulusi de benzer bir şaşkınlıkla Murat’ın yüzüne bakmaktaydı. “Tamam! Geçti! Sakin ol… Kendine gel. Ben polisim.” Murat, Hulusi’nin sözlerinin ne anlama geldiğini idrak edememiş gibi bir süre daha boş gözlerle Amir’in suratına bakmaya devam etti. Attığı iki tokadın, bayılmak üzere olan adamı kendine getirmeye yetmediğini düşünmeye başlayan Hulusi, tam sağ elini kaldırmış yeni bir tokatlama serisine başlayacakken Murat, sonunda konuşmayı başardı “Amirim! Burada ne işiniz var?” Normal şartlarda bu soruyu Hulusi’nin sorması gerekiyordu ama şimdi aklının yarısını korkudan kaybetmiş diğer yarısını da panik yüzünden doğru kullanamayan bir adamla tartışmanın ne yeri ne de zamanıydı. “Burası bir polis olay yeri” demekle yetindi sadece. Murat, Amir’in sarf ettiği her kelimeyle birlikte gerçekliğe biraz daha bağlanıyor, artık nereye gittiğini bilmediği sonsuz koridorlarda yalnız başına kaybolmuş durumda olmadığını fark ettikçe de panik duygusu yatışma yoluna giriyordu.

Belki Hulusi Amir de kendisi ve talihsiz arkadaşı Veysi gibi bir noktadan sonra yolunu kaybetmiş olabilirdi. Ama olsundu; sonuçta artık yalnız değildi. Tehlikelerle tek başına değil, üstelik bu gibi durumlarla baş edebilecek türden bir eğitim almış -ya da ona en yakın şeyi- biriyle beraberdi. Yeni idrakin, Murat’ın benliğinde yol açtığı özgüven yükselişi neredeyse dramatik seviyedeydi. Ancak yine de yaşamakta olduğu korku ve panik hali yüzünden rahatça okunabilecek seviyedeydi. Hulusi Amir ise soğuk kanlı görünmekle beraber onun da alarm durumunda olduğunu gösteren emareler mevcuttu. “Soruları sonraya bırakalım. Mümkün olduğunca sessiz ve hızlı şekilde buradan çıkmamız gerek” dedi. Murat, Amir’in  emri gereğince hiçbir şey söylemeden sadece başını onay anlamında aşağı yukarı salladı ve orada geçirmesi gereken zamandan bir saniye bile daha fazla vakit harcamak istemediği için hızla arkasını dönüp, bu sefer Hulusi Amir’in önderliğinde az önce panik halinde ilerlemekte olduğu doğrultuda ilerlemeye başladı. Ama bu sefer daha sakindi. Yanında bir polis amiri vardı…

Amirin elinde de bir el feneri vardı ama bu küçücüktü. Ayrıca sağ elinde emniyeti açık olarak tuttuğu tabanca da her an ateş etmeye hazır pozisyonda Amir’in önünden ilerliyordu. Sanki bir tabanca değil de pusulaydı. Bu beklenmedik yol arkadaşı, Murat’ı umulanın ötesinde bir hızla kendine getirirken aynı hızla yeni soruları da akla getirdi. Murat ve Veyis’in burada bulunma sebepleri en azından Murat’ça malumdu. Aptal merakları, akademik hırsları vs. vs… Ya Hulusi Amir; o neden buradaydı? Tamam bu uğursuz korku tünellerinde kendisinden başka hem de az çok tanıdık bir yüzle karşılamış olmak insan üzerinde rahatlatıcı bir etki oluşturuyordu. Ama polis amiri burada ne arıyordu? Tabii ki teknik olarak onun burada bulunmasının daha makul sebepleri vardı kesinlikle. Daha az önceki karşılaşmalarında Hulusi Amir’in de dediği gibi burası bir polis olay yeriydi ve üzerinde çalıştığı konu kapanmış bir dosya değildi. Her ne kadar olay açığa çıktıktan sonra adli tıp ekipleri, olay yerini didik didik edip, bütün delilleri toplayıp, sınıflandırıp analiz  etmişlerse de Hulusu Amir gibi tecrübeli bir polisi muhtemelen gayrı resmi olarak ve mesai saatleri dışında buraya tekrar geri döndüren bulgu neydi? Gözden kaçan bir detayın sonradan akla gelmesi mi yoksa kesin bir delil olmadan amirlerine sunması halinde dikkate bile alınmayacağını bildiği, sıra dışı bir tezi doğrulamak amacıyla mı yapıyordu bu küçük, gayrı resmi geziyi? Ve niye buradan olabildiğince sessiz ve hızlı şekilde ayrılmaları gerektiğini düşünüyordu? Öyle olması gerektiği aşikardı. Murat bizzat deneyimlemişti bunu. Ama Hulusi Amir’e bunu düşündüren neydi? O ne yaşamıştı ya da neye şahit olmuştu da bu kadar telaşlanmıştı? Telaş? Yo, telaştan da öte bir duygunun içindeydi; bildiğin korkmuştu Hulusi Amir! En az kendisi kadar. Ama o daha az belli ediyordu sadece o kadar…

4
Kurgu İskelesi / İstifçi 23
« : 12 Ocak 2018, 15:17:04 »
Etrafı, her zamankinden büyük bir dikkatle dinlemeye başladı. Nefes bile alıp vermediği o kısa, mutlak sessizlik diliminde sanki hafif bir hışırtı ya da sürtünme benzeri bir ses duyar gibi oldu. Belki korkularının harekete geçirdiği aşırı aktif hayal gücünün bir ürünüydü. Öyle olsa bile bu, belinden ensesine doğru bir ürperti dalgasının yükselmesini engelleyemedi. İyice dikkat kesilince o kısa, meşum hışırtı benzeri sesi tekrar duydu. Ya da duyduğunu sandı. Ama bu sefer daha emin gibiydi. O; başta hissettiği, belinden ensesine doğru çıkan ani ürperti, voltajı düşüp düşüp artan bir elektik dalgası gibi neredeyse kronik bir hal aldı. Eğer önünde Veyis değil de tehlike kaynağı olabilecek biri ya da bir şey varsa seslenmesi doğru olmazdı. Yerini ve diğer kişinin varlığından haberdar olduğunu karşı tarafa belli etmiş olurdu. Tekrar geri dönüp, tüneli bitirme ihtimalini değerlendirmedi bile. Orası tamamen meçhullerle doluydu. Onun yerine; ağır adımlarla, her an bir saldırıya uğrayacakmış gibi savunma pozisyonunda, tetikte, temkinli şekilde ilerlemekte tekara karar kıldı.

İlk beş-altı metre ve iki dönemecin ardından korkusu da göreceli olarak hafifledi. Gardını indirecek kadar olmasa da en azından biraz daha nefes almasına yetecek kadar. Galiba hayal duymuştu. İnsan zihni izole ortamlarda oyunlar oynardı. Öyle bir şey olmalıydı. Bu tip mağara ve tüneller de bazı hastaları transa sokmak amacıyla kullanılan duyusal yoksunluk kabinlerine benzer etki yaratıyordu belli ki. Yoksunluk kabinlerinde görme ve duyma algılarından izole edilen süjeler, bir süre sonra transa girer ve zihinleri yoksun olduğu duyuların yerini, hayali olanlarıyla doldururdu. Kendisi de şu an buna benzer bir durum yaşıyor olabilirdi bu yalıtımlı dehlizde pekala. Hatta belki şu an farkında olmadan transa girdiği için zihni ona bilinçaltı korkularını simule ediyor bile olabilirdi. Yani belki Veyis ortadan filan kaybolmuş, kendisi de arkadaşını ararken ıssız tünellerde garip sesler duymaya başlamış olmayabilirdi. Tünelde arkadaşıyla beraber önlü arkalı yürürken, duyusal yoksunluk nedeniyle farkına varmadan transa girmiş ve denetimsiz kalan bilinçaltı, ona çeşitli hayaller gösteriyor olabilirdi. Belki şu an Veyis, başında durmuş; telaşla kendisini ayıltmaya çalışıyor bile olabilirdi… Bir an böyle olmasını bütün kalbiyle diledi… Hatta Veyis’in kendisini istemsiz uykusundan uyandırmak için “Murat! Murat! Hadi oğlum, kendine gel!” diyen telaşlı seslenişlerini duymak için dikkat bile kesildi… Hiçbir şey olmadı. Bu düşüncenin gerçek olma olasılığı, dahası daha birkaç saniye önce kendisinin, bu düşüncenin gerçek olması olasılığına dair temennisi bile sanki hiç düşünülmemiş gibi ardında çocuksu bir mahcubiyet duygusu dahi bırakmaksızın siliniverdi. İlerlemeye devam etti. Zaten şu an için yapabileceği tek şey de buydu.

Dönemeçlerin sıklaştığı bir noktaya geldiğinde, bir ara fenerin ışığının her zamankinden daha uzak bir noktaya düştüğünü fark etti. Feneri sağa sola hareket ettirerek, gördüğünün anlık bir göz yanılması olup olmadığında emin olmak istedi. Hayır! Değildi. Dönemeçlerden birinin şimdi kendisinin sağında, ama geliş yolundayken solunda kalan kısmında, çıkıntı yapmış yekpare bir kaya parçasının arkasında, küçük bir niş vardı. Geliş yolunda fark etmesi, bakış açısı nedeniyle zor olmuştu ama aynı yolu ters yönden kat ederken görmek daha kolaydı. Burası bir yol ayrımıydı… Belki de Veyis, onun görmediği bu yol ayrımını görmüş ve oraya sapmıştı. Arkasından ona seslenmiş ama Murat’ın onu duymamış olabileceğini düşünemeyerek, nasıl olsa birazdan arkamdan gelmeye başlar düşüncesiyle ilerlemiş ve bambaşka bir yer altı ağında yolunu kaybetmiş olabilirdi. Mantıklı bir açıklamaydı. O halde şimdi ne yapmalıydı? Güzergahını hiç değiştirmeden yürümeye devam mı etmeli yoksa bu yeni yola saparak arkadaşını orada mı aramalıydı? Daha tünele girerken sistemin karmaşıklaşması durumunda kaybolma riskini göze almamak için geri dönmeyi kararlaştırmamışlar mıydı? O halde bu yeni sapağa girmek işleri daha da karmaşıklaştırmaz mıydı? Sonuçta hiçbir yere sapmadan geldiği yoldan aynen geri gitmenin onu nereye çıkaracağı belli ve kesindi. Öte yandan arkadaşı bu yeni yola sapıp kaybolmuş olabilirdi ve acil yardıma ihtiyacı olabilirdi…

Bütün bu ihtimal ve düşünceler içinde hangisinin daha mantıklı olduğuna dair bocalarken aniden kırılma benzeri bir ses - kemik kırılması gibi sanki- ve ardından boğuk, acı dolu bir çığlık duydu! Tam önünde! Az önce ters yönde ilerlemekte olduğu geliş yolunda! Tam; acaba Veyis, önünde; yakınlarda biryerlerde düştü de ayağını filan mı kırdı diye düşünürken ikinci, hemen ardından üçüncü kırılma sesi ve müteakip haykırışları da duyunca benliğini ani, karşı konulamaz, dizginlenemez bir panik dalgası sardı. Hayır! Kimse düz yolsa arka arkaya düşüp kolunu bacağını üç kez üst üste kıramazdı! Bir şey arkadaşını ya da başka bir kurbanı, karşı konulamaz büyüklükte bir kaba kuvvetle koparıp, parçalarına ayırıyordu sanki! Acı dolu çığlıklardaki çaresizlik ancak böyle açıklanabilirdi! Yaşamsal tehlike!

Böyle bir durumda beyin çözümleme yapmayı bırakıp otomatik olarak çözüm safhasına geçerdi. Murat için de öyle oldu. Neden, nasıl, nerede gibi soruları bırakıp, yapabileceğini bildiğinden bile hızlı şekilde, kaçacağı, sığınacağı en yakın alternatife yöneldi. Geliş yolunda göremediği için pas geçtiği sapağa daldı umursamazca. Kontrolsüz el kol hareketleriyle elinde sallanan fenerin ışığı da sabit değildi. Bir yere, bir tavana, bir arkaya, bir öne tutulup, mekanda; disko topu benzeri bir etki oluşturuyordu. Çok da önemi yoktu gibiydi. O an için tek düşünebildiği; sesin geldiği merkezden olabildiğince hızla uzaklaşmaktı. Gerisine sonra bakardı. Dar tünellerde hızla ilerlerken sıklıkla bir o yana bir bu yana çarpıyor, panikle savruluyor ama bunlar onu yavaşlatmıyordu bile. Duvarlara çarpma ve sürtünmeleri, ellerini, kollarını, omuzlarını çiziyor hatta bazen yaralayıp çürütüyor ama o en ufak bir acı bile duymuyordu. Panik bütün vücudunu ele geçirmişti. Sesin geldiği yönden kaçmakla birlikte, sesten ne kadar uzaklaştığını kestirmesini sağlayacak beceriden de yoksundu. Çünkü o anda duyabildiği tek ses kendi panik nefesi ve kalp atışlarının kulaklarına yaptığı basınçtan kaynaklanan zonklama benzeri bir uğultuydu. O da zaten sadece kafasının içindeydi.

Tünelin içinde panik halinde ilerlerken nereye gittiğine dikkat etmiyor, karşısına çıkan dönemeçlerde başka bir sapak olup olmadığına dikkat bile etmiyordu. Böyle yaparak, geri dönüş yolunu bulmakla ilgili büyük bir risk alıyordu. Ama içinde bir şey aynı yoldan geri dönmesine gerek kalmayacağını umuyordu. Geri dönüş yolunda kaybolup, burada açlıktan ve susuzluktan ölebilirdi. Ama içinde olduğu panik hali nedeniyle karar mekanizmalarını ilkel içgüdüleri ele geçirmişti. Onların birinci önceliğiyse kısa vadede ölmeden veya ölümcül bir yara almadan tehlikeden olabildiğince uzaklaşmaktı. İnsan zaten hayatı boyunca ölümden kaçar. Hayatlarını ölüme ve ölümden sonrasına bir hazırlık olarak, ölüme adadıklarını iddia edenler bile bunu yaparlar. Her ne kadar ölümü bir kavuşma ya da yeni bir başlangıç olarak gördüklerini iddia etseler de aldıkları her nefesle, içtikleri her yudum suyla ve yedikleri her bir lokmayla ölümü uzaklaştırırlar kendilerinden. Yaşamalarına devam etmelerini sağlayacak şeyleri her yaptıklarında ölümlerinden kaçmak için bir adım atmışlardır aslında. Ama bunu bir türlü kabullenmek istemezler. İlkel içgüdülerse daha pratik yaklaşırlar konuya: “Şimdi ölme; sonrasına bakarız!”  Şimdi Murat da o moddaydı. Şimdi ölmemeliydi. Gerisini sonra halledebilirdi. Zaten boku yemiş olan zaman algısı şimdi iyice sarpa sarmıştı. Ne kadar zamandır sağa sola çarpa çarpa koşturuyordu, çığlıkları duymasının üzerinden ne kadar süre geçmişti, buraya ilk gelişlerinden itibaren kaç saat geçmişti, yoksa geçenler sadece dakikalar mıydı?.. Ne panik hali biraz olsun hafiflemiş, ne de kontrolsüz nefesi azıcık düzene girmişti.

Nefesinin giderek sıklaşmasının nedeni panik değil de derinlere, aşağılara doğru ilerledikçe havanın azalması olabilirdi. Doğrudan yokuş iniyormuş hissi vermese de tüneller, çok hafif bir meyille ama istikrarlı olarak aşağı doğru akıyordu. Yükseklik seviyesi düştükçe temiz hava seviyesi de düşüyor, bu tünelde de diğerinde olduğu gibi zemin hatta duvarlar bile giderek nemleniyordu. Yakınlarda bir yerlerde bir yer altı su kaynağı olmalıydı ya da araziden geçen küçük bir dere belirli noktalarda yer altına doğru su sızdırıyor olabilirdi. Havaya karışan nem de nefes almayı güçleştiriyordu. İyice nefes nefese kalmıştı artık.

5
Kurgu İskelesi / İstifçi 22
« : 11 Ocak 2018, 11:10:11 »
Bir an; içinde bulunduğu durumun gerçekliğinden şüphe etti. Beyni durmuş gibiydi. Kalp atışlarının ani yükselişi tansiyonunu etkilediği için olsa gerek başı döndü. Sonsuz bir boşluğa düşmek üzereymiş de bütün kaderi, bir kısa anda dengesini sağlamasına bağlıymış gibi ani bir adrenalin atağıyla ayakta durmayı başarabildi. Nefes almayı unutmuş gibiydi. Yaşadığı anın şokuyla ciğerlerindeki nefesi öyle kuvvetli geri vermişti ki bir ikincisini içine çekene kadar neredeyse boğulacağını zannetti.

Onu bu dehşete düşüren görüntü; görmesi gerekip de görmediği bir şeyle ilgiliydi; Veyis! Yoktu! Ortadan kaybolmuştu! Sessizce! Kim bilir ne zaman? Kim bilir ne kadar zamandır bu sonsuz yer altı labirentinde bir sağa, bir sola doğru nihayetsiz şekilde dönüp duruyorlardı/duruyordu ve kim bilir ne zamandan beridir Veyis arkasında yoktu! Aklına aynı anda binlerce soru hücum etti. Sayamazdı tabii. Ama binlerce olmalıydılar. Daha önce hiç bu kadarının aynı anda aklına doluştuğunu hatırlamıyordu. Ve hepsi de acildiler: Acaba Veyis ona kötü bir şaka mı yapıyordu, yoksa ortadan kaybolmamış da sadece bir dönemeç geriden kendisini takip ettiği için onu göremeyince gereksiz paniğe mi kapılmıştı, yolda fark etmedikleri bir dönemece gelmişlerdi de birbirlerinden habersizce ayrı dehlizlere mi dalmışlardı, Veyis de bir yerlerde onun şimdi Veyis’i aradığı gibi Murat’ı mı arıyordu, arkadan yaklaşan biri veya bir şey arkadaşını kapıp götürmüş müydü, eğer öyle olduysa neden en ufak bir çıtırtı yahut inleme dahi duymamıştı, yoksa arkadaşı onu takip ederken klostrofobi ve heyecandan veya benzer başka bir sebepten düşüp bayılmıştı da o yüzden mi hiçbir şey duymamıştı, şimdi ne yapmalıydı; geri geri gidip arkadaşına rastlamayı mı ummalıydı? Yoksa eğer arkadaşını biri ya da bir şey kapıp götürdüyse mesela… Tehlikenin geldiği yöne doğru gitmek ne kadar akıllıca olurdu, peki ya ilerisi; ilerlese sanki daha mı güvenli olurdu?.. İla ahirihi…   

Soruların hepsine birden cevap bulmak imkansızdı. Cevap vermek bir yana bazılarını aklında tutmak bile zordu. Sorular, basınca dayanamayıp kapaklarını patlattıkları barajdan kontrolsüzce vadilere akan çılgın sular gibi dolduruyordu beyninin dehlizlerini. Beyni durmuş gibiydi. Kilitlenmişti. Sakinleşmesi gerekti. Ancak ondan sonra mantıklı çıkarım, sebep ve sonuç zincirleri kurabilirdi. İşe, giderek kontrolsüzleşen nefesini düzenlemeye çalışmakla başladı. Burnundan derin derin nefes alıp, ağzından vermeye çalıştı. Başlarda sık ve hızlı hızlı nefes alma isteği o kadar baskındı ki burnundan içeri derin nefesler çekerken bile boğulmakta olduğunu hissediyordu. Neyse ki bu uzun sürmedi. Vücudu, ritmini; mantığının ritmine uydurmayı başardı. Burundan nefes al ağızdan ver, burundan al ağızdan ver… Nefes ritmi kontrol edilebilir seviyeye geldiğinde daha da sakinleşmek için bu sefer burundan aldığı nefesleri yine burnundan ama ağır ağır, daha uzun sürelerde vermeye başladı. İşe yarıyordu. Kalbinin atışları bile yatışmaya başlamıştı. Normal sayılacak seviyeye inmese de iş görürdü. Zaten böyle bir durumda kalp atışlarının normal seyretmesi başka bir sıkıntıya delalet ederdi. Gerçeklik hissini kaybetmeyen hiç kimse böyle bir durumda her şey normalmiş gibi tepkiler vermezdi. Nefesi ve kalp atışlarıyla birlikte düşünceleri de nispeten kontrol edilebilir seviyeye geldiğinde; ne yapması gerektiğini düşünmeye başladı. En mantıklı hareket şekli ne olurdu?..

Makul olanın; geri gidip, arkadaşını aramak olduğunda karar kıldı. Muhtemelen bir yerlerde düşmüş ya da bayılmış olabilirdi. Arkadan birinin ya da bir şeyin arkadaşını kapıp götürdüğü düşüncesi çocukçaydı. Bulundukları yerin bir cinayet mekanı olmasının beslediği mantık dışı bilinçaltı korkulardan kaynaklanıyordu. Eğer öyle bir şey olsaydı mutlaka bir ses duyardı. Ne kadar derin düşüncelere dalmış olursa olsun; arkadaşından gelen bir çığlık, ağzı elle kapatılsa bile bir inleme, en azından bir çarpma, sürtünme sesi…  Evet, mutlaka bir şeyler duyardı. Tamamen fark etmese de en azından işkillenmesine yol açacak bir şeyler hatta belki sezgisel olsa bile; hissederdi. Bütün bunların hiçbiri olmadığına göre çocuksu korkularından kurtulup, geri dönüp, arkadaşını aramaya başlaması en mantıklı olandı. Arkadaşının, önünde uzanan yolda bir yerlerde olmadığı kesindi. Yolculukları sırasında önüne hiç geçmemişti. Hatta tünelin girişi hariç yan yana bile yürümemişlerdi çünkü ilk 30 metreden sonra aynı anda iki kişinin geçmesine izin vermeyecek kadar daralıyordu. Hem arkaya neden dönmüştü; arkadaşına artık geri dönmek istediğini söylemek için. Arkadaşını aramak için geldiği yolu geri gitmeye başladığında, arkadaşını bulamasa bile en azından baştaki o isteğine kavuşacaktı. Bu lanet tünellerden kurtulup, çıkınca nasıl olsa arkadaşını bulmaları veya kurtarmaları için yardım edecek birilerini gönderebilirdi en azından.

Cesaretini iyice toplamak için yaklaşık bir dakika kadar olduğu yerde hareketsizce bekledi. Temkinli şekilde az önce geçtiği yollardan geriye doğru ağır ağır ilerlemeye başladı. Geriye doğru giderken ilerlerken olduğundan daha çok korkuyordu. Sebebi açıktı. Arkadaşını önündeki henüz gitmediği yollarda değil görece güvenli sandığı, geçip gittiği yollarda kaybetmişti. Daha geriye doğru yürümeye başlayalı birkaç dakika olmamıştı ki önündeki dik dönemecin kaya duvarında nedense doğal olmadığını düşündüğü bir hareket sezdi gibi oldu. Elbette ki elindeki fenerden kaynaklanan ışığın duvarlardan yansımasıyla oluşan bir oyun olabilirdi bu. Ama o an için hiç de öyle gelmemişti. Durdu. İmkan dahilindeki azami sessizliği sağlayabilmek için nefesini dahi tuttu.

6
Kurgu İskelesi / İstifçi 21
« : 09 Ocak 2018, 12:14:38 »
İçinde ilerlemekte oldukları, meçhule açılan bir koridor teşkil eden zemin, tavan ve duvarlar; kireçtaşı cinsinden bir kaya türüne ait oldukları için sesi müthiş derecede emiyorlardı. Kendi kalp atışlarını, aslında sadece kulaklarının içindeki damarlarda yükselip alçalan kan basıncının etkisiyle duyuyormuş gibi hissediyorlardı. Gerçekte kendi adım seslerini bile iyice dikkat kesilmeden duyamayacakları kadar ses emiciydi ortam. Belki de arkadaşından daha korkak olduğu için bu durumun daha fazla farkında olansa Veyis’ti. Ses emen kayalar içinde hem de yerin metrelerce altında bir ölüm mabedinin labirentlerinde dolaşıyorlardı. Götlerinde bomba patlasa sesini kıçlarının yanaklarının bile duyacağı meçhuldü. Hiç de güven verici değildi. Belki az da olsa rahatlatan tek durum, tünelin içinde ayak bileklerini yalayan hafif bir esintinin hissedilebiliyor oluşuydu. Bu demekti ki tünelin bir çıkışı vardı. Tabi eğer hissettikleri, bileklerindeki kılların ürpertiden dolayı kalkıp kalkıp inişi değilse…   

Ses izolasyonunun verdiği tedirginliği Murat’ı da iyice rahatsız etmiş olacaktı ki bir şeyler söyleme gereği duydu. Herhangi bir şeyler. “Mümkün olduğunca yakından takip et beni!” dedi arkadaşına. Veyis zaten elini uzatsa Murat’a dokunabileceği mesafeden daha fazla uzaklaşma niyetinde değildi. Sanki her an arkadan biri yetişip sessizce; onu kavrayıp, geriye; tünellerin bilmedikleri, görmedikleri fark etmedikleri gizli girişlerinden birinden içeriye çekecekmiş gibi geliyordu. Gözden kaçırdıkları bir giriş, girinti yahut dehliz olmadığına emindi ama çocukların, yataklarının altında pusuda bekleyen canavarlar olduğu hissine kapılmaları gibi kapılmıştı bu düşünceye. Ve şu an onu yatağın altında canavar olmadığına ikna edecek, odadan çıkarken ışığı açık bırakacak yahut gerekirse alıp kendi yatağına götürüp güvenli kollarıyla sarmalayıp uyutacak bir anne ya da baba yoktu yanında. Buna en yakın şeyse mağara arkadaşı Murat’tı ve Veyis de Murat’a fiziksel olarak olabildiğince yakın durmak istiyordu. O şey onu arkadan çekmeye çalıştığında yanında tutunabileceği biri olsun istiyordu.

Murat’sa metin görünmekle beraber o da benzer düşünceler içinde kaybolmuştu. Başta düz ve uzun bir koridor şeklinde devam eden tünel, sıklıkları giderek artan dönemeçler halinde uzayıp duruyordu. Dönemeçlerin bir kısmı, dönemeç oldukları bile ancak belli belirsiz fark edilebilecek kadar geniş ve uzun kavisler çizerek kıvrılırken bazıları; önlerinde beliren ani duvarların 90 derecelik keskin açılarıyla dönüş veriyorlardı. Allah’tan şimdiye kadar önlerine bir yol ayrımı çıkmamıştı. Yol ayrımları geri dönüş için tehlikeliydi. Dönüşte; gelirken hangi ayrıma saptığını hatırlayamazsan kaybolabilirdin. Dönemeçlerin sayısının giderek artması ve birbirlerine olan mesafelerininse giderek azalması; bir labirentte kayboldukları hissini doğuruyordu. Tabii ki olan bu değildi ama bunun -sonuçta geri dönmeleri için geldikleri yolu aynen ama bu sefer geriye doğru izlemeleri kafi olacaktı- her an gerçeğe dönüşme ihtimali de yok değildi hani.

Tamamen kuru ve kayalık olan zeminin, bir süre sonra kumullaşması, kumulunsa bir süre sonra nemlenmesi hatta çamurlaşmaya başlaması, ne kadar süredir devam etmekte olduğundan bir türlü emin olamadıkları monotonluğu yaran ilk değişiklikler oldu. İnsanın böyle yerlerde zaman kavramını yitirmesi ne de kolaydı. Karanlık koridorlar, tek ışık kaynağı eldeki fenerin soğuk huzmeleri, ses yok, taze hava yok -Veyis’in hissettiği hafif hava akımını Murat hiç hissetmemişti- yanındaki yol arkadaşıyla bile sohbet edecek cesaret yok -birilerinin dikkatini burada olduğumuza çekmek istemeyiz-… Dört yanı kayalarla kaplı bir mekanda nereye çıkacağını bilmedikleri uğursuz tünellerde dolaşıyor olmanın boğucu korkusu, kulaklarının bitmeyen uğultusu, kendi iç seslerinin susmak bilmeyen gürültüsü…

Ne kadar aptalca ve cahilane bir iş yapmakta oldukları yeni yeni dank ediyordu Murat’ın kafasına. İşin doğrusu; başlarına bir şey gelse; onları nerede aramaları gerektiğini bilen birileri bile yoktu arkalarında… Bu nasıl bir ahmaklıktı! Kimseye haber vermeden yerin yedi kat altına, sırf budalaca bir merak yüzünden hem de balıklama atlamak. Kesseler çığlıklarını duyan olmazdı. Onu geçtik; cesetlerini bile bulamazlardı. Üzerlerindeki tavan çökse, bir hayat boşluğunda sıkışıp kalsalar; şanslıysalar eğer; basınçtan veya havasızlıktan değil; günlerce süren açlık ve susuzluktan geberip giderlerdi burda. Göçük altında bekleyişlerinin tek iç açan umudu da bir an önce ölmeye dair olurdu üstelik. Sıradan insanların basit hayatlarında macera arayışları Ege sahillerini otostopla gezmek yahut hiç tanımadığın bir kadınla kondomsuz bir gecelik ilişki yaşamaktan ibaret olurdu. Daha fazlasına gerek yoktu. Kaybolup gitse burada; gazetelerin üçüncü sayfalarında haberinin yayınlanması için bir fotoğrafı bile yoktu geride. Hatırlanmaya değer hiçbir eseri yoktu. Hatırlayacak kimsesi yoktu. Eşi yoktu, çocukları yoktu, uzak akrabaları bile yoktu…İnsanın, hayatının anlamsızlığını, böyle; hayatının kendisinden bile anlamsız bir yerde idrak edivermesinin ironisiyse güldürücü olmaktan ziyade iç yakan cinstendi. Var olmak için hayatın bir anlamı olması gerektiğine inananlardan değildi. Hayatın anlamını aramaktan, hayatlarını yaşamayı beceremezlerdi o ahmaklar. Anlayamadıkları şey şuydu: Var olmak için ille de bir anlama gerek olmadığı gibi varsa da yoksa da en azından bunun farkında olmaya gerek yoktu. Mesela bir ot, hayatının anlamı konusunda kafa yorar ve bulamazsa eğer intihar eder miydi? Anlam arayışı; doğada sadece insana özgü olan bir kapristi. Anlam arayışı insanı yönetilebilir kılan zaaflarından biriydi. O dolmayan boşluğa, insanlığın başlangıcından beri; ne sahte peygamberler, ne din adamları, ne ideologlar, ne krallar, ne kumandanlar talip olmuştu… İnsanlar, bu sahtekarların amaçları doğrultusunda; boşlukta amaçsızca yüzen hayatlarına nihayet bir anlam iliştirebilecekleri umuduyla/yanılgısıyla can verip durmuştu. Haçlı seferlerine tertemiz bir imanla katılan saf Ortaçağ köylüleri, Hrıstiyanlığın kutsal mekanlarını “kafirlerin” elinden geri alınca tanrıyı sevindireceklerini sanıp nasıl da pisi pisine ölmüşlerdi de onları, bu seferlere katılmaya ikna eden din adamları, krallar, soylular… hem yaşadıkça yaşamış hem zenginleştikçe zenginleşmişlerdi. Herkes hayatın gerçek amacının kendi din veya ideolojisinde mündemiç olduğunu savunurken belki de hayatın, mesela insanlığın anlamı sadece osurmaktan ibaretti. Belki de tanrı insanı sadece osurması için yaratmıştı. İnsan osuruğundaki maddeler dünya atmosferini belirli bir şekilde etkiliyor, bu etkileşim de dünyanın, evrenin kalan kısmında aklımıza bile gelmeyecek bambaşka etkileşimlerde bulunuyor ve evrenin bütün denge ve düzeni bu sayede korunabiliyordu. Tanrı insanı sadece osurması için yarattığı ve bunu da tercihe bağlı kılmadığı için evrendeki her insan, doğal olarak evrendeki mecburini hizmetini -osurmak- gayrı ihtiyari şekilde fasılasız olarak zaten yerine getiriyordu. Tanrı, bu yüzden insana, hayattaki amacı veya hayatının anlamıyla ilgili ek bir açıklama yapma gereği duymamış olabilirdi. Toprağa tohum ektiğinizde bir de durup onunla konuşarak; neden çimlenmesi, kök salması, büyüyüp meyve vermesi gerektiği hakkında onu ayrıca ikna etmeye çalışmazdınız. Bütün bunlar tohumun genetik kodlarında yazılı olduğu için tohum zaten farkında olsa da olmasa da yaratılış sebebini gerçekleştirecekti. Akılcı ve mantıklı bir tanrının başka türlü hareket edeceğini düşünemiyordu Murat. Hayatın, hayatının belki bir anlamı vardı ya da yoktu… Şimdilik, tam burada ve tam şu anda; anlamlı olsun, anlamsız olsun; hayatını bir süre daha devam ettirebileceğini bilmenin hoşuna gideceğinden emindi sadece. Ve buraya böyle aptalca bir macera hevesiyle ve aslına bakılırsa hiçbir gerçek tedbir almadan gelivermesinin onu ne büyük bir aptallık olduğundan da… Bu saçma; ışıksız, havasız, sonu belirsiz yürüyüşe daha fazla devam etmemeliydi. Hiçbir mantıklı yanı yoktu. Zaten yol bitecek gibi değildi. Aniden durdu ve arkasına dönerek “Bence artık geri dönmeliyiz!” dedi.

Arkasına döndüğünde gördüğü şeyse onu iliklerine kadar titretti!..

7
Kurgu İskelesi / İstifçi 20
« : 08 Ocak 2018, 13:24:49 »
El fenerleri işlerini görecek kadar aydınlık sağlıyordu. Lakin fenerlerin dar alana odaklı kontrollü ışıkları yerine gayet hazırlıklı gelen Veyis’in sırt çantasından çıkardığı birer; büyük boy, akülü, led el lambası resmen fark yaratmıştı. Yükselen ışık miktarıyla birlikte cesaretleri de iyice artmıştı. İnmeye başladılar. İnişle ilgili tek sıkıntı, beklediklerinden uzun sürmesiydi. Umdukları gibi ilk tam dönüşten hemen sonra; zemine açılan bir oda veya geçişle karşılaşmayı beklerlerken ikinci, üçüncü, dördüncü dönüşleri dahi onları bir düzlüğe ulaştırmış değildi. Ve evet; bu biraz korkutucuydu. Saatlerdir iniyor değillerdi tabii ki. Paniğe kapılmak için sebep yoktu. Henüz. En fazla dört kat derinliğinde bir mesafe inmiş olmalıydılar. Ama ne gerek vardı?.. Normal değildi. Merdivenlerin sıradan ambar girişi olmadıkları açıktı. Sıradan evlerde, bu her ne kadar tarihi bir konak olsa da o kadar derine inen, neredeyse sığınak mesabesinde kazılar yapılmazdı. Tabi eğer altta var olduğu bilinen başka bir doğal mekana ulaşmak için delme yapılmadıysa. Bazı eski Osmanlı yapılarında var olduğunu duymuştu böyle derin inişlerin. Ama çoğu eski sarnıçlara açılırdı onların ya da gizli arşivlere… Her dönüşte hatta adımda yerin biraz daha derinine iniyor olduklarını bildiklerinden belki; inişleri gerçekte olduğundan uzun sürüyormuş gibi geliyordu ikisine de. Oysa hepi topu iki dakikadır merdiven inmekteydiler. Zaten az sonra biten merdivenler, onları çıkarması gereken düzlüğe çıkarmıştı.

Merdivenlerin açıldığı mekan; öyle bekledikleri gibi gizli bir mahzen filan değildi. Herhangi bir kapıyla filan girilmiyordu. Sonsuz gibi gelen kısa inişlerinin son dönemecini geçince aniden karşılarına çıkan bir yer altı mağaralar zincirine ait geniş ve yüksek bir oda idi önlerinde beliren. Yer tavan arası yer yer beş metreyi bulan, alçaldığı noktalarda üç metrenin altına inmeyen, tavan ve duvarları gayet girintili çıkıntılı olmakla birlikte, zemini neredeyse santim santim törpülenmiş denebilecek kadar düzlenmiş, doğal bir balo salonu… Merdivenlerin ani bitişiyle karşılarına beklemedikleri anda çıkan bu doğal salona varında, ilk anda ikisi de kısa süreliğine donup kalmışlar gibi durakladılar. Daha insan yapısı bir yer bekliyorlardı. Gizli bir mahzen filan gibi… Sonra Murat’ın aklına Hulusi Amir’in kendisine konağın altında geniş bir mağara ve tünelleri ağı bulduklarını zaten söylemiş olduğu geldi. Cesetler buradan çıkmıştı. Kesinlikle detay sayılmayacak bu bilginin nasıl olup da aklından çıktığına şaşırdı. Ama bu durumdan Veyis’e söz etmeye gerek görmedi. Artık zaten buradaydılar. Bir şey değiştirmeyecekti.

Veyis’in nefes alış verişleri, merdiven inişinin etkisiyle mi kendini bir anda beklemediği ölçüde geniş, gizemli ve korkutucu bir yer altı mağarasının göbeğinde buluvermenin heyecanı sebebiyle mi bilinmez, belirgin ölçüde hızlanmıştı. Gözleri karanlığa iyice alışmış sayılırdı. Bu yüzden akülü el fenerlerini doğrudan tutmasalar bile, açık fenerlerin zemin, tavan ve duvarlardan yansıyan ikincil ışığı bile mağaranın hemen tamamını kafi sayılabilecek ölçüde gözlemlemelerine yetiyordu. Bulundukları salona açılan, biri; diğerinin yarısı yüksekliğinde ve birbirlerine yaklaşık 45 derece açıyla duran iki tünel girişi vardı. Onun dışında; bulundukları salonda araştırmaya, gözlemlemeye değer herhangi sıra dışı bir oluşum ya da kalıntı mevcut değil gibiydi. Murat “Ne yapacağız? Ayrılıp tek tek mi inceleyeceğiz tünelleri yoksa beraber mi?” diye sordu arkadaşına. Veyis “Deli misin? Ne ayrılması? Mağaracı değiliz biz! Olsaydık bile yanımızda gerekli ekipman yok. Yolumuzu kaybetsek nasıl geri dönebileceğimiz bile belli değil!” diye cevapladı arkadaşını. “Eee? Ne diyosun yani? Geri mi dönelim?”“Ben öyle bir şey demedim. İçlerinden en güvenli görünene beraberce girelim. Baktık; fazlaca karmaşıklaşıyor veya tehlike oluşturabilecek başka bir durum var; voltamızı alıp en kısa yoldan geri dönelim.” “Bana uyar.” Sanki biraz; ikisi de konuşmalarının; o sırada mağarada olan ama o an için kendilerinin göremediği başkaları tarafından duyulmasından korkuyorlar gibiydi. Bu sebepler normalde konuştukları tondan daha alçak bir sesle konuşuyorlardı birbirleriyle. 

Bu kısa diyalogun ardından, temkinli adımlarla, bulundukları mağara cebine açılan tünellerden daha geniş, dolayısıyla daha güvenli görüneni olan soldakine doğru ilerlediler. Tünel girişinin önünde, ikisi de içgüdüsel olarak bir kez daha durakladılar. Soğuk suya dalmadan önce derin bir nefes almak gibiydi bu yaptıkları. İçlerinde asıl biriktirmeye çalıştıkları nefes değil cesaretti. Sanki tünelle birlikte başka bir dünyanın kapılarına giriş yapacaklarmış gibi bir his çökmüştü üzerlerine. Ya daha daha basit bir açıklaması vardı; ikisi de önce belki diğeri girer diye şanslarını denemek istemişlerdi… Cesaretini ilk toplayan Murat oldu. Biraz da mecburiyetten tünelden içeri ilk adımını atan o olmuştu çünkü Veyis bu konuda umduğundan daha yüzsüz çıkmıştı. Sanki gece yarısı gizlice olay mahallini araştırmak için gizli eve girme konusunda ısrarla Murat’ı ikna etmeye çalışmış olan kendisi değilmiş gibi…

Tünel,  girişten yaklaşık 30 metre sonrasından itibaren aşırı olmasa da azar azar daralmaya başlıyordu. Kısa bir süre sonra iki kişi yan yana değil ancak arka arkaya ilerleyebilecek duruma gelmişlerdi. Bereket; bu daralma istikrarlı biçimde devam ediyor değildi. Ulaştıkları genişlik az çok sabitlenmiş gibiydi. Tavanı neredeyse üç metrenin altına hiç düşmüyor gibiydi ama ilk girdikleri odacığa kıyasla aşırı klostrofobik bir etki yaratıyordu. Bilinç altlarındaki ilkel korkular ikisinde de yavaş yavaş yüzeye çıkmaya başlamıştı. İkisinin de nefes alış verişleri fark edilir derecede hızlanmıştı. Üzerinde fazla durmadılar. Öncelikli olarak yoğunlaşmaları gereken konu, iç dünyalarının analizi değildi. Dışarıdan, muhtemelen bir yerlerde saklanmakta olan gizli bir saldırgandan gelebilecek tehlikeye karşı tetikte olmaları daha önemliydi. Sonuçta burada belki yüz yıl gibi geniş bir zaman aralığında ama büyük bir katliam yaşanmıştı. O kadar ceset buraya öleceklerini hisseden fillerin fil mezarlığına ölmeye gelmeleri gibi kendiliğinden gelmemişti. Büyük ihtimalle buraya canlı getirilmişler, artık ne kadar yahut ne türlü işkencelerden geçirildilerse çekmeleri gereken azami eziyeti çekmişler ve olasılıkla büyük acılar içinde can vermişlerdi. Alanın, daha kısa bir süre öncesine kadar polis olay yeri olarak didik didik edilmesi burayı daha güvenli bir yer haline getirmiyordu. Neticede şu an burada bir tane bile polis memuru mevcut değildi. Katil ya da katiller -insanlarsa eğer- uzaktan uzağa, asırlık yuvalarının eski sükunetine kavuşmasını bekliyor olabilirlerdi. Ki şu an gayet sessiz ve sakindi bulundukları ortam. O kadar ki neredeyse kendi kalp atışlarını duyabiliyorlardı.

8
Kurgu İskelesi / İstifçi 19
« : 06 Ocak 2018, 14:19:18 »
Beraberce merdivenlere doğru ilerleyerek, ilk katı çıkmaya başladılar. Asırlık yapının merdivenlerinden, en ufak bir gıcırtının bile gelmiyor oluşu ilginçti. Biraz da sinir bozucu. Normalde; ıssız binalarda yapılan gezilerde bu tip seslerin havaya bir tekinsizlik hissi yaydığı düşünülürdü. Ama Murat’ın yapmakta olduğu gibi olaya güvenlik açısından yaklaşıldığındaysa merdivenlerin gıcırdamamasının, gıcırdamasından daha sinir bozucu olduğu hemen anlaşılırdı. Issız ev gıcırtıları, pek çok korku filminde gerilim artırıcı unsur olarak kullanılagelseler de burada ve şu an yani yaşamakta olduğumuz gerçek hayatta; yaklaşmakta olan olası tehlikenin alarm zilleriydiler. Gerçek hayatta akıllı bir insan böyle bir mekanda onlardan mahrum kalmak istemezdi. Murat biraz huzursuzlanmakla beraber Veysi’nin ne düşündüğünü, en azından yüzünden anlamak mümkün değildi. O an için. Görünüşe bakılırsa pek de umurunda ya da farkında değildi. Görkemli, ağır ahşaptan yapılma merdivenleri tırmandıklarında antreye açılan alanın çevresindeki tırabzanların ikişer metre arkasında karşılıklı dört kapı gördüler. İkisi yan yana sağ taraflarında, ikisi yan yana sol taraflarında kalıyordu. Murat: “İlginç. Girişin yan duvarlarında kapılar görmedim ben. Senin dikkatini çekti mi?” Veysi: “Hayır ama antrede dışa bakan pencereler de görmedim ben. Oysa eve dışarıdan bakıldığında ilk katta da pencerelerin olduğunu hatırlarsın. Bu, şu demek; antrenin de sağ ve sol taraflarında; bu katta olduğu gibi odalar var ama girişleri doğrudan görebileceğimiz bir yerde değil sadece. Çok da önemli değil ayrıca. Kapıların yokluğunu, üst kattaki kapılarla kıyaslayınca fark ettik sonuçta. Üst katları inceleyim bir hızlıca; sonra nasıl olsa aşağı ineceğiz; o ara bakarız.” Murat: “Tamam. Haklısın. Öyle yapalım.”

Murat sağ taraftakileri, Veysi sol taraftakileri olmak üzere; kattaki bütün kapıları el fenerlerinin de yardımıyla tek tek yoklayarak, odaları kontrol etmeye başladılar. Murat’ın baktığı ilk hariç olmak üzere bütün kapılar açıktı. Fazla zorlamaya gerek yoktu. Kapalı olanlanı atlayıp, diğerlerini kontrol etmeye başladı. Aşağı yukarı bütün odalarda benzer manzaralar vardı: Eski püskü birkaç eşya ki odaların kullanım amaçlarına göre türleri değişiyordu az çok. Bazen üzeri toz ve kurumuş yapraklarla kaplı yetişkin veya çocuk yatakları, kumaşları lime lime olmuş ağır koltuklar veya ahşap sandalyeler, kapıları kırılıp düşmüş veya menteşelerinden yarı kopmuş dolaplar, yerdeki küf ve kir tabakasından nerede başlayıp nerede bittiği kestirilemeyen halılar, sadece bir odada dikine yerleştirilmiş rulolar halinde onlarca eski halı, camsız pencerelerde tel tel olmuş tül ve perde kalıntıları… İkinci ve üçüncü katlarda da bu manzaralara eklenecek farklı bir şey yoktu pek. Pencerelerin yukarı doğru mesafeleri yükseldikçe hasar oranları azalmıştı sadece. Bu da hakkında perili veya cinli olduğu söylentisi çıkan bütün terk edilmiş hanelerde olduğu gibi buranın da civardaki çocukların hışmına uğradığının göstergesiydi. Hemen her yerde; yeni ergenler, cesaretlerini sınamak yahut göstermek amacıyla terk edilmiş evlerin camlarını taşlarlar. Bu cesaret gösterileri çoğunlukla korku içinde koşarak mekanı terk etmeleriyle sonuçlanır. Doğal olarak yüksekte olan pencerelere isabet ettirmek daha zor olduğu için bunlar arasında, en azından zamanın verdiğinin haricinde hiç hasar almamış birkaç pervaza da denk gelinebiliyordu. 

Üst katlarda daha fazla vakit kaybetmenin gereksiz olduğuna kanaat getiren ikili, tekrar giriş katına inerek, etrafı; bu sefer daha dikkatli gözlerle incelemeye başladılar. Aradıklarını bulmaları fazla sürmedi. İlk bakışta gözden kaçan yan oda girişleri, merdivenlerin aşağı doğru estetik kıvrımlarla genişleyip içe doğru kavis yaptığı girintide gizliydi. Günlük kullanım açısından biraz tuhaf dursa da antreye girildiğinde mekana tek parça, izole, neredeyse mahrem bir tapınak havası veren ayrıntı da buydu. Osmanlı saray çevrelerinin sık tercih ettiği bir yöntemdi bu; misafiri girişte etkileyecek mimari öğeler kullanma işi. Kabul odaları bazen abartılı denebilecek ölçüde görkemli olurken; binaların günlük kullanım/yaşam alanlarına geçildiğinde tema birden değişirdi. Merdiven altına gizlenmiş geçide vardıklarında aşağı doğru minare merdivenleri gibi dönel bir eksen etrafında inen ikinci bir -ama bu sefer üsttekiler gibi ahşap değil kesme taş basamaklardan oluşan- merdivenle karşılaştılar. Normal şartlarda; polislerin, muhtemelen; güçlükle kaldırıp, daha sonra aynı zahmeti bir kez daha yaşamamak gayesiyle koridor duvarına yaslı bıraktıkları, ince ama geniş çaplı silindirik kapak zeminden kaldırılmış olmasaydı, üzerine basıp yan odalara geçişi sağlayan kısa koridordan ilerlemeye başlayabilirlerdi. “Ne dersin önce yan odaları mı kontrol edelim yoksa direkt aşağıya mı dalalım?” dedi Murat. “Yan odaların bir önemi yok! Üst odaların hiçbirinde; bu evde yaşanan ceset istifine dair en ufak bir iz olmadığına göre; giriş katın, hemen bahçe seviyesinden pencereleri görünen odalarında olacak hali hiç yok. Vakit ilerliyor. Bence hemen aşağı inip oraları kontrol edelim.”  “Tamam. Burası beni giderek daha fazla germeye başladı zaten. Vakit geçirdikçe vakit geçmez oluyor. Hadi bakalım!” Bodruma inen taş merdivenlerden hafif bir esinti geliyordu. Muhtemelen aşağısı ve yukarısı arasındaki sıcaklık farkından kaynaklanıyordu. Yerin altı doğal olarak daha serin olmalıydı. Taş merdivenler, yapı olarak minare basamaklarını andırıyor olsa da minare gibi dar değillerdi. Yan yana iki kişi rahatça, belki biraz zorlamayla üç kişi beraberce inip çıkabilirdi. Veyis “Bodrum merdivenlerinin bu kadar geniş olması ilginç. Gündelik kullanılan yerler olmadıkları için daha dar yapılırlar genelde. Bu kadar geniş yapmalarına ne gerek varmış anlamadım doğrusu…” diyerek açıkladı düşüncelerini arkadaşına. “Çıkarılan ceset sayısını düşününce; bence gayet günlük kullanılacak bir mekan olarak tasarlandığı açık.” diyerek cevap verdi. Murat’ın sözleri üzerine Veyis’ten herhangi bir yanıt gelmedi. Sebebi can sıkıcı derecede makul bir çözümlemeye dayanıyor olma ihtimalinin yüksekliğiydi. Yerin derinliklerine inen, soğuk bir cehennem ağzının önünde dururken bunları düşünmek pek de cesaret verici olmuyordu keza… Belki bu şekilde biraz daha konuşmaya devam etseler, ikisinin de cesaretleri kırılıcaktı ve aşağı inmekten vazgeçeceklerdi. Bunun yerine susmayı ve inmeyi tercih ettiler. Merak galip gelmişti.

9
Kurgu İskelesi / İstifçi 18
« : 03 Ocak 2018, 11:34:30 »
Kötü bir espri bile sayılamayacak kadar sakil bir cümle olmasına rağmen sırf içinde göt kelimesi geçiyor diye ikisi de Murat’ın son cümlesine, ‘neredeyse' kahkaha diye tanımlanabilecek şekilde güldüler. “Böyle anlamsız sözler bile komik geldiğine göre ikimiz de düşündüğümüzden daha gergin olmalıyız” diye düşündü Murat. Ancak hem kendini hem de arkadaşını daha fazla germemek için düşüncesini kelimelere dökmedi. “Evet! Nasıl yapacağız?” diye sordu Veyis. Murat’ın cevabı fiili oldu. Eğilip, yerden avucunu iyice dolduracak büyüklükte bir taş aldı ve mümkün olduğunca gürültü çıkaracağını umduğu şekilde, konağın bahçesine doğru fırlattı. O sessizlikte taşın yerden yere sekerken çıkardığı ses, beklediğinden daha fazla gürültü yaratmış gibi geldi. Sonrasında gelen yaklaşık bir dakikalık sessizlik, bahçede köpek olmadığının, en azından bekçi köpeği olmadığının göstergesiydi. Bekçi köpekleri sese doğru koşardı. Sokak köpekleri ise savunmacı içgüdüleri nedeniyle, sesin geldiği yerden uzaklaşma eğiliminde olurlardı. En azından Murat öyle olmasını daha mantıklı buluyordu. Bahçeyi dinlemek için yeterince beklediklerine kanaat getiren Veyis, kapının kanatlarından birine yüklenerek, güçlü şekilde ittirdi. Kapı düşündüğünden daha kolay ve hızlı açılınca bir an için dengesini kaybedip, düşecek gibi oldu ama kendini zamanında toplayarak konumunu korumayı başardı. Yağda kayar gibi açılan ama açılışına tezat teşkil edecek şekilde büyük bir gıcırtıyla çıkaran kapı gerekliliğine inanmadığı bir emre itaat ediyor gibiydi adeta. Beklemedikleri derecede yüksek çıkan sesin ardından; ikisi de istemsiz şekilde, çevrelerinde gizlenmesi olası herhangi bir tehdit unsurunun muhtemel hamlesine karşı tetik şekilde hareketsiz kalakaldılar. Çevrede herhangi bir hareketlenme oluşmadığına ve oluşmayacağına kanaat getirdiklerinde yüzlerinde beliren bariz rahatlama eşliğinde, ikisi de sırayla meşum bahçeye ilk adımlarını attılar. 

İlk adımla beraber endişelerinin çoğu dindi. Sanki ilk adımlarıyla beraber ani, uğursuz, büyülü, doğaüstü bir şeyler harekete geçecekmiş, görünmeyen başka bir dünyanın bilinmezlikleri arasında kaybolacaklarmış da sıra dışı hiçbir şey olmayınca kabuslar diyarından yaşadığımız; düz, sıradan, sıkıcı, normal gerçekliğe dönmüşler gibi bir miktar da hayal kırıklığının eşlik ettiği bir şaşkınlık yaşadılar. Şaşkınlık yaşayamamanın şaşkınlığı. Rüzgar, dışarıda olduğu gibi burada da ılık bir meltem halinde esiyor, rüzgarla salınan ağaç yaprakları, kötücül büyüler fısıldamak yerine burada da dışarıda olduğu gibi alışıldık, sıradan hışırtılar çıkarıyorlardı. Geniş bahçeyi sere serpe kaplamış yabani otlar, burada da dışarıda olan sıradan cinslerdendi. Arazinin uğursuzluğuyla kurumuş değil, aynı dışarıdaki diğer sıradan saçma otlar otlar gibi yer yer farklı çiçek renkleriyle bezenmiş yeşil tonlarındaydı… Hiç fark yoktu. Hiç sıra dışılık yoktu. Macera kokusu değil bilinen buhurlu ot kokuları yayıyorlardı. Çalıların arasından ne idiğü belirsiz, meşum hışırtılar bile gelmiyordu. Evil Dead ormanına adım atmadıkları kesindi. Aslına bakılırsa bahçe biraz bakılsa ileride güzel bile olabilirdi. Belki çok ileride ama olmaz değildi hani…

Bahçe girişiyle ana binanın giriş kapısı arasındaki mesafe 100-150 metre kadar vardı. Üzerine bastıkları, senelerdir üst üste birikeduran kuru yaprakların hışırtısı eşliğinde binaya doğru ilerlediler. Bina girişine vardıklarında, kendilerini kilitli bir kapının kapının bekliyor olduğunu tahmin ediyorlardı. Tamamen yanılmış sayılmazlardı. Evet; kapı kapalıydı ama daha ilk yoklamalarında geriye doğru kayarak kolay bir geçiş sağlayacağını beyan etmişti. Kısmen paslı menteşelerinden dolayı kısmen de zemine yayılmış muhtelif döküntünün, kapı altına sıkışıp, hareket alanını kısıtlaması yüzünden; iyice zorlamadan tam olarak geriye doğru açılmıyordu. Ancak başta korktukları gibi ne dışarıdan ağır bir kilit ve zincirlerle ne de polis mührüyle tespit edilmiş değildi. Geçmeleri için tamamen açılmasına zaten lüzum yoktu. Yanlamasına geçmelerine olanak tanıyacak kadar iteklediler kapıyı. İçgüdüsel olarak; girdikten sonra kapamamayı tercih ettiler. Acil çıkış yapmalarını gerektirecek bir durumda bir de eski, paslı, sıkışmış bir kapıyı açmakla uğraşarak vakit kaybetmek istemezlerdi. Ayrıca sadece yanlamasına geçebilecekleri kadar aralık bıraktıkları için gecenin o karanlığında dışarıdan geçen birilerinin de kapının açık olduğunu fark etmesi ihtimali yok gibiydi.   

İçeri girdiklerinde; gayet beklenildiği gibi yoğun, küflü ahşap kokusu karşıladı onları. Kapı doğrudan doğruya; yaklaşık 100 metrekare genişliğinde, günümüz standartlarına göre ihtişamlı sayılabilecek, geniş bir antreye açılıyordu. Tam karşıda üst katlara açılan ikiz merdivenleri, daha girişten itibaren üç kat kadar daha gözle izlemek mümkündü. Antrenin üstündeki açıklık, tavandaki büyük oranda tahrip olmuş cam aydınlatmaya kadar yekpare bir boşluk sunuyordu. Bu da kapının geriye doğru açılmasını engelleyecek miktarda birikmeyi başaran yaprak ve dal yığınlarını açıklıyordu. Yapraklar ve küçük dal parçaları, konağın boyunu aşkın asırlık ağaçlardan konağın içine doğru sökün etmişlerdi. Yürürken yer yer ayağa takılan, çarpan, çürük ceviz ve incir kalıntıları, ağaçlar o karanlıkta görsel olarak teşhis edilemese dahi ağaçların türü hakkında bilgi veriyordu. Antrenin ortasındaysa  küçük, şadırvan havuzlarını andırır mermer bir havuz bulunuyordu. Kırık cam tavandan sızan yağmur sularının birikimiyle olacak; tamamen kuru değildi. Her ne kadar bir aydan uzun süredir yağmur yağmamış olsa da havuzun içindeki suyun yüzeyini kaplayan yaprak birikintisi, buharlaşmayı da yavaşlatıyor olmalıydı. Evin içindeki kötü kokunun kaynaklarından biri de buydu. Murat “Eee? Nerden başlayalım dersin?” diye sorunca Veyis “Düşündüğüm kadar büyük değilmiş. Her ne kadar asıl araştırma sahamızın evin bodrumu olacağını düşünsem de bence ilk önce üst katları bi' yoklayalım derim.” diye cevapladı arkadaşını. “Makul. Tuhaf sesler falan duyarsak evin odalarında saklanan sakinlerden gelmediğini bilmek rahatlatıcı olur.” “İnsanlar bu tip yerlerde hiç var olmasalar bile bir takım sesler duyarlar.” “Evet ama ben yine de bunların hayal ürünü olduğunu kesin olarak bilmek isterim. Olay yerine geri dönen katil diye bir şey duymadın mı sen hiç?” “Bence hiç kimse o kadar salak değildir.” “Bence her yer salaklarla dolu.” “Tamam. Sıkıntı yok. Her halükarda kontrol etmekte fayda var. Tedbirden ölen olmamış.” “Umarım gerçekten de öyledir.” “Dağılalım mı beraber mi bakalım?” “Ihmm… Beraber bakalım bence. Prensip olarak; izlemekte olan kızların bulunmadığı hiçbir yerde erkeklik taslamanın lüzumu olmadığına inanırım.”  Veyis gülümsedi. “İyiymiş. Bundan sonra ben de öyle yapmaya dikkat edeceğim.” “Etsen iyi edersin.” diye yanıtladı Murat Veyis’i aynı şekilde gülümseyerek.

10
Kurgu İskelesi / İstifçi 17
« : 02 Ocak 2018, 11:59:19 »
Ertesi gece, sözleştikleri gibi saat tam on birde Nişantaşı’nda, Teşvikiye Camii’nin önünde buluştular. Saat geceyarısına yaklaşmakla birlikte, Nişantaşı hala hareketli sayılırdı. Burası böyle olurdu genelde zaten. Hiç de öyle abartıldığı gibi güzel bir semt olmamasına rağmen Nişantaşı hakkındaki  söylenceler, geceleri gerçeğe biraz daha yaklaşırdı. Işıl ışıl mağazalar ve kafelerde oturan insanların konforlu boşvermişliğinin oluşturduğu manzaraydı bunu başaran. Veyis, heyecanlı görünüyordu biraz. Her ne kadar gizlemeye çalışıyor olsa da Murat da öyleydi. Murat, belki heyecandan ziyade korku duyuyordu. Bilincinin en alt tabakalarından ona seslenmeye çalışan ilkel bir dürtü oraya gitmemesini haykırıyordu. Hayatta kalma ve savunmayla ilgili temel içgüdülerin ortak sesi. Belki bu ışıl ışıl medeniyet ortamında, şehir hayatının göbeğinde onları yok saymak çok kolaydı ve diplerden seslendikleri için haykırışları fısıltı derecesindeydi ama işte Murat duyabiliyordu onları hala… Yok saymak zor olmadı ama. Yahut aslında oldukları şeyden başka bir şeye doğru yorumlanmaları: Korku ve tedbir yerine; heyecan ve macera isteği…

“Merhaba, heyecanlı görünüyorsun.” “Sen de öyle… Hazır mısın?” “Hiçbir şeye olmadığım kadar.. demek isterdim ama sanırım edişeliyim de biraz.” Veysi’nin de kendisi gibi heyecanın yanı sıra endişe duyduğunu işitmek Murat’ı rahatlatmıştı biraz. “Herkesin başına gelen normaldir” Dışarıdan bakıldığında akşam buluşmasına gelen herhangi iki arkadaştan farksız görünüyor olmaları, Murat’ı biraz hayal kırıklığına da uğratmamış değildi. En azından Veysi’nin, “İndiana Jones”vari bir kıyafetle arabadan ineceğine dair komik ve sürrealist bir beklentisi vardı bir yerlerde. Sanki kendisi de gayet ütülü gri bir kumaş pantolon üzerine, kollarını dirseklerine kadar kırdığı bej ve gayet ütülü bir gömlekle gelmemiş gibi. Fazla oyalanmadan Veysi’nin göründüğü kadar konforsuz Doğan’ına bindi. Bir akademisyenin, rekabet şartlarını karşılayamadığı için üretimi seneler önce sonlandırılmış böyle bir araca halen biniyor olmasını garipsemişti biraz. “Nerden buldun bu külüstürü?”  Hurda diyecekti aslında ama aynı manaya geliyor olmalarına rağmen külüstür kelimesi hurda kelimesinden daha kibar gelmişti nedense Murat’a ve son dakikada gelişen bir nezaket gereği olarak, o kelimeyi kullanmayı tercih etmişti sorusunu sorarken.  Veyis’se gayet alışkın ve umursamaz bir tavırla “Aile yadigarı”  diyerek yanıtladı yol arkadaşını. Konu burada kapandığı gibi yol boyunca bundan daha dikkate değer bir konuşma da yapmadılar. Beykoz’a doğru, Zerzevatçı köyüne doğru yaklaştıkça yollar tenhalaşıyordu…

Zerzevatçı’ya vardıklarında iki ev dışında ışıkları yanan hane görmediler. Önce kontrol amacıyla Murat’ın evinin önünden ağır ağır geçtiler. Murat inip de evi bizzat kontrol etme zahmetine girmek istemedi. Dışarıdan göründüğü kadarıyla evde veya çevresinde dikkat çekecek herhangi bir değişiklik yok gibiydi. Bu kadarını görmek kafiydi. Hem sonra evin kapısı açık olsa yahut yağmalanmış olsa ne olacaktı ki… Polise mi haber verecekti? Hele bu akşam. O evde Murat’ı iten bir şeyler vardı. Belki üç kuruş kiraya tamah edip hiç taşınmamalıydı bu uğursuz yere. Uğursuz… Evet; Murat’ın o evle ilgili sezgilerini en iyi özetleyen kelime bu olmalıydı. İçinde yaşarken değil ama oradan ayrılınca daha iyi anlamıştı bunu sanki. Ormanın bütününü; dışına çıkmadan göremiyordu işte insan.

Yolun kalanını yine Murat’ın tarifiyle kolayca buldu Veyis. Zaten uzaktan uzağa sayılsa da iki ev birbirini görecek konumdaydı. Fazla bir yol gitmediler Murat’ın evini geçtikten sonra. Garip olansa konağa yaklaşıldıkça ortam, adeta etraftan izole olunduğuna dair bir his yaymaya başlıyordu-ki bu bir algı yanılmasıydı muhtemelen-. Dış ortam sesleri bile giderek azalıyordu katliam konağına yaklaştıkça. Ev, içinde can veren kurbanlarının çaresiz çığlıklarını soğurduğu gibi dış dünyanın kendisine ulaşması muhtemel seslerini de görünmez bir setle kesiyor gibiydi. “Bir mekandaki tekinsizlik hissini bundan daha fazla çoğaltacak hiçbir durum yoktur herhalde dünyada” diye içinden geçirirken Murat, bir yandan da evin karanlık siluetini sindirmeye çalışıyordu. İçinde bulunduğu gergin ruh halinin etkisiyle olacak; evin karanlığından gözleri kamaşıyordu adeta. Orada olduğunu biliyor, bir yandan bakmaya çalışırken öte yandan gözlerini kaçırmak istiyor, bakamıyordu… Bu akşam konağı görmeden önce buraya gelip şahsen inceleme yapmak konusunda hayli istekliydi oysa. Bu ısrarlı çelişkinin ortasında neredeyse donakalmışken göz ucuyla yol arkadaşına baktığında; Veyis’in de kendisininkilere benzer hislerin etkisinde olduğunu gözlemlemek bir nebze de olsa rahatlatıcı olmuştu Murat için. Elle gelen düğün bayram… Bir şeyler söyleyip, herhangi bir şeyler; bu balçığımsı ruh halini savuşturması gerekti. Aksi halde ikisinin de cesareti iyice kırılıp kapıdan dönecek gibiydiler belki… Emin olmak zordu. Veyis’in söze başlamasını bekleyip risk almak yerine söze kendi girmeye -herhangi bir söze- karar verdi. “Eee… Plan nedir?” Basit soru, Veyis’i olduğu kadar onu da ortamın kötücül mistik havasından, az da olsa somut gerçekliğe döndürdü. “Plan yok. Gireceğiz. Bakacağız. Çıkacağız.” diye yanıtladı Veyis Murat’ı. “Plan olmaması iyidir. Planlarda sapmalar olur, sapmalar stres yapar. Gözümüzde büyütmeyelim bence”. “Makul. Strese gerek yok. Girelim ve çıkalım. En iyisi bu.”

Veyis, arabayı; evin içinden bakıldığında hemen görünmeyecek ama ihtiyaç halinde en kısa sürede ulaşabileceklerini umduğu yakınlıktaki bir yere park etti. Yanlarında getirdikleri basit malzemeleri hızlıca bir kontrol ettikten sonra ağır hareketlerle arabadan indiler. Başta kayıt ve ışıklandırma için cep telefonları ve ne olur ne olmaz diye diye yanlarında bulunmasının iyi olacağını konuştukları bıçaklardan daha fazlasını getirmişlerdi. İkisinin ellerinde de birer el feneri, Murat’ta orta boy bir Sürmene bıçağı, Veyis’te ise bir tabanca vardı. Murat, Veyis’in; arabanın torpido gözünden çıkarıp, beline taktığı tabancayı görünce; ilk anda istemsiz olarak biraz ürkmüş olsa da gözü, onu daha da fazla ürküten bir şeye; biraz sonra muhtemelen bodrumlarında, kilerlerinde filan dolaşacakları katliam konağına takılınca, bu konuda Veyis’e sual sormaya bile yeltenmedi. Hatta keşke kendisinde de bir tane olsaydı da şimdi yanında getirmiş olsaydı diye iç geçirdi.

Ağır adımlarla, Murat’ın içten içe; ilk giriş denemesinde olduğu gibi kilitli olduğunu temenni ettiği giriş kapısına doğru ilerlediler. Sonuç can sıkıcıydı: Kapı, kapalı olmasına rağmen kilitli değildi. Kapatılmış ama rahatça olmasa da dikkatli gözlerce fark edilebileceği gibi iki devasa kanat arasında hafif bir aralık bırakılmıştı. Biraz korkutucuydu doğrusu. Kötümser düşünceye göre; demek birileri, bir vakit girmişti eve. Aynı durumun iyimser yorumu ise birilerinin evden çıktığı şeklindeydi. “Umarım biri ya da birileri evden çıkmıştır” diye geçirdi içinden Murat. Polis de olabilirdi bu. Birilerinin girdiği ama çıkmadığı, hala içeride olduğu durum kabus senaryosuydu. Eğer o giren polis değilse.. ki polisten geriye kalan tek emare, rüzgarın etkisiyle etrafa saçılmış gibi görünen olay yeri uyarı şeritleriydi. Tam Veysel elini uzatıp kapıyı ittirmeye başlayacaktı ki Murat: “Dur bi’ dakka!” diye uyardı. “Ne? Ne oldu?” “Köpekler…” “Ner’de?” “Köpekler vardı önceden. Sahipleriyle beraber gittiler mi yoksa hala buralardalar mı bilmiyoruz.” “Belki sahipli değillerdir. Gördüklerin sokak köpeği olabilir mi?” “Başıboş dolaşmasına izin verilen pittbull gördüysen daha önce neden olmasın!” “Hımm.. Girmeden bir şekilde kontrol etsek iyi olacak o zaman” “En azından götlerimiz için öyle olacağı kesin…”

11
Kurgu İskelesi / İstifçi 16
« : 01 Ocak 2018, 14:18:24 »
İşler umduğundan iyi gitti. Veyis’le buluştuğunun hemen ertesi günü, ofisten arkadaşı Cengiz’in, kız arkadaşıyla birlikte yaşamaya karar verdiği haberini aldı. Dolayısıyla şu anda oturmakta olduğu 1+1 daire, ikisine dar geleceği için boşa çıkacaktı. Kız arkadaşıyla daha geniş bir eve birlikte çıkmaya karar vermişlerdi. Murat, Cengiz’e “Kimseye haber verme. Sen çıkar çıkmaz ben tutayım.” şeklinde teklifte bulunmaya hazırlanırken Cengiz erken davrandı ve daireyi kendisine teklif etti. Önceki oturduğu daireden, apartman sakinlerinin ortak girişimi sonucu zorla çıkarıldıktan sonra işyerine çok uzak bir yere taşınmak zorunda kaldığını bildiği bir arkadaşına yardımcı olmak istemişti. Ve bu gerçekten de makbule geçmişti. Daire tam da onun istediği gibi Şişli’deydi. Rumeli Caddesi’ne yürüme mesafesinde. Konumu düşünüldüğünde kirası da hayli uygundu. Sahibi yalnız yaşayan ihtiyar bir bekardı. Muhtemel kiracılarından beklentileri; düzenli ödeme ve makul gürültü oranından ibaretti. Kendisi de kiraya verdiği dairenin üst katında oturuyordu. Cengiz’le konuştukları günün akşamı, hemen mesai bitiminde ikisi beraber adamla konuşup, işi bağladılar. Cengiz’inse yeni eve çıkmakla ilgili bütün hazırlıkları zaten bir hafta öncesinden tamamlanmıştı. İş hayatında da böyleydi Cengiz; kendisine verilen bütün işleri son teslim tarihinden en az iki gün önce teslim ederdi. Taşınması sadece iki gününü aldı. Önceki evinden herhangi bir eşya almayı düşünmüyordu ki zaten oraya da pek eşya götürmüş değildi. Orada var olanların yerine yenilerini satın almak daha cazip gelmişti. 

Veyis’le yaptığı konuşmanının ardından; yaşadığı meşum olay özelinde, kafasındaki soru işaretlerinin çoğu varlıklarını sürdürmeye devam ettiriyor olsalar da en azından şimdi hadisenin muhtemel genel çerçevesi hakkında zihni daha netti. Ancak yeni eve taşınma telaşesi sırasında bu konulara çok da fazla kafa yoracak vakit bulamamıştı. Bir açıdan iyi de olmuştu.   

Yeni evine taşınıp, kabaca düzenledikten iki gün sonra ise Veyis’in araması sürpriz oldu. “Konuştuklarımız kişisel olarak da ilgimi çok çekti doğrusu. Eve gidince üzerinde uzun uzun düşündüm ve aklıma şu geldi: Uzun süre önce hazırlamaya başladığım bir çalışma vardı ‘Anadolu’nun Kültik Haritası’. Anadolu tarihi boyunca bu topraklarda yaşamış farklı ırk ve kültür mensuplarına ait inanç ve kültlerin geniş kapsamlı bir dökümü olacak bittiğinde. Efsaneler, mitolojik varlıklar ve benzerleri… Tamamlandığında bu konudaki temel kaynak eserlerden biri olacağına inanıyorum. Takdir edersin ki bu bir bilimadamı için büyük bir onur. Ancak son zamanlarda oldukça akamete uğramış bir çalışma. Üniversitedeki idari işlerden fırsat buldukça -ki bu oldukça nadir oluyor artık- üzerinde çalışıyorum hala ama ara ara eklemeler yapma olanağı bulabiliyorum sadece. Senin hikayen bana İstanbul ve çevresinde daha önce varlığından bilimsel olarak haberdar olunmayan yeni bir kült keşfetmiş olabileceğimizi düşündürüyor. Çalışmam için önemli veriler sağlayabilecek gibi görünüyor.” “Anlıyorum. Bütün bunlar çok güzel de benimle olan ilgisini tam olarak anlayabildiğimi söyleyemeyeceğim…” “Bunu söylemenin kolay bir yok. O yüzden olduğu gibi ifade edeceğim: Olay yerini görmek istiyorum.” “Ne! Neden?” Aslında Murat da bunu yapmayı birkaç kere aklından geçirmişti. Gerçeküstü bir düşünce hatta bir çeşit saplantı alameti olmasından korktuğu için konuyu mantıklı mazeretler ileri sürerek, zihin gündeminin arka sıralarına itelemeyi tercih etmişti. Oysa şimdi kendisinden başka bir kişinin daha -farklı bir gerekçeyle olsa dahi- aynı şeyi yapmak istiyor oluşu, Murat’ı içindeki bu isteğin çok da mantıksız olmadığı konusunda ikna etmeye teşne idi. Ama yine de -en azından görünürde- çok da istekli görünmemeye özen göstermesinin daha tedbirli bir davranış olacağında karar kıldı. Tehlikeli sonuçları olabilecek bir girişime öncülük edip, bir başkasının başının derde girmesinin sorumluluğunu üzerine almak istemiyordu… “Dedim ya incelemek istiyorum sadece.” “Tamam da ben de neden diye soruyorum. Bir cinayet mahalline girmekten söz ediyorsun şu anda. Bu öylece merak ettiğin için yapabileceğin bir şey değil. Pekala soruşturmanın neticelenmesini bekleyip, polisten gerekli bilgileri resmi olarak aldıktan sonra eğer hala gerek görüyorsan, olay yerini incelemeye bilahare de gidebilirsin…” “Orası öyle. Haklısın ama polis incelemesini ardından olay yerinin orijinalliği oldukça bozulmuş olacak. Pek çok örnek yerinden koparılmış hatta başka başka yerlere defnedilmiş olacak. Ben daha fazla bozulma yaşanmadan, sıcağı sıcağına inceleme yapmak istiyorum…” “Bunun için resmi olarak Emniyet Müdürlüğü’ne başvuruda bulunman gerekmez mi?” “Öyle. Bunu yapacağım da. Ama bilirsin işte; bürokrasi, halen yürütülmekte olan bir soruşturmanın gizliliği ve selameti gibi durum ve gerekçelerle bu talep kabul görse bile onaylanması uzun zaman alacak…” Murat, Veyis’in az önce öne sürdüğü gerekçelerin hepsini makul bulmakla birlikte, olumlu yahut olumsuz herhangi bir şey söylemeksizin, Veyis’in, sözlerini daha ileri bir safhaya taşımasını bekledi. Oluşan sessizliğin ardından Murat’tan herhangi bir tepki alamayan Veyis, tıpkı Murat’ın düşündüğü gibi sözlerini bir ileri safhaya taşıdı. “Bak… Aslında seninle buluşmamızda daha önce de konuştuğumuz gibi bunun bir kült cinayetleri serisi olduğuna inanma eğilimindeyim. Ancak fail veya faillerin Germakoçi miti ile kurmuş olduklarını düşündüğüm bazı simgesel bağlantılar ilgimi çekiyor.” “Sen bu bağlantıların neler olduğunu düşünüyorsun?”
“Olay yerini görmek istememin sebebi bu ya işte! Henüz bu bağlantıların var olduğundan yahut söylediğim şekilde efsane ve cinayetler arasında paralellik olup olmadığından bile emin değilim.  Sadece bu konuda bazı sezgilerim var.” “Sadece sezgilerin var öyle mi?” “Sezgileri küçümseme! Bilinçaltımızın, bildiğimizin farkında bile olmadığımız birçok bilgiyi birleştirmesi sonucu oluşturduğu projeksiyonlardır onlar. Benimkilerse nadiren yanılırlar.”  “Benden ne istiyorsun peki?”
“Basit bir şey; beni oranın yakınlarına kadar götür ve yeri iyice tarif et yeter.” Bunu söylerken, Murat’ın katkısının bu kadarla sınırlı kalmayacağını umuyordu. Gerçekte, Murat’ın şu ana kadar anlattıklarından hareketle yahut medyada çıkan haberlerde verilen bilgileri rehber edinerek yeri kendi de bulabilirdi. Oraya gittiğinde yanında birinin daha olması iyi olurdu. “Oraya gittiğinde yanında birinin daha olması iyi olabilir.” “Ahh… Hayır. Bunu senden isteyemem” Bunu söylerken bir yandan da içinden “Oley!” çekiyordu. “Ahh… Hayır. Bunu benden sen istemiyorsun. Bunu senden ben istiyorum.” “Tamam; sen ısrarcıysan ben de seni vazgeçirmek için ısrar edecek değilim.” “Tamam o zaman. Nasıl yapacağız bu işi?” “Basit aslında. Buluşacağız, arabaya atlayıp olay yerine gideceğiz. Mekanı görüp geri geleceğiz. Tercihen gece. Ya da senin daha uygun bulduğun bir vakit varsa…” “Gece iyidir. Zerzevatçı gündüz vakitleri bile öyle pek izdiham yaşanan bir bölge değil ama gece iyidir. İşimizi şansa bırakmayalım.” “Yarın akşama ne diyorsun peki?”
“Uygun.” “Yanımıza almamız gereken bir şeyler var mı?” “Ben video ve fotoğraf kaydı alacağım ama telefonla her ikisini de halledebilecek durumdayız. Ama el feneri iyi olabilir belki.”
“Aslında bakarsan onu da telefonla halledebiliriz. Teknolojiyle aran pek iyi değil galiba?”
“Doğru ya! Haklısın. Her gece terk edilmiş evlere giriyor değilim sonuçta. Aklımdan çıkıvermiş.” “Makul. Tamam. Şarjın dolu olsun sadece yeter.” “Tamam. Haa! Unutmadan; ikimiz de yanımıza silah gibi bir şeyler alsak iyi olabilir… Her  ne kadar terk edilmiş olay mahalli olsa da karşımıza neler çıkacağını bilemeyiz.” “Haklısın ama bende tabanca yok. Sen de var mı?”
“İlla tabanca olması gerekmez. Ne bileyim işte; bıçak gibi sustalı gibi… Gerekirse kendimizi savunmamıza yarayabilecek herhangi bir şey işte… Tedbir amaçlı olarak sadece.” “Tamam, ayarlarız. Kaçta, nerde buluşuyoruz o zaman?” “Nişantaşı, gece 11:00 gibi nasıl mesela? Teşvikiye Camii önü, sana uyar mı?” “Neden uymasın? İyidir.” “Tamam, o zaman; yarın görüşürüz. Planlarda bir değişiklik olursa beni önceden ara.” “Tamam. Sen de…”

12
Kurgu İskelesi / İstifçi 15
« : 30 Aralık 2017, 13:31:03 »
“İlginç bir hikaye ama bizim olayımız için sence de fazla sürrealist değil mi?” “Şekilsel yaklaşırsan öyle ama ben Adlerci bir yaklaşımla sembolik açıdan bakmayı tercih ediyorum.” “Yani? Ne demek istediğini anlamış değilim.” “Hikaye muhtemelen daha eski bir formun güncellenmiş versiyonu. Zaten dikkatini çektiyse hikayeyi aktarabilecek herkes ölüyor. Teknik olarak yaşananları başkalarına aktarabilecek en azından bir kişinin sağ kalıp, başından geçenleri anlatabilmiş olması gerek. Ama burada anlatıcı; yeğen ki hikayenin hiçbir yerinde fiilen yok… Yani bu hikaye belirli bir mesajı iletmek için özellikle tasarımlanmış.” “Peki kim yapmış olabilir bu tasarımlamayı ve neden?” “Düşündüğün gibi değil. Daha doğrusu ben anlatamadım. Bu tip hikayeler anonimdir ve arketipler üzerinden ilerlerler. İnsanlığın ortak bilinçaltındaki temel rol modelleri yani. Sana Freud’un yamyamlığa yaklaşımını özetlemiştim. Buna benzer bir şeyden söz ediyorum aslında. Bu hikayede Germakoçi ergenleşememiş bireyi temsil ediyor. Cadı kadın; baskıcı, korumacı anne figürü. Germakoçi aslında diğer erkekleri yiyerek onların iktidarına, cinsel gücüne sahip olmaya çalışan ergenleşme yani bir açıdan da kişisel bağımsızlığını kazanma çabasındaki birey. Ama korumacı kadın / anne motifi, çabalarının sonuca ulaşmasını önlüyor. Bununla beraber onu ergenleşmenin tehlikelerinden de koruyor.” “Yani?” “Sözü fazla uzatmadan açıklamak gerekirse; yamyamlık ritüeli, önümüzdeki olayda bir erginleme töreni olarak gerçekleştiriliyor olabilir?” “Erginleme töreni dediğin nedir?” “En basit anlamda ergenliğe giren çocukları topluma kazandırmak, onları dinsel ve dünyasal bilgilerle eğitmek amacıyla yapılan geçiş törenleridir. Şekli uygulamaları kültürden kültüre değişse de hepsinin özü aynıdır. Önce ergen adayı annesinden uzaklaştırılarak, çoğunlukla özel bir yerde ön eğitimden geçirilir. Toplumsal hiyerarşi, cinsellik, dinsel ve büyüsel bilgiler verilir. Bedenleri işaretlenir; saçları kazınır veya yolunur, burun kanatları, kulakları delinir, bedeninde yaralar açılır, sünnet edilir… Sonra bir dizi sınavdan geçirilirler. Açık havada çırılçıplak uyumak, sabahın erken saatinde buz gibi suda yüzmek, oruç tutmak, tek başına kalmak, ateş üzerinden atlamak, susmak, uyanık kalmak, ağaçlara tırmanmak gibi… Bütün bunlar yapılırken adayın sızlanmaması, ağlamaması gerekir. Çünkü adayın tam anlamıyla bir ergen olabilmesi için ruhsal ve bedensel acılara katlanmayı öğrenmesi gerektiğine inanılır. Adayların sembolik olarak ölüp dirilmelerini temsil eden süreçleri içeren erginleme törenleri, bunlar içinde en güçlü etkiye sahip olanlarıdır. Bu tören; adayın ya atası ya da mitik bir hayvan tarafından yenilip yutulması şeklinde  sembolize edilen uygulamalarla gerçekleştirilir. Ya da bazen bu iş tören alanındaki mağara, çukur veya mezara girip çıkmak yoluyla gerçekleştirilir. Bu törenin sonunda ergen adayı; eski hayatında ölüp, yeni bir statüyle yeniden dirilmiş kabul edilir. Bizim olayımızda ise ergen adayının, kurbanını avlaması ve bedenini yiyerek onun gücünü ele geçirmesi söz konusu gibi…” “Evet. Bu mantıklı bir çıkarım gibi duruyor.” Konuşmanın burasında saatine bakan Veyis “Murat’cığım benim artık müsaade istemem gerekiyor. Kabalık etmiş saymazsın beni umarım.” dedi. Murat “Estağfirullah. Ben de bu kadar uzun konuşacağımızı tahmin etmemiştim. Ayrıca minnettarım. Kafamda birçok şey yerli yerine oturdu. Bunun için sana teşekkür borçluyum.” diye yanıtladı. Veyis de az önce Murat’ın yaptığı şekilde “Estağfirullah” diye yanıtladı arkadaşını ve ekledi “Konuyla ilgili yeni bir gelişme olursa beni haberdar edersen sevinirim. Eğer gerçekten bir toplu yamyamlık uygulaması söz konusuysa bu doğrudan benim akademik ilgi alanıma giriyor. Takdir edersin ki Antropoloji gibi bir alanda bilhassa ritüelistik yamyamlık gibi güncel bir uygulamaya rastalamak zor”

Hesabın ödenmesi konusunda geleneksel Türk tartışmasını yaşadıktan sonra -ki  bu tartışmayı randevu talep eden tarafın kendisi olduğu argümanını öne süren Murat değil, cebinden parayı daha hızlı ve nakit olarak çıkaran Veyis kazanmıştı- ikisi de gayet hoşnut şekilde kafeden ayrıldılar.

Murat kaldığı otele gitmek amacıyla aracına binmeden önce park yerine doğru olan mesafeyi bilinçli şekilde uzatarak hem biraz kafasını toplamak hem de nedense uzun süredir yolunun düşmediğini fark ettiği Rumeli Caddesini’nin tadını çıkarmak istedi. Bir yandan ağır ağır yürürken bir yandan da ışıl ışıl vitrinlere, cıvıl cıvıl kafelere bakıyor, yolda eğleşenleri izliyordu. Öğrencilik yılları bu muhitte geçmişti. Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde Halkla İlişkiler okumuştu ama mezun olduktan sonra o işle ilgili bir kariyer yapma girişimde bulunmamıştı. Aslında okurken bile gün gelip de halkla ilişkiler işi yapacağını hiç düşünmemişti. Türkiye’de Halkla İlişkiler yahut İşletme bölümlerinde okuyan herkes gibi sadece herhangi bir üniversite diploması sahibi olabilmek için katlanmıştı o eziyete. Onun şansı, bu imkana Marmara Üniversitesi gibi ülkenin en prestijli okullarından birinde sahip olabilmesiydi. Zaten o sektörde şansı yok gibiydi. Halkla İlişkiler işi Türkiye’de mini etekler üzerinden yürürdü ve Murat’ın kıllı erkek bacaklarının o sektörün kızgın rekabet ortamında en ufak şansı yoktu. Grafik tasarım işinden memnundu. Meslektaşlarının çoğundan iyi kazanıyordu. Ki kendisinden az kazanan meslektaşları da iyi kazanıyordu. Murat’ın sorunu pek para tutamayan biri oluşuydu. Kazandığını hemen harcardı o. Çoğunlukla da keyif ve eğlenceye. Bu durum ileride değişecekti, bunu biliyordu ya da en azından öylr umut ediyordu. Ama daha gençti ve çıkarabiliyorken, çıkarabildiği kadar hayatın tadını çıkarmalıydı. Dışarıdan bakıldığında eyyamcılık gibi görünse de kendi içinde tutarlı ve derin bir düşüncenin ürünüydü bu tavrı. Babası gibi birkaç tip daha tanıma şansı olmuştu hayatta. O tipler, mali durumları hiçbir zaman çok da kötü olmamasına karşın hep “Ya ileride kötü bir şey olursa” “Ya başımıza bir şeyler gelirse” “Ya ileride çok para lazım olursa” gibi şüphe ve korkularla yaşarlar, bu yüzden de sürekli para biriktirir, yatırım yaparlardı. Para biriktirme ve yatırım telaşı nedeniyle hayatın basit zevkleri için bile bütçe ya da vakit ayıramazlardı. Cimri değillerdi. Bilhassa aileleri için gerekli bütün harcamaları yaparlardı. Ama sadece gerçekten gerekli olduğunu düşündüklerini. Tabağa masraf etmemek için tencerede pişirip, kapağında yemezlerdi tabii ki. Ama tatile çıkmazlardı mesela. Küçükken, hatırlıyordu da annesi ne zaman babasına tatile çıkmalarını teklif etse babası “Tatil gibi büyük(!) harcamalar yapabilmeleri için önce mali olarak önlerini görmeleri gerektiğini” söyler, “Belki seneye” diye sürekli ertelerdi. Lise yıllarına geldiğinde asla babası gibi biri olmayacağına dair kendine söz vermişti ve şu ana kadar gayet iyi gidiyordu.

Ağır adımlarla caddede yürürken buraları ne kadar da çok sevdiği geldi aklına. “Allah’ın unuttuğu bir Beykoz köyüne ne diye taşındıysam artık” diye düşündü. “Şu işler bir sonuca bağlansın tekrardan bu yakada bir ev tutacağım” diye söz verdi kendine. Cinayet meselesi mevzubahis olmasaydı bile Beykoz hatta tüm Anadolu yakası, onun yaşam tarzı için fazla sakin kaçıyordu. Hayat Avrupa’daydı. En azından onunkisi… Issız yerler, kötü işler yaptığının yoldan geçenler yahut meraklı sakinler tarafından görülmesini istemeyenler için uygundu. Birkaç gün içinde yeni bir kiralık daire aramaya başlayacaktı. Avrupa yakasında.

13
Kurgu İskelesi / İstifçi 14
« : 29 Aralık 2017, 11:14:39 »
Murat, soruyu soran kendisi olmasına karşın böyle bir cevap beklemiyordu. Şaşkınlıkla “Nasıl yani? Türk kültüründe yamyamlıkla ilgili unsurlar var mı demek istiyorsun? Ama az önce bunun hiç olmadığını söylemiştin?” “Ender bazı örnekler var. Bu yüzden az önce hemen aklıma gelmedi. Ama pek çok açıdan farklı değerlendirilebilecek olsa da bu soruna kısmı olarak evet diyebilirim.” “Eee? Aç biraz!” “Doğu Karadeniz yöresi halk inanışlarında “Germakoçi” adı verilen bir yaratık var. Dağlarda yaşadığına, kışın köylere dadanıp erkek çocuklarla, inek yavrularını yediğine inanılan, vücudu maymunsu tüylerle kaplı, insan görünüşünde yamyam bir yaratık. Aynı yörenin bazı halk hikayelerinde bir cadı karının kocası olarak tasvir ediliyor. Hatta 1940’lı yıllarda bölgede kaybolan dört askerin yok oluşunu Germakoçi’yle ilişkilendiren bir de hikaye mevcut. Hikayeye göre;  Kafkasör yaylası boğa güreşlerinde bir adam boğasının 90 yaşında olduğunu iddia etmiş. İddiasını kimsenin ciddiye almamasına karşın, kayıp inzibatların bu boğa yüzünden yok olduğunu söyleyerek iddiasını bir ileri düzeye taşımış. İnanmayanlara boğanın boğazındaki birtakım yaraları gösterip, büyük kış Artvin’i vurduğunda yamyam Germakoçi’nin tam iki yıl boyunca bu hayvanın boğazına attığı kesikleri emerek hayatta kaldığını söylemiş. İddiasına göre tabiat, doğaüstü bir yaratığı beslediği için boğasını uzun yaşamla ödüllendirmiş.

Kendisi de yetmişlerinde görünen adam, boğanın amcasından kaldığını ve amcasının da 1943 yılında, esrarengiz biçimde ortadan kaybolan dört askerle birlikte, Cabrasan Dağı’na gidip, bir daha geri dönmediğinden bahsetmiş. Diğer köylüler gibi kışın alçaklara inmek yerine yaz kış yaylada kalan amcası, soğukların yoğun yaşandığı aylarda hemen evinin altındaki ahırdan gelen iniltileri kolaçan etmek için aşağı indiğinde, en kuvvetli boğasının gırtlağına süt emen bir çocuk gibi sarılıp, kanını emmekte olan Germakoçi’yi görmüş. Hayvanın boğazındaki izleri daha evvelden fark eden ama diğer boğaların boynuz darbelerinden açıldığını sanan amcanın, korkudan dizlerinin bağı çözülse de karşısındaki yaratığın, saldırgan olmak bir yana, kendisinden daha çok korktuğunu görünce, kafasına küreği geçirip bayıltmış. Germakoçi’yi inceleyen amca, en az iki metre boyu olan bu yaratığın kambur olmasa boyunun daha bile uzun olacağını fark etmiş. Sırtı, kolları ve bacakları en az kurt kadar kıllı olan Germakoçi’nin bu kadar korkak olmasına rağmen neden “yamyam” adıyla anıldığını anlamaya çalışan adam, yaratığın dişlerini görünce bunun sebebini anlamış. Çünkü bir ayının dişlerinden bile büyük dişleri adeta üst üste binmiş bir dizi testere gibiymiş. yaratığın geniş omuzları ve göğüs kafesi çökmüş gibi görünmesine rağmen bu cüssedeki bir canlının gücünü yabana atmayan amca Germakoçi’yi sıkı sıkı bağladıktan sonra zincire vurmuş ve tek ayağını, yayla evini ayakta tutan payandaya kilitleyip, jandarmaya haber vermek üzere yola çıkmış.

Bir onbaşı ve üç erle geri döndüklerinde usulca ahıra girdiğinde bir kadının Germakoçi’ye söylene söylene iplerini çözmeye çalıştığını görmüş. Kadın şunları söylüyormuş ‘Obur Germakoçi! Doymaz Germakoçi! Bilmez misin insanlar çok yiyen atalarını sevmez? Bilmez misin soyunu kuruttuklarını? Ne diye gelirsin çevirip kirlettikleri yamaçlara?!” Zaten kısa boylu olan kadın çarpık ve kambur olduğu için iki büklüm vaziyette debelenirken Germakoçi sanki cevap veriyormuş gibi homurdansa da kadın dışında kimse onu anlamıyormuş. Onlar epey uğraştıktan sonra tam halatları çözüp kurtulacakları sırada amca askerle birlikte ahıra baskın yapmış ama erlerden ikisi Germakoçi’yi görünce korkudan bayılmış. Bir diğeriyse cüceye benzeyen kadının kuyruğunu gösterip kekeleyerek “Cazu karı!” diyebilmiş. Bayılan askerler kendilerine gelip karşılarındaki manzarayı tekrar ve tekrar görerek yeniden bayılırken verilen bu aşırı tepki ‘cazu karı’ ve Germakoçi’ye bir güven vermiş. Bir suçlu gibi ellerini kaldırmış olan cadı, karşısındaki adamların da aslında kendilerinden epey korktuğunu anladığı için kulak tırmalayan bir sesle ve özgüvenle konuşmaya başlamış “Kıymetli efendiler! Bizimle gelin; size kocam Germakoçi’nin bulduğu altın kapılı mağarayı gösterelim ya da bizi burada öldürüp kanımızı akıtın ki zemin ta arzın merkezine kadar yarılıp hepimizi eritene kadar yaksın.” Bu sözleri bir tehdit olarak algılamak bir yana, cadının ne demek istediğini bile anlamamış olan adamlar, altın kelimesini duyunca, cadı kadın bu sözcüğü telaffuz ettiği anda sanki bir bülbülü dinliyor gibi hissetmişler. Ellerinde ne var ne yok bırakan adamlar, önde ayısına binen cadı kadın ve hemen arkasından ilerleyen Germakoçi’yi takibe başlamışlar ve hiç birşey sorgulamadan tam iki gün boyunca Cabrasan Dağı zirvesine kadar o karda yürümüşler. Başlarda korkup korkup bayılan askerler cadı kadına karşı kabalık ettiklerini düşünüp mahcubiyet hissettiklerinden dolayı, yaptıklarının cezası olarak kendi kafalarına kafalarına vuruyor ve hatta bu işi yaparken başlarından kan geliyormuş… O andan itibaren kekeme kalıp bu zavallı kadına “Cazu” dediği için utancından ne yapacağını şaşıran Onbaşı, kasaturasını çıkarıp dilini doğramaya başlamış. Diğerleri gibi en azından bir tepki vermeksizin cesur duran diğer askerse bu cesaretin kaynağı olan yüreğini, kaburgalarını yarıp çıkararak, kadına verip, kendini affettirmeye çalışmış. Germakoçi’yi kürekle vurup bayıltan amca ise pişmanlıkların en büyüğünü yaşamış ve bu kabalıklarına rağmen kendisine kilolarca altın vereceğini söyleyen, yeryüzünün adeta en güzel prensesi gibi gördüğü ‘cazu karı’dan özürler diliyor ve davranışlarının diyeti olarak kestiği karnından çıkardığı iç organlarını parça parça kadına ikram ediyormuş. Kafile buz tutmuş kar üzerinde Cabrasan Dağı’na bu çılgınlık emarelerini göstere göstere çıkarken arkalarında adeta kızıl bir nehir akıyormuş.

Zirveye vardıklarında kapıldıkları efsun yüzünden kendilerine bilinçsizce uyguladıkları vahşet, adamların çok geçmeden teker teker ölümlerine sebep olsa da ölürken hepsinin yüzleri gülüyormuş… Çünkü cadı kadın, zirvenin öteki yanındaki altın kapıyı gösterip şunları söylemiş “Bakın biz yalan demeyiz; o kapıyı Zülkarneyn döktürdü ve sizi kapıya getirdik. Ama som altından bu kapıyı eritip çalmamanız yani ardından Yecüc ve Mecüc’ün çıkıp dünyaya kötülük yaymaması için ölmelisiniz şimdi.” Bunun üzerine dünyanın en mutlu yüzlerine sahip cesetlerini bırakıp gitmişler bu dünyadan ve cesetleri dahi bulunamamış. Çünkü Germakoçi, diş ve kemiklere kadar hiçbir parçayı israf etmez ve öğütebilirmiş…”

14
Kurgu İskelesi / İstifçi 13
« : 27 Aralık 2017, 13:08:06 »
Batı ve Orta Afrika'nın bazı bölgelerinde, Melanezya'da -özellikle Fiji’de- Yeni Gine'de, Avustralya'da, Yeni Zelanda Maorilerinde, Polinezya'daki bazı adalarda, Sumatra kabilelerinde ve Kuzey ve Güney Amerika'nın çeşitli kabilelerinde yakın çağa kadar yamyamlık uygulanagelen bir adet olmuştur. Hatta günümüz Hıristiyanlığı’nda dahi kanibalizm öğelerine rastlandığı iddia edilebilir…” “Daha neler?! Olsa duyardık” “Duymak değil de görmek diyelim… Gördüklerimizin aslında ne olduğunu fark etmeyişimiz, insanlığımızın en büyük zaaflarından biridir bence. ‘Bu sizin uğrunuza feda edilen bedenimdir. Beni anmak için böyle yapın.’ der İsa. “…Yemekten sonra kâseyi alıp şöyle dedi: ‘Bu kâse kanımla gerçekleşen yeni ahittir. Her içtiğinizde beni anmak için böyle yapın.’ ‘Bu ekmeği her yediğinizde ve bu kâseden her içtiğinizde, Rab'bin gelişine dek Rab'bin ölümünü ilan etmiş olursunuz.’ ‘Beni anmak için bunu yapınız’… Yani Hıristiyanların ekmek ve şarapla gerçekleştirdikleri ritüelde; ekmek İsa'nın bedenini şarap ise İsa'nın kanını sembolize eder. Efkaristiya da olarak adlandırılan Son Akşam Yemeği, tüm Hıristiyanlarca Mesih'e bağlılığa kaynak teşkil etmesi nedeniyle bütün kiliselerde "Missa Ayini" ve Rabbin sofrası olarak her hafta kutlanır. Bu açıdan bakıldığında sembolik de olsa bir yamyamlık ritüelidir…”

Murat, doğrusu bilhassa son duydukları karşısında hayrete kapılmıştı ve şaşkınlığının yüzünden okunmaması için yapmacık bir çaba içine girme tenezzülünde bulunmadı. Zaten Veyis de dinleyicisi üzerinde bırakmış olduğu etkiyi açıkça görmekten kaynaklanan bir şevkle, daha da heyecanlanarak anlatısını sürdürdü: “Bu tabi psikanalitik bir yaklaşım. Yakın geçmişte kitlesel olarak uygulanmış, çok daha somut örnekler de mevcut… Sierra Leoneli bir grup, 1990’ların sonunda hükümeti devirmek için kanlı bir ayaklanma başlatmıştı. RUF adı verilen bu grup, elmas madenlerinin kontrolünü ele almak için Sierra Leone’nin taşra bölgelerinde terör estirmişti. Çocukları zorla askere alan grup, düşmana karşı da acımasızdı. Aralarında Birleşmiş Milletler çalışanlarının da olduğu birçok insan, RUF’un yamyam faaliyetlerine kurban gitti.

2013 yılında bir grup arkeologun yaptığı araştırma sonucunda Amerika Birleşik Devletleri’nde bulunan Jamestown’da, yamyamlığa ait bulgular ortaya çıkarıldı. 1609 yılında yaşanan zor kış aylarında 14 yaşında bir kız çocuğunun göçmenler tarafından yenildiği, kafatasının incelenmesi sonucunda ortaya çıktı. Yine Amerika’da çok bilinen bir hadise de Donner Parti olayıdır. Donner Parti, Sierra Nevada’da sert kış şartları altında mahsur kalıp, aralarından bir kaç kişiyi yemek zorunda kalan bir ailedir.  Bu yüzden de yamyamlık denildiği zaman çoğu insanın aklına ilk olarak bu aile gelir. 89 kişilik gruptan sadece 41 kişi hayatta kalmayı başarmış ve  bu 41 kişinin hepsi de kendi grubundaki insanları yiyerek hayatta kalmışlardır.

Avrupa’nın yakın tarihinde dahi pek çok yamyamlık örneği mevcuttur. Mesela yaklaşık olarak 1600-1800 yılları arasında Almanya’da; infaz memurları, idam ettikleri suçlulardan kalan vücut parçalarını ilaç olarak satarlardı.” Murat duydukları karşısında oldukça şaşkındı “Ne ilacı?” diye sordu gayrı ihtiyari olarak.” Veyis, sözünün bölünmesine alınganlık göstermedi. “O zamanlar, insan bedenindeki yağların; kemik kırılmalarına, burkulmalara ve kireçlenmeye iyi geldiği düşünülmekteydi. Bu yağlar, yemek için değil krem gibi sürülmek için kullanılıyordu. Ayrıca o yıllarda eczacılar, yağın yanı sıra kemik ve vücut  parçalarından da ilaç yapmaktaydılar. Bazı eczacılar insan kafatasını toz haline getirdikten sonra bir sıvı ile karıştırıyor ve bundan epilepsi ilacı yapıyorlardı.” Murat, suratını ekşiterek, tek kelimeyle, duyduklarına olan tepkisini ifade etti “İğrenç!” “Kulağına garip geliyor belki ama günümüzde de bazı insanlar tedavi amaçlı olarak plasenta yiyorlar…”

Veyis sözlerini bitirince, dinleyicisine duyduklarını sindirmesi amacıyla fırsat vermek gayesiyle suskunluğunu bir müddet daha sürdürdü. “Peki, anlattıklarını göz önünde bulunduracak olursak sence yaşadığımız olayda ne gibi bir motivasyon olabilir?” “Bu konuda fikir yürütebilmek için daha fazla veriye ihtiyaç var. Ancak bana verdiğin bilgilerden yola çıkacak olursak bazı tahminlerde bulunabiliriz. Ama dediğim gibi bunlar sadece tahmin olur. Kesinliği konusunda delillere ihtiyaç var.” “Peki tahminin nedir?” “Polis amirinin tahminine katılıyorum. Kültik cinayetler gibi görünüyorlar. Amaç cinayet işlemek değil. Cinayetler, sadece belirli bir ritüel bunu gerektirdiği için işlenmiş gibi. Burada en önemli iki gösterge; cinayetlerin ortalama bir insanın ömür süresini aşan bir süreçte işlenmiş olması ve kurbanların belirli bir ritüele yani yamyamlığa maruz kalmak suretiyle öldürülmüş olmaları. Kurbanların bunun dışında belirgin bir profile sahip olduklarını sanmıyorum. Sende aksi bir bilgi varsa onu bilemem tabi?” “Hayır. Bildiğim kadarıyla böyle bir durum söz konusu değil…”

Yemeklerini bitirdikleri için gelen garson servisi topladı ve içecek siparişlerini verdiler. Murat, hala öğrendiklerini sindirmeye yahut öğrendiklerinin, içinde bulunduğu durumla muhtemel bağlantılarını kurmaya çalışıyormuşçasına düşünceli görünüyordu. “Peki… Türkiye’de daha önce görülmüş benzer olaylar var mı?” “Onu bilmiyorum. Bu tip konular ülkemizde daha çok kriminoloji disiplini altında inceleniyor. Yani eldeki verilere göre; bulunduğumuz coğrafyada, yamyamlık hiçbir zaman kültürel bir varlık göstermiş değil. Dolayısıyla buraya özel, yerel bir antropolojik inceleme çalışması yapıldığından da emin değilim. Ancak bireysel bazda bu tür cinayetlerin işlenmiş olabileceğini düşünüyorum. Ama bunlar dediğim gibi daha kriminolojinin yahut psikolojinin araştırma alanına girecek nitelikte, münhasır vakalar olsa gerek. En azından şimdilik. Türkiye’de seri katil yahut seri cinayet yokmuş gibi bir algı var. Bunda medyanın payı büyük. Türk medyası bu konulara en fazla adliye muhabirliği çerçevesinde, üçüncü sayfa haberi olarak yaklaşıyor. Amerikan medyası ise bu tip olayları reyting açısından hazine değerinde bulduğu için Türk medyasından hatta dünyanın herhangi bir yerindeki herhangi bir medyadan daha büyük iştiyakla takip ediyor. Dolayısıyla o tip olaylar Batı kültürünün ürünleriymiş gibi sadece ‘ahlaksız, materyalist batılılara özgü’ sapkınlıklarmış gibi yanlış bir düşünce oluşuyor. Şahsen ben sana en az on tane Türk seri katil sayabilirim mesela… Ama dediğim gibi bunlar Antropolojinin araştırma alanına girmiyor pek. Kültürel, toplumsal uygulamalarla ilgileniyoruz biz daha çok. Ancak sorunun cevabı olmaya en yakın durumdan Doğu Karadeniz bölgesi folkloruna ait bazı unsurlarla ilgili olarak söz edebiliriz.”

15
Kurgu İskelesi / İstifçi -12
« : 25 Aralık 2017, 10:37:58 »
Teras kafe adında, bir binanın teras katında, çok bilinmeyen, çoğunlukla müdavimlerinin devam ettiği şık bir kafeydi buluştukları yer. Mekanın ismi hariç hemen hiçbir hususta ucuza kaçılmamıştı. İkisi de iş çıkışı aç olduklarından yemek siparişlerini verdiler, içmeyi sona bırakacaklardı. Murat, konuyu fazla uzatmadan figüranı olduğu meşum hadiseyi anlatarak buluşma talebinin gerekçesini, yaptıkları telefon görüşmesinde ifade ettiğinden daha detaylı biçimde Veyis’e anlattı. Konu, Veyis’in hayli ilgisini çekmiş görünüyordu. Yüz ifadesinin yanı sıra sorduğu çok ve detaylı suallerden de anlaşılıyordu bu. Murat, Veyis’in sorularını, Hulusu amirin gizlilik hususundaki hassasiyetleri gereğince, başkalarıyla paylaşılmamak kaydıyla elinden  geldiğince açıklıkla ve detaylı olarak cevapladı. Umduğundan uzun sürmüştü bu kısım. Ama iyiydi. Demek ki Veyis de Murat’ın sorularını benzer bir ilgiyle cevaplamaya hazırdı. 

Buna güvenerek ilk sorusunu şevkle sordu “Sence bütün bunlar ne tip bir kültün parçaları olabilir? Seri cinayetleri anlarım ama benim asıl kafama takılan yamyamlık konusu. Bu kadar insanın yenilmek amacıyla öldürülmüş olması ihtimali var mı gerçekten? Bütün bunları psikolojik bozukluğu olan tek bir kişinin yapmış olması ihtimali kendi içinde tutarlı bir açıklama olabilirdi ama eldeki verilere göre böyle değil? Gerçekte olan nedir sence?” “Bütün akademik birikimimle şunu söyleyebilirim ki ‘Her şey olabilir’” derken Veyis, bir yandan da yaptığı esprinin altını çizmek için müstehzi bir gülümseme takınmayı ihmal etmedi. Karşısındakinden benzer bir gülümseme aldığında esprisinin anlaşıldığına kanaat getirerek, ama bu sefer akademik bir ciddiyetle düşüncelerini açıklamaya başladı “Şaka bir yana birden çok sebebi olabilir. Çünkü yamyamlık antropolojik kökenleri çok eskiye dayanmakla birlikte nedenleri açısından da oldukça tartışmalı bir konudur. Yamyamlık genel olarak; insanın, kendi türünden olanların etini veya iç organlarını yeme eylemi ya da alışkanlığı şeklinde tanımlansa da türlerden birinin, aynı türün bir diğer üyesinin tüm parçalarını ya da bir kısmını seksüel yamyamlığa ek olarak yemek amacıyla tüketmesi olarak tanımlandığında, sınırları; zooloji bilimini de kapsayan geniş bir alana yayılıyor.” “Nedenlerinin tartışmalı olduğunu söylerken neyi kast ediyorsun?” “Şöyle: Bazı antropologlar, yamyamlığın; açlığın giderilmesi veya karın doyurmaya yönelik olmadığını, gerçekte tinsel ve büyüsel nedenlerden kaynaklandığını savunuyor ve yamyamlığı iki türe ayırıyorlar: İçe dönük ve dışa dönük yamyamlık olarak. İçe dönük yamyamlıkta - ki buna iç yamyamlık da diyebiliriz- sadece akrabaların ve aynı kabileye ait olan ölülerin bedenleri veya yalnızca organları yeniyor. Örneğin, Güneydoğu Avustralya'da yaşayan Dieriler, ölen akrabalarının yüz, kol, bacak ve karınlarının yağlı kısımlarını yiyorlar. Bu toplum için geçerli olan inanca göre yağ, olağanüstü bir güce sahip olan ve yiyen kişiye geçen bir unsur. Böylece, ölünün özelliklerinin yine kabile içinde kaldığına inanıyorlar. Güney Amerika'da yaşayan bazı kabilelerde ise kişinin özelliklerinin, onun kemiklerinde gizli olduğuna inanılıyor. Bu nedenle de ölülerini yaktıktan sonra; kemiklerini öğütüp toz haline getiriyorlar ve bu tozu içkilerine karıştırarak içiyorlar. Özetle söylemek gerekirse içe dönük yamyamlık, ölü ile olan ilişkinin devamını sağlamak için uygulanıyor.

Dışa dönük yamyamlıkta ise akraba ve kabile üyeleri değil, düşmanlar yeniyor. Bazı Güney Amerika yerlilerinde görülen bu adet, öldürülen kişinin, katillerinden ileride intikam almaması için uygulanıyordu. Bunda da bedenin bazı kısımları yeniyordu. Her iki tür yamyamlığın geçmişinin de yaklaşık 200-250 bin yıl önceye kadar uzandığı tahmin ediliyor.

Sigmund Freud’a göre ise yemek ve seks, birbirinden ayrılmayan iki faaliyet. Cinsel eylemin gerisinde, bir başkasının gücüne ya da iktidarına sahip olmak arzusunun, sahiplenme duygusunun olduğunu savunuyor Freud. Bu görüşlerini desteklemek için ise Totem Aşaması'nı örnek gösteriyor. Bu aşamada; klan kardeşlerinin bir araya gelerek sembolik babalarını öldürdüklerini ve onların etlerini yediklerini vurguluyor. Ona göre; erkek kardeşler bunu; babanın cinsel gücüne sahip olmak için gerçekleştiriyorlar. Freud'a göre yamyamlıktan güç kazanmanın motoru cinselliktir.

Bunların dışında zikredilmesi gereken yamyamlık nedenlerinin başında dini seremoni ve ritüeller geliyor. Örneğin, bazı yamyam topluluklarda ölüye saygı, onun cesedini yemekle özdeşleştirilir. Bu toplulukların inançlarına göre; ölen kişi için en saygın mezar yeri yaşayanların bedenleridir. Bazı topluluklarda ise ölüleri yiyerek sadece onu daha iyi saklayacakları değil, aynı zamanda onun niteliklerine de sahip olunacağı düşünülür… Yamyamlığın ikinci en güçlü nedeni ise kabilelerin büyük çoğunluğunun, düşmanlarının ancak yenildiklerinde yeryüzünden tamamen silineceklerine inanmalarıdır. Kimi kabileler bunu düşman kabileyi aşağılamak için yaparken, kimileri de bu yolla düşmanın gücüne sahip olacaklarına inanırlar. Savaşçı yamyamlık olarak tanımlanan bu tür yamyamlık, Amerikan yerlilerinden Kamak, Yeni Zelanda yerlileri olan Maoriler ve Afrika'nın bazı kabileleri arasında çok yaygındı.”

“Tabi bütün bu anlattıkların, daha çok; ilk çağlarda yaşayan ilkel topluluklara ait uygulamalar sanırsam?” “Hayır! Bu düşünceye kapılma sebebin nedir anlamadım doğrusu… İnsan, özü itibariyle her çağda ilkeldir. Şu an içinde yaşadığımız medeniyet birikimi bir sebeple aniden ortadan kalksa insanların en geç bir nesil sonra dönecekleri yer, başlangıçtaki yerlerinden pek uzak olmayacaktır. Halihazırda Güney Amerika ormanlarında yaşayan Guayaki ve Yanomami yerlileri arasında yamyamlık geleneği hala uygulanmakta.” “Nasıl yani? Uygarlık bitse hepimizin yamyam olacağını mı iddia ediyorsun?” “Hayır, hayır, hayır… Bunu da ner’den çıkardın? İnsanlığın, ilkel içgüdülerine döneceğini söylüyorum. İçgüdülerimizi dizginleyen medeniyetlerimizdir. Ayrıca yamyamlık, ilkel insan içgüdülerinden sadece biridir. Ki sadece bir bölgede değil hemen hemen bütün kıtalarda rastlanılmış bir uygulama olması, sana anlattıklarımı destekler nitelikte bir göstergedir.

Sayfa: [1] 2