Kayıt Ol

İletileri Göster

Bu özellik size üyenin attığı tüm iletileri gösterme olanağı sağlayacaktır . Not sadece size izin verilen bölümlerdeki iletilerini görebilirsiniz


Konular - sinan.ozgenc

Sayfa: [1]
1
Kurgu İskelesi / İstifçi
« : 08 Aralık 2017, 11:59:00 »
“Bu kadar da olmaz artık!”

Henüz iki hafta olmuştu taşınalı ama kendisi hariç komşulardan hiçbirisi, rahatsız olmuşa benzemiyordu. Yoksa birileri bir şeyler yapar, en azından belediyeye filan şikayet ederlerdi. Artık alıştıklarından mıdır yoksa umursamadıklarından mı kimsenin bir şey yaptığı yoktu. Yeni evine taşınalı daha bir hafta olmuştu. Ama tadını çıkarabildiği söylenemezdi pek. Bu berbat koku yüzünden. Hadi o yeni taşınmıştı, diğerlerine; hepsi de burada kendisinden daha eski olan komşularına ne demeliydi peki? Ne biçim insanlardı bunlar? Bunu gerçekten merak ediyordu, mecazen değil, kelimenin gerçek anlamıyla yani… Çünkü evinin görüş alanı içinde hane ev olmasına rağmen sakinlerinden daha biri bile hoşgeldine gelmemişti. Ara sıra evinin önündeki ana yoldan veya çevreye dağılmış bağların arasındaki toprak yollardan tek tük bazı ihtiyarların geçip gittiğini görebiliyor olmasa, tamamen terk edilmiş bir bölgeye yerleştiğini sanacaktı. Bu tabii ki sevdiği ve istediği bir şeydi. İstanbul’un bütün o karmaşa, gürültü ve kirliliğinden uzak ama yine de İstanbul’a böylesi yakın bir cennet…

İnsan böyledir işte. En dayanılmaz koşullara bile zamanla alışır, bir kere alışmayagörsün; bir daha o sorun neyse artık onu fark etmezdi bile. Konu ister ölüm olsun ister şimdi burada olduğu gibi bütün mahalleyi kaplayan iğrenç bir koku. Kimsenin umrunda değil gibiydi. Alışmış olmalıydılar. Bu yüzden farkında bile değillerdi. Çünkü hepsi de en az otuz-kırk yıldır bu mahallede oturan çoğunlukla ihtiyar insanlardı. Yaşlı insanları sevmezdi pek. Her ne kadar kaçınılmaz şekilde bir gün kendisi de onlardan biri haline gelecek olsa da. Tabii şansı yaver gider de o kadar yaşlanmadan ölürse o başka tabii. İhtiyarlar, genellike tek bir şeyi çok iyi yaparlardı hayatta; kabullenmek. Buna karşılıksa sadece tek bir şeyi kabullenmeyi beceremezlerdi; yakın çevrelerinde bulunma talihsizliği yaşayan gençlerin heyecanı… Önceki ikametgahından atılma sebebi de tam olarak buydu. Ya da kızgındı hala, o yüzden konuyu bu şekilde görme eğilimindeydi. Günebakan Apartımanı… Zaten bir apartmanın kapısında “apartıman" yazısı varsa, orası en az elli yıllık demekti. Sakinleri de öyle. Eve çok fazla kadın alıyormuş… Geceleri çok ses oluyormuş… (Sevişme seslerini kast ediyorlardı muhtemelen. Evine getirdiği kadınlarla salon futbolu oynadığını hatırlamıyordu çünkü hiç. )“Apartıman” sakinlerinin, aralarında imza toplayıp, oldukça uygun şartlarda kiracı olarak yaşadığı, güzide dairesinden kendisini attırmalarının sebebi bunlardı. Daha otuzlarının başında, genç, yakışıklı sayılabilecek, bekar bir adamdı. Ne olacaktı ya?! Akşamları, yorganın altında otuzbir çekip sessizce uykuya mı dalacaktı! Evet. İhtiyarların neredeyse sonsuz olan o her şeyi kabullenebilme yetenekleri burada işlemiyordu. Adına ister ahlak desinler ister düzenin bozulması, kabullenemedikleri tek şey; artık kendilerinden uzak olan o gençlik yıllarının enerjisi ve heyecanıydı. Onun  dışında bokun  içinde bile yıllarca hiç şikayet etmeden, sükut ve huzur içinde yaşayabilirlerdi.

Beykoz, Zerzevatçı köyü yakınlarında, yan yana; çoğunlukla bahçeli, tek katlı evlerden oluşan, küçük bir sokakçıktı burası. Saymamıştı ama sokakta bulunan evlerin sayısı onu geçmiyordu muhtemelen. Taş çatlasa sekiz… Aralarda bir iki tane de çok katlı binaya da rastlanıyordu. Buradaki evler çoğunlukla köhne, en yenisi elli altmış senelik gibi görünen ama ilerlemiş yaşlarına rağmen pek de bakımsız sayılamayacak yapılardı. Ormanla kaplı iki tepe arasında genişçe bir düzlük üzerinde yine yeşillikler içinde yer alan, serin ve sakin bir muhitti. Kendi evinin bulunduğu bu küçük sokakçık hariç yerleşim genellikle dağınık ve sistemsizdi. Evler en fazla onun evinin de bulunduğu Haydar Efendi Sokak’ta birbirine bu kadar yaklaşıyor, onun dışında tepelere doğru giderek dağınıklaşarak seyreliyordu. Birçoğu özellikle dikkat edilerek bakılmazsa çevrelerindeki asırlık ağaçlar arasına iyice gizlenmiş olduğundan dolayı, ilk bakışta fark edilemiyordu bile. Sokaktaki karşılıklı evleriyse genişçe bir kır yolu birbirinden ayırıyor, yolla; yola en yakın ev arasında bile yolun en az iki katı genişliğinde çimenlik boş alanlar yer alıyordu. Yoldan en sık yirmi-yirmi beş dakika arayla nadiren araç geçiyordu. Söz konusu geçişler aynı zamanda sokak ve çevresinde göze çarpan yegane hayat belirtisiydi. Bu hoşuna gitmişti. İstanbul’a bağlı herhangi bir yerleşim biriminde sessizlik ve tenhalık… Hayal etmesi bile zordu doğrusu. Öğrenebildiği kadarıyla Zerzevatçı köyü, adını, bölgede 1920’li yıllara değin zerzevat yetiştiren bir aileden almıştı. O yıllarda sebze yetiştiriciliğiyle meşhur olan bölgeye daha sonraları, “Büyük Mübadele” yıllarında Balkan göçmenleri yerleştirilmiş. 1950’li yıllara doğru ise buralarda iskan edilen göçmenler, kendilerine hibe edilen toprakları, çoğunluğu Karadeniz bölgesinden gelen göçmenlere satmışlar. 90’lı yılların başında Mahmut Şevket Paşa Mahallesinden ayrılıp köy olmuş. Artık İstanbul’un neredeyse içinde kalmasına rağmen doğasını ve seyrek nüfusunu korumayı başarması, ona şaşırtıcı olduğu kadar çekici de gelmişti. Bölge halkıysa hala zerzevat işiyle meşgul olduğundan evler arasındaki geniş mesafeler çoğunlukla ekiliydi.

Tabi o esnada kokuyu fark etmiş değildi henüz. Rüzgar yüzünden olsa gerekti. Yoksa bedavadan konulan yeni evin sevencinden miydi?.. O gün rüzgarlıydı ve hava, muhtemelen koku kaynağının aksi istikamette esiyordu. Hayatında daha önce bu kadar ağır bir koku duyduğunu hatırlıyor değildi. Çöpten ziyade küf yahut çürüme gibi ama aslında tam olarak ikisi de olmayan, tanımlaması güç ama yeterince rahatsız edici bir kokuydu. İlk olarak yeni mahallesine taşındıktan iki gün sonra hissetiği bu berbat kokuyu, yakınlardan bir çöp arabasının geçiyor olabilmesi ihtimaline bağladığı için üzerinde durmamıştı. Bir müddet sonra geçerdi elbet. Bir müddet geçti, koku geçmedi. Oysa bildiği kadarıyla yakınlarda çöplük de yoktu.

Eve taşınalı… Bir hafta kadar olmuştu. Bundan kısa bir süre önce ölen dayısından miras kalmıştı. Dayısı, bilebildiği kadarıyla onun hayattaki son akrabasıydı. Bununla beraber sık görüştükleri söylenemezdi. En son liseye başladığında görmüştü onu galiba. Şimdi otuz yaşında olduğuna göre düşündüğünden de uzun süre geçmişti üzerinden demek ki… Neyse neydi!? Pek önemsediği söylenemezdi çünkü pek önemsediği yoktu. İhtiyacı yoktu ki. Veya yokluğunu hissettirecek bir sebep. Hayattayken pek bir yardımını ya da faydasını gördüğünü anımsayamadı. Ancak ölümünün zamanlamasının mükemmel olduğunu söyleyebilirdi. Planlansa bu kadar olmazdı. Günebakan Apartımanı’ndan, komşuların topladığı imzalara istinaden bir hafta içerisinde çıkarılacağının kendisine resmi olarak tebliğ edilmesinin sadece iki gün ardından dayısının ölüm haberini almıştı. Ve tabii ki başka akrabası olmadığı için kendisine kalan bu tek katlı bahçeli evin haberini. Haa! Bir de banka hesabındaki cüz’i miktardaki paranın. Resmi miras işlemlerinin tamamlanmasının ardından vakit geçirmeden evde küçük çaplı bir tadilat yaptırmış, dayısından kalan köhne eşyaların çoğunu da çöpe atmıştı. İçlerinde az çok kulanışlı olanlar vardı tabi. Garajda tozlanmakta olan çim biçme makinesi gibi. Dayısının banka hesabından kendisine intikal eden nakdi ise peşinat olarak ödedikten sonra, artık kira gideri de olmadığı için hemen kendine orta halli bir araba da almıştı. Her kendine saygısı olan İstanbullu gibi. Sonuçta İstanbul’da toplu taşıma demek toplu tecavüz demekti. Zerzevatçı, şehir merkezine biraz uzaktı ama yeni arabasıyla işe gidip gelmesi sorun olmayacaktı. Benzin için harcayacağı miktar hesaba katıldığında dahi.

Yani alınabilecek en uğurlu ölüm haberlerinden birini almıştı. Bundan sonra da her şey giderek artan bir tutarlılıkla daha da iyi olacak gibi görünüyordu. Bir de şu iç burkan koku olmasaydı...

(Devamı gelecek)

Sayfa: [1]