Konu: Die another day

[Victoria]

Hepimiz öleceğimize göre, ne zaman ve nasıl olduğunun önemsizliği meydandadır.
Albert Camus


Şu anda ölüyüm! Yani şu yerde yatan beden bana ait. İnsandan ayrıştım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Yani bir ruh bedenden ayrıldıktan sonra neler yapabilir? Ayrışma gerçekleşmeden önce bedeni devindirmek gibi, ciddi bir işle yükümlüydüm. Birkaç saat önce pek çok şey yapabileceğimi söylerdim. Daha doğrusu söyletebilirdim.

Beden garip bir mekanizmadır. Tüm teknik işi organlar gerçekleştirir. Bizler biraz daha farklı çalışırız. Coşku ve heyecan yaratmak gibi kavramsal görevlerimiz vardır. Bunu teknik işler sorumlusu beyinle ilişkilendirerek yaparız. Acemi bir ruh beyni yorabilir.

Bu tarafa doğru yaklaşan insanlar sanırım bedenimi yattığı yerden kaldırıp götürecekler. İşte kollar, bacaklar, diğer ikisi de ellerini belimden dolayıp yerden kaldırdılar.

''Hey durun nereye götürüyorsunuz?''

Bir terslik var. Bu.. bu benim bedenim değil. Ben cesaretli bir insan değilim. Yani ölmek için.

''Tanrım! Ne yaptım ben?''

'' Madam Blanj! Sizi öldürdüğüm için üzgünüm. Kalemim sizi nasıl yarattıysa şimdi de öldürdü.
Bana kızdığınızı biliyorum. Ama unutmayın ki ben sizi yaratan kişiyim. Ben sizin Tanrınızım. Ve bu romanım da ölmeniz gerekti. ''

''Belki başka bir gün  kendimi öldürme cesaretini gösterebilirim. Ama bugün değil, bugün sizin ölmeniz gerekti.''

''Bana ne dediğinizi tahmin edebiliyorum.  Neden kendimi öldürmediğimide biliyorsunuz. Durun, durun! Ben söyleyeyim size; korkaklık.''

''Korkak olduğumu söylemiştim. Ama tek ben korkmuyorum Madam Blanj! Az önce sizi öldürmemem için bana yalvaran sizdiniz. Gerçekçi olalım lütfen!''

''Biliyor musunuz madam,  ben hep bilmediğim şeyden korkarım. Bildiğim şeyler bana zarar vermez çünkü.

Beni yoldan sapmayan insan olarak adlandırabilirsiniz. Ama inanın daha önce istedim. Bildiğim yoldan çıkmayı, ormanın derinliklerine girmeyi istedim.

Orası… orası  karanlık. Yolda ki ışıklar  bile aydınlatmıyor karanlığını.

 İşte bu bilinmezlik.

İntihar ettikten sonra neler olacağını bilemediğim için sizi öldürdüm. Ve hala buradayız. Birlikte konuşuyoruz.

Bir açıklama istiyorsunuz öyle mi?

Sizi öldürdüm çünkü;

Öldükten sonra değerli ruhunuzun çöpe gidip gitmediğini anlamak için.

Başka bir hayatın olup olmadığını anlamak için.

Ve anladım ki sadece kalemim akıttığı siyah mürekkep lekesinden oluşmuşsunuz. Bir ruhunuz yok.

Neden diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Bende çok sordum kendime.

Neden hala koşuyorum? Taşlara takılıp düşmeme rağmen?

Çünkü bir korkağım.

Bu kadar mazeret yeterli sanırım.

I guess I’ll die another day. ''

[Good Life]

Gerçekten çok başarılı bir yazı olmuş. Tebrik ederim. Bir yazar, bir karakter... Yazarın oluşturduğu karaktere can vermesi ya da karakterin yazarı kendi dünyasına çekmesi, evet bu gerçekten güzel bir sanat.

Not: Albert Camus alıntısı, bence metnin bütünlüğünü daha sağlam kılmış ve metne ayrı bir hava katmış.