"Biz kibri ayaklarımızın altına almış insanlarız!"
Genizden konuşan bir adamın saçma konuşmalarıyla süslenmiş saçma bir yarışma programı yüzünden dikkati dağılmıştı. Televizyonu kapatıp kendine bir çay koydu ve bilgisayarından bir müzik açtı. Arka planda
Toccata & Fugue D Minor çalarken kendini Doğu Romanya'yı tek eliyle fethetmiş gibi hissediyordu. Çay bardağını masasının üstündeki bir binanın krokisinin üstüne koydu ve bir an için gözlerini kapatıp kendini müziğe verdi. Farkında olmadan elini havada sallamaya başlamış, kendiside bir ileri bir geri gider olmuştu. Eline sert bir cismin çarpmasıyla rüyadan uyandı; bardağı devirmişti.
Mahvolmuş krokiyi buruşturup çöpe attıktan sonra, küfürlerle süslediği cümleleri - ya da cümlelerle süslediği küfürleri demek daha doğru olur - savurarak masayı sildi. Büyük bir kağıt çıkartıp tekrar çalışacaktı ki, şarkının en sevdiği yeri geldiğinde vazgeçti.
Müzik, gerçekten çok ilginç bir şeydi. Daha önce hiç yaşamamış olsa da ölümü, aşkı ya da savaşı iliklerine kadar hissettirebiliyordu insana. Ya da hiç hazırlık yapmadan banka soymaya gidebiliyordu insan, yeterince gazı alınca.
Çantasına gerekli eşyaları aldı, silahını beline soktu ve evden dışarı çıktı. Yaz günü siyah uzun bir paltoyla dolaşarak daha yolun başından dikkat çekmeye başlamıştı ama bu umrunda değildi. Kafasında halen aynı müzik vardı, gözü hiç bir şey görmüyor, beyninde ise hiç bir düşünce yoktu. Taksi durağına geldiğinde biraz duraksadı sadece, sonra omuz silkip devam etti. Taksiye binecek kadar bile parası yoktu. Banka soymaya bir taksiyle gitmek de komik olurdu aslında. Uzun siyah paltosuyla yeterince komik durduğunun farkında değildi.
Yol boyunca yapacaklarını düşündü. Veznedeki bayana silahını doğrultup "Sen hiç ay ışığında şeytanla dans ettin mi?" diye sormayı düşünüyordu ama sonra bundan vazgeçti. Emekliliği gelmiş yaşlıca bir kadın, sanmıyordu ki Batman'i izlemiş olsundu. Daha orjinal bir şey bulmalıydı aslında. "Hasta la vista bebek!" Hmm, belki. Ama İspanyolca bilmeyenlere açıklama yapmak zorunda olurdu, kaldı ki Terminatör'ü hatırlayan kaç kişi olacaktı bankada. Emekli maaşı almaya giden dedesini düşündü ve öyle bir ortamda bulunduğunu hayal etti. İstemeden gülümsedi.
Eliyle belindeki silahı kontrol ettikten sonra yine duraksadı. Silah konusunda biraz rahatsızdı aslında. Filmlerde hep olduğu gibi, eğer bir silah gösteriliyorsa o silah patlardı ve o hiç kimseyi vurmak istemiyordu. Birisini vurduğunda vicdan azabı duyacağından ya da panikleyeceğinden değil, silah sesini hiç sevmiyordu. Keşke bıçak alsaydım diye düşünürken hedefindeki bankaya ulaştığını farketti.
Kapıdaki güvenlik görevlisi görev yerinde değildi ki bu iyiye işaretti. Belki de hiç sorun çıkmadan halledecekti bu işi, belki de hayatında ilk defa şanslı günündeydi. Bu optimistik düşünceler beynine nüfuz etmiş ve onu bakar köre çevirmişken bankanın kapısı savrularak açıldı, koşan bir adam ona çarptı ve beraberce yere düştüler.
Tüm optimistliği bir anda silinince sinirlenmişti. Bach, tekrar kulaklarında bir resital vermeye başladı ve planladığı şeyi tamamen unutarak ayağa fırladı. Ona çarpan adam, elinde büyükçe bir çantayla beraber koşmaya başlamıştı ve sık sık arkasına bakıyordu. Bach böyle güzel bir uyuşturucuyu ona enjekte etmemiş olsaydı koşan adamın suratındaki kar maskesini farkedebilirdi belki. Tepesinin atmasıyla damarlarında yükselen adrenalin seviyesi, kaçan adamı yakalamasını kolaylaştırdı.
Kar maskeli adamı yakalayıp yere yatırdıktan sonra, müzik bitene kadar adama yumruk atmaya başladı. Müzik bittiğinde, öfkesi daha da artmıştı ve o an belindeki silah aklına geldi. Evet, bu kendini bilmezin işini bitirecekti.
Tam elini beline attığında bir sesle irkildi ve dünyaya geri döndü.
"Sakın kıpırdama!"
İki polis arabasından fırlayan bir grup polis, ellerinde silahlarla ona doğru koşturuyorlardı. İşte yolun sonu diye düşündü. Teşekkürler Bach, güzel bir gündü.
Ellerini kaldırıp gözlerini kapattı. Filmlerdeki gibi olurdu herhalde. Önce yere yatırırlar ve üstünü ararlar. Belindeki silahı kenara atıp bir iki tekme indirirler. Bir başkası kelepçeler ve bir başkası, kafadan tutup onu polis arabasına sokar.
Gözlerini açtığında tam olarak bu dediklerini gördü ama tüm bunları ona değil, yerdeki adama yapıyorlardı.
Kahraman!
Dün İstanbul'daki silahlı banka soygunu bir vatandaş tarafından, soyguncunun peşinden korkusuzca koşup soyguncuyu etkisiz hale getirerek engellendi. Kahraman Kanatsız (27), adına yakışanı yaptı ve soyguncuyu, polisler gelene kadar zaptetti. Polisler ve banka görevlileri tarafından tekrar tekrar tebrik edilen Kahraman'a bankanın müdürü tarafından ödül vereceği açıklandı.
Kahraman, kendisi hakkındaki sorulara şöyle cevap verdi;
Biz kibri ayaklarımızın altına almışız.
10 Yanıt
8650 Gösterim