Bırak bu seferlik yalnızca ben konuşayım. Sus, sakın bir şey söyleme. Anlatmana gerek yok bana yaptıklarını. Hepsini en derinine kadar yaşadım, hissettim ben. İhtiyacım yok aynı sözcüklere, gereği yok yalanlarının. Şimdi sen beni dinlemek zorundasın.
Hayatın birçok rengi olabileceğini fark ettim seninle. Ama en çok siyah renginde takıldım. Sayende o rengi kalbimin en saklı, en saf köşesine yaymak zorunda kaldım. Bütün diğer renkleri örttüm sırasında. Bir yaz gününün öğlen saatinde, en yakıcı güneşin tenimi donduruşunu hissettim. Kalbimde taşıdığım acıyı, üstüne tuz bastığın zamanlarda bile yüzüme yansıtmamayı öğrendim. Midemde kramplarla kahkaha atmayı, göz yaşlarımı damla damla, teker teker, kalbime akıtmayı, her damlanın açtığı yarayı gücümün yettiğince kapamayı öğrendim. Cümleler döküldükçe satırlara, fark ediyorum: Ne kadar çok şey öğretmişsin aslında bana.
Yaşadığımız güzel günlerin bir gün beni bu kadar acıtacağını hayal bile edemezdim. Zaten bütün bunların, sana bu kadar bağlanmamın sebebi de o günlerdi.
Belki hayatıma hiç girmemiş olsan, o günlerin sıcaklığını, mutluluğunu, coşkusunu tatmamış olsam, bana sevgiyle bakan gözlerini görmemiş olsam, böyle olmazdım. Teselli bulurdum kusurlarda. Ama sevgimdeki ve sevgindeki o kusursuzluk, beni dibi görünmeyen bir kuyuya itekledi. Her severek ayrılanın yaptığı gibi, ben de çareyi başkalarında aradım. Sonra bir sabah uyandım ve anladım: aslında seni aramaktı tek yaptığım.
Senin de suçundu senden kopamamam aslına bakarsan. Tam hayatımı düzene koymuşken, sen çıkıyordun karşıma. Yine birkaç cümleyle üst üste koyduğum tuğlaları, temelsiz olsa bile, yıkıyordun. Yine zorla kovduğum o hayaller, yapışıyordu yakama. Bir bataklıktaydım sanki. Söküp atmaya uğraştıkça, biraz daha kenetleniyorlardı bana.. Çıldıracak gibi olduğum zamanlarda oldu, gecelerce sorguladım tüm bunları hak edecek ne yaptım diye. Cevabını bulamadığım sorular benimle geldi gittiğim her yere. Sonraları yapabileceğim en iyi şeyin düşünmemek olduğuna karar verdim. Bu karar beni biraz olsun oyaladı. Ama bir süre sonra yine her şey boş gelmeye başladı. Sanki seninle olmayınca sabahlar sabah, eğlenceler eğlence, geceler gece değildi. Çünkü hayatıma girdiğin andan itibaren, hayatıma anlam katan sendin. Ve sen gidince bana büyük bir anlamsızlık ve boşluk kaldı. Öylesine yaşayıp gittim. Sanki oturmuş ve kendi yaşamımı izliyor gibiydim. Hep bekledim gelip beni uyandırmanı. Ellerimi tutarak beni o filmin içine sokmanı. Yeniden içten gülebilmeyi, hayata dönmeyi..
Kimi zaman gelecek gibi oldun, tam ellerimden tutacakken sen, tam parmak uçlarımız değecekken birbirine, bir anlık gözlerimi kapattım ve açtığımda yine yalnızdım. Mutlu olabilmek için başkasına ihtiyacım olduğunu görmek özgüvenimi ucundan köşesinden kemirmeye başladı. Dostlarım yanımdaydı elbet, beni mutlu görebilmek için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlardı ama aslında yalnızlığım beni hiç bırakmadı.
Ne kadar uğraşsam, bitirsem sayfaları, tüm kalemleri harcasam, yine de anlatamam seni. Alışmayı öğrendim zamanla. Ama seni unutamam. Aldığım her nefeste biraz sen varsın. Söylediğim her sözcükte sen! Baktığım her yerde sen! Her şeyde sen! Bu kadar acıya rağmen...
By Ruhsuz
9 Yanıt
8483 Gösterim