Konu: Bana Kapalı Kapılarına Koçbaşı ile Dayandım!

[Ayhüznü]

Girizgâh & Marianne Faithfull'a Selam

 Kargo şirketindeki işimden ayrılmıştım, zira hâlihazırda psikolojik sorunlarım vardı ve stresli işler beni haddinden fazla zorlardı. Örneğin, hamiline ulaştırılması icap eden yüz elli bin liralık çekler geçebiliyordu elime. Beni ilgilendirmemesi lâzımdı, neticede yapacağım iş basitti: Adres kısmında belirtilen ilçeye gönderilecek diğer postaların yanına o çeki de eklemek yeterliydi. Peki, ya küçük bir poşetin içine konulmuş ve ‘’çok kıymetli’’ diye etiketlenmiş bu kâğıt parçasını kaybedersem? Diyelim ki kaybettim. Göz görür, akıl farkına varır elbet; yine de kaybettiğimi varsayarsak… Aynı vardiyada çalıştığım elemanlardan teki, işte o zaman mahkeme mahkeme gezmek gerekeceğini söylemişti. Gözüm korkunca yaptığım işten de şüphe duymaya başladım; bunun sonucu ise işi bıraktım. Dört günlük yevmiyemin banka hesabıma yatmasını beklerken oldukça boş vaktim vardı. Bir haftayı kitap okuyarak, elime geçecek para ile alacağım kitapların listesini yaparak ve günde on iki, on üç saat zorlama bir uykuyla geçirdim. Kendimi yazmaya hazır hissettikçe yazılar yazıyor, onları paylaşıyordum. Para hâlâ elime ulaşmış değil ve ben o’na bir hikâye yazacağım. Bende saplantı hâline almış hangi kadına yazacağım emin değilim, hatta bir kadına mı yazacağım onu da bilmiyorum, ama yazacağım.
*
 Marianne Faithfull’un ‘’Strum me hard/ Strum me fast’’ nidası kulaklarımdan zihnime akarken eski fotoğrafları karıştırıyorum. Orada D.’yi buluyorum. A.’yı buluyorum. M.’yi buluyorum. B.’yi buluyorum. Kendimi de buluyorum. Son iki yılda türlü türlü görünüş değiştiren ben, nihayetinde peş peşe elime geçen iki fotoğrafta da aynıyım: Bıyık, çene kısmı uzun bırakılmış sakal, tepesi açılsa da fena durmayan saç… Zayıfım. Şu anki kilolu ve yağ bağlamış hâlime nazaran bir hayli inceyim. O vakitler kız arkadaşım yoksa bile dert değil; sevda olduğu müddetçe varlık, yokluk ve ayriyeten yoksunluk pek mühim olmuyor nasılsa.

 Hikâye yazacaktım; lâkin anlatıya dönüştü. Gerçi, Blanchot’nun ‘’Bekleyiş ve Unutuş’’ kitabını okuduktan, hem de iki sefer okuduktan sonra bir öyküde kullanılan dilin ne derece kemiksiz olabileceğine şahit olmuştum. (Bittabi burada ‘’dilin kemiksiz olması’’, deyimler haznemizde yer alan ‘’dilin kemiği yok’’ ile alâkadar değildir; bir önceki cümledeki anlamıyla dilin serbestliğini ve herhangi bir kural tanımamasını ifade eder.) Herif öyle bir yazmış ki… Evet, ‘anlatıdan’ ‘kitap yorumlamasına’ evriliyor yazı, farkındayım. Sahi ben kimim de aklımı toparlayacak; mekânı, karakterleri ve zamanı tam oturmuş bir öykü yazacağım? Kurgu üzerine çok düşünmeden yazdığımı itiraf etmeliyim. Fikirlerimi; lapa lapa yağan karın altında durarak eteğinde toplayabildiği her kar tanesinden, yazın umutsuzluğa düştüğünde kışa tekrar çıkabilmek ümidiyle hevenk örmeyi amaçlayan yaşlı bir kadının saf uğraşı gibi kâğıda döküyorum. 
‘’Çok üzücü, çok üzücü…’’

O hâlde yazalım!



Marianne Faithfull Paris'te, 1964.

[Ayhüznü]

 Bana kapalı kapılarına koçbaşı ile dayandım. Aklımda William Ernest Henley’in, Dylan Thomas’ın ve T.S. Eliot’ın şiirleri ile birlikte.  Hüzünlü tepede, orada,* konuşlanmıştım. Soruyordum kendime: ‘’Cesaretim var mı, cesaretim var mı?’’** diye ve ‘’fethedilemez ruhum’’*** için şükrediyordum göktekine.  Evvelden planlandığı gibi senin surlarını aşacak ve gönlüne akın edecektim. Ancak bir hikâye anlatayım ki, sen, yenilginin garabetini tatmadan önce, dilinde bir şeker tadı bıraksın.
 Her nasılsa, benim de alpha sayılabileceğim bir dönem olmuştu tarihte. Geçen seneden bahsediyorum. O çok özlediğim bir yıl öncesinden… Düşünüyorum da, o vakitler amma deli yürek adammışım. Öyleymişim, zira geçmişin tozpembe karabasanları bir an bile yakamı bırakmıyorken maziyi zihnimde tekrar ve tekrar sahneliyorum:

  Ocağın yedisinde ilk sigara paketimi almıştım. On ocak sabahı, o sıralar âşık olduğum hanım, David Bowie’nin ölüm haberini vermişti bana. Ben de bu haberi David B. hayranı bir dostuma iletmiştim.  Beş sigara içmiştim art arda. Velvet Goldmine çalıyordu. Defalarca baştan açmıştım şarkıyı. Tütünün ne menem bir zehir olduğunu bilmiyor muydum sanıyorsunuz? Unutmayın, ‘’Hayattaki her şey zehirdir, mühim olan dozudur.’’ (Paracelsus’un bu sözü üzerine bir yazı yazmak istiyordum nicedir. Ortaokulda bize verilen konu hakkında yazdığımız o not kaygılı didaktik denemeleri kastetmiyorum.  Kısmet bugüneymiş, nasip bu yazıya imiş.)  

  İstanbul’a tek başıma ilk kez seyahat ettiğim günü anımsıyorum ve o günün detaylarını da.
  
  Sabah kalktığımda günlük planım taslak şeklinde kafamda hazırdı. Duşa girdim, çıktım, kurulandım, giyindim ve dün geceden hazır ettiğim el çantasını kaparak yeni bir pantolon almak için çarşıya indim. Alışverişim tamamlamamın ardından bir seyahat şirketinin kent meydanındaki şubesine uğrayarak İstanbul’a gitmek üzere bilet satın aldım. Beni terminale götürecek servise bindim. Öğleden önce otobüsteydim. Bir buçuk saat süreceği söylenen yolculuğumuz, İstanbul’a giriş trafiği yüzünden iki buçuk saate sarkmıştı. Nihayetinde Harem Otogarı’na inebildim; oradan Kadıköy’e geçtim. Haydarpaşa Garı’na şöyle bir bakıp sigaramı yaktıktan sonra bir müddet Beşiktaş-Adalar İskelesi civarında dolaştım. Özgürlüğümün tadını çıkarıyordum. Sosyal medyadan tanıştığım bir dostumla buluştum. Bir şeyler içtik, Kadıköy’ün sokaklarında gezdik, bir alt-kültür mağazasını ziyaret ettik ve birlikte yemek yedik. Ayrılma vakti gelip çatmıştı. Metrobüse beraber bindik ve bir saat kırk beş dakikalık yolculuğu ayakta atlattım. Daha önce hiç yüz yüze görüşmediğim ancak uzun süredir yazıştığım bir başka dostumun evinde geçirdim o geceyi. Aynı sofrayı paylaştık ve ekmek-tuz-su hakkına dahil olduk. Beethoven’ın 9. Senfoni’sini dinlerken açık pencereden yıldızları seyretmekteydik. Susuyorduk. Neden sonra birbirimize âşık olduğumuz kadınları anlatıp dertleştik. Ertesi gün İstiklal Caddesi’ndeki bir bara girdim, dostlar cemine katıldım. Akşam ise tekrar otogara döndüm. Tuvaletten çıkarken yerde bir cüzdan bulmuştum; lâkin otobüsün hareket saati geldiğinden ve yolcular için anons yapılıyor olduğundan dolayı kayıp cüzdanı sahibine bizzat elden teslim edememiş; oradaki görevlilere bırakmıştım. Geri dönüş boyunca uyumuşum.

  Eskişehir’e yolum iki sefer düştü, anlatayım:

  İlkinde yine yalnız başıma seyahat etmiş, birbirinden dolu – dostlarla sıcak muhabbetlerin edildiği üç gün geçirmiştim. Hayatımda ilk kez LARP (Live-Action-Role-Play) yapmıştım. Oldukça eğlenceli saatlerdi… İkincisinde ise üniversitemizin FRP Kulübü ile tekrar LARP yapmak için günübirlik bir yolculuğa çıkmıştım. Cosplay ortamında ünlü olan bir kıza, onu hiç tanımadan, kur yapmış ve eh, başarılı da olmuştum, öyle düşünüyorum. Oyun bittiğinde ise bir barda toplanmıştık. Beni hiç tanımayan bir adam yanıma ilişmiş, ‘’Bir şeyin mi var?’’ diye sormuştu. Yorgunum sadece, cevabını vermiştim. Aklımın dehlizlerinde kaç tilkinin kaç kazı yuttuğunu hangi şeytan bilebilirdi ki?
___
*’’(…)
   Ve sen, benim babam, hüzünlü tepede, orada
   Yalvarırım, lanetle ve kutsa beni şimdi acımasız gözyaşlarınla.
   Ama gitme o güzel gece kibarlıkla.
   Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında. ‘’ / Dylan Thomas - Gitme O Güzel Geceye Kibarlıkla

** ‘’Ve gerçekten zamanı gelir
      Sorarsın, ‘Cesaretim var mı?’, ‘Cesaretim var mı?’
      (…)
      Cesaretim var mı
      Tedirgin etmeye evreni?
      Bir dakika da yeterli zaman var.
      Kararlarla caymalar için ki bir dakika değiştirir hepsini.’’ / T.S. Eliot – Alfred Prufrock’ın Aşk Şarkısı

*** ‘’Hangi tanrıya olursa olsun, şükran duyuyorum
       Bu fethedilemez ruhum için.’’ / William Ernest Henley – Invictus

(DEVAM EDECEKTİR.)