Soğuk metal şakaklarıma deyiyor. Gözlerim kapalı. Hiç ses yok. Artık yok. Kimse yok. Artık yok. Gözlerimi açtım ve etrafıma son bir kez baktım. Takım arkadaşlarımın ve düşmanların bedenleri yerlerdeydi. Kan… Her taraf kan içinde. Sol omzumda ki yara kanıyor, kan ellerimden mermer zemine akıyordu. Sırtımı duvara yasladım.
Dar koridor savaş alanımızdı. 6 kişilik elit ekibimiz bu lanet yere bombacıları durdurmak için gelmiştik. Bize söylenen Kazakistan’dan gelen mültecilerin bir patron için çalıştıkları ve Dolmabahçeye saldırı düzenleyecekleri idi. Adamların cephane yönünden güçsüz, kişi olarak az oldukları söylenmişti. Bizim hiç alakamız olmayan bir yer burası. Türkiye, daha önce hiç gelmemiştim…
Bize verilen bilgiye göre binaya girdiğimizde işlerin kötüye gideceğini anlamıştım. Daha kapıda iki adam ellerinde mp5′ler ile bekliyordu. İki adamı halletmek kolaydı. Uzun yıllar bunun için eğitim aldık.İçeri girdiğimizde adamlar çoktan varlığımızı biliyorlardı. Bir tuzak olduğunu anlamıştım. Devlet bize tuzak kurmayacağına hain aramızdan biri olmalıydı. Öylede oldu.
İçeri girdiğimizde adamlar ellerinde silah ile mevzi almış bekliyorlardı. Ama tecrübesiz genç Kazak teröristler bizim gibilere rakip olamazdı. Üstümüzde son teknoloji ürünü ekipman ile içeri girdik. Ve işimizi yaptık. Yapmamız gerekeni, eğitim aldığımız şeyi, en iyi yaptığımız şeyi, uğruna doğduğumuz şeyi.
Koridorları ve odaları temizleyerek bu koridora kadar geldik. Solumda duran odadan ağır silahlı yirmi kişi çıktı. Dar koridorda siper alacak bir yer yoktu. Öleceğimizi bile bile silahlarımızı kaldırdık ve deli gibi ateş etmeye başladık. Onlarda bize ateş ediyordu. En sonunda iki kişi kalmıştık, onlar ise altı. Artık siper almıştık. Koridorun başına gidip karşılıklı odalara girdik. Yerde ölenlerden birinin belinden c4′ü aldım ve yanımdakine beni korumasını söyledim. Kafasını odadan çıkarır çıkarmaz kafasından vurularak öldü…
Ölen adama bir saniye bakarak, c4 üzerindeki zamanlıyıcı bıçağımla kopartarak attım. Artık geriye sadece ateşleyici kalmıştı. Ya patlasaydı diye düşünmeden kendimi olabildiğince odada tutarak c4′ü koridorun sonuna fırlattım. İşte kolum o zaman yaralandı. kolum dışında pek çok yaram var. Çoğu sıyrık ama bazıları ölümcül…
Yerdeki detanatör’ü alarak c4′ü ateşledim. Kulaklarımı kapamayı hatırlamam gerekirdi. Bir süre hiçbirşey duyamadığımdan öldüklerinden emin olamadım. Yavaş yavaş işitme kabiliyetim geri geldi. Ses yoktu. öldüklerini varsayarak kontrol etmeye gittim. Hepsi yerde yatıyordu. Hareketsiz. Birinin nabzını kontrol etmek için eğildiğimde arkadan anlamadığım bir dilde çığlık duydum. Arkamı döner dönmez adam üstüme atladı. Adam beni yumruklamaya başladı, ama ben hiçbirşey yapamıyordum. En sonunda adamın kasıklarına bir tekme geçirdim ve bacağıma taklılı olan kılıftan tabancamı çıkardım. Adam tam kendine geliyordu ki tetiği çektim. Kurşun adamın karnına isabet etmişti. Ama nefretimi dindirmemişti. Tetiği on kez daha çektim. Artık nefretimde adamla beraber gitmişti. Tek kurşunum vardı… Ve işte burdayım.
Kolumdaki takım arkadaşlarımın kalp atışlarını ve sağlık durumlarını gösteren alet herkes için sıfırı gösteriyordu.
Şimdi hepsi öldü… Bir tek ben varım. Artık herşey sessiz. Karanlıktan çıkanlar yok, silah sesi yok. Artık herşey sessiz.
Gözlerimi tekrar kapadım. Mermiyi namluya sürerek şakağıma dayadım.
Nasılsa öleceğim, ama eğer bu binada canlı biri varsa beni sorguya çekebilir. İşkenceye katlanamayabilirim. Ölmeliyim.
Kanlı parmaklarım, hafifletilmiş tetiği çekti…
5 Yanıt
5576 Gösterim