Konu: Düşler

[Victoria]

Düşler




Yolumun üstü dikenli. Dikenlerle kaplı uzun  bir yol…
Dudaklarımda eskiden unuttuğum bir şarkının melodisi, yoldaki tavşanlar gibi ürkek olan gölgem ve ben.

Kendi düşümdeyim, tanıdıklarımın düşündeyim, ağacın altında uyuyan kedinin düşündeyim…
Eskiden kısa boyluydum. Ama artık çok uzunum. Öyle uzunum ki gözlerin altındaki pislikleri görebiliyorum.

Ah şu gözler… Her şeyi saklarlar.
İçine her şeyi hapsedebilirsiniz. Tutku, para, kıskançlık ve güç. Birde bakışlar var ki derin bir mevzu.

Yol kenarındaki otlar fazla karışık, birbirine geçmiş kelepçeler gibi. Ama sorun değil. O kadar uzunum ki onların arasındaki küçük insancıkları görebiliyorum. Bana el sallıyorlar.

Benim gibi uzun birkaç arkadaşım var. Onlar birer birer dağılır karanlıkta…

Ah şu yanımdan geçen adama bakın! Bir aslanı sırtına almış, iki büklüm olmuş bir şekilde gidiyor zavallı. Bilmiyor kendisinin hayvandan daha ağır olduğunu...
Şu karşından gelen adama ne demeli? Parmakları o kadar uzun ki. Kendisine sorduğumda daha iyi piyano çalmak için dedi. Kimi kandırdığını sanıyor bu deli? Daha iyi hırsızlık yapmak için uzatmış o parmakları. Vah vah bilmiyor paranın ne kadar değersiz olduğunu. Onla istediği şeyleri satın alabileceğini sanıyor. Aldığı şeyler ona sahip olunca anlayacak yaptığı hatayı. Ya  şu ağaçların arkasında saklanana ne demeli? Kendisini avcı zanneden korkak.  Bilmiyor kendisinin av olduğunu.

Uzak da ki koyun sürüsü yaklaşıyor. Çoban ve yardımcısı arkalarından ilerliyor. Beni aralarına katabileceklerini zannediyorlar.

Kaçma zamanı. Koşabildiğin kadar koş!
Tanrım! Gittikçe yaklaşıyorlar. Boyunlarında ki çanların sesini duyabiliyorum.
Çanlar kimin için çalıyor? Söyleyin bana!

Ayaklarım kayboldu. Artık dört ayağım var.
Bu kuyrukta nereden çıktı? Tanrım! Bu benim kuyruğum. Kulaklarımda gittikçe sivrileşti gibi. Hayır olamaz! Yüzüm benim zavallı yüzüm.
‘‘İmdat yardım- me me me!’’ Sesim tek varlığımın kanıtı. Onu da çaldı bu aptal koyunlar!

Bırakmadınız, düşlerimi elimden aldınız. Aptallar!