Konu: Goddamn Geists - Nina & Valerio

[Baal Adramelech]

Arka bahçeden çıktığında hemen karşısında St. Maria Katedralini gördü Valerio. Yukarı kadar uzanıyordu; neredeyse göğü delecek gibiydi.

Polisler arabalarını durdurmuş, içeri giriyor ve evin etrafına dolanıyorlardı.

[Fırtınakıran]

"Bu ne hız!" diye geçirdim içimden. Arkamda siren sesleri beynimin içine nüfus ederken direksiyona yapışmış ellerim terliyordu. Kasılmış boynumu oynatamıyordum ama gözlerim deli gibi bir yola bir dikiz aynasına gidip geliyordu.

Komşular duymuş muydu acaba? Bu kadar çabuk gelmeyi nasıl başarmışlardı? Belki de biz daha yeni tartışmaya başlamışken sesten rahatsız olup polisleri aramışlardı.

Şimdi ardı ardına direksiyona yumruklar indiriyordum. "Böyle başlayamaz, başlamamalı!" diyordum haykıran bir sesle. Arabada benden başka beni duyacak kimse yoktu, bedenimi paylaşan şey hariç. Dikiz aynasından polisleri tekrardan kontol ettim ve gaza basarak hızı artırdım. Nereye kadar kaçabilirdim?

Daha önemlisi, ben çıkarken evden gelen ikinci silah sesinde ona bir şey olmuş muydu?
Hah, bir Stockholm sendromu yaşamadığım kalmıştı. Kaçarken aklıma gelen şey katilimin ta kendisi olması ne kadar da ironikti. Tamam, dolaylı katilim. Ne de olsa kalbimi tekleten kişi olarak bulunuyordu.

"Valerio... Yaşarken bile kalbimi bu kadar heyecanlandırmamıştın..."

[KoyuBeyaz]

Katedral. Ah, elbette. ''Bu da bana oynadığın oyunun bir parçası, öyle değil mi?''

Ruhani şeylere inanmazdım. Ta ki çıkartamayacak kadar günahım olduğunu fark edene kadar. Ta ki hayatım dünya üzerine var olduğuna inanmadığım bir güç tarafından alt üst olana kadar.

''İstediğin gibi olsun.''

Kaçtığın şeyin ne olduğunu bilmiyorsan, seni koruyacak olan her şeye güvenmelisin. Buna gökyüzünü delen katedraller de dahil.

[Baal Adramelech]

Araba hafifçe kayıyor, sağa sola savruluyor ancak sonunda kontrolü geri kazanıyor Nina. Yaptığı dönüşleri de rahat bir şekilde alıyor. Polisler şehir sokaklarında hantal arabalarıyla aynı virajları alamayınca oldukları yerde dönmeye başlıyorlar.

[Baal Adramelech]

Katedrale ulaşıyor ve içeriye giriyorsun. Bomboş, büyük bir yer. Tavanlarında çizimler ve tam karşıda bir çarmıh mevcut.

[KoyuBeyaz]

Katedrale elimde silahla girmek yapmayı düşündüğüm son şeydi aslında. Yani, eşimi ve kendimi öldürüp buna pişman olmaktan sonraki son şey. Belki refleks olarak, belki de bana küçükken öğretilen saygı kavramından, silahı belimin arkasına dikkatlice sokup ceketimle üzerini kapatmış olduğumu fark ettim.

Katedral. Aklımdan günah çıkarmak geçti, fakat intihar ettikten sonra günah çıkaran ilk insan olacağım düşünülürse, bu fikri aklımdan atmak sandığımdan daha kolay oldu. Yalnızca geçecektim. Hiç bir şeye bakmadan, kafamı kaldırıp benimle alay ettiğini düşündüğüm şeyleri görmeden geçecektim. Çünkü burada, ona veya onlara her yerden daha yakın hissediyordum.

[Fırtınakıran]

Dikiz aynasını artık refleksleşmiş bir şekilde tarayan gözlerim bana inanamadığım bir görüntü gösterdi. Ben virajları, o an umrumda bile olmayan can güvenliğimi hiçe sayarak alırken onlar bunları başaramıyor ve arkamda kalıyordu. Oldukları yerde dönmeleri panik içindeki bünyemde ters etki yaratıyor ve yüzümde delice bir sırıtış oluşuyor.

"Bunu sen mi yaptın?" diyorum kıkırdayan bir sesle, içime yerleşmiş konuğuma.
Polisleri ekmiş ve ve boyanmış bir resim kadar capcanlı olan yaşamımda 1 sayı öne geçmiştim. Ama nereye kadar böyle gidecekti? Belki de ona sormak en iyiysiydi.

"Hazır vakti gelmişken, sana ne diye hitap edeceğim?"

[Baal Adramelech]

Cevap yok. Arabanın içindeki tek ses motorun bağıran sesi ve cama çarpan yağmur damlaları dışında araba tamamen sessizdi.

[Baal Adramelech]

Katedralin diğer kapısından yağmura çıkıyor. Islanıyor ve rahatsız edici gecenin karanlığında duruyor Valerio; girdiği küçük ancak yüksek duvarlarla çevrili bir bahçede.

[Fırtınakıran]

"Hah, birden susacağın geldi..." diye söylendim. Yüzümdeki sırıtış geldiği hızla kaybolup gitmişti. Ön cama çarpan yağmur da cabasıydı. Kahretsin! Daha kasvetli olamazdı herhalde.

Nereye gittiğimi bilmeden direksiyon sallarken radyoyu açtım ve kanallar arasında gezinip, kafamı dağıtacak bir şeyler aradım.

[KoyuBeyaz]

Önüme çıkan ilk duvara şöyle bir baktıktan sonra oraya çıkmak için bir yol aradım. Yüksek duvarlara bir şekilde tırmanıp ardına atlamalı ve şehre doğru gitmeliydim, belki daha sonra kalacak bir yer bulabilirdim. Solumda kalan büyük ağaç işime yarayabilirdi.

Ağaca dikkatlice tırmanıp duvarın üstüne tutunmaya çalıştım. Arka tarafa atlayabilirsem, polislerden de yeterince uzaklaşmış olacağımı düşünüyordum.

[Baal Adramelech]

Radyoda çalan salak pop şarkılarından başka denk geldiği tek güzel şarkı bu oluyor. Araba sokaklarda uzun hızlı hızlı ilerliyor. Artık polis sesleri yok. Nina, şehrin iç ve eski kısımlarına giriyor. Her şeyin çok daha canlı olduğu bir bölgeye.

[Baal Adramelech]

Ellerine batan ağaç kabukları ve dalların güçsüz olması, Valerio'nun tırmanmasını zorlaştırdı. Bir metre kadar yükseklikten bahçeye sırt üstü düştü.

[KoyuBeyaz]

''Hay s.keyim!''

Küçükken büyükbabamın arka bahçesindeki büyük ağaca tırmanma yarışı yapardık kuzenlerimle. Asla kazanamazdım. Tepeye bile ulaşamazdım. Neden şimdi başarabileceğimi düşünmüştüm ki sanki?

''Boş versene. Düz duvara tırmanmak her zaman daha kolaydır.''

Bacaklarımdan güç alarak duvara doğru koştum ve adımımı duvara basarak kendimi yukarıya doğru çekmeye çalıştım.

Böyle bir şeyi denediğime bile inanamıyorum.

[Baal Adramelech]

Duvarın tepesine tutunup kendini çekebiliyor Valerio. Duvarın üstünde otururken, etraftaki bir kaç binanın ikinci katını dikizleyebiliyor hem de.