BİR ZOMBİNİN TANRIDAN SON İSTEĞİ
Toprak bedenimi kabul etmedi benim
Ve kusarcasına attı koynundan
Çürümüş bir ruhun bedenini çürütmek onun harcı değildi
Doğanın anası attı beni koynundan
Çünkü ona ecelimle gitmedim
Bir uçurumun referansıyla değiştirdim adresimi
Bezmiş bir ruh vardı önceden içimde
Şimdi ruhsuz yürüyen bir cesedim
Sebebi, kalbime soktuğu bir şırıngayla bütün benliğimi çeken bir kadındı
Toprak bedenimi kabul etmedi benim
Acıdı belki de bana; ağlayışlarıma..
Ve o kadının şehrinden
Toprağı ellerimle delerek çıktım yeryüzüne
Ama karanlıkta kalan ben
Ruhum gibi bedenimi de tahrip ettikten sonra
İnsanlara artık güvenmemeyi öğrendim
Ve onlardan korktuğum için belki de
Olmayan gücümle saldırdım onlara, kimseyi tanımadan
Bedenimi kabul etmedi toprak
Ben karanlığın rahminden fırlayan bir ceninim
Ama her şeye rağmen kurumuş gözlerimde
Kalbimi çürüten o kadının ışıltısı vardı.
Ve beyinden yoksun bu zombi
Tanrıdan aşkını geri istedi
Lanetlenmiş bu adamın duasının kabul edileceğine inanırken
Tanrının işten kovulduğunu öğrendi…
Yazan: Adil Öztürk