Hayalim
Bir hayal kurdum senelerimi yalnızlıkla geçirdiğim odamın penceresi önünde.
Hayalimde kurguladığım basitti aslında.
Sadece imkansız gibi bir şey:
Basit bir imkansızlık nedir demeyin sakın;
Aslında çok basit bir düşünce ama gerçekleştirmesi zor diyorum.
Ben bilmez miydim elimdekilerle yetinebilmeyi de bu kadar basit hayal edebiliyorum imkansızlıkları?
Belki elimde bir şey yoktur artık...
Hayalim aslında umuttur, mutluluktur.
Kırmaktır zincirlerini şaha kalkmış at misali,
Yaşamaktır yeri gelince, yeri gelince ölmektir.
İnsanların Taksim'deki hırsızlıklarının bitmesi, İnönü'de silah seslerini duymamaktır sadece.
Kesilmemesidir ormanların güzel bitkilerinin, kadınların artık tecavüze uğramamasıdır.
Bitmesidir yüzyıllardan süregelen kan davalarının,
Aç kalan çocukları doyurmak, zengin uyuşturucu mafyalarını soymaktır güpegündüz.
Hayalim aslında insanların kendileridir, insan olabilmektir.
İhtiyarların altlarında 78 model t-x ler görürken ve meclis başkanlarının altında son model mercedesler,
Bir 'dur' diyebilmektir, elini masaya vurabilmektir hayallerim.
Irak'ın kurtulmasıdır işgalden,
eşcinsellerin dışlanmamasıdır,
Aslında düşünüyorum da bu imkansız hayallerimi,
Düşlemesi bedava olsa bile;
İnsanlar insan olamayacak asla.
Kuş misali uçabilmenin,
balık misali yüzebilmenin,
insan gibi yaşayamadıktan sonra ne kıymeti kalmış?