Uykusamışım bir gece vakti,
Düpedüz kapanıyor göz kapaklarım.
Hafızam, çocukluğumu mu zorluyor,
yoksa çocukluğum mu çok zor, bilmiyorum ama;
Te o çocukluğumdan şu ana kadar yaptığım her şey,
göz kapaklarım devrilmeden önceki saniye gözlerimin önüne geliyor.
Ölümlü Dünya'da kendimi güçlü sanmışım.
Ve kendimce zekiydim, param da vardı.
Ahh nerede o masum delikanlı çağlarım ki,
kırmızı bir italyan salıncağından ibadetti mutluluğum!
Ne zekam, bir gün ölebileceğimi anlayabilecek kadar akıllıydı,
Ne de 5 kuruş paramı bile öteki dünyaya götürecek kadar zengin değilmişim meğer.
Güçlü olduğunu sandığım ben bile bir garip acıya yenik düştüm.
İnsan yaşarken çok şey öğreniyor, ama ölürken daha da fazlasını.
Onca sene yaşamışım ama,
ölmem 5 saniye sürüyor.
İşin en garip yanı da şu oysa:
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşadıktan sonra;
hiç yaşamamış gibi ölmek...