İletileri Göster
1
Kurgu İskelesi / VANTUM
« : 16 Şubat 2016, 14:34:57 »
Merhaba arkadaşlar!
Yıllardır kendimce bir şeyler karalıyorum ve bu konu üzerinde kendimi geniştirmeye çalışıyorum, çünkü hayattaki en önemli, belki de tek gayem kalemimin ve yansıttığım hayal gücünün takdir edilmesi. Elbette yazım tarzımı seven, sevmeyen olur, yetersiz bulan olur... Ben de zaten hala kendimi söylediğim gibi geliştirmeye çalışıyorum. Yazmak benim en büyük tutkum haline geldi.
Ancak... ne yazık ki kısa hikaye yazamama gibi bir sorunum var, veyahut kısa bir şeyler yazmaya hiç heves edip denemediğim için de böyle düşünüyor olabilirim... Bugün sizinle paylaşacağım hikaye de, yine kendimce karaladığım romanlardan birinin giriş bölümü. Vaktinizi ayırıp okuyacağınız satırların iki dost arasında geçen ufak bir sahne olarak da düşünebilirsiniz. Dilerseniz birkaç bölüm daha ekleyebilirim ya da devamını merak ederseniz bana ulaşmanız yeterli. Çünkü bugüne kadar sandığımda sakladığım hikayelerimi nette paylaşma kararı alıp ilk kez yayınladım
Gözümden kaçmış ufak tefek hatalar olabilir.
İyi kötü yorumlarınızı, tavsiyelerinizi, özelikle eksik bulduğunuz kısımları paylaşmanızı dört gözle beklemekteyim ^^
İşte sizinle paylaşacağım bölüm geliyor! ^^
***
Shan
Gözlerindeki kini görebilmeniz için gözlerinize ihtiyacınız yoktu. Bir duman gibi sarıyordu etrafı duyguları. O kadar şiddetliydi ki, bu fırtınaya sürüklenirken ben de bir anda kendimden nefret eder olmuştum. Bunu hak edecek ne yapmıştım? Böylesine şiddetle duyulan bu kini? Beraber büyüdüğüm adam yüzüme tükürürken bu tür soruların aklımda belirmesi abes kaçacak değildi ya.
Orduda birbirinize jasish diye seslenir ve o kelimenin anlamının hakkını verirdiniz yıllarla. Jasish kadim Eldarcada kardeş anlamına gelirdi. Bana en yakın sayılabilecek kardeşlerimden biri ise hemen önümde dikiliyor, kılıcını öylesine değil, organlarımı hevesle deşmek için savuruyordu.
Nedense ona baktığımda kinden buruşmuş yüzünden çok ranzanın üst katından başını aşağı uzatıp her gece susmak bilmeyen bir çocuğun masumiyeti belirmişti gözlerimin önüne. Karmaşık duygulardı bunlar. Onun tam da şu anda bana duyduğu kini hissederken her gece bitmek bilmeyen konuşmalarımızın kulaklarımda çınlamaya başlaması adil değildi. Birazdan onu öldürecektim ne de olsa.
Evet, öldürmek. Hayatta becerebildiğim en iyi şeydi. Belki de tek şey. Gözünü kırpmadan bir kadının rahminden çıkan cana kıymak, son vermek. Ben, yıllar boyunca bunun için eğitilmiştim. Belki de bunun için doğurulmuştum hiç tanıma fırsatı bulmadığım o ana tarafından.
Her daim Usta'dan dayak yiyen, o meraklı çocuğu hatırlarken göğsümün sol tarafında garip bir sıkışma oluşuvermişti. Tüm düşüncelerini bir bir sıralarken bana, nasıl da kendi benliğini ortaya koyardı... O hep düşünen olmuştu, sorgulayan; bense buyrukları sorgusuz uygulayan. Sık sık karşıma çıkan dayaklar esnasında nasıl da kendini diğer oğlanların önüne atar ve hepsini tek tek pataklardı... Şimdi ne olmuştu da bu hale gelmiştik? Ne olmuştu da kılıçları birbirimize savuruyorduk? Pratik amacıyla değil de o karanlık içgüdü amacıyla? Kendi canını savunmak. Öldürmek.
İmparator’un sözleri kesindi. O tok sesi zihnimde yankılanıyordu.
“Onun kalbini bana getir, Shan.”
Her ne pahasına olursa olsun kardeşin kalbini Yüce Sanjoan’a götürmeliydim. Benim varoluş nedenim buydu, ciğerlerimin işleyişi bunun için düzenlenirdi. Bunun için soluk borumdan oksijen girer, bunun için güneş evreni aydınlatmadan önce uyanır, tüm görevlerin tamamlandığı günün ardından bunun için uykuya dalardım. Aynı zamanda bunun için mideme yemek girer, o yemek asitle parçalanır ve enerji olarak bahşedilirdi.
İmparator’a hizmet etmek.
Onun bir dediğini iki etmemek. O bir, iki olursa eğer, kellenin alınmasını emretmesi an meselesidir. Ve bunu emrederken sonuna kadar haklıdır da. O biri, iki edeceksen onun yanında yerin yoktur.
Corlaw, üstüme doğru bir süredir ağzında biriktirdiği bir başka balgamı fırlatırken kendimi geriye doğru çekmek zorunda kaldım. Sanki sıradan bir balgam değil de kezzap dolu bir şişe fırlatılıyordu üstüme.
“Sen nasıl bir adamsın, Shan!” diye tiksintiyle derin bir nefes çekti içine Corlaw. İkimizde fırtınada çılgınca sallanan geminin güvertesinde donumuza kadar ıslanmıştık. Sanki açık denizde değil de bir cadının devasa kazanının içerisindeydik ve kazanın içindeki bulanık sıvı karışım delice karıştırılıyordu tahta kepçeyle.
Corlaw gür kirpiklerine toplanan yağmur damlalarını savuşturmak için göz kapaklarını açıp kapatırken “Böyle sonlanması gerekmiyor,” diyordu. Sanki benden çok kendini ikna etmeye çalışır gibi çıkmıştı sesi.
Onun yırtık pırtık göçebe kıyafetini kayıtsız bir tavırla süzdüm ve “İmparator’a ihanetin bedeli budur, Corlaw,” diye eğitimime başladığım ilk günden itibaren bilinçaltıma dayatılan sözleri zikrettim. Kalben olması gerekenin bu olduğuna da inanıyordum tabii. Bir ihtimal, onun ölümüyle hüznü tüm benliğimde hissedebilirdim fakat bu hüznün yerini asla, ama asla vicdan azabı almazdı.
Corlaw'ın avucumun içindeki çizgilerden de iyi tanıdığım yüzü iyice buruştu. Benden ve daha da önemlisi tüm evrenden tiksindiği apaçıktı. Kendisi de az sonra sonlanacak bu düellodan galip çıkacak kişinin kim olacağını çok iyi biliyordu. Kimin galip çıkması gerektiğini de biliyor muydu acaba? İmparator’a ihanetin bedelinin neden sökülmüş bir kalp olması gerektiğinin farkında olabilir miydi? Sahi ya, bu riyakarlığının sebebi neydi?
“Neden bunu yaptın?” diye sordum, bana doğru savurduğu güçsüz bir hamleyi savuştururken. Artık ikimizde fazlasıyla yorulmuştuk. Belki de saatlerce kılıçlarımızı birbirlerine karşı dans ettirmiştik kara bulutların altında, delice kopan bu yağmur kıyametin içinde zaman kavramı bende kaybolmuştu. “Bu kalleşliğinin sebebi ne?”
“Kalleşlik mi?” Corlaw kahkahayı bastı. Muhtemelen son kahkahalarından biriydi bu.
“Demek sarayda benim kalleşlik yaptığım söylendi sana, he? Yapma, Shan. Bu kadar kör olma. İmparator’un gerçek yüzünü gördüğünde, bizim ne uğruna savaştığımızı öğrendiğinde, tüm yaptıklarına ve cahilce sarf ettiğin sözlere öyle pişman olacaksın ki...”
Şimdi kahkahayı koyma sırası bendeydi. Sesim yeri göğü inletirken güverte ayaklarımın altından öyle bir kaydı ki gözlerimi ıslak tahta zeminde açıverdim. Şans eseri başımı koruyabilmiştim düşüşten. Hemen toparlandığımda Corlaw'ın da yuvarlanarak birkaç metre ötede, ceset yığınları tarafından yolunun kesilerek durdurulmuş olduğunu gördüm. Bu gece fazlasıyla ıslak geçmişti. Kan, göğün öfkesiyle yıkanıyordu.
“İmparator’un kudreti yıllarca şerefli bir şekilde nefes almana izin verdi, sense bu dünyadan şerefsiz sıfatı yiyerek ayrılmayı tercih ettin!” Fırtınanın uğultusuna kafa tutmak için sesimi iyice yükseltmiştim.
“Sanjoan ve kudreti... Şerefsizlik... Dünyadan ayrılış!” Corlaw bir kahkaha daha patlattı. Bu seferki nedense sinirlerimi hoplatmaya yaramıştı çünkü fazlasıyla içten ve abartıdan yoksundu. “Hayır, jasish, yanılıyorsun. Yanılıyorsun, Shan! Zamanı geldiğinde insanlar benim adıma şarkılar yazacak! Benim ve korkusuzca canını ortaya atan tüm yoldaşlarım adına! Senin adınsa tarih kitaplarında bile geçmeyecek, ismi unutulmuş kuklalarından yalnızca biri olacaksın!”
Bir o yana bir bu yana sallanıp duran güvertede artık ayağa kalkmaya mecal dahi bulamayan Corlaw'ın önüne gelerek tüm gücümle; İmparator’un aşıladığı kudretle dikildim. Burada, bu dev geminin güvertesinde, onun vekili bendim, onu temsil eden. Tüm gücümle ayağa kalkmalı ve artık bitmesi gereken bu ölüm oyununa onun adına bir son vermeliydim.
“En azından kahpelik benim kitabımda yazmaz,” dedim kararlı bir sesle, kılıcımı onun göğsüne geçirirken.
Bu hissi daha önce pek çok kez yaşamıştım. Yabancı bedenlere onların hayatlarına son vermek için defalarca girmişti bu kılıç. Defalarca parlayan gözlerin yavaş soluşuna şahit olmuştum. Defalarca... Ama ilk kez, yirmi altı yıllık ömrümde ilk kez, daha öncesinde kardeş diye hitap ettiğim bir adamın canını alıyordum. İlk kez onun gözlerindeki ışıltıyı karartan ben olmuştum.
Karmakarışıktım.
İlginç bir volkan vardı içimde. Bir tarafındaki lavlar o kadar kızgındı ki... Bir taraf ise kutuplar kadar soğuktu. Corlaw ayaklarımın altında ışığının sökülüp alındığı gözleriyle yatarken onun yüzündeki huzuru kıskanmadım diyemezdim.
Her ne olursa olsun İmparator Sanjoan'a yapılan ihanetin bedeli buydu. Bunu yapan ister kardeş, ister ana olsun. Akıbeti sökülmüş bir kalp, kesilmiş bir kelle olurdu.
Elimde Corlaw'ın kalbi, atmayı durdurmuşken kelimeleri yüksek sesle sarf ettim. Tüm evrenin duyması, ana şahit olması için kanların aktığı elimi göğe doğru kaldırdım.
“Ben Yüce Kralın Vekiliyim. Ben, adaletim! Ben, kanım! Ben, göğü inleten fırtınayım! Ben ölümün ta kendisiyim!”
Duygular.
Aslında biz insanların yaratılışlarındaki temelde duygular yok mudur? Bizi birer et parçasından ayıran, hadiselere karşı nükseden duygulardır. Keder, sevinç, korku... Ve daha niceleri... Bense acınacak bir halde olmalıydım. Neden yıllarca birlikte, omuz omuza mücadele ettiğim adamın ölümüne dahi bir şey hissedemiyordum? Neden?
Bir şey hisset be, bir şey söyle! Attığına dair bir belirti göster!
İçimden bir ses, belki üzüntü duyabilirsin ama vicdan azabı asla! diyordu. Neden üzülemiyordum? Peki ya vicdan azabı? Peh!
Üzülmek... En son ne zaman üzülmüştüm ki? Bu gibi duyguları kaybedeli uzun yıllar olmuştu. Bu konu hakkında ethiller için “defolular” diye bahsettiğini anımsıyordum Corlaw'ın. Oysaki İmparator bizi böyle eğiterek pazarda aylak aylak dolaşan adamlardan farklı kıldığını söylemişti. “Sizi güçlü kıldım!” demişti sesini tüm kudretiyle yükselterek. “İnsanoğlunu güçsüz kılan duygulardan arındırdım.”
Doğruydu; böylelikle çok daha güçlüsün, diyordu bir ses içimden. Çok daha güçlü!
Hiçbir ethil bu gibi bir durumla karşılaştığında duygusal yaklaşamazdı. Zamanında, duygularımız itinayla törpülenmişti. Yersiz duygular beraberinde acizliği getirirdi.
Corlaw benim en yakınım mıydı? Çocukluğumdan beri yanımda olan, her gece sohbet ettiğim ender kişi miydi? Bunun bir önemi yoktu! Önemli olan tek şey yaptığı kalleşlikti. İmparator'un en güvendiklerinden biriyken; bir ethilken, ilkelerini çöpe atarak ona karşı gelmişti!
Parmaklarımın arasında tuttuğum kanlar içindeki organa bakarken gözlerimin ışıldadığını biliyordum. Güce olan tutkum beni ben yapandı, bu devam etmek için yetmez miydi?
Sen adaletsin, sen ölümün ta kendisisin!
Yüzümde istemsiz bir sırıtış oluşmuştu, hakim olamadığım. Gücün ve galibiyetin verdiği keyif hiçbir şeyde yoktu. Resmen ruhumu besleyen iki temel zincirdi, dolanıp birbirlerine bağlanıyorlardı. Bir kez daha İmparator’un yüzünü kara çıkarmamıştım. Bir kez daha galip gelerek onun emrini yerine getirmiştim.
Sağ Kol'un barındırması gereken tüm nitelikler bendeydi. Ona tüm kalbimle tapan ben, yine gelecek takdirlere kendimi hazırlamalı ve yersiz şımarıklığın önüne geçmeliydim.
Bu gece cesurca çarpışarak canını veren ceset yığınlarını geride bırakarak güverte boyunca ilerledim. Paltom, dizlerimin altında dalgalanıyor, omuzlarıma kadar inen saçlarım delice uçuşuyordu. Yine de avucun içindeki en değerli mücevherlerden de kıymetli olan kalbi taşıyan sağ kolum milim dahi kıpırdamıyordu. Fırtınanın eforuna inat, kararlılığın yüzüme yansımasıyla çatılan kaşlarımla geminin başına, en uca çıktım.
Bir dakikacık bile olsa huzuru arzulamışken onun bu kadar kısa süreceğini ve elimden koparılacağını nasıl bilebilirdim ki?
Ansızın arkama dönmemle şaşkınlıkla ardına kadar açılan gözlerle karşılaştım. Gözlerinden aşağısı sıkıca sarılmış, kapüşonu başına geçirilmişti. Yüzünde dikkati çalan yalnızca bir çift kömür parçasıydı. Suikast girişimi sonlanmış, hançeri tuttuğu eli zamanı tutmaya çalışırcasına havada asılı kalmıştı. Bir panter gibi çevik hareketle yana çekilerek kılıcıma davrandım... Fakat tahmin ettiğimden daha hızlıydı. Kendimi pantere benzetiyordum fakat geceden de kara sureti ve atikliğiyle bu benzetmeyi asıl hak eden oydu.
Acı dolu feryatlarımız rüzgarın çığlıklarına karıştı. Boynumu bükerek aşağı doğru baktığımda kollarımızın yılan gibi birbirlerine dolaştığını gördüm. Benim kılıcım onun karnında, onun hançeri benim karnımda. Çenem kasılmıştı. Uzun zamandır böylesine ciddi bir darbe almamıştım. Yakıcı acının tadını neredeyse unutacaktım, iyi bir hatırlatma olmuştu bu. Belki de ölümcül…
Kendini geriye doğru çekerek kılıcımdan kurtuldu ve haykırarak kaya gibi sert bir tekme geçirdi göğsüme.
Sinsice saplanan hançerin yorgunlukla geçen birkaç haftanın sonunda delicesine aç olduğum huzuru söküp alacağını nereden bilebilirdim?
Azgın denize düşerken gördüğüm suretin bir canlıya mı yoksa bir hayalete mi ait olduğuna hala emin değildim. Karnımı yokladım, hançer hayatıma son vermek için kıvançla yerinde duruyordu. Gece kadar kara denizle buluştuğumda ise hala neye uğradığıma inanamıyordum. Zafer çığlıkları atarken şimdi ölmek için fazla sulu olan enginliğe düşüyordum. Elime geçen tek bir gerçeklik vardı. Karnımdaki hançer ve elimden kayıp giden kalp.
Neyse ki şanslıydım. Ben gittikçe dibe batarken kalp hemen orada, birkaç metre ötemde, suyun içinde dans ediyordu. Son demlerindeki mecali kullanarak ona uzandım. Tuttuğum gibi belimde asılı olan, Corlaw'ın soluk gözlerinin ardına kadar açık olduğu kellenin yanına, çantaya sokuşturdum. Olur da İmparator’un kaşifleri cesedimi bulursa Corlaw'ın kalbini göğsünden söküp alanın ben olduğumu görsünler. Öldükten sonra da ona olan bağımlılığım görülsün ve yeri göğü inletsin.
Ben adaletim, kanım, fırtınayım, ölümüm!
Ben İmparator’un en gözdesi, en güvendiğiydim. Ben Sağ Kol'dum!
***
Birkaç düzenleme yapıp ufak detayları değiştirdim.*
Yıllardır kendimce bir şeyler karalıyorum ve bu konu üzerinde kendimi geniştirmeye çalışıyorum, çünkü hayattaki en önemli, belki de tek gayem kalemimin ve yansıttığım hayal gücünün takdir edilmesi. Elbette yazım tarzımı seven, sevmeyen olur, yetersiz bulan olur... Ben de zaten hala kendimi söylediğim gibi geliştirmeye çalışıyorum. Yazmak benim en büyük tutkum haline geldi.
Ancak... ne yazık ki kısa hikaye yazamama gibi bir sorunum var, veyahut kısa bir şeyler yazmaya hiç heves edip denemediğim için de böyle düşünüyor olabilirim... Bugün sizinle paylaşacağım hikaye de, yine kendimce karaladığım romanlardan birinin giriş bölümü. Vaktinizi ayırıp okuyacağınız satırların iki dost arasında geçen ufak bir sahne olarak da düşünebilirsiniz. Dilerseniz birkaç bölüm daha ekleyebilirim ya da devamını merak ederseniz bana ulaşmanız yeterli. Çünkü bugüne kadar sandığımda sakladığım hikayelerimi nette paylaşma kararı alıp ilk kez yayınladım
Gözümden kaçmış ufak tefek hatalar olabilir.
İyi kötü yorumlarınızı, tavsiyelerinizi, özelikle eksik bulduğunuz kısımları paylaşmanızı dört gözle beklemekteyim ^^
İşte sizinle paylaşacağım bölüm geliyor! ^^
***
Shan
Gözlerindeki kini görebilmeniz için gözlerinize ihtiyacınız yoktu. Bir duman gibi sarıyordu etrafı duyguları. O kadar şiddetliydi ki, bu fırtınaya sürüklenirken ben de bir anda kendimden nefret eder olmuştum. Bunu hak edecek ne yapmıştım? Böylesine şiddetle duyulan bu kini? Beraber büyüdüğüm adam yüzüme tükürürken bu tür soruların aklımda belirmesi abes kaçacak değildi ya.
Orduda birbirinize jasish diye seslenir ve o kelimenin anlamının hakkını verirdiniz yıllarla. Jasish kadim Eldarcada kardeş anlamına gelirdi. Bana en yakın sayılabilecek kardeşlerimden biri ise hemen önümde dikiliyor, kılıcını öylesine değil, organlarımı hevesle deşmek için savuruyordu.
Nedense ona baktığımda kinden buruşmuş yüzünden çok ranzanın üst katından başını aşağı uzatıp her gece susmak bilmeyen bir çocuğun masumiyeti belirmişti gözlerimin önüne. Karmaşık duygulardı bunlar. Onun tam da şu anda bana duyduğu kini hissederken her gece bitmek bilmeyen konuşmalarımızın kulaklarımda çınlamaya başlaması adil değildi. Birazdan onu öldürecektim ne de olsa.
Evet, öldürmek. Hayatta becerebildiğim en iyi şeydi. Belki de tek şey. Gözünü kırpmadan bir kadının rahminden çıkan cana kıymak, son vermek. Ben, yıllar boyunca bunun için eğitilmiştim. Belki de bunun için doğurulmuştum hiç tanıma fırsatı bulmadığım o ana tarafından.
Her daim Usta'dan dayak yiyen, o meraklı çocuğu hatırlarken göğsümün sol tarafında garip bir sıkışma oluşuvermişti. Tüm düşüncelerini bir bir sıralarken bana, nasıl da kendi benliğini ortaya koyardı... O hep düşünen olmuştu, sorgulayan; bense buyrukları sorgusuz uygulayan. Sık sık karşıma çıkan dayaklar esnasında nasıl da kendini diğer oğlanların önüne atar ve hepsini tek tek pataklardı... Şimdi ne olmuştu da bu hale gelmiştik? Ne olmuştu da kılıçları birbirimize savuruyorduk? Pratik amacıyla değil de o karanlık içgüdü amacıyla? Kendi canını savunmak. Öldürmek.
İmparator’un sözleri kesindi. O tok sesi zihnimde yankılanıyordu.
“Onun kalbini bana getir, Shan.”
Her ne pahasına olursa olsun kardeşin kalbini Yüce Sanjoan’a götürmeliydim. Benim varoluş nedenim buydu, ciğerlerimin işleyişi bunun için düzenlenirdi. Bunun için soluk borumdan oksijen girer, bunun için güneş evreni aydınlatmadan önce uyanır, tüm görevlerin tamamlandığı günün ardından bunun için uykuya dalardım. Aynı zamanda bunun için mideme yemek girer, o yemek asitle parçalanır ve enerji olarak bahşedilirdi.
İmparator’a hizmet etmek.
Onun bir dediğini iki etmemek. O bir, iki olursa eğer, kellenin alınmasını emretmesi an meselesidir. Ve bunu emrederken sonuna kadar haklıdır da. O biri, iki edeceksen onun yanında yerin yoktur.
Corlaw, üstüme doğru bir süredir ağzında biriktirdiği bir başka balgamı fırlatırken kendimi geriye doğru çekmek zorunda kaldım. Sanki sıradan bir balgam değil de kezzap dolu bir şişe fırlatılıyordu üstüme.
“Sen nasıl bir adamsın, Shan!” diye tiksintiyle derin bir nefes çekti içine Corlaw. İkimizde fırtınada çılgınca sallanan geminin güvertesinde donumuza kadar ıslanmıştık. Sanki açık denizde değil de bir cadının devasa kazanının içerisindeydik ve kazanın içindeki bulanık sıvı karışım delice karıştırılıyordu tahta kepçeyle.
Corlaw gür kirpiklerine toplanan yağmur damlalarını savuşturmak için göz kapaklarını açıp kapatırken “Böyle sonlanması gerekmiyor,” diyordu. Sanki benden çok kendini ikna etmeye çalışır gibi çıkmıştı sesi.
Onun yırtık pırtık göçebe kıyafetini kayıtsız bir tavırla süzdüm ve “İmparator’a ihanetin bedeli budur, Corlaw,” diye eğitimime başladığım ilk günden itibaren bilinçaltıma dayatılan sözleri zikrettim. Kalben olması gerekenin bu olduğuna da inanıyordum tabii. Bir ihtimal, onun ölümüyle hüznü tüm benliğimde hissedebilirdim fakat bu hüznün yerini asla, ama asla vicdan azabı almazdı.
Corlaw'ın avucumun içindeki çizgilerden de iyi tanıdığım yüzü iyice buruştu. Benden ve daha da önemlisi tüm evrenden tiksindiği apaçıktı. Kendisi de az sonra sonlanacak bu düellodan galip çıkacak kişinin kim olacağını çok iyi biliyordu. Kimin galip çıkması gerektiğini de biliyor muydu acaba? İmparator’a ihanetin bedelinin neden sökülmüş bir kalp olması gerektiğinin farkında olabilir miydi? Sahi ya, bu riyakarlığının sebebi neydi?
“Neden bunu yaptın?” diye sordum, bana doğru savurduğu güçsüz bir hamleyi savuştururken. Artık ikimizde fazlasıyla yorulmuştuk. Belki de saatlerce kılıçlarımızı birbirlerine karşı dans ettirmiştik kara bulutların altında, delice kopan bu yağmur kıyametin içinde zaman kavramı bende kaybolmuştu. “Bu kalleşliğinin sebebi ne?”
“Kalleşlik mi?” Corlaw kahkahayı bastı. Muhtemelen son kahkahalarından biriydi bu.
“Demek sarayda benim kalleşlik yaptığım söylendi sana, he? Yapma, Shan. Bu kadar kör olma. İmparator’un gerçek yüzünü gördüğünde, bizim ne uğruna savaştığımızı öğrendiğinde, tüm yaptıklarına ve cahilce sarf ettiğin sözlere öyle pişman olacaksın ki...”
Şimdi kahkahayı koyma sırası bendeydi. Sesim yeri göğü inletirken güverte ayaklarımın altından öyle bir kaydı ki gözlerimi ıslak tahta zeminde açıverdim. Şans eseri başımı koruyabilmiştim düşüşten. Hemen toparlandığımda Corlaw'ın da yuvarlanarak birkaç metre ötede, ceset yığınları tarafından yolunun kesilerek durdurulmuş olduğunu gördüm. Bu gece fazlasıyla ıslak geçmişti. Kan, göğün öfkesiyle yıkanıyordu.
“İmparator’un kudreti yıllarca şerefli bir şekilde nefes almana izin verdi, sense bu dünyadan şerefsiz sıfatı yiyerek ayrılmayı tercih ettin!” Fırtınanın uğultusuna kafa tutmak için sesimi iyice yükseltmiştim.
“Sanjoan ve kudreti... Şerefsizlik... Dünyadan ayrılış!” Corlaw bir kahkaha daha patlattı. Bu seferki nedense sinirlerimi hoplatmaya yaramıştı çünkü fazlasıyla içten ve abartıdan yoksundu. “Hayır, jasish, yanılıyorsun. Yanılıyorsun, Shan! Zamanı geldiğinde insanlar benim adıma şarkılar yazacak! Benim ve korkusuzca canını ortaya atan tüm yoldaşlarım adına! Senin adınsa tarih kitaplarında bile geçmeyecek, ismi unutulmuş kuklalarından yalnızca biri olacaksın!”
Bir o yana bir bu yana sallanıp duran güvertede artık ayağa kalkmaya mecal dahi bulamayan Corlaw'ın önüne gelerek tüm gücümle; İmparator’un aşıladığı kudretle dikildim. Burada, bu dev geminin güvertesinde, onun vekili bendim, onu temsil eden. Tüm gücümle ayağa kalkmalı ve artık bitmesi gereken bu ölüm oyununa onun adına bir son vermeliydim.
“En azından kahpelik benim kitabımda yazmaz,” dedim kararlı bir sesle, kılıcımı onun göğsüne geçirirken.
Bu hissi daha önce pek çok kez yaşamıştım. Yabancı bedenlere onların hayatlarına son vermek için defalarca girmişti bu kılıç. Defalarca parlayan gözlerin yavaş soluşuna şahit olmuştum. Defalarca... Ama ilk kez, yirmi altı yıllık ömrümde ilk kez, daha öncesinde kardeş diye hitap ettiğim bir adamın canını alıyordum. İlk kez onun gözlerindeki ışıltıyı karartan ben olmuştum.
Karmakarışıktım.
İlginç bir volkan vardı içimde. Bir tarafındaki lavlar o kadar kızgındı ki... Bir taraf ise kutuplar kadar soğuktu. Corlaw ayaklarımın altında ışığının sökülüp alındığı gözleriyle yatarken onun yüzündeki huzuru kıskanmadım diyemezdim.
Her ne olursa olsun İmparator Sanjoan'a yapılan ihanetin bedeli buydu. Bunu yapan ister kardeş, ister ana olsun. Akıbeti sökülmüş bir kalp, kesilmiş bir kelle olurdu.
Elimde Corlaw'ın kalbi, atmayı durdurmuşken kelimeleri yüksek sesle sarf ettim. Tüm evrenin duyması, ana şahit olması için kanların aktığı elimi göğe doğru kaldırdım.
“Ben Yüce Kralın Vekiliyim. Ben, adaletim! Ben, kanım! Ben, göğü inleten fırtınayım! Ben ölümün ta kendisiyim!”
Duygular.
Aslında biz insanların yaratılışlarındaki temelde duygular yok mudur? Bizi birer et parçasından ayıran, hadiselere karşı nükseden duygulardır. Keder, sevinç, korku... Ve daha niceleri... Bense acınacak bir halde olmalıydım. Neden yıllarca birlikte, omuz omuza mücadele ettiğim adamın ölümüne dahi bir şey hissedemiyordum? Neden?
Bir şey hisset be, bir şey söyle! Attığına dair bir belirti göster!
İçimden bir ses, belki üzüntü duyabilirsin ama vicdan azabı asla! diyordu. Neden üzülemiyordum? Peki ya vicdan azabı? Peh!
Üzülmek... En son ne zaman üzülmüştüm ki? Bu gibi duyguları kaybedeli uzun yıllar olmuştu. Bu konu hakkında ethiller için “defolular” diye bahsettiğini anımsıyordum Corlaw'ın. Oysaki İmparator bizi böyle eğiterek pazarda aylak aylak dolaşan adamlardan farklı kıldığını söylemişti. “Sizi güçlü kıldım!” demişti sesini tüm kudretiyle yükselterek. “İnsanoğlunu güçsüz kılan duygulardan arındırdım.”
Doğruydu; böylelikle çok daha güçlüsün, diyordu bir ses içimden. Çok daha güçlü!
Hiçbir ethil bu gibi bir durumla karşılaştığında duygusal yaklaşamazdı. Zamanında, duygularımız itinayla törpülenmişti. Yersiz duygular beraberinde acizliği getirirdi.
Corlaw benim en yakınım mıydı? Çocukluğumdan beri yanımda olan, her gece sohbet ettiğim ender kişi miydi? Bunun bir önemi yoktu! Önemli olan tek şey yaptığı kalleşlikti. İmparator'un en güvendiklerinden biriyken; bir ethilken, ilkelerini çöpe atarak ona karşı gelmişti!
Parmaklarımın arasında tuttuğum kanlar içindeki organa bakarken gözlerimin ışıldadığını biliyordum. Güce olan tutkum beni ben yapandı, bu devam etmek için yetmez miydi?
Sen adaletsin, sen ölümün ta kendisisin!
Yüzümde istemsiz bir sırıtış oluşmuştu, hakim olamadığım. Gücün ve galibiyetin verdiği keyif hiçbir şeyde yoktu. Resmen ruhumu besleyen iki temel zincirdi, dolanıp birbirlerine bağlanıyorlardı. Bir kez daha İmparator’un yüzünü kara çıkarmamıştım. Bir kez daha galip gelerek onun emrini yerine getirmiştim.
Sağ Kol'un barındırması gereken tüm nitelikler bendeydi. Ona tüm kalbimle tapan ben, yine gelecek takdirlere kendimi hazırlamalı ve yersiz şımarıklığın önüne geçmeliydim.
Bu gece cesurca çarpışarak canını veren ceset yığınlarını geride bırakarak güverte boyunca ilerledim. Paltom, dizlerimin altında dalgalanıyor, omuzlarıma kadar inen saçlarım delice uçuşuyordu. Yine de avucun içindeki en değerli mücevherlerden de kıymetli olan kalbi taşıyan sağ kolum milim dahi kıpırdamıyordu. Fırtınanın eforuna inat, kararlılığın yüzüme yansımasıyla çatılan kaşlarımla geminin başına, en uca çıktım.
Bir dakikacık bile olsa huzuru arzulamışken onun bu kadar kısa süreceğini ve elimden koparılacağını nasıl bilebilirdim ki?
Ansızın arkama dönmemle şaşkınlıkla ardına kadar açılan gözlerle karşılaştım. Gözlerinden aşağısı sıkıca sarılmış, kapüşonu başına geçirilmişti. Yüzünde dikkati çalan yalnızca bir çift kömür parçasıydı. Suikast girişimi sonlanmış, hançeri tuttuğu eli zamanı tutmaya çalışırcasına havada asılı kalmıştı. Bir panter gibi çevik hareketle yana çekilerek kılıcıma davrandım... Fakat tahmin ettiğimden daha hızlıydı. Kendimi pantere benzetiyordum fakat geceden de kara sureti ve atikliğiyle bu benzetmeyi asıl hak eden oydu.
Acı dolu feryatlarımız rüzgarın çığlıklarına karıştı. Boynumu bükerek aşağı doğru baktığımda kollarımızın yılan gibi birbirlerine dolaştığını gördüm. Benim kılıcım onun karnında, onun hançeri benim karnımda. Çenem kasılmıştı. Uzun zamandır böylesine ciddi bir darbe almamıştım. Yakıcı acının tadını neredeyse unutacaktım, iyi bir hatırlatma olmuştu bu. Belki de ölümcül…
Kendini geriye doğru çekerek kılıcımdan kurtuldu ve haykırarak kaya gibi sert bir tekme geçirdi göğsüme.
Sinsice saplanan hançerin yorgunlukla geçen birkaç haftanın sonunda delicesine aç olduğum huzuru söküp alacağını nereden bilebilirdim?
Azgın denize düşerken gördüğüm suretin bir canlıya mı yoksa bir hayalete mi ait olduğuna hala emin değildim. Karnımı yokladım, hançer hayatıma son vermek için kıvançla yerinde duruyordu. Gece kadar kara denizle buluştuğumda ise hala neye uğradığıma inanamıyordum. Zafer çığlıkları atarken şimdi ölmek için fazla sulu olan enginliğe düşüyordum. Elime geçen tek bir gerçeklik vardı. Karnımdaki hançer ve elimden kayıp giden kalp.
Neyse ki şanslıydım. Ben gittikçe dibe batarken kalp hemen orada, birkaç metre ötemde, suyun içinde dans ediyordu. Son demlerindeki mecali kullanarak ona uzandım. Tuttuğum gibi belimde asılı olan, Corlaw'ın soluk gözlerinin ardına kadar açık olduğu kellenin yanına, çantaya sokuşturdum. Olur da İmparator’un kaşifleri cesedimi bulursa Corlaw'ın kalbini göğsünden söküp alanın ben olduğumu görsünler. Öldükten sonra da ona olan bağımlılığım görülsün ve yeri göğü inletsin.
Ben adaletim, kanım, fırtınayım, ölümüm!
Ben İmparator’un en gözdesi, en güvendiğiydim. Ben Sağ Kol'dum!
***
Birkaç düzenleme yapıp ufak detayları değiştirdim.*
Her şey Ejderha Mızrağı serisini ortaokulda okumamla başladı ve ardından seriler birbirlerini takip etti. Sonra bir bakmışım ki ben de kendi hikayelerimi yazar olmuşum. Yaklaşık altı yıldır amatörce hikayeler yazıyorum. Sonunda bir kitabı yazmayı bitirebildim ve son düzenlemelerini yapmaktayım. Fakat bundan sonraki aşama hakkında pek bir bilgim yok açıkçası. Çevremde fantastik türünde okuyan yakınlarım da pek bulunmadığı için dilediğim gibi eleştiri de alamıyorum. Ama yine de kendimce düzenlemeleri bitirdikten sonra kitabımı yayınlatmak istiyorum. Kitap tamamen bittikten sonra ne gibi bir yol izlemeliyim? Kültür bakanlığı ve noterden tescillemek gerekir mi?