Kayıt Ol

Ormanın Çocukları ve İnsanlar

Çevrimdışı Ordeith

  • *
  • 17
  • Rom: 0
  • so say we all!
    • Profili Görüntüle
Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« : 02 Ekim 2012, 11:12:02 »
Spoiler: Göster
Daha önce Game of Thrones forumunda paylaştığım bir hikayeyi burada da paylaşmak istedim.
Olay tamamen Buz ve Ateşin Şarkısı evreninde geçmektedir.İlk İnsanlar‘ın ve Ormanın Çocukları‘nın arasında yapılan barıştan binlerce yıl sonra Uzun Gece‘nin ve Ak Yürüyenler‘in ortaya çıkışı bütün Westeros’u tehdit etmektedir. Bu tehditlere karşı Orman’ın Çocukları ve İnsanlar ittifak kurarak büyük bir mücadele verme çabasındadır. Ben ise bu mücadeleyi kendimce yarattığım karakterlerin gözünden anlatma çabası içerisindeyim.




İlk Bölüm
Yürek Ağacının Altında

Gözleri kamaştıran devasa bir ışık huzmesi yürek ağacının kırmızı yaprakları arasından suratına çarpıyor ve küçük çocuğu gıdıklıyordu.Gözlerini yavaşça açtığında ormanın ortasında büyük yürek ağacının altında uyuyakaldığını fark etti. Kedilere benzeyen büyük mavi gözlerini ovuştururken bir yandan da esniyordu. Ayağa kalkmaya çalışırken, "Sonunda uyanabildi." dedi tepesindeki ağaçtan gelen bir ses. Eski Dil'de konuşuyordu.
"Kim var orada?" diye sordu çocuk.
"Kim olmamı bekliyorsun?" diyerek önüne atladı ses. Uzun ve ince saçları omuzlarında küçük bir kız çocuğuydu. Gözleri kırmızıya çalan bir renkti ama tam olarak hangi renge benzediği söylenemezdi. Üç uzun parmağıyla elinde tuttuğu dalı kırmaya çalışıyor gibi görünüyordu.
"Ne istiyorsun Reia?" diye sordu çocuk.
"Oyun istiyorum Ven." diyerek cevapladı Reia. Reia yaklaşık bir metre boyunda küçük bir kızdı. Boyu da hep bir metre civarı kalacaktı zaten Ormanın Çocukları fazla uzun boylu olarak bilinmezdi.
Çocuk cevap veremeden kız tekrar konuştu, "Köye gelmen gerekiyor. Beklenmedik şeyler oluyor uzun zamandır bu kadar korku dolu bir gün yaşandığını görmedim. Gökyüzünde bir anda beliren kırmızı bir kuyruklu yıldız var." Elini yukarı kaldırdı yıldızı göstererek konuşmasına devam etti.

"Neler olduğunu kimse anlatmıyor ama korkuyorum. Buraya sadece seninle oynamak için gelmiştim. Burada tanrıların yanında olacağını biliyordum. Senin yanındayken mutlu ve huzurlu oluyorum." derken gözlerini ağacın dibindeki göle doğru çevirdi ve suyun üstünde uçuşan sinekleri takip etmeye başladı.

Buz gibi soğuk suyun içine ayaklarını sokmak için ayaklanmıştı Ven. Reia meraklı gözlerle çocuğun neler yapacağını izliyordu. Su çizmelerine doluyor, bacaklarına ve kasıklarına doğru yükseliyordu. Elini havaya kaldırıp Reia'yı da yanına çağırmıştı. Reia çocuğun yanına gitmek için hareketlendi. Küçük su birikintisinin içine tam ayaklarını sokacakken büyük bir gürültü duyuldu. Köyden geldiği belli olan büyük bir patlama sesiydi. Reia hemen suyun başından çekilerek ağaca yaslandı. Ven'de hızlı bir şekilde sudan çıkarak üstünü başını kuruladı. Uzun kulaklarıyla sesin kaynağını bulmaya çalıştı. Bağrışmalar duyuyordu kendi ırkının çıkardığı acı dolu tiz bir ses duyuyordu. Bu korku dolu sesler bile hüzünlü bir şarkı kadar huzur vericiydi. Gözlerini kapamış sesleri dinlemeye devam ederken bir anda gözlerini açtı ve ansızın sağ tarafında beliren korkutucu yaratığı gördü. Reia artık ağlıyordu.

O anda gördüğü korkutucu şey, köyüne saldıranlardan biri olmalıydı. İki metre boyunda ince bir adamdı. Donuk bakışlarıyla Ven'e bakıyordu. İnci gibi dişleri, ufak ve narin bir ağzı vardı ve çocuğun anlamadığı bir dilde konuşmaya başladı. Umutsuzca sorular soruyor gibiydi.

Çocuk daha önce böyle bir yaratık görmemişti. Ama ne olduğunu biliyordu. Akrabalarının yaşadığı diyara davetsiz gelen misafirlerdi. Kendilerine "insan" diyorlardı. Kumaştan giysiler giyip metal silahlar kullanıyorlardı. Çocuklara benzediklerini de duymuştu ama bu kadar güzel olabileceklerini düşünmemişti hiç. Uzun boylu ve güçlü görünüyorlardı. Kendileri gibi cılız ve çocuk gibi değillerdi. Yanında getirdiği dört ayaklı yaratığın ne olduğunu merak etti Ven. Elini kaldırarak dört ayaklı yaratığı işaret etti. Daha yeni suya girmiş olmasına rağmen uzun tırnakları kir doluydu. Adam çocuğun gösterdiği ve de daha yeni üstünden indiği ata baktı ve tekrar çocuğa dönerek, "At. Bu bir at." dedi. Ven ne dediğini anlamamıştı ama söylediğini tekrarladı, "At".

Adam elini kılıcına götürerek aniden çekiverdi. Ven adamın saldıracağını anladığında hemen arkasına bakıp Reia'nın ne yaptığını kontrol etti. Reia olduğu yerde değildi. Nereye gittiğini merak ederken adamın ayağını sağa doğru kaydırdığını ve elinde tuttuğu büyük kılıcı kendisine doğru savurmaya başladığını fark etti. Ven ilk kılıç darbesinden kaçmayı başardı ve adamın arkasına geçti. Belki de adam onu çocuk gibi görüyor ve küçümsüyordu. Ven böyle düşünüyordu. Bu düşünce bile sinirlenmesine yetecek bir sebep olmuştu. Aniden duraksadı ve adamın sırtına atlayarak boğazını sardı. Adam bu ani hareketle sağa ve sola doğru hareket ederek çocuğu üstünden atmaya çalıştı. Kılıcını çoktan elinden düşürmüştü. Ven adamın boğazını hiç bırakmayacakmış gibi tutuyordu. Uzun tırnaklarının yardımıyla adamın canını acıttığı besbelliydi. Yine aynı tırnakların yardımıyla adamın boğazını kesmeye çalıştı ama tırnaklarını yeterince derine bastıramıyordu. Aniden adam geri doğru tökezlemeye başladı ve dizlerinin üstüne düştü. Bu sırada Ven adamın sırtından yere atlayıp neler olduğuna bakmak için etrafına bir göz gezdirdi. Reia'nın elinde tuttuğu yayı gördüğünde şaşırır gibi oldu ama bunu belli etmedi. Kızın attığı ok adamın tam kalbine gelmişti. Bu oklar hem zehirli hem de sihirliydi.

Ven hemen Reia'nın yanına gelerek elindeki yayı aldı ve uzağa fırlattı. Kızı kollarına alırken kız ağlıyordu.
"Ağlama Reia. Ağlama geçti." diyerek teselli etti.
Ven'in omuzlarının üstüne hafifçe değen sarı saçları vardı ve gözleri masmaviydi. Teni ise esmerdi güneş yüzünden kavrulmuş gibi.
Reia ağlamaklı bir şekilde, "Öldürdüler. Bütün tanıdıklarımızı öldürdüler. Duydum. Köyden gelen sesleri duydum. Seni de öldürmelerine izin veremezdim." dedi.

Çevrimdışı Ordeith

  • *
  • 17
  • Rom: 0
  • so say we all!
    • Profili Görüntüle
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #1 : 09 Ekim 2012, 19:08:58 »
İlk Bölümün Devamı

Köye geri dönemezlerdi. İnsanlar hala orada olabilir Reia ve Ven'i yakalayıp öldürebilirdi. O yüzden ormanın derinliklerine doğru yol almalıydılar. Tehlikeli olsa bile saklanıp yardım aramalıydılar. Başka bir kurtuluşları yok gibi görünüyordu. Ven nereye gideceklerini ne yapacaklarını bilmiyordu. Adamla karşılaştığı o anda bile bu kadar korkmamıştı. O an ki seri kanlılığından hiç eser yoktu şimdi. Büyük bir boşluğa bırakıldığını hisseder gibiydi çaresiz ve ümitsizdi. Reia'yı alıp çoktan ormanın içine dalmıştı ama ne tarafa gideceklerdi ki? Birden Reia'nın yayı nereden bulduğu sorusu aklına geldi. Kız üzgün bir şekilde sadece önüne bakarak yürüyordu. Aşırı derecede korktuğu belli oluyordu. Gözlerine baktığınız zaman bu korkuyu hissedebiliyordunuz. Kırmızı kuyruklu yıldız onları takip ederken Ven hafif bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
"İyi misin Reia? Ormana girişimizin üstünden baya bir zaman geçti tek bir kelime bile etmedin."
Reia gözlerini ayaklarından kaldırmadan cevap verdi.
"Daha iyiyim. O yaratığı görünce çok korkmuştum ve ve seni öldüreceğini düşündüm. Sadece panik yaptım o kadar şimdi daha iyiyim. Beni merak etme." Ven iyi olduğunu söylemesine sevinmişti ama iyi olmadığını biliyordu. Sadece Ven'i geçiştiriyordu. Belki de yalnız kalmak ve düşünmek istiyordu kız.

İnsanların köylerine neden saldırdığını düşünmeye başladı Ven. Ve bir zamanlar kendisinden yaşça büyük olanlardan duyduğu geçmiş olaylar aklına geldi. İlk İnsanların kıtaya gelip yürek ağaçlarını yakmaya başlaması sonucu çıkan savaşlarda çocuklar yeniliyordu ve bir anlaşma yapıldı anlaşmada çocuklara sadece orman alanlarının kontrolü verilmişti. İnsanlar açık arazilerin kontrolünü ele geçirmişti. İnsanlar Ven'in akrabalarına Ormanda yaşadıkları ve kendilerinden küçük oldukları için Orman'ın Çocukları demişti. Kendi diyarlarına aniden gelen insanlarla barış sağlamalarının üzerinden 4 bin yıl geçmişti. Orman'ın Çocukları ve İlk İnsanlar uzun yıllardır barış içinde yaşamışlardı. Ven'den daha yaşlı olanlar böyle anlatmıştı. Orman'ın Çocukları ve İlk Adamlar birbirlerine yakın büyümüşlerdi. Zaman içinde İlk Adamlar, Orman'ın Çocuklarının geleneklerini ve kültürel farklılıklarını kucaklamıştı. Çocuklar'ın tanrılarını kendi tanrılarıymış gibi benimsemişlerdi. Ven bunları biliyordu. İnsanları sadece hikayelerde duymuştu daha önce hiç bir yerde görmemişti. Sadece barış içinde olduklarını biliyordu ama yine de onlardan nefret ediyordu. Kibirli yaratıklar olarak görüyordu onları ve atalarını öldürdükleri için kızgındı. Bu son yaşanan olaysa bu nefretini körüklemeye yetmişti. Barışı bozulmuştu. Dört bin yıldır süren barış bozulmuştu. Neden böyle bir şey olduğunu bilmiyordu ama yakın zamanda öğrenmeyi umuyordu.

Uzun bir sessizliğin ardından Ven sessizliği bozarak konuşmaya başladı.
"Yayı nereden buldun Reia?" diye sordu.
Reia gözlerini yerden kaldırıp Ven'in mavi gözlerine yumuşak bir bakış attı. Kızın gözleri daha önce olmadığı kadar kırmızı ve suluydu.
"Yürek ağacının altına gömmüştüm. Annem yaylarla oynamama izin vermiyordu. Gizlice yürek ağaıcına gelip yayımla bir şeyler avlamaya çalışıyordum."
Ven düşünceli görünerek sorgusuna devam etti, "Başka ne sakladın oraya?"
"Birkaç tane obsidiyandan yapılmış bıçak sakladım."
Ven birden duraksadı. O silahlara ihtiyacı olacağını biliyordu olmalıydı da çünkü kapıda büyük bir savaş içeri girmek için bekliyordu. Ne zaman ve nasıl olacağını bilmiyordu ama savaşın yaklaşacağını hissediyordu. "Obsidiyanla ne yapıyordun ki?" diye sordu.
"Ben istemedim onları. Büyük anne Hulia istedi ilerde lazım olacağını söyledi saklamam gerekiyormuş." yorulmuş gibi derin bir nefes aldı.
"Kaç tane sakladın peki o bıçaklardan?"
"20-25 tane vardı."
Ven düşünüyordu. Hulia'nın o bıçakları onlar için oraya bıraktığını anlamıştı. Hulia bir yeşilgörendi. Yeşilgörenler, Ormanın Çocukları'nın bilge kişileriydi. Bu kişiler doğa ve kehanetler üzerinde geniş bilgiye sahipti ve aynı zamanda wargdılar. Başka bir canlının zihnine girip onu kontrol edebilen kişilere warg veya derideğiştiren denirdi. Hulia neredeyse yüz yıldır yaşıyordu yeterince yaşlıydı. Bembeyaz saçları ve yaşlılıktan küçülmüş gözleri vardı. Gözleri bir yaprak kadar yeşildi. Ellerinde bulunan üç parmağı ve pençe kadar uzun tırnakları solgun görünüyordu. Bütün vücudu buruş buruş olmuştu artık. Büyük ihtimalle köye saldıran insanlar tarafından öldürülmüştü ayrıca saldırının olacağını daha önceden ön görmüş olmalıydı. Bu yüzden obsidiyanları oraya saklamasını istemişti Reia'dan. Ven'in işine yaracağını biliyordu. Geri dönüp o silahları oradan almalıydı.
Ven normal gözlerin takip edemeyeceği kadar hızlı bir şekilde hareket ederek, "Geri dönmeliyiz o bıçaklar işimize yarayabilir. Fazla uzaklaşmış olamayız." diyerek kızın kolundan yakaladı.

Söylediği gibi fazla uzaklaşmamışlardı. Kısa zamanda yürek ağacına vardılar. Vardılar varmasına ama karşılaştıkları manzara hiçte hoş karşılanacak bir manzara değildi. Kırmızı yapraklar yanmış, ağacın beyaz gövdesi ateş yüzünden kararmıştı. İnsanlar çocukların tanrılarını dört bin yıldan sonra ilk defa yakmıştı. Bu olay kesinlikle bir savaşın başlama sebebi olabilirdi. Ven görüntüyü beynine iyice kazımak istiyordu bu anı unutmamak ve gördüğü herkese anlatmak istiyordu. İnsanların kibirli olduğunu bir gün bizden daha fazlasını isteyeceklerini akrabalarına söylemişti ama kimse aldırış etmemişti Ven'e. İşte şimdi haklı görünüyordu Ven. İnsanlara olan öfkesi inanılmaz bir şekilde büyümeye devam ediyordu. Bu yaptıklarını ödetecekti onlara nasıl olacaksa olacaktı ama bir şekilde ödeyeceklerdi bu yaptıklarını. Hız almadan büyüyen bu nefretle Reia'ya döndü Ven, kızın gözlerinde de aynı nefreti görebiliyordu.
"Silahları nereye saklamıştın?" diye sordu sakin bir şekilde.
Kız yakılan ağacın kalıntıları arasına daldı ve eliyle toprağı eşelemeye başladı kısa zaman sonra eline siyah bir bohça çarptı. Bohçayı çıkarıp siyah örtüsünü dikkatlice açarak içinden çıkan obsidiyanları Ven'e doğru uzattı. Simsiyah parlıyorlardı. Donmuş ateş diyordu bazıları bu nadide güzellikte camdan yapılmış silahlara. Obsidiyan bir tür volkanik camdı. İnsanların bunlara ejderhacamı dediğini biliyordu Ven. Aşırı kırılgan olan bu silahlar ayrıca aşırı keskindiler. O yüzden dikkatlice taşımak zorundaydılar. Bohçaya sıkıca sarıp yanlarında taşıyacaklardı mecburen. Ven'in aklına başka bir fikir gelmişti. Etrafta bulunan ağaçlardan bir çanta yapacaktı ve silahları onun içine koyup taşıyacaklardı. Böylece kırma riskleri de azalmış olacaktı. Yürek ağacının etrafında bulunan kara ağaçların yapraklarından ve dallarından ufak bir çanta hazırlamışlardı bile. Dikkatlice silahları içine yerleştirdiler ve Reia'nın yardımı ile Ven'in sırtına atmışlardı çantayı. Reia da yayını ve oklarını bularak sırtına takmıştı.

Silahlarını aldıkları gibi yola koyuldular. Yürek ağacının o görüntüsü iki çocuğunda yüreğini dağlıyordu. Tanrılarıyla iletişimde oldukları tek ağaçtı onlar ve artık yoktu. Köye geri dönememişlerdi. Akrabalarına ne olduğunu bilmiyorlardı köye ne olduğunu bilmiyorlardı. Gidemezlerdi de zaten yapamazlardı. Köylerini, akrabalarını, arkadaşlarını öyle harap bir şekilde görmek yüreklerini bir kez daha acıtmaktan nefretlerini artırmaktan başka işe yaramazdı. En iyisi yola koyulmak ve başka köylere gidip diğerlerini uyarmak en azından oralarda bir direnişin olduğunu görmek iyi gelirdi. Kuzeye doğru ilerliyorlardı soğuk ormanlara doğru. Daimi kış topraklarına doğru ilerliyorlardı. Güneşte kavrulmuş tenleri soğuğa aldırış etmiyordu. Aşırı sıcağa ve aşırı soğuğa karşı hiçbir tepki vermiyorlardı. Orman'ın Çocuklarının vücut ısıları hep aynıydı bu özellikleri tanrılardan verilen bir lütuf gibiydi sanki.

Düşünmeye başladı Ven. Hulia'yı düşündü. Kardeşi Ren'i düşündü. Annesi Polira'yı düşündü. Babası Bven'i düşündü. Arkadaşları Leafiv'i, Ashon'u, Meeri'yi, Ioa'yı hepsini düşündü. Hepsi ölmüştü şimdi. İnsanların kılıçları altında can vermişti hepsi. Eski büyülerle korunmuş olabilirlerdi belki ama büyüler eskisi kadar güçlü değildi artık. Meeri derideğiştirendi ve bir sincabı vardı. Belki de sincabının içinde hala yaşıyordu Meeri. Bilmiyordu bilmekte istemiyordu. Öldüklerini mi yoksa yaşadıklarını mı bilmek istemiyordu. Neler yapacağını da bilmiyordu. Korkuyor muydu yoksa korkmuyor muydu hiçbir şey bilmiyordu. Bir tek Reia vardı yanında. Ona göz kulak olabilecekti bir tek. Belki de kendi ırkından geriye sadece Reia kalmıştı. Bunu da bilmiyordu. Reia ile hiçbir kan bağı bulunmuyordu Ven'in. Meeri'nin kardeşiydi Reia. Meeri herkesten uzun boyluydu, bütün ırkları içinde belkide en uzunları oydu. Reia gibi uzun ince ve siyahtı saçları. Gözleri yemyeşildi, gözlerine baktığınızda kendinizi kaybediyordunuz sanki. Erkek olduğunu bilmese Ven onun bir kız olduğunu sanabilirdi. Reia'ya fazla benzediği söylenemezdi. Reia kırmızı gözlere ve koyu kahve saçlara sahipti. Ayrıca boyu yaşıtlarına göre baya kısaydı. Reia doğalı yaklaşık 8-9 yıl geçmiş olmalıydı. Meeri ise ondan 5 yıl daha erken doğmuştu. Ven ise Meeri'dan sadece 2 yıl önce doğmuştu. Meeri'yi tekrar görmek için dünyaları verebilirdi Ven. En sevdiği arkadaşıydı ve belkide gerçekten seviyordu Meeri'yi.

"Bir şeyler yemem gerekiyor." dedi Reia sessizliği bozarak.
Yanlarında hiç yemek yoktu açıkçası akıllarına bile gelmemişti bu ihtimal. Ne yiyeceklerdi yol boyunca? Ormanda oldukları için dua etmelilerdi. Ormanda yiyecek olurdu ayrıca Orman'ın Çocuklarıydı onlar sadece yaprakları yiyerek bile yaşayabilirlerdi. Ven yürek ağacından ne kadar uzaklaştıklarını bilmiyordu ama yeterince uzakta olduklarını biliyordu. Yiyecek bir şey var mı diye ağaçlardaki meyveleri kontrol ediyordu Ven. Böğürtlen ağacı görmüştü. Kırmızı ve siyah renklerde gayet sulu ve lezzetli böğürtlenlerdi. Onları toplamaya koyuldu. Toplamaya devam ederken "viuuvv" diye ince tiz bir ses duydu. Birkaç metre ötesindeki bataklıktan gelen sese doğru yöneldi. Reia'nın okunun ucunda tuttuğu kurbağayı gördü. Kurbağalar lezzetli olurdu. Reia'nın kurbağa avladığını gördükten sonra tekrar böğürtlenlerin arasına daldı ve toplamaya devam etti.
Bugünü kurbağa ve Ven'in topladığı böğürtlenleri yiyerek geçirdiler. Yemek yedikleri ve sessizce oturup manzarayı izledikleri zaman neredeyse güneş batıyordu. Arada birkaç kelime konuşmuşlardı ondan başka önemli bir şey olmamıştı. Hava karardığında ise Reia günün yorucu olması nedeniyle hemen uykuya dalmıştı. Daha güzel ve aydınlık bir güne uyanmak için uyumuştu. Yarın başlarına neler geleceklerini bilmiyorlardı ama zerre kadar da korkmuyorlardı. Çünkü Orman'ın Çocuklarıydı onlar cesur ve vahşiydiler. Orman onları mutlaka korurdu o yüzden huzur içinde uykuya daldılar.

Çevrimdışı Ordeith

  • *
  • 17
  • Rom: 0
  • so say we all!
    • Profili Görüntüle
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #2 : 17 Ekim 2012, 01:35:07 »
:((

Çevrimdışı Fırtınakıran

  • *
  • 8351
  • Rom: 1
  • Unique Ravenclaw
    • Profili Görüntüle
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #3 : 17 Ekim 2012, 01:44:16 »
Şu mesajdan sonra benim söyleyeceğim tek şey flood yapmayalım olur.

Çevrimdışı Denaro Forbin

  • *****
  • 2114
  • Rom: 54
    • Profili Görüntüle
    • Bilimkurgu Kulübü
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #4 : 17 Ekim 2012, 02:36:52 »
Merhaba Ulteryn, öncelikle foruma hoş geldin.

Gece gece ne yapsam, canım da sıkılıyor derken öyküne denk geldim. İyi de oldu, okudum ve çok beğendim.

Şimdi affına sığınarak birkaç eleştiri yapmak istiyorum.

Benim en çok dikkat ettiğim yer her zaman imla kuralları olmuştur ve öykünü de çok dikkatli bir şekilde okuyarak hatalarını bulmaya çalıştım, buldum da birkaç tane. -de bağlacı kullanımında bir iki hata gözüme çarptı. Bunun haricinde çok sıklıkla tekrarlamış olduğun bir hatadan bahsedeceğim.

Örneğin;

"Sonunda uyanabildi." dedi.

Bu cümleye bir göz atalım şimdi. Sonunda 'dedi' kelimesi bulunan bütün diyaloglarda bu hatayı tekrarlamışsın çünkü.

Cümlenin doğrusu; ("Sonunda uyanabildi," dedi.) olmalı. Çok ince bir detay olduğunun farkındayım fakat bu profesyonel eli değmiş öyküde basit bir hatanın olması içime sinmedi doğrusu.

Anladığım kadarıyla Westeros'ta geçen bir hayran hikayesi bu. Oldukça başarılı. Kaleminizin kuvveti daha ilk paragraftan belli oluyor. Betimlemeleriniz ve anlatımınız takdire şayan.

Bunların haricinde sana içtenlikle  bir tek şey söylemek istiyorum.

Yeni öyküler yazsana sen? Veyahut foruma at da büyük bir hevesle okuyayım.

(Emir değil aslında, rica o, rica)

Çevrimdışı Ordeith

  • *
  • 17
  • Rom: 0
  • so say we all!
    • Profili Görüntüle
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #5 : 19 Ekim 2012, 01:16:50 »
Şu mesajdan sonra benim söyleyeceğim tek şey flood yapmayalım olur.

Böyle bir konuda da yapmayalım nerede yapalım derim o zaman?

Merhaba Ulteryn, öncelikle foruma hoş geldin.

Gece gece ne yapsam, canım da sıkılıyor derken öyküne denk geldim. İyi de oldu, okudum ve çok beğendim.

Şimdi affına sığınarak birkaç eleştiri yapmak istiyorum.

Benim en çok dikkat ettiğim yer her zaman imla kuralları olmuştur ve öykünü de çok dikkatli bir şekilde okuyarak hatalarını bulmaya çalıştım, buldum da birkaç tane. -de bağlacı kullanımında bir iki hata gözüme çarptı. Bunun haricinde çok sıklıkla tekrarlamış olduğun bir hatadan bahsedeceğim.

Örneğin;

"Sonunda uyanabildi." dedi.

Bu cümleye bir göz atalım şimdi. Sonunda 'dedi' kelimesi bulunan bütün diyaloglarda bu hatayı tekrarlamışsın çünkü.

Cümlenin doğrusu; ("Sonunda uyanabildi," dedi.) olmalı. Çok ince bir detay olduğunun farkındayım fakat bu profesyonel eli değmiş öyküde basit bir hatanın olması içime sinmedi doğrusu.

Anladığım kadarıyla Westeros'ta geçen bir hayran hikayesi bu. Oldukça başarılı. Kaleminizin kuvveti daha ilk paragraftan belli oluyor. Betimlemeleriniz ve anlatımınız takdire şayan.

Bunların haricinde sana içtenlikle  bir tek şey söylemek istiyorum.

Yeni öyküler yazsana sen? Veyahut foruma at da büyük bir hevesle okuyayım.

(Emir değil aslında, rica o, rica)

Öncelikle çok teşekkür ederim. Böyle yorumlara ihtiyacım vardı.
İnce bir hata olmuş gerçekten ama bu konularda çok eksik olduğumu düşünüyordum tekrardan çok teşekkür ederim :))

Yeni öyküler üstünde çalışıyorum. Öncelikle büyük bir araştırma yapıp kendi evrenimi yaratmak istiyorum. İnternette paylaşacağım bir öykü olacağını düşünmüyorum ama küçük öyküler olarak burada yayınlayabilirim bazı kısımlarını. Sanırım.

Emir gibi gelmedi çok samimi yazmışsın tekrar teşekkür ederim.

Diğer bölümleri de okumak istiyorsan bu linkten okuyabilirsin.

Çevrimdışı Denaro Forbin

  • *****
  • 2114
  • Rom: 54
    • Profili Görüntüle
    • Bilimkurgu Kulübü
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #6 : 19 Ekim 2012, 01:45:46 »
Evet, okumak isterim elbette. Büyük bir emek verdiğin belli oluyor. Sırayla buraya da atabilirsin, daha çok okuyucu çekersin kendine.

Çevrimdışı Ordeith

  • *
  • 17
  • Rom: 0
  • so say we all!
    • Profili Görüntüle
Ynt: Ormanın Çocukları ve İnsanlar
« Yanıtla #7 : 19 Ekim 2012, 01:59:11 »
Evet, okumak isterim elbette. Büyük bir emek verdiğin belli oluyor. Sırayla buraya da atabilirsin, daha çok okuyucu çekersin kendine.

Yavaş yavaş atacağım.
Yorumlarını bekliyorum.