Yine baş ağrısı.. Son 3 ayda sıklığı artan ve her defasında daha dayanılmaz, daha katlanılmaz bir hal alan ve en kötüsü de düşüncelerimi her daim bulanık kılan uğursuz hastalığımın en güçlü belirtisi.
Gecenin bir yarısı kafamın içerisinde, beynimi lime lime edip binlerce küçük parçaya ayırdığından şüphe duymadığım fırtınalar eşliğinde evime doğru yürüyorum. Etraf ne hikmetse yanmayan sokak lambaları nedeniyle hiç olmadığı kadar karanlık. Köşeyi dönüp evimin bulunduğu sokağa yöneleceğim sırada omzuma dokunan bir el beni durduruyor;
- 'Çakmağın var mı kardeş?' diyor karşıma dikilmiş, cevap bekleyen kılıksız adam.
- 'Sigara kullanmam ben.' diyorum.
- 'Hade len! Yeme beni, hepi topu bir çakmak, hem kibrit de olur.' diyor hararetle.
- 'O da yok.' diyorum kısaca.
- 'O zaman biraz para uçlan ulan ibibik.' demez mi?
Dudaklarım istemsizce kıvrılarak acı acı gülmenin en güzel örneklerinden birisini sergiliyor. Tiryakiler için çakmak bulundurmadığım için başıma gelenler gerçekten trajikomik.
Peki neydi bu adamı basit bir çakmak uğruna böyle davranmaya iten? Üstü başı dökülen, ter kokan, muhtemelen tiryakiliği sigara ile sınırlı olmayan ve hayatın tokadını çok defa suratının tam da orta yerine yediğinden olsa gerek, kimisi taze, kimisi çoktan kapanmış birçok yara barındıran çirkin bir surata sahip olduğundan mıdır ki kendisini tekinsiz, korkulası, bir dediği iki edilemeyecek bir adam olarak görebiliyor?
Yazık.. Hayat fiziğini dayanıklı kılmıştı belki de bu zavallının ama zihnine, düşüncelerine nüfuz etmekte çaresiz kalmıştı besbelli. Aksi takdirde şu anda önünde duran iyi giyimli, muhtemelen şişkin bir cüzdan taşıyan ve temiz yüzlü görünen adamın (yani benim), gözlerimden, zihnimde dönüp duran ve ateşlenmek için küçük, minicik bir kıvılcım bekleyen girdapları görebilir, tekinsizliğin gerçek tanımını yapan bakışlarımı okuyabilirdi. Yazık, çok yazık.
- 'Aslında para benim için artık pek de önemli değil ve cüzdanımı olduğu gibi sana verebilirdim ama gel de gör ki tam da şu anda yapacağım işi eve taşımamaya karar verdim. Kötü haber, seni de beraberimde, hem de fikrini alma zahmetinde dahi bulunmadan götüreceğim. İyi haber, bundan sonra ne paraya ne de çakmağa ihtiyaç duyacaksın.' der demez cebimden çıkardığım silahla beynini uçuruyorum bizim sigara sevdalısının. Ardından silahı şakağıma dayıyorum ve tek kurşunla senelerdir esaretinden kurtulmak için sabırsızca bekleyen, beynimi mesken tutmuş fırtınaları dışarıya salıyorum. Hiç bir şey hissetmiyorum, düşünmüyorum, yalnızca.. karanlık..
Not: Ağrıları son dönemde tavan yapmış müzmin bir migren hastasının, yine migren ağrılarından muzdarip olduğu bir zaman diliminde rıhtımı açıp spontane yazmış olduğu, yazarı için ilk olma özelliği taşıyan bir hikayeyi okumuş oldunuz. Muhtemelen hatalarım da olmuştur.
Okumanız durumunda zaman kaybına uğradığınızı hissetmemeniz dileğiyle..
3 Yanıt
3412 Gösterim