Saat kaçta uyuyakaldım bilmiyorum
gözlerim ağrıyana, dayanamaz olana
kadar, uyuyamıyorum şu aralar.
baş ağrım da tutmuştu eylül’den
rüyalarımı pek hatırlamam ya
bu gece gördüğümü en net haliyle
belleğine kazımış hafızam.
kocaman, insanı içine alıp
yutan bir karanlığa doğmuşum
sessizlikten ve siyahlardan başkası yok
bedenimi sadece hissedebiliyorum
onun dışında var mıyım yok muyum
bilmiyorum, bir an sonra sesini
duyuyorum ta uzaklardan, berrak.
sonra yavaş yavaş deliniyor karanlık
bedenin ortaya çıkıyor, o güzel sen.
Devrim sabahına uyanmış gibi öyle.
rüya ya, bilinç altımın her zerresinde
senli-umutlu-güneşli görüntüler var
hani, siyah beyaz fotoğraflarda
sadece dudakların kırmızısının göründüğü…
öyle bir kıvrımlanıyorlar ki onlar
seviyorum senili cümleler dökülecek sanki.
adımların yavaş ama. karabasanlarda hani
bir şeye, birine yetişmeye çalışırsın da
o şey, o senden uzaklaşır adımların kadar
öyle geliyorsun işte. Bir yanda dudakların
adımların bir yanda. İkisinin amacı öyle
öyle zıt ki birbirinden, ne korkacağımı
bilebiliyorum ve sevineceğimi. Kalıyorum
öyle sana aşık olmuş gibi. kıpırdayamıyorum.
Adil Öztürk - 2013
0 Yanıt
1424 Gösterim