Konu: Amamos La Vida

[Rosemary]

O günü hatırlıyorum. Mozart çalıyordu, kafamın içinde, sana olan bağlılığımın derin kaosunda. Bisiklet üzerinde çıplak olmak kadar kışkırtıcıydı tüm yaptıklarımız, oysa, oysa kaybolmuş yarınlarımızdaydı yaşanamayacak kadar derin tutkularımız. Bir hayalden daha asil, hiçlikten daha somut.

Bir şekilde, belki de hissettiğin kadarıyla, korkmadığını belli etsen de anlatılamayacak yanın, köşen, daima belirgin gülümsemende, dudağının kenarında var olan kırışıklığın yüce hüznündeydi. Bazen, bana inansan da dünlerimiz, ötede, ötesinde, uzaklarda, sonbaharın sonlarındaydı. Sonradan yaptıklarımız ise bir tekrar ya da aldatmaca olsa gerek. Gelecek yollar, yürünecek günler, düşen yıldızlar, iyi adamların ölümü, bana benzersin, o bir başkasıdır. Göremiyorum seni. Rüzgârı taşıyor uçurtmalı çocuklar. Şekerden yapılmış palyaçonun suratı, ağlasa da kalır geriye acımsı bir tatlılık, değişmeden.

Ne dediysen oyum ben. Olduğum, göründüğüm adamım sanırım. Olmamı istediğin şeye adım atamadım. Bekledin ve gördün, hatırlı bir zaman boyunca, gülerek, üzülerek, olmadık hayaller miydi seni benden ayıran, mutlu bir ölüm, saçlarım saçlarından uzundu, kabullendim ama kat edemedim.

Trende olduğumuz zaman. At koşturuyordu yollar, geriye yol alıyordu aracımız. Sen beni izliyordun, ben de seni, daha fazlası ne olabilir, önünde saçılmış kitaplar, hangisinin hayalleri daha masumdu, yenilmeyi bekleyen bir ceylan, avını elde edememiş kaplan, masumdun, çaresizdim.

Eleni'nin son feryadı, Chopin'in yazdıkları, Nika'nın vurulması, korkunç kasap Clapet, yine köprüde miydi Adèle bir başına, küçük masum Lilja, neden gülüyorsun bana? Yanındaki Mondo olsa gerek.

Ayrılsa da yollarımız, yok etse de yaşam anıları, ispat da edemem oldurduklarımızı ama yine de beni anladın sanırım. Yüzün hâlâ aynıdır umarım, biliyorsun elveda diyemedim sana, artık kaybolmuş biri, bir bakıma, anlamışsındır. Yağan yağmurun kokusu dağılır, karlar erir bir vakit, sayfalar çürür, ölür her bir şey. Varsa bir ruhum o da ölsün, ne de olsa, ne de.

Ben hâlâ yaşıyorum. Adil değil. Soruyorum sana, neden?

[Bay_Karamsar]

Duygusuz, teknik bakan yorumcu kimliğimin yorumu: Bir daha kavuşulamayacak sevilenin hatırda kalan son halini cap canlı tutarak yakılan ağıt, şiirle sunulsaymış, sanki daha iyi olurmuş gibime geldi.

[Rosemary]

Bu yazıyı şu şarkıyı dinledikten sonra yazmaya karar vermiştim, birdenbire, öylesine, pek düşünemeden. Dediğiniz doğru, ama şiir düzeni benim için şu an çok öte bir şey. Bazen deniyorum ama yapay bulduğumdan sonrasında bozuyorum, bazen de iyi oluyor gibi. Üzerinde daha çok çalıştıkça daha güzel yol alacağım, umarım.

Yorumunuz için de teşekkürler.