Konu: Deniz.. (Biraz Uzun Umarım Seversiniz..)

[Belgarion]

Dersteyim yine.. Yine aynı ortam; sıkıcı, bunaltıcı, gürültülü, havasız.. Dışarıda ise iç karartan  bir hava her yanı gri boz bulanık yüzlere dönüştürmüş. Yine önümde bir defterden özensizce yırtılmış bir kağıt parçası ve elimde rotring kalemim hep ucunu kırdığım. Kulaklarımda değişik sözler, sesler. Tahtada hoca ders anlatırken kalemin kağıtla aşkından çıkan hışırtı kulaklarıma doluyor.. Sanırım önsıralardan birisi çantasından cüzdanını çıkardı ve birşeye bakıyor. daha bir ders önce ağzı kulaklarında gülen, yaşam dolu konuaşn çocuk şimdi mışıl mışıl uyuyor. Bense gözümü bile kırpmıyorum içinde boğulduğum denizlerimde.. Ulaşmak için ne bir ada var denizlerimin ortasında ne de görünen bir ucu bucağı.. Sadece ben varım orada ve nerden akıp geldiğini bilmediğim, ılık ve biraz tuzlu geçmişte yaşayan anılarım, duygularım, anın getirdikleri, hayallerim... Hepsi karışıyor birbirine anafor haline geliyor denizlerimde..
Renklerin cümbüşü gibi burası; mutluluklar mavi, hayaller yeşil, acılar kırmızı, sevgiler pembe ve daha binlerce renk karışıyor birbirine. Aslında dış dünyadaki gibi gösteriyor göremediğimiz, farkına varamadığımız herşeyin altında kalan gerçekleri.. Mavilerin altında kalan kırmızılıkları ancak bu denize girdiğimizde farkına varıyoruzdur eğer varsa cesaretimiz geçmişte kalan anıların altında kalanlarla yüzleşebilirsek hepsiyle.. Hayallerime takılıyor gözüm yüzerken ışıkla binbir renge girmiş gibi görünüyor yeşilin binbir tonu.. Hepsinin sonunda ise bir siyah karaltı var.. Yalnızlığın vazgeçilmez rengi koyu bir sabah gibi çıkmış herşeyin üstüne, her nefesimde içime dolan, ulaştığım her hedefte ya da attığım her kulacımda daha da büyüyor yayılıyor engin denizlerimin üstünde.. Ben varım diyor her sonda nereye gidersen git neye ulaşırsan ulaş ben kaplıyacağım her yanı, hiç kimse kaçamadı bemdem herkes kaçmaya çalıştıysada, yalan sözlerle avunduysa da kenidini güçlü sandıysada sondaki yalnızlıktan ölüm denilen egoist varlıktan; her zaman kazanan, bazılarına göre bir kaçışın ilk kapısı bazılarına göre de atılması gereken son adım diye düşündüren ebedi sondan kurtulmazsın. Korkmuyorum o siyahlıktan karışmasın sularıma diyeÇünkü bir gün ellerim, bacaklarım, gözlerim, beynim herşeyim bir gün acımasız kanunlar gereği toprağa karışacak ama ruhum hep bu dalgalarla bir olup denizlerimde yaşayacak. Ne bir damla pislik olan korkunun damlamasını isterim nede bir fırtına gibi herşeyi karıştıran tüm herşeyi saran bir kuşku bir keşke.. Pişmanlık fırtınalarında savrulmasın yaşadığım onca şey, dostlarımın girmesine izin verdiğim tekneleri batmasın.. Benim için değerli bir ya da iki kişide orada kaybolmasın.. Sevgilerle nefretler, acılarla umutlar, hayallerle geçmiş bir olmasın.. Yaşadığım her an bir çıkmaza varmasın.. Çünkü ben olucam orada sonsuz denizlerimde şimdi deniz olanlar belk yıllar sonra bir okyanus olacak.. Benim unuttuğum binlerce anıyla birlikte yeniden yaşayacağım geçmişimi.. Her dalga da farkına varamadığım bir tat bir renk bir çoşkunun daha tadına varacağım.. Yalnız olarak geldiğim bu dünyadan zamanı gelince, siyahlık her yanı örtünce, yalnız olarak açlığını milyarlarla doyuramamış ölümü bırakacağım kendimi ve bir hücreden oluşmuş bu beden yine bir hücreliler tarafından geldiği gibi yokedilecek.. Ama ruhum hep yüzecek.. Yaşadığım onca yılın renkleri, tonları arasında.. Hiç bir zaman bitmeyen hayallerim, yaşadığım anlıkta olsa mutluluklar, hatalarım, acılarım, kısacası geçmişimle.. Tek bir damla korku, keşke ve pişmanlık damlamadan, karışmadan.. Sonsuza dek kulaç atacak ılık ve biraz tuzlu sularımda...

12.35
10.02.2009 Salı
Senenin ilk yazısı..

[Nihbrin]

O siyahlığın korkusu olmasa ne zevk alırdın maviden? O damlalardır denizine tad katan en koyu ve en boş anılar. Sürekli mutlu olmaktan mutlu olmayan biridir şu anda bu yorumu yapan ona göre, bana sanki başlangıcı düşünmüşsün ama sonunu getirmekte güçlük çekmişsin gibi geldi. Yada son cümle ve ilk cümle vardı kafanda ve arada dalgalanmalar oldu zihninde. Yazıdan ziyade yazıyı yazarkenki ruh halini düşündürdü bana tüm metin. Uzun değl merak etme, gerçi kısa olunca çabucak okunuyor. Daha kısa olsa bak neler olurdu 

[Belgarion]

O siyahlığın korkusu olmasa ne zevk alırdın maviden? O damlalardır denizine tad katan en koyu ve en boş anılar. Sürekli mutlu olmaktan mutlu olmayan biridir şu anda bu yorumu yapan ona göre, bana sanki başlangıcı düşünmüşsün ama sonunu getirmekte güçlük çekmişsin gibi geldi. Yada son cümle ve ilk cümle vardı kafanda ve arada dalgalanmalar oldu zihninde. Yazıdan ziyade yazıyı yazarkenki ruh halini düşündürdü bana tüm metin. Uzun değl merak etme, gerçi kısa olunca çabucak okunuyor. Daha kısa olsa bak neler olurdu 

Korkarak yaşamaktır aslında herşeyi bitiren tüm umutları silen bütün yaşananların sonu olcağını düşündüren bence..