Film yönetmeninin Spielberg olduğunu, müziklerin ise John Williams'a ait olduğunu filmin sonunda öğrenmek gibi bir ironi nasıldır? Ben bununla anladım.
Arkadaşımdan aldığım için kesinlikle herhangi bir ön araştırma yapmadan izlemeye başladığım, konusu ve oyunculukları ile kendine hayran bıraktıracak, bir robotun içine sevgi eklendiği zaman annesine kendini kabul ettirebilmek için insan olma çabalarını ve o müthiş derecede düzün olarak kotarılmış duygusallık ve onun verdiği his insanın nevrini döndürüyor.
Amras haklı burada, tam da bir pinokyo hikayesi. Ama sonu o kadar vurucu ve çarpıcı ki izlediğim en güzel yapımlardan ve senaryolardan biri olduğunu belirtmek isterim. Yönetmeni gördükten sonra neden bu kadar güzel olduğunu anlamış olmakla birlikte, demek ki bazen sadece isim gerekmiyormuş o kişiyi sevmek ya da saymak için düşüncesini bir kez daha hatırlatmıştır.
İzleyin, izle, izleyelim, tekil çoğul şahıs bu şu o...