Konu: Yalnızlık

[Vinrael]

 Bazen oturuyorum yatağıma düşünüyorum acaba beni hiç anlıyorlar mı diye? Her kavga ettiğimizde 'biz de geçtik bu dönemlerden'  'senin yaşadığını yaşadık' gibi sözler. Zaten hiç de dinlemezler beni. En azından ben dinliyormuş gibi yapmıyorum. Hiç dinlemiyorum Ergenlikten diyorlar sonra da biz böyle mi yaptık diyorlar. Hep onlar haklı zaten iyi ki bir yetişkin olmuşlar. İyi ki karnımı doyurmuşlar. Kendimi savunmaya kalkınca da terbiyesiz oluyorum.
 
 E bir de arkadaşlık sorunu var. İstanbul denilen bu iğrenç yere yeni taşındık. Biz çok taşınırız ama burası çok kötü geçiyor. Yaşıtlarımın çoğunun tek derdi facebook ve burgerking. Erkekler kızları bile buralardan tavlıyor. Bu kadar acizler. Bir elin parmakları kadar kitap okudukları ya vardır ya da yoktur. Kültür sıfır zaten. Anlamlı bir şeyler söyleyince de deli oluyorum. Ben farklıymışım. Ne mutlu bana! Ne mutlu farklıyım! Bir de salak mal gibi sözler söylüyorlar. Onlar gibi olmaktansa mal olurum daha iyi. Tabi bu çilem yakında bitecek okullar bitecek çünkü. Moruklar ve dünyadan kopmuş gençler her ikisi de ben delirtiyor. Yalnız bırakıyor. Ama iyi yönünden bakarsak bazen resim yapmak ve yazı yazmak için  ilham da veriyor. Umarım beni anlamışsınızdır. Ama sakın bu dönemlerden ben de geçtim demeyin...

[Ropinie Hystria]

Anladığım kadarıyla problem, söylenen ve yapılanları hakaret olarak algılaman. Çevrendekilerin sana garezi olduklarını düşünüyor musun? Ya da seni kenara sıkıştırmak için can atan arkadaşların mı var?

İnsanlar bölünür. Ruhları parçalanır. Sonra o parçalar bir şekilde yeni yerler edinirler kendilerine. Zannetmiyorum ki sen şu an ''Ben kendimi çok iyi tanıyorum, biliyorum.'' diyebilesin. Sen kendini oturtamamışken, dışarıya verdiğin reaksiyon ne durumdadır peki?

Yanlış anlama seni suçlamıyorum, farklı olmanın farkındalığını yaşıyorsun zaten. Fakat küçük bir şey söyleyeyim sana, kabuğuna çekilme