Yazarların el emeği göz nuru kitapları hep kütüphanelerde birikir. Bazen şahsi olanlarda, bazense on binlerce kitaplık devasa kütüphanelerde. Bu sebeple de her yazarın içinde kütüphanelere karşı bir sempati yer alır. Geçtiğimiz günlerde yaşanan bir olayıysa bu yakınlığın ete kemiğe bürünmüş eylemi olarak adlandırmamız gayet makul.
Ana kahramanımız bu sene 5. sezonu yayınlacak olan Taht Oyunları (Game of Thrones) dizisinin uyarlandığı, aynı adlı kitap serisinin yazarı George R.R. Martin. Kendisi 1993’ten beri hikayelerini, kitaplarını, notlarını, senaryolarını sakladığı Texas A&M Halk Kütüphanesi’ne daha önce çeşitli kitaplar bağışlamasıyla biliniyor. Geçen haftaysa bunlara bir yenisini daha ekledi: J.R.R. Tolkien’in Hobbit’i. Hem de yazarının yanlışları tek tek eliyle düzelttiği ciltli ilk basımını! Kitap kütüphanede ilk Amerikan baskısı (1938) ile İngiliz ikinci baskısının (1951) arasına yerleştirilecek.
27 Şubat’taki törende Martin kitaptan birkaç sayfa okumuş ve fantastik ile bilimkurgu edebiyatlarının hayatını nasıl etkilediği hakkında konuşmuştu. Ayrıca hikayeleri saklamanın gerekliliğinden de kısaca bahsetmişti. O konuşmadan kısa bir kesitse şöyle:
Modern olarak adlandırdığımız şu yıllarda bile hikayeleri kaybediyoruz. Bu benim için tam bir trajedi. Tam da bu noktada medeniyetimizin kaleleri olan kütüphaneleri, muhteşem Alexandira Kütüphanesi gibi kütüphanleri, düşünüyorum. Birbirimize anlattığımız hikayeleri, birlikte büyüdüğümüz hikayeleri, değerlerimizi ve hayatlarımızı şekillendiren hikayeleri, hala sevip hatırladıklarımızı… Asıl korunması gereken şeyler işte bunlar.
Bununla da yetinmiyor Martin ve konuyu muallakta bırakmamak için ekliyor:
Bütün bunların hepsi korunmalı. Sadece yüksek kültür zannettiklerimiz değil; popüler kültür, sıradan kültür, kısa ömürlüler ve gençlere yönelik yapıtlar… Bunların hepsi korunmalı çünkü bundan 100 yıl veya 50 yıl sonra ne isteyebileceğimizi bilmiyoruz; ya da 1000 yıl sonra, Stan Lee karşımıza bir sonraki Shakespeare olarak çıkabilir.
İşte bu sözlerle sevgili George R.R Martin, sadece bir kitap bağışlamakla kalmıyor, bunu yapışındaki yüce amacı da onun gibi usta bir yazara yakışacak şekilde açıklıyor. Biz de onu tam da bu nedenle bu kadar sevmiyor muyuz?