Konu: Yazmak İçin Ne Yapıyorsunuz?

[kargasiz]

Yazar tıkanmasından bahsetmiyorum öyle anlaşılmasın, bir yazarın başına gelebilecek en zor durum yazar tıkanmasından ziyade yazdığını bitirememektir diye düşünüyorum.

Salvatore mesela yazarı nasıl tanımlarsın sorusuna, "yazmaya başladığını bitiren kişidir" diyor. Sizler yazdığınızı bitirmek için neler yapıyorsunuz?

Bunu söylemekten bıkmayacağım: Okumalıyız.

Okuduklarımız içimizde birikip, karışıp yeni bir şekil aldıktan sonra çıkmayı talep ediyorlarsa yazmaya başlayabiliriz. Yazmayı bırakmayı düşünecek kadar çok ve çeşitli okumalıyız. An gelmeli "Ben kimim ki bu okuduklarımın yanında yazmaya yelteniyorum?" demeliyiz.

Eğer "bunun gibi bir şey ben de yazabilirim" diyebileceğimiz bir metin okuyorsak tez vakit o metni bir kenara fırlatmalı ve size gününüzü gösterecek bir "eseri" bulana kadar aramaya devam etmeliyiz.

Tüm bunları yaptıktan sonra içimizde hala yazma şevki varsa hemen yazmaya başlamalıyız ve ne zaman tıkanıyorsak yeniden okumaya yönelmeliyiz. Bilinmelidir ki okumak, yazmaktan daha değerlidir. Çünkü hiç kimse okuyarak öğrendiğinden daha fazlasını yazarak öğrenmemiştir. Yazmayı yazarak öğrenenler zanaatçıdır.

[mit]

Benim özel olarak yaptığım bir şey yok. Konuyu ana hatlarıyla kafamda evirip çeviriyorum, nasıl başlayıp nasıl biteceğini belirliyorum, sonra da oturup yazıyorum. Hepsi bu.

Yazarken Facebook ve telefon başta olmak üzere başka hiçbir şeye bakmamaya çalışıyorum bir de. Çünkü aklınız bir kere hikayenin içinde yaşamayı bıraktı mı oraya geri dönmek biraz zor oluyor.

[kargasiz]

Teşekkür ederim cevaplar için.

Yazmaya devam edebilmeye okumanın da etkisi olacaktır elbette ama sanırım bu daha çok kişilik meselesi. Buraya yazdıktan sonra bu konu üzerinde daha fazla düşünme fırsatı buldum. Genelde de öyle olur ya, yazdığımız şeyler içimizde daha fazla etki eder. Burada içimi dökmeye çalışırken ve sonrasında yüzleşme fırsatı buldum bu konuyla.

Yazan kişinin kurguyu bilmesi gerekiyor en azından bazı kişiler buna karşı çıksa da bitişini görmediğimiz yazıyı yazmak çok zor bir hale geliyor.

[azizhayri]

Yıllar önce -nereden okuduğumu anımsayamıyorum ama galiba Ana Biritanica'nın tanıtım yazısındaydı- şöyle bir yazı okumuştum... İsaac Asimov gençliğinde Britanica'yı baştan sona okumuş, ve daha sonra bir kere daha okumuş. Böyle bir şey duymuş muydunuz bilmiyorum ama Periyodik Neşriyata okuma konusunda sonuna kadar katılıyorum. Okumalıyız...

[kargasiz]

Sorum aslında yazmak değil yazdığını devam ettirebilmekle alakalıydı ilk başta ama bunun en önemli cevabı içinden gelmesi, taşması gerektiği, bunun için de sizi bir duygunun tetiklemesi gerektiğini öğrendim. Yazmaya başlayınca, o çerçeveye girdiğiniz anda işi bitirmeden de kalkmamanız gerekiyor.

[zaujas]

Ben konsantre olmak için yazdığım türe yakın filmlerin ya da oyunların soundtracklerini açıyorum.
Öykü seçkisinde ki Yanılgılar Boyutu'nu yazarken Dead Space'in soundtrackini dinledim mesela. Kartalın Ruhu'nu yazarkende Game of Thrones'un soundtrackini dinledim Bu beni çok motive etti ve yazarken atmosfere çok katkısı olduğunu düşünüyorum.

Günde 50 sayfa yazmak çok mantıklı gelmedi bana açıkcası, aslında bir sınırı da olmamalı yazmanın. Ben kendimi zorlayıp yazdığımda daha da zorlandığımı fark ettim ama dediğin gibi yazma isteğin geldiğindede sonuna kadar sömürmelisin

[Fiddler]

Benim yazmak için yaptığım şey şu:

Editörüme, Magicalbronze'a, eşime, kayıp rıhtım'daki diğer herkese, en yakın arkadaşıma, anneme "şu gün şöyle bir metin koyacağım önünüze" diyorum. Çok kişiye, çok abartıyla söylüyorum ki kendimi kontratlamış olayım.

Sonrası, o zamana kadar yazacağımı söylediğim şeyi yazmak.
Şimdiye kadar hep işe yaradı.

[Nightmare]

Benim yazmak için yaptığım şey şu:

Editörüme, Magicalbronze'a, eşime, kayıp rıhtım'daki diğer herkese, en yakın arkadaşıma, anneme "şu gün şöyle bir metin koyacağım önünüze" diyorum. Çok kişiye, çok abartıyla söylüyorum ki kendimi kontratlamış olayım.

Sonrası, o zamana kadar yazacağımı söylediğim şeyi yazmak.
Şimdiye kadar hep işe yaradı.

Çok mantıklı cidden bunu kullanmak lazım.

[TheWalkingIdeas]

Şu sıralar hiçbir şey yapmıyorum. Sadece bolca ve devamlı olarak okuyorum. Sürekli aynı türde okumaktan kaçınıp çeşitli okumaya çalışıyorum. Ayrıca okumadığım yazarlara öncelik vererek yeni yazarlar okumaya özen gösteriyorum.
Sanırım yazmak adına son zamanda yaptığım tek şey ara ara aklıma gelen ufak tefek fikirleri not defterimde biriktirmek. Az da birikmiş değil, yazacağım zaman fazlaca malzemeye sahip olacağım.

[DarLy OpuS]

Fikirler ilk geldiği anda çok güzelken yazmaya başladığımızda tıkanmak niye? Konunun sonunu görürken duraksamak niye? Elinize aldığınız bir işi bitirmek için ne yapıyorsunuz?

Şu sorular odaklı bir cevap vermeye çalışacağım.

Fikirler ilk geldiği anda çok güzelken yazmaya başladığımızda tıkanmak fikrin yeterince olgunlaşmamış olmasından kaynaklı olabilir. Ben genelde bulduğum birkaç parıltıyı üç dört ay kafamda çeviriyorum. Hepsi bi yerlerde yerine oturuyor. Tık, sesi gelene kadar yazmaya oturmuyorum. Otursam da çok çabuk kalkıyorum. Kastettiğim bütün öyküyü kafada yazmak, sürekli notlar alıp tamamen hazır olmak gibi bir şey değil. Tamamen bilinçaltında yapılan bi hazırlık. Tanımlaması zor. Üstüne arada bi düşündüğünüz problemi, bi sabah uyandığınızda kendiliğinden çözmüşsünüz gibi.

Konunun sonunu görürken duraksamak yine olgunlaşmamış bir fikirle/hisle yazmaya oturmakla alakalı bence.

Elime aldığım bir işi bitirmek için gerçekten hazır olduğuma inanıyorsam eğer, güzel bir duş; ruh halime uygun bir şarkı listesi, kahve ve çalışma odasını düzenlemek gibi bir rutinin peşinden gidiyorum. Tek oturuşta öykü bitirdiğim pek enderdir, ne kadar hazır olursam olayım. Bu yüzden yazabildiğim kadarını yazarım. Asla, sonrasında ne olacağına dair hiçbir fikrim yokken yazmaya ara vermem. Hattâ birkaç -sonradan silinecek- hatırlatıcı cümleyle yeni paragrafa giriş yapıp öyle kalkarım yazının başından. Böylece sonraki oturuşumda affallayıp kalmam.

Öte yandan King'in her zaman dediği gibi: "En ilham verici şey son teslim tarihidir."

[seabiscuitxx]

Aynı sorun bende yaşıyorum. Şu anda bir roman üzerinde çalışıyorum. Aslında kafamda her şey tamam. Notlarım hazır. Her zamanki gibi son vuruşu yapmak için bekliyorum. Ama görünmeyen bir el beni durduruyor sanki. Boş sayfaya öylece bakıyorum. Bazen saatlerce sürüyor. Çalışma hayatım genelde kafa yoran bir yapıda ve bunun beni etkilediğini düşünüyorum. Yani kafam dolu ama boş seslerle ve boş şeylerle.

Yukarıda yazılan bazı tavsiyeleri kullanmayı düşünüyorum. Umarım kitabıma geri dönebilirim.

[kargasiz]

Farklı bakış açılarıyla güzel öneriler gelmiş.

Yazmanın bir sınırı olmamalı elbette ama kendimize sınır koymayınca da boş boş oturuyoruz nedense, şu bilgisayarı bir kapatabilsek keşke. Eskiden zaten kağıda yazmak konsantre olmamı da sağlardı, geniş çerçevede daha rahat bakmamı sağlardı. Bilgisayarda deneyeyim diye düşünmüştüm, demek ki olmuyormuş.

[seabiscuitxx]

kargasız
Bende kağıda yazmayı ciddi ciddi düşünmeye başladım. İlk kitabıma başladığımda bunun çok faydasını görmüştüm. Genelde günde 2000 kelime sınırını aşmaya çalışıyorum. Bilgisayarda yazarken ister istemez karakter sayısı gözüme çarpıyor ve üzerimde baskı oluşuyor. Yazacağım her neyse onu parçalara bölüyorum. Böylelikle yazmak daha kolay oluyor. Ve o parçayı bütünü bozmadan enine boyna gün boyunca kafamda irdeliyorum. Yazacağın şeyle yaşamak zorundasın. Böyle yaptığın zaman hikaye kafanda oturmaya başlıyor ve okuduğun kısa bir yazı yada çevrende tanımadığın birinden duyduğun bir replik hepsi hikayenin gövdesine yapışmaya başlıyor.
Yaza kadar bende aynı durumdayım. Umarım bitirirsin. Kolay gelsin şimdiden.

[Light]

Bense kağıda döktüğümde yavaş geliyor ve hoşlanmıyorum; internet olan bir bilgisayarda rahatça yazacağım, ruh halime göre birkaç değişik parça açacağım, arkama yaslanacağım ve parmaklarım rahatça gezinecek.

Genelde bu tür üretken amaçla ilgilendiğim konularda çok rahat olmam gerek, yapım gereği biraz böyle. Kafam rahat olmalı, tabii şartlandırmıyorum her koşulda rahat olunabilir fakat ben bilgisayarda yazmayı tercih ediyorum. Eğer kafam rahat olursa gerisi beynimin gözden geçirdiği konulardan dökülüyor yazıya, odaklanmam için çaba gerekmiyor böyle olunca; yoksa hiç yazmıyorum ve kendimi zorlamıyorum.

Tabii sizin gibi roman bitirme gayem de yok, o da bir etken. Bir şey üretirken kendimizi şartlamak tamamen kendimizi sınırlandırmaktır bence. Bazenleri içinizden gelir sabaha kadar yazarsınız ve üretkendir, bazenleri kendinizi zorlar otuz dakika yazarsınız ve ruhu olmayan bir yazı çıkar ortaya, bizi boğar. Bence bunun nedeni tamamen beyninizin yazmaya hazır olmaması, o sıralarda üretken olmaması.

Şöyle bir şey de var: Stendhal söylentilerden duyduğum kadarıyla o kadar düşünürmüş ki müsvedde tutmazmış, direkt olarak yazarmış. Bir film izlemiştim şu an adı aklımda değil, orada adam ünlü bir yazardı ve daktiloyla yazıyordu, müsvedde kullanmadan; bunun nedenini şu şekilde açıklamıştı, dolaylı olarak: ''Düşün ve hatasız yaz, daktiloyu bunun için kullan, zira daktiloyla yanlış yazdığında silmesi zor olur müsvedde tutmazsan, bedelini ödersin; doğru, hatasız düşünmeyi ve yazıya dökmeyi öğrenirsin.'' Buradaki yazar da bir dönemden geçiyordu, kendini rahat hissetmeden yazamıyordu. Bir dönem bunalıma girmişti ve çıkamıyordu bu bunalımdan, konu da biraz buydu.

Bazılarımız fikir üretir, bazılarımız fikir kullanır, bazılarımız sadece kendimizi tüketiriz zaman zaman; bu zamanları iyi seçmek gerek ve kendimizi tüketmeden yazmalıyız. Sonuçta bu durgun zamanlarda kafamızdaki üretkenlik, materyaller ve işleme yetimiz doğrudan düşüyor. Zorlarsak üç gün materyal toplayacağımıza bu bir aya çıkıyor zaman zaman.

Umarım güzel metinler çıkarırsınız ortaya.