Ben de ilk defa, hiç beklemediğim bir filmde bu kadar duygulandım. Hatta ağladım. İlk başlardaki sahnelerde, Leslie ve Jess'in dostlukları, hayal ediş tarzları, hayata bakışları o kadar iyi işlenmiş ki; bir anda kaybedince sanki ben Jess'mişim de, Leslie'yi kaybetmişim gibi oldum. Son saniyeye kadar bekledim Leslie bir şekilde geri döner diye. Ama olmadı... Uzun süre hafızamdan silinmeyecek bir film. Yeniden izlemeye cesaret edebilir miyim bilmiyorum. Leslie'nin yüzünü hatırladıkça fena oluyorum...
Bu boş günümde pek çok şey yapasım vardı, tüm isteğim uçup gitti.