Konu: E.G. ~ Sezon 2 ~ [Sezon Finali] 12. Bölüm!!

[veritaserum]

Çok güzel gidiyor bence 2. sezon da etrafta sadece kadın varmış gibi geldi bana. Ne bu feministlik?

Almira garip bir kız... Göreceğiz bakalım daha neler olacak.

ahaha farkında bile değilim ayh tabi üçüncü bölümde başlıyor sanırım erkeklerin rolleri xD atmamış olmayayım

[pleasant^^]

Almira,aşık olsun! Bu ne ya ormandan çıkmış gibi Garip geldi Rasa ve Rua komik Ira'nın arkadaş olmakla ilgili söylediğin yerde sırıtasım geldi
Yorum yazamadım şimdiye kadar özür dilerim ama
Resim güzel durmuş bu arada

[veritaserum]

kendi emeğin tabi güzel olcak 

ve senin bu isteklerin beni kalpten götürezek bi güün  

o arkadaş şeylerini sırıta sırıta yazdım zaten

ve şu yorumları yapın bi zahmet ahh aaahh  

[pleasant^^]

kendi emeğin tabi güzel olcak 

ve senin bu isteklerin beni kalpten götürezek bi güün  

Sen şeye dua et Rasa ve Rua da aşık olsun,komik diyaloglardan romantizme dönüşsün,sonra bu Galeçya dul mu ?  Kocası ortaya çıksın,kötü adam olarak ya da iyi birisi olarak  Almira onu kurtarmaya çalışsın.Yoksa da Galeçya kötü bi adamla evlensin,üvey baba Almira'ya eziyet etsin,Almira saraydan kaçsın yedi cücelerle falan takılsın.
Ira kötü olsun.Ya da kötülük onu esir alsın.Almira'yı öldürünce tövbe edip iyi olsun.Okul,hastane falan yaptırsın.Birden başkahraman Ira oluversin falan
Ama sen bunlardan bi özet falan şeediver bi köşeye canım;olur di mi ? 

[veritaserum]

Sen şeye dua et Rasa ve Rua da aşık olsun,komik diyaloglardan romantizme dönüşsün,sonra bu Galeçya dul mu ?  Kocası ortaya çıksın,kötü adam olarak ya da iyi birisi olarak  Almira onu kurtarmaya çalışsın.Yoksa da Galeçya kötü bi adamla evlensin,üvey baba Almira'ya eziyet etsin,Almira saraydan kaçsın yedi cücelerle falan takılsın.
Ira kötü olsun.Ya da kötülük onu esir alsın.Almira'yı öldürünce tövbe edip iyi olsun.Okul,hastane falan yaptırsın.Birden başkahraman Ira oluversin falan
Ama sen bunlardan bi özet falan şeediver bi köşeye canım;olur di mi ? 

sen kahin falan mısın demicem

[veritaserum]

Bölüm 3 = Doğum Günü Partisi

Tüm hazırlıklar bitmişti. Sarayın en büyük salonu (ki gerçekten büyüktü), prenses için muhteşem bir şekilde süslenmişti. Yade koskocaman (sanırım 12 katlıydı) bir pasta yapmıştı. Ve kocaman bir meyve salatası. Biraz mecburiyetten yapılmıştı bu salata, çünkü mutfağın zırnık savuracak yeri kalmamıştı. Ira’nın büyün meyvelerini satın almıştı Almira, malum.

Parti yavaş yavaş başlıyordu. Çok, çok uzak ülkelerden soylular bile geliyordu. Pakesti’li soylular da vardı tabii; ama onlar ev sahibiydi ve konuktan sayılmıyordu.

Pasta ve salatayı konuklara sunmak için can atan Yade, Almira’nın hala salona inmemesinden, bilmem kaç yüzüncü kez yakınırken, Kraliçe konuşma yapmak üzere geldi ve Rua, bunun için Kraliçe’ye minnet duydu. Bir anda, soylular, krallar, kraliçeler, prensler ve prensesler sessiz bir maskenin ardına saklandı ve konuşmaya kulak kesildi.

Kraliçe lafı fazla uzatmadı. Günün anlam ve önemini belirten konuşmanın ardından “İşte prenses!” dedi ve Almira merdivenlerde belirdi.

Tüm salon nefesini tuttu.

Pakesti’de bugüne kadar böyle bir güzellik görülmemişti.

Almira yürüdükçe, zarif ayakkabılarının sesi, sessiz salonda yankılanıyordu. Pembe bir elbise giymişti, tenine çok güzel giden. Etekleri, dizlerinde çapraz pilelerle bitiyordu, ucundan elbisenin daha açık pembe astarı görünüyordu.

Yüzünü güzelliği, ona çok benzese de Kraliçe’yi açık arayla solluyordu. Siyah gözleri, zekice bakıyordu salona. İncecik dudakları, pembe gülümsemesiyle kusursuz bir hal alıyordu.

Almira o gece, tüm salonun nefesini kesti.

Daha merdivenlere ilk adımını attığı anda, dans müziği başladı ve davetkar bir el ona uzandı. Almira eli kabul etti. Yakışıklı bir prense aitti bu el. Prens, büyülenmiş gibi bakıyordu Prenses’e. Ne var ki bu büyülü sahne birkaç dakikadan uzun sürmedi. Almira, kendine uzanan başka bir elle birlikte gitti ve prens bocalamalarla baş başa kaldı.

Sonra başka bir el ve bir başkası…

Herkesle tek tek dans etmişti.
Sonra esrarengiz biri bitti yanı başında. Büyük biri. Bir adam. Yoksa bir kral mıydı?

Almira adama baktı. Bakar bakmaz da çığlığı bastı.
Babası burada ha, bu sihirli dünyada?
Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı ve babasının boynuna atıldı.

“Hey..Prensesler ağlamaz, unuttun mu? Hele doğum günleriyse ve babaları çok uzak diyarlardan onun için gelmişse hiç!”

Mutluluktan ölebilirdi.

Yalnızca tek bir şey istemişti, o da kendiliğinden olmuştu işte!

Şeey.. pek kendiliğinden olmamıştı gerçi, ama kimin umurunda? Olmuştu sonuçta!

xxx

Saatler yeni güne doğru ilerlerken, Almira hala dans ediyordu. Birçok prensle dans etti de etti. Canı sıkılmaya başlamıştı ki, Yade onu kurtardı. Sıra doğum günü pastasına gelmişti.

Birden, nereden geldiği anlaşılmayan sihirli bir müzik çalmaya başladı. Çok tatlı bir müzikti. Almira müziğin kan gibi, damarlarından vücuduna süzüldüğünü hissetti.

Ve pasta geldi. Büyük alkışlar duyuldu. Herkes kendi hediyesini tebrikleriyle birlikte prensese verdi, ardından Almira yaşı kadar mumu üfledi.

Ve bir şey gördü.
 
Odanın büyük kapısı, yavaş yavaş ve gıcırdayarak açılıyordu.

Odaya ilginç bir çocuk girdi. Uzun süredir böyle bir şey giymediği açıkça beli olan bir takım giyiyordu. Ama sanki çocuk bu takıma aitti; onu tamamlıyordu. Biraz uzun olan kahverengi saçları taranarak düzeltilmişti. Çekinerek girerken, mavi gözleri ürkekçe salonu taradı. Bir an, Almira’da takıldı, sonra ona odaklandı ve çocuk prensese doğru geldi.

Almira ifadesizce ona bakıyordu.

Çocuk onun önünde durduğu an, sanki planlanmış gibi müzik yeniden başladı. Aynı melodiydi, ama nasıl olduysa bu kez dans müziği oluvermişti. Almira sihrin hala damarlarında dolaştığını hissediyordu.

“Bu dansı..bana lütfedebilir misiniz prenses?”
“Yoksa yapamayacağımı mı düşündün?”

Dans başladı. Başka kimse dans etmiyordu, konuşmuyordu. Yalnızca onları izliyordu. Nasıl bir büyüydü bu, herkesi esir etmişti bu dansa? Yoksa onlar hep mi böyle bir.. bütündü?

İkisinin de gözlerini birbirine kenetlenmişti, salonda yalnızca kendileri varmışçasına dans ediyorlardı. Hareketleri, birbirini tamamlıyordu. Almira’nın saçları, müzikle birlikte sağa sola savruluyordu ve parıltıları müziğin büyüsünü mühürlüyordu.

Almira bir acayiplik seziyordu. Zaten, onun yanında olduğunda hep bir acayiplik vardı. Ama bu başkaydı. Müzik içinde akıp gidiyordu, gözleri Ira’nın gözlerinde eriyordu ve bir şeyler onu bir yerlere doğru çekiyordu. ama o gitmek istemiyordu. Hep burada kalmak istiyordu. Müzik bitmemeliydi, gözleri onun gözlerinden ayrılmamalıydı asla. Uyum. Evet, uyum. Uyum bağlıyordu onu sıkı sıkı buraya. Kopamıyordu.

Engin mavilik onu içine çekti ve eritti.

”Hayır! Beni bırakma!” diye bağırdı, ama onu kimse duymadı.

En son bir endişe gördü, mavi gözlerde. Sonra koptu. Her şey karardı ve bitti.

[yeşilboncuk]

canım çok güzel bir bölüm bu..o çocuk kim??
ellerine sağlık...xD

[Baal Adramelech]

o çocuk ira allam ya anlamamış

çok iyi olmuş valla evamını bekliyorum halağğ

[veritaserum]

bikerem onun adı ira diil ıra çarptırmayın olayı aa

[SeD]

Vuaavvvf çok cızel olmuş köftemm :hönk Valla harka hemen beklom öteki bölümü...

[Michael Evans]

Ya inanmıyorum, yazar yazmaz okumadığıma pişman oldum. Çok güzel bir bölüm. Olaylar ard arda birbirini tamamlamış.

Sonunda Almira'nın bayılması (ki söylediğin için sağol ) Ira'nın ona yaptığı bir büyü müydü ki? Yoksa Ira casus mu? Kafamda komplo teorileri, ühü . Neyse devamını bekliyoruz =)

[veritaserum]

dımam xD bugün yazdım atarım bi ara

[veritaserum]

Bölüm 4 = Zindandaki Mahkum

Bir rüya görmüştü. Çok ilginçti rüya ve pek anlam verememişti. Çok güzel bir kadın vardı rüyasında. Parıltılı ve şaşaalı bir zırh giymişti.

İki elinde de birer kılıç taşıyordu.

Almira kadın “Uyan!” dedi.

Ama uyanan kendisiydi.

Sonrasındaysa çok yumuşak bir yatakta yatıyordu. Bir el, elini sıkıca kavramıştı. Gözlerini araladı. Etrafına birçok insan toplanmıştı. İçlerinden çoğu doktor gibi duruyordu; şaşkın bir ifadeyle Almira’ya bakıyorlardı. Kraliçe’ydi elinden tutan. Yüzü ifadesizdi, ama kızına bunu yapanı ele geçirirse hiç acımadan öldürecekmiş gibi bakıyordu ki yapardı.

Ama bunu kızına kim yapmıştı?

Almira kıpırdandı.
Kraliçe’nin yüzünde bir yumuşama ve rahatlama belirdi.

“Uyu yavrum.”

Almira anladı. Aklına birer birer döküldü görüntüler. Bir parti, bir pasta, dans ve bir mavilik.

Mavilik.

Neredeydi o?

“Anne, bana ne oldu?”

Kadının yüzü karardı.

“Dedim ya, yalnızca kendinden geçtin. Bunları şimdi konuşmayalım bir tanem, dinlenmelisin.”

Kız başını diğer tarafa çevirdi.

“Öyleyse yalnız bırakın beni.”

Dediği gibi oldu.

xxx

Ira parmaklıklara sıkı bir tekme geçirdi.
Ne yapmıştı da tıkmışlardı onu buraya?
Pek kıymetli Galeçya’ları onunla dans ederken bayıldı diye illa o mu suçlu olacaktı?

Ira zayıf biri değildi, hayır. En sevdiği insanların ölümünü görmüştü gözleriyle ve yıkılmamıştı. Gecelerce aç uyuduğu, tek kuruş parası kalmadığı günler olmuştu. Çalışıp doyurmuştu karnını. Nice insanlar acıyarak bakmıştı ona, o da insanlara. Çünkü biliyordu; önemli olan başkalarının düşünceleri değil, gerçekte, kim olduğundur.

Onu bu parmaklıkları tekmelemeye yönelten duygu da buydu.

O günlerde bile hissetmediği bir şey. Giderek artan panik ve endişe duygusu.

O kızda acayip bir şeyler vardı.

xxx

“Almira çok yorgun Ulaç. Şimdi seninle oyun oynayamaz. Neden gidip oyuncaklarınla oynamıyorsun?”

Çocuk süngüsü düşmüş halde gitti. Annesi -Yade- de, hüngür hüngür ağlayan Rasa’yı teselli etme işine geri döndü.

“Of..Rasa’cığım çocuk gibisin. Kız çok yorulmuş işte o yüzden bayılmış. Kendi kulaklarında duydun doktordan.”

“Ya bebeğimin ölümcül bir hastalığı varsa?” gürültülü bir hıçkırık koyuverdi. Yade gözlerini devirdi. “Ona öğlen yemeğini aksatmamasını söylemiştim, beni dinlemese olacağı buydu işte!”

Rua mutfak kapısından içeri girince, Rasa inlemesine iki dakika ara verdi ve her zamanki gibi suçu ona yıktı.

“Üstelik bu adam da ona gerekli özeni göstermiyor!”

Rua ona baktı. başını umutsuzca iki yana salladı ve bir sandalyeye çöktü.

İş çığırından çıkıyordu.

“Sizin alıp veremediğiniz nedir?”

İkisi de omuz silkip birbirlerine sırtlarını döndüler.

xxx

“Onu görmek istiyorum!”

“Ama efendim annenizin kesin emri-”

“Ben, Galeçya. Pakesti’nin tek prensesi. Son yüzyılın tek Evrenler’in Geçiti. Bu zindanlara kadar yalnızca öksüz bir çocuk için geliyorsam elbette önemli bir şey vardır. Çekil önümden.”

Muhafız duraksadı. Sonra kaderine razı bir halde zindanlara inen merdivenin kapısını açtı.

Prenses karanlıklara daldı.

Aşağıdaki zindanlardan birçok çığlık geliyordu. Yürekleri parçalayan çığlıklar, gözyaşları. Aşağılara inildikçe, tıpkı müzik gibi, insanın kanından vücuduna yaylıyordu. Tek bir farkla; müzik ahengi çağrıştırıyordu, çığlıklarsa iliğe kadar korkuyu işliyordu.

İlk zindan.

Saçı sakalına karışmış yaşlı bir adam, küflenmiş ekmeğini kemiriyordu. Almira Geçit’e uzandı. Adamın suçunu gördü.

Bir bebeği öldürmüştü. İrkilerek yan tarafa geçti.

Ağlayan bir kadın vardı bu zindanda.

“Galeçya! Demek gerçekten döndün! Söyle onlara, ben suçsuzum, ben yapmadım!”

Gerçekten de öyleydi. Kasabın etini çocuk çalıp tüymüştü, kabaksa sadece oradan geçen kadına patlamıştı. Almira evet anlamında başını salladı. Elinin bir hareketiyle kapı açıldı.

“Git. Özgürsün.”

Yandakine geçti. Küçük bir çocuk vardı burada da. Küçük bir hırsızlık yapmıştı, ama gereksiz yere aylardır burada tutuluyordu. Dersini çoktan almıştı.

Bir saniye sonraysa özgürdü.

Yandaki zindanda aradığı kişi vardı.

“Almira..” diye fısıldadı Ira belli belirsiz. “İyi misin?”

“Evet.” Diye cevap verdi prenses. Ellerini parmaklığa dayadı.

Ira da kendi ellerini onun elleriyle birleştirdi. “Senin için endişelendim.”

“Neler oldu Ira?”

“Bilmiyorum. Dans ediyorduk..birden yığıldın..anlamadım..seni tuttum..ama..ama baban hemen aldı seni benden..sonra-”

“Ama bana ne oldu?”

“Bilmiyorum. Ama ben yapmadım Almira, yemin ederim.”

“Biliyorum. Sen bana zarar vermezsin.”

Almira zarif elini parmaklıkların arasından geçirip sıkıca onunkini kavradı.

“GALEÇYA!!”

Kraliçe’nin sesi zindanda gök gibi gürledi. Bir anda tüm çığlıklar kesilmişti.

Ira hemen elini çekti.

“BİRAZ GURURUN KONUŞUR DİYE UMUYORDUM! NE İŞİN VAR BURADA?!”

Almira sustu.

Kraliçe zar zor sakinleşerek daha yumuşak bir sesle devam etti.

“Bir daha buraya gelmeni istemiyorum. Sen bir prensessin!”

“Prenses olmak benim seçimim değildi.”

“Seçimin onun büyüsü mü olacak? Seni öldürüyordu! Buna göz yumamam.”

“Beni öldürmüyordu!”

“ Onu asla öldürmem!”

“Ah, fakir bir öksüzün sözüne mi güvenmeliyim? Bana bak çocuk, o benim her şeyim. Gözümün önünde eriyip bitemez. Almira, yukarı! MUHAFIZ! Hazırlıkları yapın. Bu çocuk yarın infaz edilecek.”

[Baal Adramelech]

Nihayet ortak yaptığımız şeyler yavaş yavaş geliyor Çok iyi gidiyorsun böle devam et =)

[Michael Evans]

Vay, vay Kıskandım şimdi, şu iki hikayenin de yayınlanan en son bölümlerindeki, 'Uyan!' sözleri söyleyen aynı kişi olsa gerek, o zarif kadının kim olduğu konusu da karışık olmuş gibi biraz bence Neyse ben pek anlamıyorum zaten

Bence güzel bir bölüm heyecan artıyor. Tebrikler..