Bir defter buluyorum odamın pas bağlamış köşelerinde
Sayfalarını sıçanlar kemirmiş, üzeri tozlu
Bakıyorum
Kapağında kara kalem bir surat çizili
Sanki silinmiş gibi
Sanki yılların unutulmuşluğuyla ağlıyor resim
Açıyorum kapağını defterin
Loş odam kararıyor birden
Sanki cehennemin kapılarını açmışım gibi
Defterin ilk sayfasındaki imza…
Tanıdık geliyor bir yerden
Bakıyorum
İsmim yazıyor, mürekkebi dağılmış gibi biraz
Gözlerim doluyor
Sanki imza ağlıyor…
Sonraki sayfada ilk yazan:
“Bugün öldüğümü hissediyorum”
Okuyunca görüyorum ki
Meğer ben hiç yaşamamışım
Tarihin yazılı olduğu köşe çarpıyor sonra gözüme
Tarih aralığın yirmi altısı
Seneyi bir fare kemirmiş
Dokunuyorum sayfaya parmak ucumla
Kerpeten gibi söküyor kelimeler tırnaklarımı
Parmaklarımdan fışkıran kan,
Sararmış sayfaları ıslatıyor
Canım yanmıyor artık nedense
Göz kapaklarım buğulanıyor sadece
Defteri avuçlarımın içine alıyorum
Parmağımı kanla ıslatıp göz gezdiriyorum tek tek sayfalara
Sağ üst köşedeki tarih aynı hep
Sene silinmiş, tarih aralık yirmi altı
Sol sayfada bulanıklaşmış bir kadın resmi
Sağ tarafta birkaç satır yazılı ölüm kokan
Satırlar ağlaşıyor, ölüm her yerde yaşam koca bir yalanmış
Pencereye bakıyorum
Camlar kırılmış, yıldızlar sönük camı arkasında
Bir yorgunluktur alıyor bedenimi
Sayfaları her aktarışımda
Umutsuzluk löp gibi oturuyor içime
Kollarım bir mengene gibi kırılıyor sayfaların arasında
Ve bu lanetli şiir defterinin son sayfasından
Küflenmiş bir bıçak düşüyor avuçlarıma
Bıçak bana bakıyor
Sanki ‘Ben kurtarıcınım senin’ der gibi
Sanki defterin arasında kurutmuşum bıçağı bir gül yaprağı gibi…
Şiir yazmayı unutmuş parmaklarım tek tek yere düşüyor sonra
Ve sayfalara mahkûm olmuş kadın…
Bakıyor gözlerime…
Yazan: Adil Öztürk ( FreshBlood )
2 Yanıt
3751 Gösterim