Noxus lordunun ve Alfred'in ırkının üzerinden, güç isteği kötülüğü doğurur gibi tamamen klişeleşmiş, ağızda peltemsi bir tat bırakan mesajın, yine aynı lordlar üzerinden güç insanı körleştirir mesajının (lordun yılanların yalanına kanması) okuyucuya böyle bayağı bir şekilde vermesi sizce çok mu muhteşem ve grift bir kurgunun ürünüdür.
Evet kesinlikle serinin, ilk kitap ile yargılanmaması gerektiği konusunda sizle hemfikirim. İkinci kitapla birlikte kurgunun ivme kazandığı konusunda da. Düşünün bir kere dünya bilmem kaç parçaya bölünmüş, her şeyin ardında gizemli bir güç var ve bu güç sonucunda yine bu dünyalar işlevini yitirmiş. Ortada gezen çıldırmış titanlar, muazzam büyüklükte ejderler var. İnsan böylesi bir düğümü görünce heyecanlanmadan edemiyor, kitabın kurgusunu ve olayların nasıl bu raddeye geldiğini merak ediyor.
Sonra bir de bakıyor ki tüm bunların nedeni yarıtanrıların biraz uykucu olmalarıymış. Muazzam giden bir kurgu ancak bu kadar 'yüzeydrl' bağlanabilir benim gözümde.