Konu: Goddamn Geists - Nina & Valerio

[Baal Adramelech]

Adam hafif bir gülümsemeyle, hafifçe Valerio'ya doğru dönüyor. "Evet?"

[KoyuBeyaz]

Kesinlikle saçmalıyordum.

''Pardon. Bir tanıdığıma benzettim sanırım. İyi akşamlar.''

Yapmacık gülümsememin ne kadar gerçekçi olduğu tartışılırdı, fakat asıl tartışma konusu bunu neden yaptığım olurdu. Adamda bir gariplik vardı, bunu bu kafayla bile fark edebiliyordum. Fakat üzerine gitmenin bir anlamı yoktu. Düşünmek için vakte ihtiyacım vardı. Vakte ve sıcak bir yatağa.

[Fırtınakıran]

"Tek..."

Bu basit ve üç harfli sözcük büyük bir zorlukla çıkmıştı boğazımdan. Ellerim resepsiyon masasını şiddetle kavramış, adeta yapışmıştı.

"Hızlı olursanız sevinirim. Acelem var da..."

Cesaretimi topladığımda omzumun üzerinden arkama kısa bir bakış attım.

Valerio... Yaşıyor muydu? O silah sesiyle ne hale gelmişti? İyi miydi? Ama daha da önemlisi, ya beni bulursa? Belki de hayalgücüm ve zayıflamış sinirlerimin bir oyunuydu bu.

[Baal Adramelech]

Odaya dönmek üzere hareket ettiğinde lobide oda alan Nina'yı görüyor Valerio.

[Baal Adramelech]

"Buyrun anahtarınız. Üçüncü kat on ikinci oda." diyor Resepsiyonist ve anahtarı uzatıyor.

[KoyuBeyaz]

''S-sen?!''

Oradaydı, görüyordum, kokusunu buradan bile alabiliyordum. Ölmüştü, ama karşımdaydı işte. Onu öldürmüştüm ve intihar etmiştim, ama aynı otelin lobisinde duruyorduk gene de.

''Nina?''

Hayal görüyorsam zaten az sonra farkına varacaktım. Ama değilse...

[Baal Adramelech]

http://www.kayiprihtim.org/forum/valerio-melchor-salinas-t11868.0.html;msg110960#msg110960

[Fırtınakıran]

"Nina?"

Anahtar elimde kaçabileceğimi düşünecek kadar salaktım işte. Tıpkı her haltı yerken yakalanmayacağımı düşündüğüm kadar. Aynı, sonsuza kadar sadece sınırları belli ama içi boş bir evlilikte dilediğimce hareket edebileceğimi sandığım kadar.

İkinci bir kurşunu yesem ne olurdu? Anlaşma yapılmış, sonsuzluk kazanılmıştı. Çantamdaki kağıt benle olduğu sürece... Bu özgüven de nereden çıkmıştı şimdi?

Resepsiyonu delice bir güçle sıkan elimle sese doğru döndüm. Ne olabilirdi ki? İkinci bir kalp krizi mi?

Kocamla yüz yüze geldiğimde diyecek sözüm yoktu. Ama yine de uzayan bir sessizliği bozma gereği duyuyordum işte.

"Valerio... Bunu gerçekten konuşabiliriz."

Yaşıyordu işte. Bu kadar rahatlayacağımı ben bile bilmiyordum.

[KoyuBeyaz]

"Valerio... Bunu gerçekten konuşabiliriz."

''Sen... Öldün sen? Ben-''

Yüzlerce toplantıya katıldım, binlerce insana sunum yaptım, onlarca yeni ürün tanıttım. Fakat daha önce hiç konuşmakta bu kadar zorlanmamıştım. Ama bazen konuşarak anlatılamayacak şeyler oluyordu işte.

Aradaki mesafeyi ne zaman geçtiğimi bilmiyorum. Hatırladığım tek şey eşimi bir kez daha kollarımın arasında hissedebildiğimdi.

''Ama... Nasıl?''

[Fırtınakıran]

Bana doğru mu hareketlenmişti? Eh, beni dinlemediği için onu suçlayamazdım. Yine de canım tatlıydı ve ben tekrardan aşağılanmak, hakarete uğramak ve dahası ölümle burun buruna gelmek istemiyordum.

"Dur! Lütfen, bak..."

Kelimeler ağzımdan çıktıysa da ayaklarım yere çakılmıştı. Hareket etmem imkansızdı. Sanki tonlarca ağırlıklar ayaklarıma bağlanmıştı. Kaderime razı oldum. Bana uzanan iki kolun boğazıma sarılacağını beklerken de aynı teslimiyet duygusuyla gözlerimi yumdum. Ölmeyecektim değil mi? Rezillik çıkarmaya ne gerek vardı.
"Sık boğazımı Valerio, seni aldatan karını gebertene kadar sık. Seni aldattığı zamanlarda bunu sana mustahak gören kadının acısını bu bedenden çıkar. Çok zaman önce terk ettiğin eşine bir otel lobisinde haddini bildir. Evde bitiremediğin işi burada bitir. Yapabilirsen tabii."
Aklımdan geçenler bunlardı. Olmadı.

''Ama... Nasıl?''

Boğulmadım. Nefesimi tuttuysam da bunu kendim yapmıştım, o değil. Bana dolanan kolları can yakmaya gelmemişti. Bu kokuyu tanıyordum. Başımı yasladığım bu omzun verdiği hissi uzun zamandır kaybetmiş olsam da biliyordum. Sol kolum titreyerek kalkıp onun sarılmış olan sağ kolunu tutarken konuşacak gücü kendimde nasıl buldum bilmiyorum. Doğru düzgün sarılamıyordum bile.

"Ölüm beni kabullenmedi demek." Gülüyordum. Ama benim asıl söylemek istediğim bu değildi. "Hiçkimse yerini tutamadı."

[KoyuBeyaz]

''Üzgünüm. Gerçekten... Ben... Böyle olsun istememiştim.''

Duygusal bir adam olduğumu düşünebilirsiniz. Belki de öyleyimdir. Fakat yaşadığım deneyimin nasıl bir şey olduğunu tahmin bile edemezsiniz. Kollarımı gevşetmek, onun yeniden ellerimin arasından kayıp gidişini hissetmek istemiyordum. Hayır, buna bir daha katlanamazdım.

''Çok üzgünüm Nina. Lütfen inan bana. Çok üzgünüm.''

[Fırtınakıran]

İnanıyordum.

Kocasını defalarca aldatan bir hain olabilirdim, Stockholm sendormuna sahip hastanın teki de olabilirdim ama inanıyordum işte. Tek sorun o yabancılıktı. Varlığı sembolik olan birinin şimdi bedenen orda olması, dahası halen kollarıyla beni kavraması uzun zamandır unuttuğum bir şeyi gün yüzüne çıkarıyordu.

"İn-inanıyorum." dedim titreyen bir sesle. Beceriksizce kaldırdığım kollarım ona cevap veriyordu. Halen daha deli gibi korkan yüreğim göğüs kafesimde fırlayacakmış gidi atıp, düşüncelerim bana arkama bakmadan kaçmamı söylüyorken kollarım karşımdaki adama dolanıyordu.

[KoyuBeyaz]

''Artık iş yok. Artık toplantı yok. Eve ne zaman gireceğimi bilmediğin günler yok. Söz veriyorum. Artık hiçbiri olmayacak.''

Elim onun saçlarında gezinirken böyle bir duyguyu ilk defa yaşıyor oluşum kalbimin daha da hızlı atmasına sebep oluyordu. Öyle hızlı ki, çevremdeki hiç bir şeyi fark etmiyordum. Onun da diğer adam gibi ölüm koktuğunu, normal insanlar gibi canlı olmadığını fark ettiğimi kendimden gizliyordum. Ne yapabilirdim ki? Bu anı nasıl bozabilirdim?

''Gel.'' dedim elini tutarak.

''Sana kendimi affettireceğim. Söz veriyorum.''

Artık tek kişilik odalara ihtiyacımız yoktu.

[Fırtınakıran]

''Artık iş yok. Artık toplantı yok. Eve ne zaman gireceğimi bilmediğin günler yok. Söz veriyorum. Artık hiçbiri olmayacak.''

Bu sözleri duymak için bu raddeye gelmemiz mi gerekmişti? Ölmüştüm, karanlığa itilmiş ve ne olduğunu bile bilmediğim bir şey tarafından çıkarılmıştım. Yine ölüydüm, ölüydük. O da benim gibiydi muhtemelen. Etraftaki insanlarda algıladığım o canlılık onda yoktu. Muhtemelen ben çıkarken duyduğum kurşunu kendine sıkmıştı, kim bilir. Kesin olan tek şey parfümünün kokusuna bir ölüm karışıyor ve onu diğerlerinden net bir çizgiyle ayırıyordu.

Ölüm bizi ayırana dek... Oysa, ölüm bizi kavuşturmuştu.

Elindeki anahtarı alıp kendiminkini de verirken yüzümdeki gülümseyiş mutluluk değildi de neydi?

"Biz odaları geri vermek istiyoruz. Çift kişilik bir oda alabilir miyiz?"

Saatler önce kaçtığım adamın şimdi elini bırakmaya korkuyordum. Yeni bir hayat, yeni bir başlangıç ve yeni bir oda. Odamıza nasıl vardığımızın farkında bile değildim. Tek bildiğim ölü kocamın ilk defa bana bu kadar canlı gelmesiydi. Yanımdaydı, hem de hiç olmadığı kadar.

[Baal Adramelech]

Nina, gece boyunca rüyalar görüyor.