Konu: Goddamn Geists - Nina & Valerio

[KoyuBeyaz]

"Af-aferdersiniz hanımefendi. Bir şey mi istemiştiniz?"

Nina'nın sesinin duyup kafamı çevirdiğimde masamızda üçüncü bir kişinin olduğunu gördüm. Tek kaşım istemsizce havaya kalktı, otelde gelip de masamıza oturacak kadar tanıdığımız biri yoktu. Belki eski bir tanıdık? Masamızda oturan bu garip ifadeli kadını daha önce görmediğime neredeyse eminim.

Nina'nın sesi böyle durumlarda pek çıkmazdı, oldu olası insanlarla muhattab olmayı seven biri değildi. Bu yüzden soruyu daha yüksek bir tonda tekrarlama gereği duydum.

''Bir şey mi istemiştiniz?''

[Baal Adramelech]

Kadın dönüp ikisine de garip garip bakmaya başlıyor. Birden ayağa kalkıyor ve ağzını açıyor, ancak ses çıkmıyor. Kadının çığlığı, sanki çok derin bir kuyudan yankılanırcasına geliyor ve odayı dolduruyor. Çığlıklar neredeyse Nina ve Valerio'nun canını yakacak kadar gerçek.

Kadın, çığlığıyla beraber ortadan yok oluyor.

Odadaki kimse hiç ses duymamış gibi.

[Fırtınakıran]

Derinden gelen boğuk ama her şeyiyle gerçek çığlık kulaklarımdan akıp beynimin koridorlarında yankılandı. Dokunuşu buz ısırığı kadar soğuktu. İçim üşüdü desem yalan olmaz.

Etrafa hızlıca baktığımda herkesin kendi halinde, yemekleriyle ilgilendiğini gördüm. Bizden başka onu gören olmamıştı. Her zamanki gibi. Kaybolduğu noktaya doğru bir süre bakarken elimin kasıldığını fark ettim. Elime baktığımda kadının ayağa kalkıp kayboluşuna kadar geçen sürede, farkında olmadan Valerio'nun elini sıktığımı gördüm. Onu bırakırken beceriksizce gülümsedim.

"Canını yaktım mı?"

Bir haftanın ardından son birkaç gündür her şey normaldi. Ama bu olay, tuhaflıkların yakamızı bırakmadığına dair kesin kanıttı. Yeterince gerilmiştim. Şu an en son isteyeceğim şey orada daha fazla oturup, kimsenin göremediği şeylerle muhatap olmaktı. Hele de başkaları hiçbir şey olmamış gibi devam ederken.

Tabağımı öne doğru ittim.

"Ben daha fazla yiyebileceğimi sanmıyorum. Bu şeyler her neyse peşimizi bırakacak gibi de durmuyor. Odaya gitsek olur mu? Burada kalmak istemiyorum. Hem belki yolculuk planını da yaparız?"

[KoyuBeyaz]

Kulaklarımı tırmalayan çığlık başladığında bir an irkildim, fakat insanların tepki vermediğini ilk saniyede bile fark etmiştim. Bunu bekliyordum demek yanlış olur, fakat normalde olması gerektiği kadar şaşırmadığım bir gerçek. Elime tırnaklarını geçiren Nina'nın da bunda payı olduğu söylenebilir.

"Canını yaktım mı?"

Hala aklımda duymaya devam ettiğim çığlığı kafamı iki yana hafifçe sallayarak zihnimden uzaklaştırmaya çalıştım. Nina'nın gülümseyişine karşılık vermek istedim fakat onun beceriksiz gülümseyişinden daha iyisini başarabildiğim söylenemez. Aklıma çok daha derin düşünceler doluşmaya başlamıştı. Hala hayatta olmamızı sağlayan içimizdeki bu 'şey'ler her ne kadar ertelesek de eninde sonunda kendilerini bir şekilde göstereceklerdi. Bunun olabildiğince zararsız ve cevaplayıcı bir seans olmasını diliyordum.

"Ben daha fazla yiyebileceğimi sanmıyorum. Bu şeyler her neyse peşimizi bırakacak gibi de durmuyor. Odaya gitsek olur mu? Burada kalmak istemiyorum. Hem belki yolculuk planını da yaparız?"

Zaten iki lokma yediğim ekmeği bırakarak kahvemi son bir yudumda bitirdim ve aklımdaki düşünceleri mümkün olduğunca yüzümden uzak tutmaya çalıştım.

''Nasıl istersen. Gerçekten de buranın pek iştah açtığı söylenemez.'' Ayağa kalkarken bir gözüm yeniden Vincent'a kaydı. Bu kadını onun da fark edip etmediğini merak eder bir halde bulmuştum kendimi.