Konu: Bir hikaye yazarken nereden başlıyorsunuz?

[Malkavian]

Hikaye kafanızda oluşuyor. Elleriniz sabırsızlıkla kütürdetiliyor ve klavyenin başına geçiyorsunuz. Boş bir Word sayfası açıp hemen yazmaya başlıyorsunuz. Peki karakteriniz ilk ne yapıyor oluyor. Nerden başlıyorsunuz?

Evet az önce fark ettim. Bende bir alışkanlık var genelde hep karakterlerim hikayelerine uyanarak başlıyor. Nedenini ise düşündüm biraz ve şu sonuca vardım. Okuyanların hikayenin ortasında girip bişeyler kaçırdığını düşünmelerini istememem. Birkaç hikayemde uyanmadan başlamalar var ama o hikayelerde de durumu ve ortamı iyice betimliyorum. Başlangıçlar çok önemli benim için.

Peki sizin için?

[Vega]

  Hmm.
  Ben hikayeye aksiyonla girmeyi severim. Böylece sıkıcı geçiş bölümleri atlamış olurum. Eğer birinci tekil şahısta yazıyorsam önce durumu kısaca özetlerim ve hareketi başlatırım. Yok eğer üçüncü tekil şahıstan yazıyorsam okuyuculara bir kaç ipucu veriyorum. O bölüm bittiğinde veya yarılarına geldiğinde olayı anlıyorlar ama merakları kabardığı için okumaya devam ediyorlar.
 

Spoiler: Göster

Aslında o başlangıçları yazarken ben de sıkılıyorum. E eğlenmek için yazdığıma göre, niye kendimi sıkayım ki?
 

[Amras Ringeril]

Kendim için olanı söylemeden önce Malkavian'ınki hakkında bir yorum yapayım kusuruma bakmazsanız. Amatör kısa filmlerde çok bilinen bir alışkanlık vardır. Mutlaka filmin bir yerinde (%99 başı olur) çalar saat ve uyanma vardır. İşin ilginci hiç kısa film izlemediğini söyleyenlerde bile içgüdüsel olarak senaryoda ilk bu gelir akla. Çok garip bir alışkanlık.

Ben genelde farklı kurgular denemeye çalıştığım için hikayeye ortasından başlıyorum. Son bir kaç öyküdür hep konuşma ya tek bir vurucu cümle kullanıyorum. Aklımda düz bir hikaye varsa olaya en başından başlamaya çalışıyorum. Ortasından başlayınca öncesini anlatmak için ilerliyorsunuz. Aklınızda bir şey varsa da zaten açıklamak için devam ediyorsunuz. Güzel yöntemler bunlar.

[KoyuBeyaz]

  Geçenlerde ben de bu konuyu düşünmüştüm, dikkatimi çekmişti daha doğrusu. Genelde bir diyalogla başlıyorum ben hikayelerime. Daha sonrasında konuşmanın kimlerin arasında geçtiğini söyleyerek olaya girebiliyorum, bu sayede okuyucu hikayenin ilk paragrafından bir kişiyi tanımış oluyor az çok. Hikayeden hikayeye de değişiyor fakat yazı yazan her bireyin başlangıç cümleleri konusunda bir ritüeli oluyor sanırım. Dikkat ettim de, yazılarını sıklıkla okuduğumuz bir kişinin hikayelerindeki başlangıçları tahmin edebiliyoruz; ne olduğunu olmasa da nasıl olduğunu. Bir süre sonra alışkanlığa dönüşüyor sanırım.

[Canina]

Karakterlerim genelde hikayenin ortasında başlıyorlar. Çoğunlukla bir olayın ortasında sigara içerken veya yürürken. Akıllarında ki bir düşünceyle başlatmayı seviyorum sanırım.

[Nihbrin]

Ben klasik "Siyahlı adam çölde kaçıyordu. Silahşor de peşindeydi" tipi bir açılış yapıyordum. Okura tek cümlede ve mümkünse ilk kelimede ne okumakta olduğunu betimleyebilecek bir kapı açmam gerekliymiş gibi geliyordu. Ancak, zaten yazdıklarımın %50sini ben dahi ikinci okuyuşumda anlamadığım için açılışa böyle bir önem versem de sonraki paragraflarda bocalıyor.

Bu yüzden aklıma gelen ilk imgeyi yazıyorum uzun zamandır. Akla ilk gelen her zaman iyidir, ne kadar saçma görünürse görünsün. Hatta şimdi dönüp en son uğraştığım şeye bakıyorum baştan sona, ilk cümleler hep rastgele. Bu, okuyucu için benim düşündüğüm kadar iyi bir şey mi bilmiyorum ama kısmen kasıtlı.

[Raisor]

Öncelikle hikayeyi birinin okuyacağı gerçeğini unutmak lazım. 'Acaba böyle yazarsam okuyucu beğenir mi? Şöyle yaparsam okuyucu nasıl düşünür? Bu duyguyu nasıl verebilirim?' şeklinde düşünüp yazdığınız hikayeler inandırıcı ve güzel olmazlar. İçinizden geldiği gibi düşüncelerinizi ilham gelir gelmez kağıda dökmek ve işiniz bitince imla hatalarını kontrol etmek daha iyi bir sonuç verir. Tabi ki okuyucunun ne düşündüğü de önemli ama ilk etapta hikayeyi sizin beğenmeniz lazım. Yoksa ne anlamı kalır değil mi?

[Black Helen]

Sanırım ilk olarak betimlemeyle başlarım. Karakteri veya ortamı betimlerim. Betimleme de yapmıyrsam olaya ortasından dalarım. Malkavian' ın aksine okuyucuya bir şeylere kaçırdığını hissettirip olayları sonradan açıklamak daha çok yaptığım bir şey.

[Malkavian]

Herkesin farklı bir tarzı olması ve genellikle bu tarzı devam ettirmedeki istekleri gerçekten ilginç. İşte bu farklılıklar yazımı özgünleştiriyor. Ve açıkçası şimdiye kadar birbirine yakın giriş yapan kimse çıkmadı gibi. Herkes kendince bir yöntem bulup onu devam ettirmiş. İşin ilginci neden böyle başlıyorsunuz sorusuna da açıklık getiren kişilerin yorumlarını okuyunca 'Haklı' demekten başka birşey gelmiyor elimden

[Berre]

Ben karakterimi tanıtmakla başlarım hikâyeye. Onun psikolojik durumu hakkında bilgi veririm ki okuyucu ardından gelecek hikaye için pişmiş olsun.

İlk önce okuyucu, kahramanın kendi nasıl hissettiğini okur. Ardından kahramanın bulunduğu ortamı tanır. Yavaş yavaş doz arttırılır, giriş bölümünden şu bilinen gelişme bölümüne geçilir. Olaylar gelişir ve biter.

Sonuç bölümüm, giriş bölümümle bağıntılıdır bazen de tıpatıp aynıdır. Bu yüzden hikâyeyi yazmaya sondan başladığımı da söyleyebiliriz. İlk önce nedenleri veririm, ardından sonuçları.

[LegalMc]

Önce karakteri ismini vermeden dışarıdan bir betimlerim. Her şeyini anlatırım, betimlemem bitince de ortadan bir yerden bir diyalogla karakterin adını veririm okuyucuma. Adını verdikten sonra da ruhsal durumunu, çevresini, alışkanlıklarını falan açıklarım. Ama yine de ilk bölümler hiçbir zaman içime sinmez, sürekli düzenlenmesi gerektiğini düşünürüm. Kısacası başlangıç sıkıntılı bir olay bana göre.

Cidden düşünce zenginliğini gördüm bu başlıkta, tebrikler

[Victoria]

Valla o an ki ruh halime göre değişiyor.
Ama hikayelerimde ki ana konu sıradan insanların yaşadıkları basit gibi görünen olayların, gerçekte hiç basit olmadığını, her  gün , her saniye nasıl zorluklarla karşılaştıklarını  hikayelerim sayesinde  okuyucuya yansıtabiliyorum.
Bir bakıma ayna işlevi görüyor hikayelerim.
Ana karakterler ise ilham aldığım gerçek insanlar oluyor.
Ama genelikle özlü bir sözle  başlarım.(Schiller, William Shakespeare...)

[Borealis113]

Henüz ilk hikayemi göndermiş olmama rağmen, malkavian'ın söylediği gibi yarattığım karakter uykudan uyanıyor ve hikaye öyle başlıyor. Diğer bölümler öyle olmaz ama bence hem hikayelerde hem filmlerde etkileyici bir başlangıçmış gibi geliyor bana bu başlangıç... Bunun yanında öyküye sondan başlamak, bir konuşmayla başlamak, öyküde geçen herhangi bir yeri veya öyküyle alakalı bir obje veya bir karakteri betimleyerek başlamayı da etkili buluyorum.

[Madam Vio]

Genelleme yapacak olursam pek çoğunuz gibi hikayelerime düğüm bölümünün ortasından başlamayı sevdiğimi söyleyebilirim. Fazlasıyla mizah ağırlıklı yazılarımda "Ve ben de ona dedim ki: O zaman koşmaya başla koca oğlan..." gibi 'amerikanvari' filmlere gönderme yapılan bir giriş tercihimdir.

Ha hikaye daha gerçekçi bir bakış açısıyla kaleme alınmışsa okuyucu tarafından henüz bilinmeyen bir konu üzerine yapılan tartışmalar, yahut ana kahramanın kendi kendine yürüttüğü düşüncüler ve isyanlar (daha gizemli ve merak uyandırıcı olduğundan mı bilmem) nedense bana herzaman daha etkileyici gelmiştir. Bundan ötürü olsa gerek ki akademik değeri yüksek girişlerin duygu yüklü paragraflardan ortaya çıktığına inanıyorum. Tabi hikayenin türüne göre bu girişler çok farklı biçimler alabilir, o yüzden kesin bir yargıda bulunamayız elbette.

[mit]

Hahaha Tamam, ortak özelliklerimizin olması iyi bir şey ama bu kadarına da pes diyorum. Benim hikayelerim de genellikle kahramanın uyanması ile başlar. Hatta şu sıralar yazmam gereken öykü seçkisi hikayesi de öyle başlıyor. Bu durumu fark etmem ile bu yazıyı okumam da hemen hemen aynı günlerde gerçekleşti. Pes diyorum arkadaş, pes!

Not: Eğer uyumuyorlarsa da ya yürüyorlardır ya da bir yerden bir yere gidiyorlardır.